เฮ้อ กลุ้มใจ เกิดมา 31 ปีเรามีแฟนคนแรกและคนเดียว ทีนี้มันมีฟิลลิ่งคือแบบคบกับใครคนนึงนานๆ เกินสิบปี แล้วแบบเหมือนไม่รู้สึกไรแล้วมั้ยคะ คือเรารู้จักกับเค้าเพราะเรียนป. ตรีด้วยกันอ่ะค่ะ จนตอนนี้ก็ทำงานมาหลายปีแล้ว คือคบกันมาจนปัจจุบันเหมือนเพื่อน ก่อนหน้านี้เราอยากเลิก เค้าก็ไม่ยอมเลิกกะเราอ่ะ ที่เราเลิกคือเรารู้สึกว่าเราสองคนนี่ไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลย เหมือนเราสนใจกันคนละเรื่อง ไม่มีอะไรจะคุยกันอ่ะคะ เค้าก็เปนคนไม่ชอบพูดไม่ชอบเล่าอะไร จนบางทีอะไรที่เราอยากรู้เราไม่อยากรู้แล้ว ช่างมันเถอะไรงี้ แต่ปีหลังๆที่ผ่านมา พูดกันน้อยลงอีก โทสับน้อยลง ไลน์วันละ 2 ประโยค แต่เราโอเค เพราะเค้าก็ยุ่งกะการเรียน แล้วเราก้ไม่อยากคุยโทสับ คุยแล้วชอบทะเลาะกัน เพราะเราเปนฝ่ายหงุดหงิดเวลาเราไม่มีไรจะคุยกัน แล้วคือจะถือหุโทสับทำไม แต่ปัญหานี้หมดไปแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้มีไลน์ 55 คือเวลาเหนคนอื่นเค้ากินข้าวกัน คุยกันบอกเลยอิจฉา ว่าทำไมของเราไม่เป็นแบบนั้นมั่งแว้ เราชอบคนตลกอ่ะ เค้าไม่ตลกเลย แต่เค้าจะขำเราซะมากกว่า
เราไม่เคยมีแฟน เราเองก็ไม่รู้ว่าการรักคนๆนึงนี่มันต้องเป็นยังไง ไม่มีใครให้เราได้รู้สึกเปรียบเทียบด้วย ว่าคนนี้ใช่ คนนี้ไม่ใช่ อยากขอคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์หน่อยค่ะ จริงๆเราจะเลิกก็เลิกได้ แต่ต้องทำใจสักแพ๊บ แล้วคงรู้สึกเสียเวลา 10+ปีที่ผ่านมา มันนานเกินไป แล้วต้องมาเริ่มใหม่ จะมีใหม่รึเปล่าก็ยังไม่รู้ ที่ผ่านมาเคยมีคนมาจีบบ้าง เราก็เป็นประเภทซื่อตรงอ่ะค่ะ ไม่อะไรกะใคร แถมยังบอกผู้ชายที่เราคบอยู่อีก เราเลยไม่ได้ไปทำความรู้จักใครที่ไหน ส่วนตัวเปนคนไม่ใช่คนโทรจิก โทรตามใดใดทั้งนั้น วันๆเค้าไปไหนทำไรเรายังไม่รู้เลยค่ะ คบกันแบบนี้มันแปลกๆมั้ยคะ
ปล. เราเป็นคนพูดตรงมากนะคะ คือคบกันนานมาก จนสามารถพูดความรู้สึกที่มีได้ กะคนอื่นเราขี้เกรงใจมากอ่ะ แต่กะผู้ชายที่คบอยู่ คือเราสามารถพูดได้หมดเลย ว่าเรารู้สึกไง เช่นเราบอกตรงๆเลยว่าเราเบื่ออะไรแบบนี้ เค้าพูดแต่ว่า เค้าจะอยุ่กะเรา เราเปนคนสุดท้าย บลาๆๆๆ ฟังแบบนี้มาตลอด 10 กว่าปี ก็ยังไม่เห็นพิสูจน์อะไรได้ คนแบบเรานี่ควรอยู่คนเดียวใช่มั้ยคะ เราผิดมั้ยเนี่ย ก็เราไม่รู้ความรู้สึกตัวเองอ่ะค่ะ -_-' ที่แน่ๆรู้แหละว่าถ้าไม่มีเค้าก็เสียใจเพราะเราผูกพันธ์กัน แต่อยู่กันไปนานกว่านี้แล้วเค้าไม่ใช่จริงๆอ่ะคะ ทำไงดี เรื่องหัวใจนี่มันไม่ง่ายเลย
งงตัวเอง เคยคบกับใครคนนึงนานๆ จนเหมือนความรู้สึกเปลี่ยนมั้ย จะพูดว่าแฟนยังเรียกได้ไม่เต็มปาก
เราไม่เคยมีแฟน เราเองก็ไม่รู้ว่าการรักคนๆนึงนี่มันต้องเป็นยังไง ไม่มีใครให้เราได้รู้สึกเปรียบเทียบด้วย ว่าคนนี้ใช่ คนนี้ไม่ใช่ อยากขอคำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์หน่อยค่ะ จริงๆเราจะเลิกก็เลิกได้ แต่ต้องทำใจสักแพ๊บ แล้วคงรู้สึกเสียเวลา 10+ปีที่ผ่านมา มันนานเกินไป แล้วต้องมาเริ่มใหม่ จะมีใหม่รึเปล่าก็ยังไม่รู้ ที่ผ่านมาเคยมีคนมาจีบบ้าง เราก็เป็นประเภทซื่อตรงอ่ะค่ะ ไม่อะไรกะใคร แถมยังบอกผู้ชายที่เราคบอยู่อีก เราเลยไม่ได้ไปทำความรู้จักใครที่ไหน ส่วนตัวเปนคนไม่ใช่คนโทรจิก โทรตามใดใดทั้งนั้น วันๆเค้าไปไหนทำไรเรายังไม่รู้เลยค่ะ คบกันแบบนี้มันแปลกๆมั้ยคะ
ปล. เราเป็นคนพูดตรงมากนะคะ คือคบกันนานมาก จนสามารถพูดความรู้สึกที่มีได้ กะคนอื่นเราขี้เกรงใจมากอ่ะ แต่กะผู้ชายที่คบอยู่ คือเราสามารถพูดได้หมดเลย ว่าเรารู้สึกไง เช่นเราบอกตรงๆเลยว่าเราเบื่ออะไรแบบนี้ เค้าพูดแต่ว่า เค้าจะอยุ่กะเรา เราเปนคนสุดท้าย บลาๆๆๆ ฟังแบบนี้มาตลอด 10 กว่าปี ก็ยังไม่เห็นพิสูจน์อะไรได้ คนแบบเรานี่ควรอยู่คนเดียวใช่มั้ยคะ เราผิดมั้ยเนี่ย ก็เราไม่รู้ความรู้สึกตัวเองอ่ะค่ะ -_-' ที่แน่ๆรู้แหละว่าถ้าไม่มีเค้าก็เสียใจเพราะเราผูกพันธ์กัน แต่อยู่กันไปนานกว่านี้แล้วเค้าไม่ใช่จริงๆอ่ะคะ ทำไงดี เรื่องหัวใจนี่มันไม่ง่ายเลย