ตลอดทั้งปีที่รอคอย ผ่านแต่ละเดือนๆ จนถึงสิ้นปี สักพักบอกให้เราทำใจ ทั้งๆที่เค้ารู้จักกับ ผญ คนนึ่ง จนเราอยู่ไม่ได้ กินไม่ได้นนอนไม่หลับทำอัไรไม่ถูกเลยจนต้องไปหาเค้าถึงกรุงเทพฯเพื่อที่จะพูดคุยกับเค้า (เค้าบอกไม่ให้ขึ้นมาแต่เราขึ้นไปหาจนได้ ด้วยความที่ดื้อ) ถึง กทม เค้าก็ไปรับเราที่หมอชิต ตอนนั่นเราตื่นเต้นไปหมด มีหลายอารมณ์แต่เห็นเค้าครั้งแรกดีใจมากเพราะคิดถึงเค้ามาก พอถึงหอพัก เค้าก็ถามจะขึ้นมาทำไม เดียวเค้าก็ลงไปแล้ว สักพักเค้าก็อารมณ์เสียด่าเรา สารพัด เค้าทิ้งให้เราอยู่ในห้อง6-7ชม. โทรไปปิดเครื่อง ไม่อ่านไลน์ไม่แชท ตี2เค้ามาเปิดห้อง ถามเรากินข้าวยัง บอกยังไม่หิว กินไม่ลง เค้าพาไปกินข้าวระหว่างที่ซ้อนมอไซคือ อยากกอดเค้ามาก แต่รู้สึกว่าเค้าเกลียดเรา มันเจ็บมากจริงๆ พอถึงห้องตอนนั้นตี3แล้ว นอนด้วยกันคือไม่โดนตัวกันเลยสักนิด ทั้งๆที่เตียงแค่นิดเดียว ซึ่งเราพยายามจะชวนคุยด้วย เค้าก็หันหลังไม่คุยไม่มองหน้าเลย เค้านอนไปซะ ทรมานมากๆ อยากจับมือด้วยก็ไม่ให้จับ สุดท้ายเราก็หลับไปพร้อมน้ำตา
เช้าแล้วอาบน้ำเค้าไปทำงาน ไปไหนมาไหนพกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา จากเมื่อก่อนไมีเป็นแบบนี้ เรารู้ว่าไม่มีตัวตน
เราทำถูกหรือเปล่า บอกเราที่????
เช้าแล้วอาบน้ำเค้าไปทำงาน ไปไหนมาไหนพกโทรศัพท์ติดตัวตลอดเวลา จากเมื่อก่อนไมีเป็นแบบนี้ เรารู้ว่าไม่มีตัวตน