เคยปล่อยมือคนๆหนึ่งไป. สุดท้ายต้องมาเสียใจเองเพราะเพิ่งรู้ตัวว่ารักไหมคะ

เราเคยคบกับคนๆนึงค่ะ . เป็นเพื่อนกันมานาน.   ประมาณ5 ปีได้มั้งคะ. รู้จักกันตั้งแต่ม.1 คือเพื่อนกันจริงๆ. แค่ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย. แต่ได้ทำงานด้วยกันบ่อย. ไม่มีทีท่าว่าจะคบกันได้เลยด้วย
        จนวันหนึ่งประมาณม.5. (ยังเรียนห้องเดียวกันค่ะ)เค้ามาสารภาพรักกับเรา(เค้าเป็นคนหน้าตาดีเลยแหละค่ะ. ส่วนเราตอนนั้นก้ไม่ได้ขี้เหร่อะไร. มีคนเข้ามาคุยบ้างประปราย). ตอนนั้นก้ไม่ได้อะไรมาก. ลองคบๆกันไปตามประสาเด็กๆ  ไม่ได้จริงจังอะไร. 
           ช่วยแรกก้ช่วงโปรไงคะ. มุ้งมิ้ง มีไปเที่ยวด้วยกันบ้าง เค้าจะเป็นห่วงเรามากๆ  บ้านเราอยู่ไกลกับบ้านเค้ามากๆๆๆๆ. เปลี่ยวด้วย แต่เค้าไปส่งทุกวันหลังเลิกเรียน. ดึกแค่ไหนก้ต้องไปส่งเองฝง. เทคแคร์ ให้เกียติเราตลอด. เพราะเป็นเพื่อนกันมาก่อนมั้งคะทำอะไรก้จะเกรงใจกัน. ช่วงที่คบกันทะเลาะกันบ่อยมากๆๆๆ คือต่างคนต่างเป็นคนใจร้อนค่ะ. มีอะไรก้ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยปรับความเข้าใจกัน แต่เราแคร์ความรู้สึกกันมากๆเลยนะคะ. เพราะแคร์นี่แหละเลยมีเรื่องทะเลาะกัน. ไม่มีใครยอมให้ใคร. (แต่รู้ไหมคะ. พอลองมองย้อนกลับไป. คนๆนี้เค้ารักเรามากๆ. ดูแลเราดีทุกอย่าง. เป็นห่วงเรา. เรามาก่อนเสมอ  คือรู้ตัวอีกทีเราก้รักเค้าแล้ว)
           เราคบกันไม่ได้หวือหวาอะไร. เรียนด้วยกัน. เจอกันทุกวัน. ใครๆก้บอกว่าเหมือนไม่ได้คบกัน เหมือนเพื่อนกันมากกว่า ต่อพอมาถึงจุดๆนึงความรักเริ่มอิ่มตัวค่ะ. คุยกันไปวันๆ.  เค้าทำอะไรเราก้มองว่าไม่ดี. ไม่ถูก. มองเค้าเป็นของตาย. คือยังไงเค้าก้ไม่มีทางไปจากเราแน่ๆ. ....เรากลับมองหาคนๆใหม่. คนที่ทำให้เราสนใจ. คนที่ทำให้เราตื่นเต้นได้. ใช่ค่ะ... เรานอกใจเค้า.  สรุปความสัมพันธ์ตอนนั้นเรากับเค้าก้จบลงแค่นั้น