หลังจากวินเทอร์คัพ ... ที่เซย์รินชนะเลิศ และ ก่อนรุ่นพี่คิโยชิจะเดินทางไปรักษาตัว กึ่งกลางระหว่างวันนั้นกับรูปภาพใบนี้ (ไม่ปรากฎเหตุว่าเบื้องหลังรูปนี้คืออะไรในมังงะเนาะ แต่อนุมานได้ว่าทุกอย่างกลับสู่สภาพปกติแล้ว) OVA 75.5 ก็เลยเล่าถึงเบื้องหลังรูปภาพใบนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นนั่นเอง
31 มกรา ... วันเกิดของคุโรโกะ บรรดาผองเพื่อนและรุ่นพี่ กะว่าจะจัดงานวันเกิดให้คุโรโกะเสียหน่อย แต่ก็มีโทรศัพท์กริ๊งกร๊างจากโมโมอิ ที่ก่อนหน้านั้นคุยกับอาโอมิเนะว่าวันที่ 31 นี่คือวันเกิดของเท็ตสึคุงน้า ตามประสาแฟนเก่าแสนซึนฯ (หือออออ) เอาใหม่ ... ตามประสาเพื่อนฝูง ก็เอาเป็นว่านัดหมายเล่นบาสกันดีกว่า พวกเราชาว GOM รุ่นปาฏิหาริย์น่ะนะ กับคิเสะไม่มีประเด็นคือยังไงนางก็มา นางชอบน้องครก (อันนี้พูดเอง ฮ่า ๆ) ไดกิ โมโมอิ คิเสะ สุมหัวว่าจะลากคนอื่นมาไงดี มิโดริมะก็ไม่มีปัญหา อาคาชิก็ไม่มี โมโมอิจัดการกล่อมมุกคุง มุราซากิบาระ เอาของกินมาล่อก็มิวายจะโดนตัดสายใส่ จนกระทั่งอาคาจินต้องเข้ามามีบทบาทละนะ
ด้านคางามิได้ยินเข้าก็ ... ก็ ... กังวล เอ๊ะ หรือ จะบอกว่าแปลกใจดี แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็จัดบ้านจัดช่อง HBD น้องครกไป รุ่นพงรุ่นพี และ เบอร์ 2 มาก็ร่วมวงกันหมด อ่อ ฮิมุโระ กับ ทาคาโอะก็มาด้วยนะ ฮิมุโระมาจัดการมุกคุงและมาหาไทงะ ส่วนทาคาโอะเหมือนเดิม ... บริการตามิโดริมะมาส่งที่สนามเหมือนเคย (ฮ่า ๆ)
จนกระทั่งมาถึงเรื่องราวข้างหลังภาพ ... เข้าใจฟีลโมโมอิที่น้ำตาร่วง
ภาพเก่า ๆ ที่หลั่งไหลเข้ามา ณ วันหนึ่งที่เทย์โค อาคาชิ ในช่วงม.ต้น ปีหนึ่ง กลายเป็นกัปตันตามที่รุ่นพี่ ... กัปตันคนก่อน ได้มอบหมายมา ภายใต้การดูแลของอาจารย์ประจำชมรม และ โค้ช ... ที่ควบคุม และ บาลานซ์ทีมได้อย่างดี แล้ววันหนึ่งอีกเช่นกันที่โค้ชเกิดปัญหาสุขภาพและเห็นว่าตนเองน่าจะต้องถอนตัวจากตำแหน่งโค้ชแล้ว อาจารย์ประจำชมรม ... กล่าวแต่เพียงว่าก็คงให้ชมรมดำเนินต่อไปเหมือนเดิมภายใต้การนำของอาคาชิ ภายใต้ผู้เล่นอัจริยะทั้ง 5 ที่กำลังเปล่งแสงจ้าจนแสบตา และ หนึ่งเงามายาที่คอยพลิกเกมส์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใด
ปรากฎว่าโค้ชไม่เห็นเป็นอย่างนั้น เขากลับกังวลว่า
ปัญหาหนักข้อและใหญ่หลวงต่างหากที่จะตามมาภายใต้ชื่อ "รุ่นปาฏิหาริย์"
แล้วก็ไม่ผิดกับที่โค้ชที่เคารพคาดการณ์ เหล่าหนุ่มน้อยต่างนิสัยและความชอบมารวมตัวกันได้อย่างหลวม ๆ อาจจะไม่ได้อบอุ่นสนิทสนมแน่นแฟ้น หากสิ่งที่มีคือต่างคนต่าง "สนุก" ในการเล่น ต่าง "ช่วยเหลือเกื้อกูล" ต่างให้ความ "เคารพ" และ "เชื่อใจ" กันและกัน แต่พัฒนาการในความสามารถของแต่ละคนที่ดีดตัวมากขึ้นจนห่างชั้นกับคนรุ่นเดียวกัน ถ่างช่องว่างหลวม ๆ ที่มีให้ห่างขึ้นทีละน้อย จนสุดท้ายกลายเป็นหุบเหวลึกระหว่างกัน อย่างที่คุโรโกะทำอะไรกับมันไม่ได้ ถึงสีดำคือสีที่จะผสานทุกสีเข้าด้วยกัน ... แต่เงาสีดำหากอ่อนจางอย่างเขา จะสู้เส้นแสงที่เจิดจ้าทั้ง 5 สายนั้นได้อย่างไร ส่วนตัวก็คิดว่าอาคาชิก็พยายามนะ พยายามที่จะดึงทุกคนให้อยู่ร่วมกัน ด้วยกัน ถึงตอนนั้นจะโดนอะไรหลาย ๆ อย่างกดดันจนกระทั่งกลายเป็นอาคาชิมี 2 คน ก็ลึก ๆ แล้วก็พยายามดึงคนในทีมเอาไว้นั่นแหละ ถึง perception ต่อเกมส์มุ่งแต่ชัยชนะหรือด้านชาอย่างไร เจ้าตัวก็พยายามดึงคนเอาไว้
ไม่อยากมาซ้อม ... ก็ไม่ต้องมา
บังคับให้มาก็ไม่เกิดอะไรขึ้น
ก็ go with the flow ละกัน
ขอให้ชนะไว้ก่อนเป็นพอ
นับแต่นั้นทุกคนลืมว่า "ความสนุก" คืออะไร
"ชัยชนะ" ไม่มีอะไรต้องพยายาม มันคือความเคยชินและน่าเบื่อ
สุดท้ายเทย์โคก็สูญเสียคำว่า "ทีม" นับแต่ห้วงเวลานั้น
โมโมอิไม่รู้เลย ความเย็นชาเหล่านั้นมันเกิดขึ้นมา และ แผ่ขยายมาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร และ เมื่อใด เพียงชั่วพริบตาในความรู้สึกของโมโมอิ แผ่นหลังของเพื่อน 6 คนในทีมที่เดินเกาะกลุ่มกันไปอย่างห่าง ๆ หลังซ้อม ไม่ถึงกับกลมเกลียว หากบรรยากาศนั้นไม่มีความหม่นมัว เดี๋ยวก็แวะกินไอติม เดี๋ยวก็แวะซื้อขนม ... ดูเหมือนห่างแต่อันที่จริงแล้วใกล้
เบอร์นี้มันหายไปหนอ หายไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหวนกลับ โมโมอิก็ได้แต่อึนแต่เศร้าอยู่เงียบ ๆ
ครุ่นคิดใคร่ครวญว่ามันมีอะไร "ผิด" ไปที่ตรงไหน ทั้ง 6 คนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
แต่ก็นั้นแหละ เพราะเหตุนี้ไง คุโรโกะถึงได้ร่วมวงออกศึกกับเขาด้วย ทั้ง ๆ ที่เกือบจะเลิกเล่นบาสไปแล้วเสียด้วยซ้ำ จากวันท้ารบที่เทย์โคจนถึงวันประกาศแชมป์วินเทอร์คัพ แน่นอนว่าจุดประสงค์ของคุโรโกะอย่างหนึ่งคือชัยชนะ และ การบอกกับเหล่าสตาร์ของเทย์โคว่า บาสของฉัน ... เล่นกันเป็น "ทีม" ถึงแม้คุโรโกะจะเจอเพื่อนใหม่ อุทิศตัวเป็นเงาให้กับ "แสง" คนใหม่
แต่สิ่งหนึ่งที่คุโรโกะไม่ลืม คือ วันเวลาดี ๆ ที่เขาและเพื่อนเก่าทั้ง 5 ได้มีอยู่ร่วมกัน เชื่อว่าน้องครกไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับใคร เป็นเพื่อนพี่น้องไปด้วยเป็นคู่แข่งไปด้วยมันไม่ลำบากขนาดนั้น และ ถ้าจะให้เกลียดอะไรที่เราชอบ ... มันก็ยิ่งทรมานมากกว่า ถึงอดีตกับเทย์โควตอนท้าย ๆ มันจะไม่โสภา แต่ทุกคนก็คงรู้แน่แก่ใจดี และ จำได้อยู่ว่า ช่วงเวลาเหล่านั้นมันมี enjoyment อย่างไร peaceful อย่างไร สุดท้ายก็คงเข้าใจดีแล้วเหมือนกันว่าที่คุโรโกะทำไปทุกอย่างนั้นคงไม่ใช่เหตุผลตื้น ๆ อย่างการแสดงแสนยานุภาพหักหน้าเพื่อนเก่า
อยากชนะมันก็มีแน่
แต่ลึก ๆ ก็ไม่อยากให้ใครต้อง "โดดเดี่ยว" และ "เย็นชา" อีกแล้ว
ส่วนหนึ่งก็คงเป็นอย่างนั้น
และแล้ววันนี้ วันเกิดของเจ้าตัว ในสนามบาสเล็ก ๆ เพื่อนเก่า 6 คน ที่ต่างแยกย้ายกันไปตามเส้นทางและความต้องการของตัวเอง คุโรโกะไม่ได้เรียกร้องว่าเทย์โคจะต้องอยู่เหมือนเดิม หรือ ทั้ง 6 คนจะต้องกลับมาร่วมทีมกันดังเดิม หากอยากได้ "มิตรภาพ" ดี ๆ คืนมาดังเดิม และ ความพยายามนั้นไม่สูญเปล่า ถึงจะเป็นเงามืดที่ไม่ได้ฉายแสงเลยซักครั้งก็ไม่เป็นไร ถ้าจะสามารถดึงเอาเส้นแสงพวกนี้มาผสมรวมกันได้ ก็ไม่มีใครต้องอ้างว้างโดดเดี่ยวแล้วละนะ
รูปน้อยใบนั้นถูกส่งไปให้โค้ชที่กำลังรักษาตัวในโรงพยาบาล
โค้ชก็คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เด็ก ๆ ผ่านความแตกสลายมาได้ และตอนนี้
ก็แข็งแรงดีแล้ว
เหล่านี้แหละคือเรื่องราวข้างหลังภาพอบอุ่นหัวใจที่ คุโรโกะ ทัตสึยะ กล่าวว่า เป็นของขวัญวันเกิดที่เยี่ยมที่สุดเลย
แต่เอาเข้าจริง Birthday boy ของเรา จะพีคก็ตรงที่ได้รวมฉลองวันเกิดกับทุกคน ทั้งเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า และ คู่แข่งมากกว่าละมั้ง ก็เจ้าตัวน่ะชอบมิตรภาพ และ ความกลมเกลียวมากที่สุดเลยนี่นา
ปูลู ตอนนี้มีโมเมนต์อาคาฟุริด้วยน้า น่ารักมากเลยจ้ะ
Kuroko no basket 75.5 OVA (กึ่งรีวิว) : ข้างหลังภาพ (สปอยด์)
31 มกรา ... วันเกิดของคุโรโกะ บรรดาผองเพื่อนและรุ่นพี่ กะว่าจะจัดงานวันเกิดให้คุโรโกะเสียหน่อย แต่ก็มีโทรศัพท์กริ๊งกร๊างจากโมโมอิ ที่ก่อนหน้านั้นคุยกับอาโอมิเนะว่าวันที่ 31 นี่คือวันเกิดของเท็ตสึคุงน้า ตามประสาแฟนเก่าแสนซึนฯ (หือออออ) เอาใหม่ ... ตามประสาเพื่อนฝูง ก็เอาเป็นว่านัดหมายเล่นบาสกันดีกว่า พวกเราชาว GOM รุ่นปาฏิหาริย์น่ะนะ กับคิเสะไม่มีประเด็นคือยังไงนางก็มา นางชอบน้องครก (อันนี้พูดเอง ฮ่า ๆ) ไดกิ โมโมอิ คิเสะ สุมหัวว่าจะลากคนอื่นมาไงดี มิโดริมะก็ไม่มีปัญหา อาคาชิก็ไม่มี โมโมอิจัดการกล่อมมุกคุง มุราซากิบาระ เอาของกินมาล่อก็มิวายจะโดนตัดสายใส่ จนกระทั่งอาคาจินต้องเข้ามามีบทบาทละนะ
ด้านคางามิได้ยินเข้าก็ ... ก็ ... กังวล เอ๊ะ หรือ จะบอกว่าแปลกใจดี แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็จัดบ้านจัดช่อง HBD น้องครกไป รุ่นพงรุ่นพี และ เบอร์ 2 มาก็ร่วมวงกันหมด อ่อ ฮิมุโระ กับ ทาคาโอะก็มาด้วยนะ ฮิมุโระมาจัดการมุกคุงและมาหาไทงะ ส่วนทาคาโอะเหมือนเดิม ... บริการตามิโดริมะมาส่งที่สนามเหมือนเคย (ฮ่า ๆ)
ภาพเก่า ๆ ที่หลั่งไหลเข้ามา ณ วันหนึ่งที่เทย์โค อาคาชิ ในช่วงม.ต้น ปีหนึ่ง กลายเป็นกัปตันตามที่รุ่นพี่ ... กัปตันคนก่อน ได้มอบหมายมา ภายใต้การดูแลของอาจารย์ประจำชมรม และ โค้ช ... ที่ควบคุม และ บาลานซ์ทีมได้อย่างดี แล้ววันหนึ่งอีกเช่นกันที่โค้ชเกิดปัญหาสุขภาพและเห็นว่าตนเองน่าจะต้องถอนตัวจากตำแหน่งโค้ชแล้ว อาจารย์ประจำชมรม ... กล่าวแต่เพียงว่าก็คงให้ชมรมดำเนินต่อไปเหมือนเดิมภายใต้การนำของอาคาชิ ภายใต้ผู้เล่นอัจริยะทั้ง 5 ที่กำลังเปล่งแสงจ้าจนแสบตา และ หนึ่งเงามายาที่คอยพลิกเกมส์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใด
ปัญหาหนักข้อและใหญ่หลวงต่างหากที่จะตามมาภายใต้ชื่อ "รุ่นปาฏิหาริย์"
แล้วก็ไม่ผิดกับที่โค้ชที่เคารพคาดการณ์ เหล่าหนุ่มน้อยต่างนิสัยและความชอบมารวมตัวกันได้อย่างหลวม ๆ อาจจะไม่ได้อบอุ่นสนิทสนมแน่นแฟ้น หากสิ่งที่มีคือต่างคนต่าง "สนุก" ในการเล่น ต่าง "ช่วยเหลือเกื้อกูล" ต่างให้ความ "เคารพ" และ "เชื่อใจ" กันและกัน แต่พัฒนาการในความสามารถของแต่ละคนที่ดีดตัวมากขึ้นจนห่างชั้นกับคนรุ่นเดียวกัน ถ่างช่องว่างหลวม ๆ ที่มีให้ห่างขึ้นทีละน้อย จนสุดท้ายกลายเป็นหุบเหวลึกระหว่างกัน อย่างที่คุโรโกะทำอะไรกับมันไม่ได้ ถึงสีดำคือสีที่จะผสานทุกสีเข้าด้วยกัน ... แต่เงาสีดำหากอ่อนจางอย่างเขา จะสู้เส้นแสงที่เจิดจ้าทั้ง 5 สายนั้นได้อย่างไร ส่วนตัวก็คิดว่าอาคาชิก็พยายามนะ พยายามที่จะดึงทุกคนให้อยู่ร่วมกัน ด้วยกัน ถึงตอนนั้นจะโดนอะไรหลาย ๆ อย่างกดดันจนกระทั่งกลายเป็นอาคาชิมี 2 คน ก็ลึก ๆ แล้วก็พยายามดึงคนในทีมเอาไว้นั่นแหละ ถึง perception ต่อเกมส์มุ่งแต่ชัยชนะหรือด้านชาอย่างไร เจ้าตัวก็พยายามดึงคนเอาไว้
บังคับให้มาก็ไม่เกิดอะไรขึ้น
ก็ go with the flow ละกัน
ขอให้ชนะไว้ก่อนเป็นพอ
"ชัยชนะ" ไม่มีอะไรต้องพยายาม มันคือความเคยชินและน่าเบื่อ
สุดท้ายเทย์โคก็สูญเสียคำว่า "ทีม" นับแต่ห้วงเวลานั้น
โมโมอิไม่รู้เลย ความเย็นชาเหล่านั้นมันเกิดขึ้นมา และ แผ่ขยายมาไกลขนาดนี้ได้อย่างไร และ เมื่อใด เพียงชั่วพริบตาในความรู้สึกของโมโมอิ แผ่นหลังของเพื่อน 6 คนในทีมที่เดินเกาะกลุ่มกันไปอย่างห่าง ๆ หลังซ้อม ไม่ถึงกับกลมเกลียว หากบรรยากาศนั้นไม่มีความหม่นมัว เดี๋ยวก็แวะกินไอติม เดี๋ยวก็แวะซื้อขนม ... ดูเหมือนห่างแต่อันที่จริงแล้วใกล้
ครุ่นคิดใคร่ครวญว่ามันมีอะไร "ผิด" ไปที่ตรงไหน ทั้ง 6 คนมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร
แต่ก็นั้นแหละ เพราะเหตุนี้ไง คุโรโกะถึงได้ร่วมวงออกศึกกับเขาด้วย ทั้ง ๆ ที่เกือบจะเลิกเล่นบาสไปแล้วเสียด้วยซ้ำ จากวันท้ารบที่เทย์โคจนถึงวันประกาศแชมป์วินเทอร์คัพ แน่นอนว่าจุดประสงค์ของคุโรโกะอย่างหนึ่งคือชัยชนะ และ การบอกกับเหล่าสตาร์ของเทย์โคว่า บาสของฉัน ... เล่นกันเป็น "ทีม" ถึงแม้คุโรโกะจะเจอเพื่อนใหม่ อุทิศตัวเป็นเงาให้กับ "แสง" คนใหม่
แต่สิ่งหนึ่งที่คุโรโกะไม่ลืม คือ วันเวลาดี ๆ ที่เขาและเพื่อนเก่าทั้ง 5 ได้มีอยู่ร่วมกัน เชื่อว่าน้องครกไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับใคร เป็นเพื่อนพี่น้องไปด้วยเป็นคู่แข่งไปด้วยมันไม่ลำบากขนาดนั้น และ ถ้าจะให้เกลียดอะไรที่เราชอบ ... มันก็ยิ่งทรมานมากกว่า ถึงอดีตกับเทย์โควตอนท้าย ๆ มันจะไม่โสภา แต่ทุกคนก็คงรู้แน่แก่ใจดี และ จำได้อยู่ว่า ช่วงเวลาเหล่านั้นมันมี enjoyment อย่างไร peaceful อย่างไร สุดท้ายก็คงเข้าใจดีแล้วเหมือนกันว่าที่คุโรโกะทำไปทุกอย่างนั้นคงไม่ใช่เหตุผลตื้น ๆ อย่างการแสดงแสนยานุภาพหักหน้าเพื่อนเก่า
แต่ลึก ๆ ก็ไม่อยากให้ใครต้อง "โดดเดี่ยว" และ "เย็นชา" อีกแล้ว
ส่วนหนึ่งก็คงเป็นอย่างนั้น
และแล้ววันนี้ วันเกิดของเจ้าตัว ในสนามบาสเล็ก ๆ เพื่อนเก่า 6 คน ที่ต่างแยกย้ายกันไปตามเส้นทางและความต้องการของตัวเอง คุโรโกะไม่ได้เรียกร้องว่าเทย์โคจะต้องอยู่เหมือนเดิม หรือ ทั้ง 6 คนจะต้องกลับมาร่วมทีมกันดังเดิม หากอยากได้ "มิตรภาพ" ดี ๆ คืนมาดังเดิม และ ความพยายามนั้นไม่สูญเปล่า ถึงจะเป็นเงามืดที่ไม่ได้ฉายแสงเลยซักครั้งก็ไม่เป็นไร ถ้าจะสามารถดึงเอาเส้นแสงพวกนี้มาผสมรวมกันได้ ก็ไม่มีใครต้องอ้างว้างโดดเดี่ยวแล้วละนะ
โค้ชก็คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เด็ก ๆ ผ่านความแตกสลายมาได้ และตอนนี้
ก็แข็งแรงดีแล้ว
แต่เอาเข้าจริง Birthday boy ของเรา จะพีคก็ตรงที่ได้รวมฉลองวันเกิดกับทุกคน ทั้งเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า และ คู่แข่งมากกว่าละมั้ง ก็เจ้าตัวน่ะชอบมิตรภาพ และ ความกลมเกลียวมากที่สุดเลยนี่นา
ปูลู ตอนนี้มีโมเมนต์อาคาฟุริด้วยน้า น่ารักมากเลยจ้ะ