บางครั้งการที่เราจะรักใครสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ถึงความรักจะเป็นเรื่องง่ายยังงัย การลืมก็เป็นเรื่องยากอยู่ดี เรามีเรื่องของเราเองมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง และถึงตอนนี้แล้วเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราควรทำยังงัยกับความรักครั้งนี้เหมือนกัน เรื่องของเรามันอาจจะไม่น่าสนใจมากนะ แต่เราก็อยากได้ความเห็นของเพื่อนๆเหมือนกันว่าเราควรทำยังงัย เรื่องมีอยู่ว่า....
เรา(ขอแทนชื่อตัวเองว่า ซอล นามสมมุติ)และเขา (เตอร์ นามสมมุติ) เป็นเพื่อนกันมา 6 ปี ตั้งแต่ ม.1 เราเป็นนักร้องโรงเรียน และเค้าก็เป็นนักดนตรีของโรงเรียนเหมือนกัน เราอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.3 ตอนนั้นเตอร์เป็นคนที่ก็ถือว่าอ้วนนะ ไม่ค่อยได้มีใครมาสนใจเค้าหรอก แต่เรากับเค้าก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด ทุกครั้งที่เราไปซ้อมร้องด้วยกันมันก็เป็นปกติของคนเป็นเพื่อนอ่ะ ก็จะบอกว่าเออวันนี้ร้องเพี้ยนนะวันนี้ทำไมเสียงแปล่งไรงี้ ตอนนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวาหรอกตามชีวิตของเด็กมอต้นทั่วๆไปนั่นแหละ พอขึ้น มอปลาย เราก็แยกห้องกันอยู่ แต่ก็ติดต่อกันบ้างเฉพาะเวลาที่ไปร้องเพลง ตอนนั้นเตอร์ก็เริ่มผอมลงแล้วอ่ะ คือพอผอมแล้วนางก็ดูดีขึ้นมากๆอ่ะ ดูท่าแล้วก็มีผู้หญิงมาสนใจนางพอสมควรเลยหล่ะ แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงที่อาจารย์อยากให้เราไปร้องเพลงให้งานเปิดตัวโรงเรียนสอนดนตรีของอาจารย์ด้วย แล้วเราก็ต้องไปเล่นดูโอ้กับเตอร์ แล้วก็มีพวกน้องๆมาร่วมร้องด้วย รู้สึกว่าช่วงนี้แหละที่มันเป็นช่วงความทรงจำดีๆของเราเลย เพราะว่าเวลาที่เราไปซ้อมเตอร์ก็จะมารับเราตลอดและไปซ้อมด้วยกัน วันนั้นเราก็ซ้อมปกตินะ พอช่วงที่กำลังจะพักกินข้าวอาจารย์ก็ชวนกินข้าวที่นั่นนะ แต่ไม่รู้ทำไมเตอร์อยากจะออกมากินข้าวข้างนอก แล้วก็ลากเรามาด้วย คือความจริงแล้วเราก็อยากกินกับอาจารย์อ่ะ เพราะมันฟรี 555 แต่ก็ยอมออกมากับเตอร์นะ เพราะก็คิดว่าเออมาเป็นเพื่อนมันก็ได้ ไหนๆก็มาด้วยกันละ แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้คิดไรกับเตอร์นะ คิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนั้นเค้าก็ดูแลเราตลอดนะ แบบวันที่เราต้องร้องเพลงจริงๆเราปวดหัวมาก ไม่สบาย เค้าก็พาเราไปซื้อยา แถมยังกล้าเดินจับมือเราอีก ตอนนั้นก็รู้สึกขอบคุณเค้านะที่เออเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เพราะมันก็คงน้อยคนแหละที่ปกติแล้วเค้าเป็นคนติดเพื่อนแต่ก็ยอมมาเพื่ออาจารย์แถมยังมาอยู่กับผญและกล้าเดินกับคนที่ไม่ใช่แฟนแถมยังจับมืออีก แต่เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับเค้าอยู่ดีอ่ะ แล้วตอนนั้นก็ไม่เคยคิดนะว่าจะคิดเกินเลยกับเค้า แต่มันก็มีช่วงตอน ม.5 ที่อาจารย์ให้เรารวมวงกันเป็นวงดนตรีที่จะส่งประกวดของ รร วงเรามีนักร้องหญิงชายคู่กัน ก่อนหน้านี้เราก็ได้ลองลงประกวดมาก่อนนะ ครั้งนั้นเป็นอะไรที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะลง แต่เค้าก็มาขอให้ลงประกวดเพราะเค้าก็เป็นเพื่อนกับอาจารย์ งานนั้นพวกเราก็ได้ที่ 2 มาอ่ะ หลังจากนั้นเราก็ทำงานร่วมกันมาโดยตลอด จน ม.6 ที่มันจะต้องมีประกวดศิลปหัตกรรมนักเรียนอ่ะนะ ถ้าเป็นเด็กกิจกรรมก็จะรู้จักอยู่แล้วล่ะเพราะมันก็มีทุกปี เราก็ลงด้วยนะ ลงประกวดวงดนตรี งานนั้นเราจำได้แม่นเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก่อนหน้านี้คือเราได้ซ้อมกันและเตรียมพร้อมทุกๆอย่างไม่ว่าจะเป็นการแนะนำตัวหรือว่าคอนเซ็ปอะไรต่างบนเวที เราเตรียมครบทุกอย่าง เรามีประกวด 2 รายการ คือ แข่งเดี่ยวเพลงสากล และก็วงดนตรี แล้วก็ไปแข่งเดี่ยวก่อน แล้วก็วิ่งมาประกวดวงดนตรี เราจำได้ว่าเราวิ่งมาหลังเวที แล้วนักร้องผช วงเรามันก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่มีใครแนะนำตัวเลยว่ะ แต่วงเรามีแนะนำตัวอ่ะ" แต่หน้ามันดูเหมือนจะเปลี่ยน แต่ตอนนั้นเรางี่เง่ามากอ่ะ ไม่ได้ฟังอะไรเลย เพราะก็ตั้งใจทำทุกๆอย่างอ่ะ ให้มันออกมาดี เราก็พูดกลับไปว่า "อาจารย์ให้ทำแบบไหนก็ทำแบบนั้นสิ่ อย่าเพิ่งมาคิดเองเออเอง" (จำไม่ได้ว่าพูดอะไร) แล้วน้องในวงก็พูดขึ้นมาว่า "เป็นเชี่ยไรวะ จะมางี่เง่าอะไร จะขึ้นเวทีอยู่แล้ว อย่ามาหาเรื่อง" (อันนี้ก็จำไม่ได้แต่ประมาณนี้แหละ) และนั่นมันก็ทำให้เราเสียใจมากเลยอะ กะว่าจะไม่ร้องแล้ว เราเดินออกมาจากตรงนั้น ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากเพราะเสียความรู้สึกวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วก็ร้องไห้ แล้วเราก็เดินมาที่ห้องดนตรีเพื่อเก็บกระเป๋า จะกลับบ้าน แต่ก็นึกขึ้นได้ ว่าปวดฉี่ (555555) ก็จะเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนทางที่จะไปเข้าห้องน้ำ ก็มีประกวดร้องเพลงเหมือนกันตรงนั้นน่าจะประกวดร้องเพลงลูกกรุงแหละ คนเยอะมากตรงไหน เราก็เดินไปเช็ดน้ำตาไปร้องไห้ไป และแล้วก็มีคนนึงวิ่งมา แล้วก็เรียกชื่อเราให้หยุดเดิน คนนั้นก็คือเตอร์ ตอนแรกเราก็เดินหนีแหละ แต่ขาเราสั้น หนีไม่ทัน มันก็เดินมาดักข้างหน้า แล้วก็บอกกับเราว่า "จะไปไหน คุยกับกูก่อน เป็นอะไร " เราก็ร้องไห้แบบสะอื้นอ่ะ (ตรงข้างๆนั่นก็คนเยอะมากอ่ะ แต่ก็ยังยืนคุยตรงนั้น) เราก็พูดแค่ว่า "กูจะกลับบ้าน" เตอร์ก็บอกว่าเป็นไร คุยกันก่อน อย่าเพิ่งกลับสิ่ เราวงเดียวกันแล้วนะ อย่าเพิ่งกลับ ประกวดให้เสร็จก่อน ตอนนั้นเราแบบบอกกับมันว่าเราเสียใจอ่ะ กับคำพูดของน้อง ทำไมต้องว่าเราขนาดนั้น พูดไปร้องไป แล้วเตอร์ก็จับมือเราบอกว่าเอออย่าร้อง มันก็ปากอย่างงั้นแหละ แล้วมันก็ทำในสิ่งที่เราก็ไม่เคยคิดนะว่ามันจะกล้าอ่ะ คือมันกอดเราตรงนั้นแหละ (เห้ย!! คนเยอะนะเว่ย ตรงนั้นอ่ะ) มันไม่ได้แคร์ใครเลย แล้วมันก็บอกกับเราว่า "ร้องทำไม เงียบได้แล้ว ยังมีกูนะเว้ย กูนี่ไงอยู่ข้างๆ" ตอนนั้นเราก็ดีใจนะ อย่างน้อยก็ยังมีมันที่อยู่ข้างๆอ่ะ แล้วมันก็เดินคุมเราไปตลอดเลยกลัวเราจะหนีอีก เราก็ไปนะ แล้วประกวดต่อจนเสร็จ ปรากฎว่างานนั้น เราได้ที่ 1 ทั้ง 2 รายการเลย มันก็ยังเอามาพูดกันอยู่ว่า เพราะเราร้องไห้ พวกเราถึงได้ที่ 1 (5555) ตอนนี้แหละมั้งที่เรารู้สึกว่า เราสนิทกับเตอร์มากอ่ะ ทุกครั้งที่เราไปซ้อมร้องเพลง เราไม่เคยมองใครเลย (เพราะเรากลัวร้องผิดเราเลยต้องมองเตอร์555) เตอร์เล่นคีย์บอร์ด แต่เตอร์ก็มองเราตลอดนะ คอยบอกมั่งว่าร้องยังงัย เพี้ยนไหม คือมองกันตลอดจริงๆ (ตอนนั้นเรากลัวเพี้ยนจริงๆ เพราะเตอร์มันชอบว่าเรา เราชอบร้องคอลลัสเพี้ยน555) ช่วงนั้นเป็นอะไรที่เราต้องซ้อมตลอดจริงๆ ทั้งๆที่อยู่ช่วง ม.6 ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสกับการสอบเลย เพราะเรากะว่าเราจะเรียน นิติราม อยู่แล้ว แต่ช่วงม.6 เป็นอะไรที่ต้องเจอวิชานึงที่ชอบสะกัดจุดอ่อนเด็กมากนั่นคือ"ลีลาศ" ในวิชานี้เค้าก็จะให้เราจับคู่พาสเนอร์อ่ะ เราก็มีนะ คู่ลีลาศเราสูง 180 กว่าๆ เราสูง แค่ 155 เอง คนอื่นเค้าก็คงนึกว่าคู่เราเต้นกับลูกอ่ะ 5555 แต่อาจารย์ก็บอกว่าให้คู่กับห้องอื่นได้ ตอนนั้นคู่เรามันก็บอกว่าเวลาสอบให้เราคู่กับคนอื่นได้นะ เพราะมันเต้นไม่เก่ง แต่เวลามันสอบเราต้องสอบกะมัน เราก็เลยไปขอความช่วยเหลือจากเตอร์อ่ะ เพราะเราไม่รู้จะคู่กับใครจริงๆ มันเป็น ผช คนเดียวในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ที่เราสนิทกับมันมากที่สุด เราก็เลยไปขอให้มันเป็นพาสเนอร์ เพราะมันง่ายต่อการซ้อม เวลาเราซ้อมร้องเพลงเสร็จ เราก็จะมาซ้อมลีลาศกัน ช่วงนั้นเป็นอะไรที่เรารู้สึกดีมากๆ ยิ้มได้ หัวเราะได้ แม้จะเต้นผิดเต้นถูก ช่วงนั้นเราก็หนักทุกอย่างอ่ะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรรม บางวันตอนกลางวันที่เรากินข้าวเสร็จเราก็ต้องมาซ้อมตัวต่อตัวกับเตอร์อีก ทั้งคีย์ทั้งเสียง ทั้งลีลาศ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า ในโลกของเราอ่ะ มันมีเตอร์มาอยู่ด้วยไปแล้วตอนไหนก็ไม่รู้ มันเหมือนเป็นกิจวัฒน์ของเราไปเลย ตอนเช้ามาเรียน กลางวันซ้อมลีลาศ ซ้อมร้องเพลง ตอนเย็นซ้อมร้องเพลงแล้วกลับบ้าน ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเราชอบเตอร์ไหม แต่ตอนนั้นเราก็มีแฟนอยู่นะ แต่เพราะว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเตอร์ เราก็เลยไม่ได้สนใจหรอกว่าแฟนเราจะคิดอะไร เพราะเรากับเตอร์ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน จนมาวันนึง เราก้ไปซ้อมปกตินั่นแหละตอนกลางวัน แต่วันนั้นมันซ้อมลีลาศ แล้วมีเพื่อนเราไปด้วย เพื่อนเราก็นั่งรอ เราก็เต้นไปปกติของเรานั่นแหละ เราติดที่เป็นคนเต้นแล้วชอบมองเท้า เราก็มองไปของเรา 5555 แต่มันก็มีจังหวะนึงที่เราจะเงยหน้าขึ้นมาบอกเตอร์ เราถึงกับต้องเอาหน้าหนี คืออีกนิดเดียวหน้าเราจะโดนเตอร์อยู่แล้วมันห่างกันไม่ถึงคืบ เพื่อนเรานี่ถึงกับกรี๊ด เราไม่รู้ว่ามันฟินรึอะไร แต่เตอร์อ่ะขำ เราก็เต้นต่อจนเสร็จ กำมือเตอร์แน่นเลย หน้าแดงเลยที่เดียว หลังจากเต้นเสร็จเราก็จะไปเรียนต่อ ระหว่างทางเราก็คุยกับเพื่อน เพื่อนเราถามว่า กับเตอร์คิดอะไรกันหรือเปล่า? เราบอกว่า ไม่นะ ก็เพื่อนกัน เพื่อนเราก็ถามว่า แต่แน่ใจใช่ไหมว่าเตอร์มันคิดกับแค่เพื่อน ตอนที่กูนั่งดูอ่ะ เตอร์มันมองตลอดเลยนะ มองแล้วก็ยิ้มด้วย จนเงยขึ้นมา ปากจะโดนกันอยู่แล้วอ่ะ ตอนนั้นเราก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกันว่าตกลงเราคิดกับเตอร์ยังงัย แต่เรารู้สึกดีทุกการกระทำที่เรากับเตอร์ทำด้วยกัน
ปล.เดี๋ยวเรามาเล่าต่อ พน นะ คาไว้แพพ 5555
คบไม่ได้...
เรา(ขอแทนชื่อตัวเองว่า ซอล นามสมมุติ)และเขา (เตอร์ นามสมมุติ) เป็นเพื่อนกันมา 6 ปี ตั้งแต่ ม.1 เราเป็นนักร้องโรงเรียน และเค้าก็เป็นนักดนตรีของโรงเรียนเหมือนกัน เราอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.3 ตอนนั้นเตอร์เป็นคนที่ก็ถือว่าอ้วนนะ ไม่ค่อยได้มีใครมาสนใจเค้าหรอก แต่เรากับเค้าก็เป็นเพื่อนกันมาตลอด ทุกครั้งที่เราไปซ้อมร้องด้วยกันมันก็เป็นปกติของคนเป็นเพื่อนอ่ะ ก็จะบอกว่าเออวันนี้ร้องเพี้ยนนะวันนี้ทำไมเสียงแปล่งไรงี้ ตอนนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวาหรอกตามชีวิตของเด็กมอต้นทั่วๆไปนั่นแหละ พอขึ้น มอปลาย เราก็แยกห้องกันอยู่ แต่ก็ติดต่อกันบ้างเฉพาะเวลาที่ไปร้องเพลง ตอนนั้นเตอร์ก็เริ่มผอมลงแล้วอ่ะ คือพอผอมแล้วนางก็ดูดีขึ้นมากๆอ่ะ ดูท่าแล้วก็มีผู้หญิงมาสนใจนางพอสมควรเลยหล่ะ แล้วก็มีอยู่ช่วงนึงที่อาจารย์อยากให้เราไปร้องเพลงให้งานเปิดตัวโรงเรียนสอนดนตรีของอาจารย์ด้วย แล้วเราก็ต้องไปเล่นดูโอ้กับเตอร์ แล้วก็มีพวกน้องๆมาร่วมร้องด้วย รู้สึกว่าช่วงนี้แหละที่มันเป็นช่วงความทรงจำดีๆของเราเลย เพราะว่าเวลาที่เราไปซ้อมเตอร์ก็จะมารับเราตลอดและไปซ้อมด้วยกัน วันนั้นเราก็ซ้อมปกตินะ พอช่วงที่กำลังจะพักกินข้าวอาจารย์ก็ชวนกินข้าวที่นั่นนะ แต่ไม่รู้ทำไมเตอร์อยากจะออกมากินข้าวข้างนอก แล้วก็ลากเรามาด้วย คือความจริงแล้วเราก็อยากกินกับอาจารย์อ่ะ เพราะมันฟรี 555 แต่ก็ยอมออกมากับเตอร์นะ เพราะก็คิดว่าเออมาเป็นเพื่อนมันก็ได้ ไหนๆก็มาด้วยกันละ แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้คิดไรกับเตอร์นะ คิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนั้นเค้าก็ดูแลเราตลอดนะ แบบวันที่เราต้องร้องเพลงจริงๆเราปวดหัวมาก ไม่สบาย เค้าก็พาเราไปซื้อยา แถมยังกล้าเดินจับมือเราอีก ตอนนั้นก็รู้สึกขอบคุณเค้านะที่เออเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ เพราะมันก็คงน้อยคนแหละที่ปกติแล้วเค้าเป็นคนติดเพื่อนแต่ก็ยอมมาเพื่ออาจารย์แถมยังมาอยู่กับผญและกล้าเดินกับคนที่ไม่ใช่แฟนแถมยังจับมืออีก แต่เราก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับเค้าอยู่ดีอ่ะ แล้วตอนนั้นก็ไม่เคยคิดนะว่าจะคิดเกินเลยกับเค้า แต่มันก็มีช่วงตอน ม.5 ที่อาจารย์ให้เรารวมวงกันเป็นวงดนตรีที่จะส่งประกวดของ รร วงเรามีนักร้องหญิงชายคู่กัน ก่อนหน้านี้เราก็ได้ลองลงประกวดมาก่อนนะ ครั้งนั้นเป็นอะไรที่ไม่ได้ตั้งใจที่จะลง แต่เค้าก็มาขอให้ลงประกวดเพราะเค้าก็เป็นเพื่อนกับอาจารย์ งานนั้นพวกเราก็ได้ที่ 2 มาอ่ะ หลังจากนั้นเราก็ทำงานร่วมกันมาโดยตลอด จน ม.6 ที่มันจะต้องมีประกวดศิลปหัตกรรมนักเรียนอ่ะนะ ถ้าเป็นเด็กกิจกรรมก็จะรู้จักอยู่แล้วล่ะเพราะมันก็มีทุกปี เราก็ลงด้วยนะ ลงประกวดวงดนตรี งานนั้นเราจำได้แม่นเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก่อนหน้านี้คือเราได้ซ้อมกันและเตรียมพร้อมทุกๆอย่างไม่ว่าจะเป็นการแนะนำตัวหรือว่าคอนเซ็ปอะไรต่างบนเวที เราเตรียมครบทุกอย่าง เรามีประกวด 2 รายการ คือ แข่งเดี่ยวเพลงสากล และก็วงดนตรี แล้วก็ไปแข่งเดี่ยวก่อน แล้วก็วิ่งมาประกวดวงดนตรี เราจำได้ว่าเราวิ่งมาหลังเวที แล้วนักร้องผช วงเรามันก็พูดขึ้นมาว่า "ไม่มีใครแนะนำตัวเลยว่ะ แต่วงเรามีแนะนำตัวอ่ะ" แต่หน้ามันดูเหมือนจะเปลี่ยน แต่ตอนนั้นเรางี่เง่ามากอ่ะ ไม่ได้ฟังอะไรเลย เพราะก็ตั้งใจทำทุกๆอย่างอ่ะ ให้มันออกมาดี เราก็พูดกลับไปว่า "อาจารย์ให้ทำแบบไหนก็ทำแบบนั้นสิ่ อย่าเพิ่งมาคิดเองเออเอง" (จำไม่ได้ว่าพูดอะไร) แล้วน้องในวงก็พูดขึ้นมาว่า "เป็นเชี่ยไรวะ จะมางี่เง่าอะไร จะขึ้นเวทีอยู่แล้ว อย่ามาหาเรื่อง" (อันนี้ก็จำไม่ได้แต่ประมาณนี้แหละ) และนั่นมันก็ทำให้เราเสียใจมากเลยอะ กะว่าจะไม่ร้องแล้ว เราเดินออกมาจากตรงนั้น ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากเพราะเสียความรู้สึกวิ่งไปที่ห้องน้ำแล้วก็ร้องไห้ แล้วเราก็เดินมาที่ห้องดนตรีเพื่อเก็บกระเป๋า จะกลับบ้าน แต่ก็นึกขึ้นได้ ว่าปวดฉี่ (555555) ก็จะเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนทางที่จะไปเข้าห้องน้ำ ก็มีประกวดร้องเพลงเหมือนกันตรงนั้นน่าจะประกวดร้องเพลงลูกกรุงแหละ คนเยอะมากตรงไหน เราก็เดินไปเช็ดน้ำตาไปร้องไห้ไป และแล้วก็มีคนนึงวิ่งมา แล้วก็เรียกชื่อเราให้หยุดเดิน คนนั้นก็คือเตอร์ ตอนแรกเราก็เดินหนีแหละ แต่ขาเราสั้น หนีไม่ทัน มันก็เดินมาดักข้างหน้า แล้วก็บอกกับเราว่า "จะไปไหน คุยกับกูก่อน เป็นอะไร " เราก็ร้องไห้แบบสะอื้นอ่ะ (ตรงข้างๆนั่นก็คนเยอะมากอ่ะ แต่ก็ยังยืนคุยตรงนั้น) เราก็พูดแค่ว่า "กูจะกลับบ้าน" เตอร์ก็บอกว่าเป็นไร คุยกันก่อน อย่าเพิ่งกลับสิ่ เราวงเดียวกันแล้วนะ อย่าเพิ่งกลับ ประกวดให้เสร็จก่อน ตอนนั้นเราแบบบอกกับมันว่าเราเสียใจอ่ะ กับคำพูดของน้อง ทำไมต้องว่าเราขนาดนั้น พูดไปร้องไป แล้วเตอร์ก็จับมือเราบอกว่าเอออย่าร้อง มันก็ปากอย่างงั้นแหละ แล้วมันก็ทำในสิ่งที่เราก็ไม่เคยคิดนะว่ามันจะกล้าอ่ะ คือมันกอดเราตรงนั้นแหละ (เห้ย!! คนเยอะนะเว่ย ตรงนั้นอ่ะ) มันไม่ได้แคร์ใครเลย แล้วมันก็บอกกับเราว่า "ร้องทำไม เงียบได้แล้ว ยังมีกูนะเว้ย กูนี่ไงอยู่ข้างๆ" ตอนนั้นเราก็ดีใจนะ อย่างน้อยก็ยังมีมันที่อยู่ข้างๆอ่ะ แล้วมันก็เดินคุมเราไปตลอดเลยกลัวเราจะหนีอีก เราก็ไปนะ แล้วประกวดต่อจนเสร็จ ปรากฎว่างานนั้น เราได้ที่ 1 ทั้ง 2 รายการเลย มันก็ยังเอามาพูดกันอยู่ว่า เพราะเราร้องไห้ พวกเราถึงได้ที่ 1 (5555) ตอนนี้แหละมั้งที่เรารู้สึกว่า เราสนิทกับเตอร์มากอ่ะ ทุกครั้งที่เราไปซ้อมร้องเพลง เราไม่เคยมองใครเลย (เพราะเรากลัวร้องผิดเราเลยต้องมองเตอร์555) เตอร์เล่นคีย์บอร์ด แต่เตอร์ก็มองเราตลอดนะ คอยบอกมั่งว่าร้องยังงัย เพี้ยนไหม คือมองกันตลอดจริงๆ (ตอนนั้นเรากลัวเพี้ยนจริงๆ เพราะเตอร์มันชอบว่าเรา เราชอบร้องคอลลัสเพี้ยน555) ช่วงนั้นเป็นอะไรที่เราต้องซ้อมตลอดจริงๆ ทั้งๆที่อยู่ช่วง ม.6 ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสกับการสอบเลย เพราะเรากะว่าเราจะเรียน นิติราม อยู่แล้ว แต่ช่วงม.6 เป็นอะไรที่ต้องเจอวิชานึงที่ชอบสะกัดจุดอ่อนเด็กมากนั่นคือ"ลีลาศ" ในวิชานี้เค้าก็จะให้เราจับคู่พาสเนอร์อ่ะ เราก็มีนะ คู่ลีลาศเราสูง 180 กว่าๆ เราสูง แค่ 155 เอง คนอื่นเค้าก็คงนึกว่าคู่เราเต้นกับลูกอ่ะ 5555 แต่อาจารย์ก็บอกว่าให้คู่กับห้องอื่นได้ ตอนนั้นคู่เรามันก็บอกว่าเวลาสอบให้เราคู่กับคนอื่นได้นะ เพราะมันเต้นไม่เก่ง แต่เวลามันสอบเราต้องสอบกะมัน เราก็เลยไปขอความช่วยเหลือจากเตอร์อ่ะ เพราะเราไม่รู้จะคู่กับใครจริงๆ มันเป็น ผช คนเดียวในโรงเรียนเลยก็ว่าได้ที่เราสนิทกับมันมากที่สุด เราก็เลยไปขอให้มันเป็นพาสเนอร์ เพราะมันง่ายต่อการซ้อม เวลาเราซ้อมร้องเพลงเสร็จ เราก็จะมาซ้อมลีลาศกัน ช่วงนั้นเป็นอะไรที่เรารู้สึกดีมากๆ ยิ้มได้ หัวเราะได้ แม้จะเต้นผิดเต้นถูก ช่วงนั้นเราก็หนักทุกอย่างอ่ะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรรม บางวันตอนกลางวันที่เรากินข้าวเสร็จเราก็ต้องมาซ้อมตัวต่อตัวกับเตอร์อีก ทั้งคีย์ทั้งเสียง ทั้งลีลาศ ตอนนั้นเรารู้สึกว่า ในโลกของเราอ่ะ มันมีเตอร์มาอยู่ด้วยไปแล้วตอนไหนก็ไม่รู้ มันเหมือนเป็นกิจวัฒน์ของเราไปเลย ตอนเช้ามาเรียน กลางวันซ้อมลีลาศ ซ้อมร้องเพลง ตอนเย็นซ้อมร้องเพลงแล้วกลับบ้าน ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเราชอบเตอร์ไหม แต่ตอนนั้นเราก็มีแฟนอยู่นะ แต่เพราะว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับเตอร์ เราก็เลยไม่ได้สนใจหรอกว่าแฟนเราจะคิดอะไร เพราะเรากับเตอร์ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน จนมาวันนึง เราก้ไปซ้อมปกตินั่นแหละตอนกลางวัน แต่วันนั้นมันซ้อมลีลาศ แล้วมีเพื่อนเราไปด้วย เพื่อนเราก็นั่งรอ เราก็เต้นไปปกติของเรานั่นแหละ เราติดที่เป็นคนเต้นแล้วชอบมองเท้า เราก็มองไปของเรา 5555 แต่มันก็มีจังหวะนึงที่เราจะเงยหน้าขึ้นมาบอกเตอร์ เราถึงกับต้องเอาหน้าหนี คืออีกนิดเดียวหน้าเราจะโดนเตอร์อยู่แล้วมันห่างกันไม่ถึงคืบ เพื่อนเรานี่ถึงกับกรี๊ด เราไม่รู้ว่ามันฟินรึอะไร แต่เตอร์อ่ะขำ เราก็เต้นต่อจนเสร็จ กำมือเตอร์แน่นเลย หน้าแดงเลยที่เดียว หลังจากเต้นเสร็จเราก็จะไปเรียนต่อ ระหว่างทางเราก็คุยกับเพื่อน เพื่อนเราถามว่า กับเตอร์คิดอะไรกันหรือเปล่า? เราบอกว่า ไม่นะ ก็เพื่อนกัน เพื่อนเราก็ถามว่า แต่แน่ใจใช่ไหมว่าเตอร์มันคิดกับแค่เพื่อน ตอนที่กูนั่งดูอ่ะ เตอร์มันมองตลอดเลยนะ มองแล้วก็ยิ้มด้วย จนเงยขึ้นมา ปากจะโดนกันอยู่แล้วอ่ะ ตอนนั้นเราก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกันว่าตกลงเราคิดกับเตอร์ยังงัย แต่เรารู้สึกดีทุกการกระทำที่เรากับเตอร์ทำด้วยกัน
ปล.เดี๋ยวเรามาเล่าต่อ พน นะ คาไว้แพพ 5555