ตั้งแต่เด็กๆที่ผมมีเพื่อนอยู่ 2 คน ที่สนิทมาก เราโตมาด้วยกัน เราไปไหนมาไหนด้วยกัน เรียกได้ว่า แฝดสามเลยก็ว่าได้ มีผมที่ไหนมีเขาที่นั้น
........จนเวลาผ่านไป วันหนึ่งที่เราต้องเดินจากกันก็มาถึง
เพื่อนผมชื่อ "เบสท์" เบสท์จะคอยปกป้องผมตลอด ง้อผมตลอด ทำให้ผมหัวเราะ เป็นผู้ชายที่ไม่อายเวลาเดินจูงมือผม เบสท์เป็นคนเข้มๆ จมูกโดงพูดน้อย ยิ้มแล้วมีลักยิ้ม หุ่นนักกีฬา ชอบแข่งรถ แตะบอล และขี้หึ่งมากๆ ขนาดเพื่อนตัวเองยังหึง แถมหึงผมที่เป็นผู้ชายตัวขาวปากแดง หน้าลูกครึ่ง และ แอน เบสท์มาบอกผมว่าจะต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ตอนนั้นผมยังเด็กไม่รู้อะไรเลยรู้แค่ว่าจะไม่ได้เจอหน้าเพื่อที่ผมรักมากแล้วแน่ๆ กลัวว่าจะหาเพื่อนใหม่ที่สนิทแบบนี้ไม่ได้อีก ทั้งแอนและผมก็ร้องไห้ทำไรกันไม่ถูก สุดท้ายผมตัดสินใจโทรหาแม่ ตกลงว่าจะมาเรียนที่กรุงเทพอย่างที่แม่ขอ....นั้นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรือป่าวในชีวิตผม ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่ผมแน่ใจคือ วันสุดท้ายที่ผมจะเดินทางเข้ากรุงเทพ
......ผมเดินมานั่งกลางหมู่บ้านที่ๆเราสามคนเคยวิ่งเล่นกัน เป็นภาพความทรงจำที่วันหนึ่งผมต้องจดจำเพราะมันคือชีวิตวัยเด็กที่ผมมีความสุขที่สุด
อยู่ๆ เบสท์ก็เดินออกมาจากความมืด ตรงมาที่ผม ผมบอกว่าผมจะไปเรียนกรุงเทพแล้วนะจะตามเบสท์ไปอยู่ใกล้ๆ แต่เบสท์กลับยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร แล้วสิ่งที่ผมไม่คิดคือ....มันกอดผมเงียบๆ นั้นคือครั้งแรกที่ผมรู้ว่าผมชอบ "ผู้ชาย"
ผมเห็นภาพเบสท์เดินไปแบบยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่เบสท์ไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นเพราะผมเคยข้อร้องว่าอย่าร้องไห้อีก "ผมเจ็บกว่าเวลาผมเห็น"
ไม่นานผมก็เปิดเทอมที่โรงเรียนใหม่เพื่อนใหม่ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้เลยคือ เบสท์ยอมโดนที่บ้านไล่ออกจากบ้านเพราะไม่อยากมาเรียนกรุงเทพ ผมมารู้จากแอนว่า เบสท์ไม่มาเพราะผม ผมทำอะไรลงไป? แล้วทำไหมเบสท์ถึงไม่บอกผมในวันที่ผมจะมา?เพราะอะไร? คำถามมากมาย
ผมกลับบ้านไปเยียมยายทุกครั้งเวลาปิดเทอม แต่ทุกครั้งที่ผมเจอเบสท์ เขาจะหันหลังไม่มองหน้าผม และเดินหนีทุกครั้ง
เพราะคำสัญญาที่ว่า"เราจะไม่ทิ้งกัน จะรักกันแบบนี้ตลอดไป" หรือป่าวที่ทำให้เขา อาจจะ "เกลียด" ผม
ผมตั้งใจเรียน มีเพื่อนใหม่ ค่อยๆลืมการกลับบ้านและติดต่อเบสท์น้อยลง จนวันหนึ่งผมได้รับสายจากเบสท์ว่าอยากได้รองเท้าฟุตบอล
รีบซื้อและเอามาให้ด้วยถ้ากลับมา มันคือสัญชาตญาณที่บอกว่า เขาให้อภัยผมแล้ว
ผมบอกว่าให้ เบสท์รอผมด้วย ผมจะรีบกลับไป ......ผมเดินหารองเท้าที่ดีที่สุดสำหรับเบสท์ ผู้ชายที่อบอุ่นเวลากอดและผมเหงา หรือร้องไห้
ผู้ชายที่ไม่เคยผิดคำสัญญากับผมเลยแม้สักครั้งเดี่ยว แต่แล้วเบสท์ก็ ผิดคำสัญญากับผม และทำผมเสียใจที่สุดในชีวิต
ผมตืนเช้าไม่สบายปิดเครื่องโทรศัพท์เพื่อนอน เบสท์โทรมาหลายรอบ แต่ผม...ก็เห็นแค่สายที่ไม่ได้รับ เป็นครั้งสุดท้าย
เบสท์ขับรถกับเพื่อนเพื่อขึ้นมากรุงเทพ จะแวะมาหาผม แต่มาไม่ถึงผม........
..........เบสท์โดนรถชนเสียชีวิต นั้นคือวันที่ผมรู้สึกว่าผมเสียคนที่ผมรักไปเป็นครั้งที่ 2 และยังเป็นคนเดี่ยวกันกับครั้งแรก แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ได้รับการให้อภัยอีกแล้วแน่ๆ และไม่มีโอกาสได้แม้กระทั้งจะเจอหน้าด้วยซ้ำ
..........ผมปิดกั้นตัวเองตลอดหลังจากวันนั้นไม่เคยมองใครหรือสนใจใคร
แต่สุดท้าย 4 ปีผมก็เจอคนที่คล้ายกันมากแต่แตกต่างๆ ผมไม่รู้เพราะอะไร และไม่กล้าเริ่มใหม่
ผมคิดว่ามันจะดีและนี้คือจุดเริ่มต้นที่ เจ็บปวด......
ผิดคำสัญญา 2 ครั้ง กับ รักครั้งใหม่
........จนเวลาผ่านไป วันหนึ่งที่เราต้องเดินจากกันก็มาถึง
เพื่อนผมชื่อ "เบสท์" เบสท์จะคอยปกป้องผมตลอด ง้อผมตลอด ทำให้ผมหัวเราะ เป็นผู้ชายที่ไม่อายเวลาเดินจูงมือผม เบสท์เป็นคนเข้มๆ จมูกโดงพูดน้อย ยิ้มแล้วมีลักยิ้ม หุ่นนักกีฬา ชอบแข่งรถ แตะบอล และขี้หึ่งมากๆ ขนาดเพื่อนตัวเองยังหึง แถมหึงผมที่เป็นผู้ชายตัวขาวปากแดง หน้าลูกครึ่ง และ แอน เบสท์มาบอกผมว่าจะต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ตอนนั้นผมยังเด็กไม่รู้อะไรเลยรู้แค่ว่าจะไม่ได้เจอหน้าเพื่อที่ผมรักมากแล้วแน่ๆ กลัวว่าจะหาเพื่อนใหม่ที่สนิทแบบนี้ไม่ได้อีก ทั้งแอนและผมก็ร้องไห้ทำไรกันไม่ถูก สุดท้ายผมตัดสินใจโทรหาแม่ ตกลงว่าจะมาเรียนที่กรุงเทพอย่างที่แม่ขอ....นั้นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรือป่าวในชีวิตผม ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ แต่ที่ผมแน่ใจคือ วันสุดท้ายที่ผมจะเดินทางเข้ากรุงเทพ
......ผมเดินมานั่งกลางหมู่บ้านที่ๆเราสามคนเคยวิ่งเล่นกัน เป็นภาพความทรงจำที่วันหนึ่งผมต้องจดจำเพราะมันคือชีวิตวัยเด็กที่ผมมีความสุขที่สุด
อยู่ๆ เบสท์ก็เดินออกมาจากความมืด ตรงมาที่ผม ผมบอกว่าผมจะไปเรียนกรุงเทพแล้วนะจะตามเบสท์ไปอยู่ใกล้ๆ แต่เบสท์กลับยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร แล้วสิ่งที่ผมไม่คิดคือ....มันกอดผมเงียบๆ นั้นคือครั้งแรกที่ผมรู้ว่าผมชอบ "ผู้ชาย"
ผมเห็นภาพเบสท์เดินไปแบบยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่เบสท์ไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นเพราะผมเคยข้อร้องว่าอย่าร้องไห้อีก "ผมเจ็บกว่าเวลาผมเห็น"
ไม่นานผมก็เปิดเทอมที่โรงเรียนใหม่เพื่อนใหม่ แต่สิ่งที่ผมไม่รู้เลยคือ เบสท์ยอมโดนที่บ้านไล่ออกจากบ้านเพราะไม่อยากมาเรียนกรุงเทพ ผมมารู้จากแอนว่า เบสท์ไม่มาเพราะผม ผมทำอะไรลงไป? แล้วทำไหมเบสท์ถึงไม่บอกผมในวันที่ผมจะมา?เพราะอะไร? คำถามมากมาย
ผมกลับบ้านไปเยียมยายทุกครั้งเวลาปิดเทอม แต่ทุกครั้งที่ผมเจอเบสท์ เขาจะหันหลังไม่มองหน้าผม และเดินหนีทุกครั้ง
เพราะคำสัญญาที่ว่า"เราจะไม่ทิ้งกัน จะรักกันแบบนี้ตลอดไป" หรือป่าวที่ทำให้เขา อาจจะ "เกลียด" ผม
ผมตั้งใจเรียน มีเพื่อนใหม่ ค่อยๆลืมการกลับบ้านและติดต่อเบสท์น้อยลง จนวันหนึ่งผมได้รับสายจากเบสท์ว่าอยากได้รองเท้าฟุตบอล
รีบซื้อและเอามาให้ด้วยถ้ากลับมา มันคือสัญชาตญาณที่บอกว่า เขาให้อภัยผมแล้ว
ผมบอกว่าให้ เบสท์รอผมด้วย ผมจะรีบกลับไป ......ผมเดินหารองเท้าที่ดีที่สุดสำหรับเบสท์ ผู้ชายที่อบอุ่นเวลากอดและผมเหงา หรือร้องไห้
ผู้ชายที่ไม่เคยผิดคำสัญญากับผมเลยแม้สักครั้งเดี่ยว แต่แล้วเบสท์ก็ ผิดคำสัญญากับผม และทำผมเสียใจที่สุดในชีวิต
ผมตืนเช้าไม่สบายปิดเครื่องโทรศัพท์เพื่อนอน เบสท์โทรมาหลายรอบ แต่ผม...ก็เห็นแค่สายที่ไม่ได้รับ เป็นครั้งสุดท้าย
เบสท์ขับรถกับเพื่อนเพื่อขึ้นมากรุงเทพ จะแวะมาหาผม แต่มาไม่ถึงผม........
..........เบสท์โดนรถชนเสียชีวิต นั้นคือวันที่ผมรู้สึกว่าผมเสียคนที่ผมรักไปเป็นครั้งที่ 2 และยังเป็นคนเดี่ยวกันกับครั้งแรก แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ได้รับการให้อภัยอีกแล้วแน่ๆ และไม่มีโอกาสได้แม้กระทั้งจะเจอหน้าด้วยซ้ำ
..........ผมปิดกั้นตัวเองตลอดหลังจากวันนั้นไม่เคยมองใครหรือสนใจใคร
แต่สุดท้าย 4 ปีผมก็เจอคนที่คล้ายกันมากแต่แตกต่างๆ ผมไม่รู้เพราะอะไร และไม่กล้าเริ่มใหม่
ผมคิดว่ามันจะดีและนี้คือจุดเริ่มต้นที่ เจ็บปวด......