เราเลี้ยงหมาตัวนึงชื่อ ซี ตอนนี้เลี้ยงมันมา 10 ปีแล้ว มันเป็นหมาที่ไม่ว่าคนหรือสัตว์ตัวไหนก็ห้ามเข้าบ้าน มันเคยกัดไก่ ลูกเจี๊ยบ ลูกแมวข้างบ้านจนตายมากี่ครั้งไม่รู้ แต่แม่เราก็บอกว่า เราเอาชีวิตมันมา เราก็ต้องรับผิดชอบชีวิตมันด้วย แต่ก่อนมันชอบกัดคนอีกตั้งหาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้ว
พอเราเรียนมหาลัย เราเห็นเพื่อนเลี้ยงหนู เราอยากได้มาก แต่การจะเลี้ยงไว้หอในนั้นมันลำบาก ต้องแอบหลบๆ ซ่อนๆ เลยตั้งใจว่าจะเลี้ยงไว้ที่ หอแฟน แต่พอดีไปวันที่จะซื้อ แฟนเราบอกว่ากระต่ายต้วนี้เห็นแล้วถูกชะตามาก อยากซื้อกระต่ายมากกว่า เราเลยตัดสินใจเลี้ยงกระต่ายแบบไม่มีข้อมูลอะไรเลย เราเลี้ยงตั้งแต่มันอายุ 1 เดือน พอเปิดหาข้อมูลบอกเลี้ยงไม่ค่อยรอด เราก็กังวล แต่พอเราได้อยู่กับมันจริงๆ คือมันน่ารักมากๆๆ มันชื่อว่า หมอง เป็นตัวเมีย มันขี้เล่น มันไม่เหมือนกระต่ายที่เราไปเล่นของเพื่อนหรือของคนอื่นๆ มันเล่นกับคน มันรู้ว่าเราเรียก
เราดูแลมาตลอดเวลาเราอยู่คนเดียวก็มีมันเป็นเพื่อนนี่แหละ เราเข้าใจเลยว่าการเลี้ยงดู ให้ข้าวให้น้ำ มันเหนื่อยขนาดไหน ทำความสะอาดกรง แต่เราเป็นคนเลี้ยงแบบปล่อย พอช่วงปิดเทอมก็ต้องเอามันกลับบ้าน ก็กังวลกับเจ้าซีที่บ้านมาก
พอกลับมาบ้านเราเลี้ยงไว้ในห้องปิดประตูตลอด ตื่นมาคนที่บ้านก็ไปเรียน ไปทำงาน ส่วนเราปิดเทอมอยู่บ้านกับหมองและซี ซีก็ชอบนอนในบ้านเราเยเลี้ยงหมองไว้ในห้องนอนเหมือนอยู่ในหอ เราทำของเราแบบนี้ประจำ ทุกๆวัน เรารู้สึกรักมันมากๆ ซีมันก้รู้ว่าในห้องมีกระต่าย มันเปลี่ยนจากนอนหน้าทีวี มานอนหน้าห้องเรา คอยจ้องตอนเราเปิดประตู
พอมาเมื่อวานนี้ตื่นเช้ามาเราก็ให้หญ้ามันปกติ แล้วไปอาบน้ำ ก่อนเข้าห้องน้ำน้องเรามาคุยกับเรา เราคุยเสร็จก้ปิดประตูห้องน้ำอาบน้ำ เราใช้เวลา อาบน้ำ 5 นาทีพอออกมาก็พบว่า กระต่ายเราตายแล้ววว. เราถามน้องว่าเกิดอะไรขึ้น ตอบเราว่า นอนเปิดประตูทิ้งไว้ ไม่รู้ว่าหมาเดินเข้ามากัดตอนไหน เห็นอีกทีตายแล้ว
คือเราเศร้ามากกกก ร้องไห้หนักมากกกก มันเป็รกระต่ายที่เราเลี้ยกับมือเราเอง ให้ข้าว ทำความสะอาดเอง เรารู้เลยว่าเราเหนื่อนกับมัน รักมันขนาดไหน แล้วมาเจอกับการจากไปแบบไม่มีวันกลับ คือเสีใจมากกกก เราไม่คุยกับหมาเลย
เราเห็นหน้ามันเรารู้สึกได้ว่ามันรู้ว่ามันทำผิด มันหูตก มันเงียบ มองหน้าสำนึกผิด เราเคยคิดว่ามันไม่รู้หรอกอะไรที่มันทำแล้วถูก อะไรที่ทำแล้วผิด แต่เราว่าครั้งนี้ ซีรู้ตัว พอเราเดินผ่านมัน มันก็กระดิกหางให้ตั้งแต่เมื่อวาน ปกติเราจะคุยกับมันตลอด แต่ที่ผ่านมานี้เราไม่คุยเลย เราว่ามันก็ยังรู้สึก ที่ผ่านมาที่มันกัดสัตว์เลี้ยงบ้านอื่น แล้วเข้าไม่เอาเรื่องก็ดีแค่ไหน
คนรอบตัวก็บอกว่า ของแบบนี้เราระมัดระวัคนเดียวไม่ได้หรอก คนอื่นที่อยู่บ้านเราก็ด้วย เรารู้สึกว่าเราซื้อมันมาเพื่อฆ่ามันเลย กลับมาที่ห้องก็คิดถึงปกติก็นอนด้วยกัน
การจากไปของสิ่งมีชีวิต เพิ่งเข้าใจความรู้สึกก็วันนี้เลยแหละ นึกถึงคนที่รักเราเลย คือเสียใจมาก
การจากไปแบบไม่มีวันกลับของสิ่งมีชีวิตที่รัก
พอเราเรียนมหาลัย เราเห็นเพื่อนเลี้ยงหนู เราอยากได้มาก แต่การจะเลี้ยงไว้หอในนั้นมันลำบาก ต้องแอบหลบๆ ซ่อนๆ เลยตั้งใจว่าจะเลี้ยงไว้ที่ หอแฟน แต่พอดีไปวันที่จะซื้อ แฟนเราบอกว่ากระต่ายต้วนี้เห็นแล้วถูกชะตามาก อยากซื้อกระต่ายมากกว่า เราเลยตัดสินใจเลี้ยงกระต่ายแบบไม่มีข้อมูลอะไรเลย เราเลี้ยงตั้งแต่มันอายุ 1 เดือน พอเปิดหาข้อมูลบอกเลี้ยงไม่ค่อยรอด เราก็กังวล แต่พอเราได้อยู่กับมันจริงๆ คือมันน่ารักมากๆๆ มันชื่อว่า หมอง เป็นตัวเมีย มันขี้เล่น มันไม่เหมือนกระต่ายที่เราไปเล่นของเพื่อนหรือของคนอื่นๆ มันเล่นกับคน มันรู้ว่าเราเรียก
เราดูแลมาตลอดเวลาเราอยู่คนเดียวก็มีมันเป็นเพื่อนนี่แหละ เราเข้าใจเลยว่าการเลี้ยงดู ให้ข้าวให้น้ำ มันเหนื่อยขนาดไหน ทำความสะอาดกรง แต่เราเป็นคนเลี้ยงแบบปล่อย พอช่วงปิดเทอมก็ต้องเอามันกลับบ้าน ก็กังวลกับเจ้าซีที่บ้านมาก
พอกลับมาบ้านเราเลี้ยงไว้ในห้องปิดประตูตลอด ตื่นมาคนที่บ้านก็ไปเรียน ไปทำงาน ส่วนเราปิดเทอมอยู่บ้านกับหมองและซี ซีก็ชอบนอนในบ้านเราเยเลี้ยงหมองไว้ในห้องนอนเหมือนอยู่ในหอ เราทำของเราแบบนี้ประจำ ทุกๆวัน เรารู้สึกรักมันมากๆ ซีมันก้รู้ว่าในห้องมีกระต่าย มันเปลี่ยนจากนอนหน้าทีวี มานอนหน้าห้องเรา คอยจ้องตอนเราเปิดประตู
พอมาเมื่อวานนี้ตื่นเช้ามาเราก็ให้หญ้ามันปกติ แล้วไปอาบน้ำ ก่อนเข้าห้องน้ำน้องเรามาคุยกับเรา เราคุยเสร็จก้ปิดประตูห้องน้ำอาบน้ำ เราใช้เวลา อาบน้ำ 5 นาทีพอออกมาก็พบว่า กระต่ายเราตายแล้ววว. เราถามน้องว่าเกิดอะไรขึ้น ตอบเราว่า นอนเปิดประตูทิ้งไว้ ไม่รู้ว่าหมาเดินเข้ามากัดตอนไหน เห็นอีกทีตายแล้ว
คือเราเศร้ามากกกก ร้องไห้หนักมากกกก มันเป็รกระต่ายที่เราเลี้ยกับมือเราเอง ให้ข้าว ทำความสะอาดเอง เรารู้เลยว่าเราเหนื่อนกับมัน รักมันขนาดไหน แล้วมาเจอกับการจากไปแบบไม่มีวันกลับ คือเสีใจมากกกก เราไม่คุยกับหมาเลย
เราเห็นหน้ามันเรารู้สึกได้ว่ามันรู้ว่ามันทำผิด มันหูตก มันเงียบ มองหน้าสำนึกผิด เราเคยคิดว่ามันไม่รู้หรอกอะไรที่มันทำแล้วถูก อะไรที่ทำแล้วผิด แต่เราว่าครั้งนี้ ซีรู้ตัว พอเราเดินผ่านมัน มันก็กระดิกหางให้ตั้งแต่เมื่อวาน ปกติเราจะคุยกับมันตลอด แต่ที่ผ่านมานี้เราไม่คุยเลย เราว่ามันก็ยังรู้สึก ที่ผ่านมาที่มันกัดสัตว์เลี้ยงบ้านอื่น แล้วเข้าไม่เอาเรื่องก็ดีแค่ไหน
คนรอบตัวก็บอกว่า ของแบบนี้เราระมัดระวัคนเดียวไม่ได้หรอก คนอื่นที่อยู่บ้านเราก็ด้วย เรารู้สึกว่าเราซื้อมันมาเพื่อฆ่ามันเลย กลับมาที่ห้องก็คิดถึงปกติก็นอนด้วยกัน
การจากไปของสิ่งมีชีวิต เพิ่งเข้าใจความรู้สึกก็วันนี้เลยแหละ นึกถึงคนที่รักเราเลย คือเสียใจมาก