เราได้ยินปราชญ์ท่านหนึ่งกล่าวว่า เราจะไม่บรรลุธรรมเพราะเป็นครู
ก็เรยทำให้เราหวนกลับมาคิดว่ามันจริงไหม
มันก็มีส่วนจริงนะในเรื่องการปล่อยวาง
ในความเป็นครูสอนนักเรียน พฤติกรรมที่ไม่ถูกไม่ควรของนักเรียนที่เราสอนแล้วสอนอีก
หากแต่นักเรียนก็ยังไม่พัฒนาเปลี่ยนแปลง เราใช้วิธีการที่หลากหลายแล้วนะแต่ก็ยังเหมือนเดิม
จนบางทีท้อใจเป็นทุกข์ ก็คิดจะปล่อยวางละ แต่พอหวนกลับมาคิดว่าเราเป็นครูวางไม่ได้ เด็กเขายังต้องได้รับการอบรมสั่งสอน
เราเรยเกิดความขัดแย้งในใจว่าควรหรือไม่ควรปล่อยวาง
เป็นบางเรื่องนะคะไม่ใช่ทุกๆเรื่อง
บางทีถ้ามันสุดโต่งเราจะปล่อยวางแต่ก็น่ะ
ตอนนี้ทำได้ดีที่สุดก็คือ รักษาศีลห้าค่ะ
ยังไงก็คงต้องสอนเขาต่อไป
ให้เป็นประสาทไปข้างหนึ่ง
บางทีเราก็รู้ตัวเองว่าเราสอนเรื่องพฤติกรรมระเบียบวินัยบ่อยเกินไปกับเด็กคนเดิมๆ
งงว่าเด็กเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เราแนะนำเราเตือน เขายังทำซ้ำๆซากๆ
จิตวิทยาก็แล้ว พระเดชก็แล้วพระคุณก็แล้ว
ตายเป็นลมแพร็บ
555555555
ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาตอบนะคะ