ก็ตามหัวข้อนั่นแหละครับ ผมไม่แน่ใจว่าทั้งหมดมันจะเรียกว่าความรักได้รึป่าว เพราะเราทั้งคู่เหมือนแค่คนที่ผ่านมาในชีวิตของกันและกันช่วงนึงเท่านั้นเจอกันแค่ 2 ครั้ง 55555
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม จะเรียกว่าเป็นการระบายก็ได้นะครับ ผมอาจจะเขียนไม่ค่อยเก่งแต่ก็อยากมาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง 555 อาจเล่าวกไปวนมาบ้าง แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาอ่านนะครับ
ตอนนั้นผมอยู่ ม.5 ก่อนหน้านั้นผมเคยมีแฟนอยู่แล้วคนนึง คบกันมาได้ 7 เดือน แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้จู่ๆ เค้าก็มาบอกเลิกผม..ทั้งๆที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ทำให้ช่วงนั้นชีวิตของผมแทบไม่มีสีสัน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากคุยกับใคร....แต่ก็อย่างว่า เวลามันทำให้เราลืมใครได้จริงๆ หลังจากนั้นเกือบปี ผมก็ลืมเธอได้
แล้วช่วงปลายปี(ของปีนั้น) วันนี้วันที่ 22 ธันวาคม ผมได้มีโอกาสไปค่ายวิชาการ เป็นเวลา 3 วัน 2 คืน ซึ่งในคืนวันสุดท้ายของค่ายจะมีกิจกรรมให้พวกเราได้เล่นร่วมกันแต่ละโรงเรียนจะมีฐาน แล้วให้โรงเรียนอื่นเข้าไปเล่น ระหว่างที่ผมไปเล่นฐานของโรงเรียนๆนึง ผมก็ได้รู้จักกับ ผู้หญิงคนนึง เป็นรุ่นพี่ผม 1 ปี เค้าเป็นคนตัวเล็กๆ ยิ้มง่าย อารมณ์ดี ***ต้องบอกก่อนว่าโรงเรียนของผมมีแต่ผู้ชายไป ทำให้โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนที่ สาวๆหลายคนจับตามอง 5555 เพราะทั้งดื้อ ทั้งเสียงดัง ทั้งกวนตีน เรียกได้ว่าเป็นตัวป่วนค่ายได้เลย *** ต่อๆ...ซึ่งแน่นอนเพื่อนๆผมก็มีแต่คนหล่อๆ มีอารมณ์ขัน แซวสาวๆต่างโรงเรียนเป็นว่าเล่น แล้วในฐานที่พวกเรากำลังเล่นอยู่แน่นอนมันก็แซวผู้หญิงคนนั้น
ถึงจะรู้สึกอิจฉาพวกมันบ้างเพราะผมเป็นคนแซวใครไม่เป็น แต่ก็ต้องขอบคุณพวกมันนะที่ความกวนตีนของมันทำให้ผม เห็นผู้หญิงคนนั้นยิ้มและหัวเราะออกมา ผมก็ได้แต่แอบยืนมองอยู่ใกล้ๆ 55555 พอกิจกรรมเสร็จในคืนนั้นพวกเราก็เข้าห้องพัก .........หลังจากนั้นเพื่อนคนนึงมันก็พูดขึ้นมาว่า
"เห้ย คนที่อยู่ฐานนั้นก็น่ารักเหมือนกันนะ" ผมก็เลยบอกมันไปว่า "เออ ดูใสๆดีอะ คอยดูน้ะพรุ่งนี้(วันสุดท้ายของค่าย) กูจะต้องขอไลน์เค้ามาให้ได้เลย" แล้วเราก็นอน ^^` พอถึงวันผม
ก็ไม่กล้าขอ 5555 ผมเลยให้รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันไปขอให้ สุดท้ายเป็นไงหน่ะหรอ แห้วสิครับน้องมันเดินกลับมาบอกว่า"พี่เค้าไม่ให้อะ" แต่....ผมได้ถ่ายรูปกับเค้าน้ะ
"ก็ยังดีว้ะอย่างน้อยก็ไม่กลับบ้านมือป่าว" แต่ผมยอมรับเลยว่าค่ายนี้แค่เพียงเวลาไม่กี่วันมันทำให้ทุกคนผูกพัน กันมากจริงๆ ผมนี่ไม่อยากกลับเลย (ดราม่าแปป) 555
หลังจากที่ผมกลับมาถึงบ้านผมก็ไม่รอช้า รีบเปิดคอมขึ้นมา เข้าเฟสบุคแล้วทำการค้นหาเฟสของเธอคนนั้น แล้วด้วยสกิลการค้นหาเฟสสาวๆของผมแน่นอน ผม....ก็หาจนเจอ
ผมก็เอาไปโม้ให้เพื่อนๆตัวแสบของผมฟังว่าเนี่ยกูเจอเฟสเค้าแล้วน้ะ พวกมันก็ยุให้ผมทักไปเลยๆ ผมก็ไม่รอช้าตัดสินใจทักไปแล้วเราก็ได้คุยกัน แต่เค้าก็ดูไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมเท่าไหร่นะ 5555 ถามคำ ตอบคำ แล้วเค้าก็อธิบายให้ผมฟังว่าทำไมวันนั้นไม่ให้ไลน์มา เค้าก็บอกว่าเพราะเค้ากำลังเขิน 55555 ไม่เคยมีใครมาขอไลน์ตรงๆแบบนั้น ผมก็เลยขอไลน์เค้าในเฟสซะเลยแล้วผมก็ได้มา เย้ๆๆ แต่ด้วยความที่เค้าไม่ค่อยจะตอบผม เราเลยไม่ได้คุยกันไปพักนึง.........จนมาถึงวันสิ้นปี (ผมเป็นคนชอบดนตรีมาก ชอบร้องเพลงในวันสำคัญๆ หรือไม่ก็ร้องเล่นๆ) วันนั้นผมก็อัดเพลงลงในเฟสตัวเอง แล้วปรากฎว่าเค้าได้มาเปิดฟัง แล้ววันนั้นเค้าก็ทักไลน์ผมมา วู้ววๆ ๆ ๆๆ
เค้าบอกผมว่าร้องเพลงเพราะนะเนี่ยขอเป็น FC นะ -//- แล้ววันนั้นเราก็คุยกันยาวเลย คุยข้ามคืนแล้วก็เคาท์ดาวน์ไปด้วยกันท่ามกลางอากาศหนาวๆ แต่รู้สึกอบอุ่นดีน้ะ
วันนั้นผมมีความสุขมาก แล้วนั้นก็คือจุดเริ่มต้นความรู้สึกดีๆระหว่างผมกับเค้า (พูดมาตั้งนานเพิ่งเริ่ม 555)
ตั้งแต่วันนั้นมาเราสองคนก็คุยกันบ่อยขึ้นๆ จากทุกๆอาทิตย์ มาเป็นทุกวัน >< ผมดีใจมากที่เค้าเริ่มคุยกับผมมากขึ้น ตอนแรกเราก็คุยกันแบบไม่มีสีสันอะไรหรอก แต่พอคุยกันมาได้ซักพักเวลาเค้าไปไหน ทำอะไรเค้าก็จะถ่ายรูปส่งมาให้ผมดู บอกให้ผมรู้วาเค้าทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร เค้าบอกผมทุกเรื่องเหมือนกับว่าตอนนั้นเราเป็นคนไม่รู้จักที่ไว้ใจกันมากที่สุด แล้วเค้าก็เป็นคนที่เพิ่มสีสันในชีวิตผมอีกครั้ง แล้วทำให้ผมลืมแฟนเก่าของผมได้อย่างสนิทใจซักที ^^
เราคุยกันมานานนนนน นานมากจริงๆตลอดเวลาที่เราคุยกันมันมีแต่ความสุข ไม่มีวันไหนที่เค้าทำให้ผมยิ้มไม่ได้...ผมยังจำครั้งแรกที่เราโทรคุยไลน์กันได้อยู่เลย ตอนนั้นเราก็คุยไลน์กันปกติแล้วเค้าก็บอกผมว่า "โทรมาได้มั้ย เราอยากได้ยินเสียง" ผม
โคตรเขินเลยอะ 55555 แล้วผมก็โทรไป ครั้งแรกคุยกันได้แค่ 5 นาทีต่างฝ่ายก็ต่างเขินกัน แต่มันเป็น 5 นาทีที่ผมยิ้มไม่หุบเลยครับ
แล้ววันต่อๆไปก็เริ่มคุยกันเป็นชั่วโมง 2ชม. เค้าเป็นคนชอบฟังเพลงมาก ชอบส่งเพลงให้ผมฟังเกือบทุกวัน...ผมก็บอกเค้าให้ร้องเพลงให้ฟังหน่อยแต่เค้าก็บอกว่าเค้าร้องไม่เพราะ ผมก็เลยต้องเป็นฝ่ายร้องให้เค้าฟังแทน 555555 (ไม่ได้ว่าตัวเองร้องเพราะอะไรนะครับ) ผมส่งเพลงให้เค้าฟังบ่อยมาก วาเลนไทผมก็ร้องเพลงให้เค้าฟัง วันเกิดเค้าผมไม่มีของขวัญเป็นชิ้นเป็นอันที่จะให้เค้าได้เพราะเราห่างกันมาก (เค้าอยู่อีกจังหวัดนึง) ก็มีแค่เพลงนี่แหละครับที่ผมให้เค้าได้ แล้วก็เป็นเพลงที่จะมีแค่เค้าที่ได้ฟัง
วันนึงเค้าเคยส่งเพลง ขอ-ของโลโมโซนิค มาให้ผมดูเอ็มวีแล้วเค้าก็บอกผมว่าวันนึงเราจะไปเที่ยวแบบนี้กันนะ 55555 ผมรู้สึกดีมาก แต่ผมก็เคยถามตัวเองน้ะว่าเค้าจะรู้สึกแบบเดียวกับผมรึป่าว หรือเป็นแค่ผมที่คิดไปเองฝ่ายเดียวตลอด แต่ผมก็ไม่เคยถามเค้าหรอกเพราะผมไม่แน่ใจ ถ้าผมพูดออกไปผมอาจจะเสียผู้หญิงดีๆคนนึงไปเลยก็ได้ ......ผมว่าเค้าเป็นคนมีความโรแมนติกแฝงอยู่ในความน่ารักแบบโก๊ะๆของเค้าน้ะ เค้าเป็นคนชอบเที่ยว(ไม่ใช่เที่ยวกลางคืนนะครับ55) ชอบอะไรสวยๆงามๆ ชอบอยู่กับธรรมชาติ ชอบดูดาว เค้าจะชอบชี้ดาวดวงนั้นดวงนี้ให้ผมดูบ่อยๆ แปลกเน้าะทั้งๆที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่เราก็ทำอะไรแบบนี้ให้กันได้ ผ่านไลน์นี่แหละ 555 มีวันนึงที่ผมต้องไปเข้าค่าย รด. ปี2 ผมต้องห้ามใช้โทรศัพท์ตลอด 3 วัน พอผมกลับมาผมก็คิดว่าเค้าคงไม่ทักเรามาหรอกมั้ง แต่พอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูเค้าทักผมมาทุกวัน ทุก ชม. แล้วก็ยังถ่ายวิดีโอส่งมาให้ผมดูเผื่อผมดูแล้วจะหายเหนื่อย 55555 แน่นอนหลังจากผมเปิดดูก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย 5555 เค้าเคยถามผมในช่วงแรกๆที่เราคุยกันว่า ใน 1 เดือน เราจะคุยกันได้นานแค่ไหน...จน ณ ตอนนั้น ผมกับเค้าคุยกันมาเกือบปีนึงแล้วแล้วเราก็ยังคุยกันต่อไป
จนมาถึงช่วงเวลานึงช่วงที่เค้ากำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะเค้าต้องอ่านหนังสือสอบผมก็เข้าใจ เลยไม่ได้ทักไปกวนบ่อยๆ แต่ก็มีถามไถ่บ้างเล็กน้อย แต่เค้าก็ไม่ตอบผมเลยเค้าหายไปประมาณ 2 อาทิตย์ แล้วก็ทักเฟสผมมาว่าโทรศัพเค้าหาย ผมก็....โอเค๊ ไม่เปนไรอย่างน้อยเค้าก็บอกเรา แต่แน่นอนหลังจากนั้นอะไรๆก็เปลี่ยนไปเราคุยกันน้อยลง ๆ ๆ แล้วเค้าก็เริ่มหายไป เราไม่ได้คุยกันอีกเลยเป็นเวลาหลายเดือน
พอผมขึ้น ม.6 ช่วงปลายๆเทอมผมก็ได้สมัครสอบตอบปัญหาวิชาการของ ม.มหิดล เพื่อที่จะไปเจอเค้าอีกครั้ง (ลืมบอกไป..เค้าเรียนวิศวะที่มหิดลปี2ครับ) แล้วผมก็ได้เจอเค้าอีกครั้งตามที่ตั้งใจ อิอิ ผมใช้เวลาก่อนเข้าห้องสอบของผมคุยกับเค้า แล้วก็ถ่ายรูปกัน แล้วเราก็ลากัน...เพราะเค้ามีธุระ ตอนนั้นมันทำให้ผมมีความสุขอีกครั้งถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็นั่นแหละครับมันก็ไม่ได้ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก
รายละเอียดเรื่องราวความรู้สึกดีๆ ของผมกับเค้า ผมคงเล่ามันออกมาได้ไม่หมด คงมีแค่เค้ากับผมที่เข้าใจมันดี ครั้งล่าสุดผมทักเค้าไปว่าพระจันทร์วันนี้สวยดีเน้าะ .... เค้าตอบผมกับมาแค่ "ใช่ๆ เรานอนก่อนนะ" 555555 แต่ไม่เป็นไร เค้าเป็นคนชอบเข้ามาอ่านรีวิวท่องเที่ยวในพันทิปบ่อยๆ อ่านกระทู้ความรักก็บ่อย ถ้าวันนึงเค้าบังเอิญมาอ่านเจอกระทู้นี้ที่ผมเขียนให้เค้าผมก็แค่อยากจะบอกเค้าว่าขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมาเค้าทำให้ผมรู้ว่าระยะทางที่ไกลกันมันไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกดีๆเลย เค้าทำให้เข้าใจใหม่ว่าเวลาไม่ได้ทำให้เราลืมใครหรอก แต่เวลาทำให้เรารู้ว่าใครที่เราไม่ควรจะลืมต่างหาก ตั้งแต่วันนั้น 22 ธ.ค. จนมาถึงวันนี้อีกครั้ง ก็เป็นเวลา 2 ปีมาแล้วที่ผมไม่เคยลืมเค้าเลย และต่อให้วันข้างหน้าผมอาจจะมีแฟน หรือใครๆเข้ามาในชีวิตผมแต่ผมก็เชื่อว่า อย่างน้อยเค้าก็คือที่สุดคนนึงแหละ ที่อยู่ในใจผม...ที่เหลือก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องจริงในความทรงจำของเรา2คนละกัน ^^
***แล้วก็ถึงเรื่องมันจะจบแบบนี้แต่ผมก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รู้จักกัน***
ประสบการณ์ความรักจากค่ายวิชาการ
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม จะเรียกว่าเป็นการระบายก็ได้นะครับ ผมอาจจะเขียนไม่ค่อยเก่งแต่ก็อยากมาเล่าให้ทุกคนได้ฟัง 555 อาจเล่าวกไปวนมาบ้าง แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่เสียเวลาอ่านนะครับ
ตอนนั้นผมอยู่ ม.5 ก่อนหน้านั้นผมเคยมีแฟนอยู่แล้วคนนึง คบกันมาได้ 7 เดือน แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้จู่ๆ เค้าก็มาบอกเลิกผม..ทั้งๆที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ทำให้ช่วงนั้นชีวิตของผมแทบไม่มีสีสัน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากไปไหน ไม่อยากคุยกับใคร....แต่ก็อย่างว่า เวลามันทำให้เราลืมใครได้จริงๆ หลังจากนั้นเกือบปี ผมก็ลืมเธอได้
"เห้ย คนที่อยู่ฐานนั้นก็น่ารักเหมือนกันนะ" ผมก็เลยบอกมันไปว่า "เออ ดูใสๆดีอะ คอยดูน้ะพรุ่งนี้(วันสุดท้ายของค่าย) กูจะต้องขอไลน์เค้ามาให้ได้เลย" แล้วเราก็นอน ^^` พอถึงวันผม
หลังจากที่ผมกลับมาถึงบ้านผมก็ไม่รอช้า รีบเปิดคอมขึ้นมา เข้าเฟสบุคแล้วทำการค้นหาเฟสของเธอคนนั้น แล้วด้วยสกิลการค้นหาเฟสสาวๆของผมแน่นอน ผม....ก็หาจนเจอ
ตั้งแต่วันนั้นมาเราสองคนก็คุยกันบ่อยขึ้นๆ จากทุกๆอาทิตย์ มาเป็นทุกวัน >< ผมดีใจมากที่เค้าเริ่มคุยกับผมมากขึ้น ตอนแรกเราก็คุยกันแบบไม่มีสีสันอะไรหรอก แต่พอคุยกันมาได้ซักพักเวลาเค้าไปไหน ทำอะไรเค้าก็จะถ่ายรูปส่งมาให้ผมดู บอกให้ผมรู้วาเค้าทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร เค้าบอกผมทุกเรื่องเหมือนกับว่าตอนนั้นเราเป็นคนไม่รู้จักที่ไว้ใจกันมากที่สุด แล้วเค้าก็เป็นคนที่เพิ่มสีสันในชีวิตผมอีกครั้ง แล้วทำให้ผมลืมแฟนเก่าของผมได้อย่างสนิทใจซักที ^^
เราคุยกันมานานนนนน นานมากจริงๆตลอดเวลาที่เราคุยกันมันมีแต่ความสุข ไม่มีวันไหนที่เค้าทำให้ผมยิ้มไม่ได้...ผมยังจำครั้งแรกที่เราโทรคุยไลน์กันได้อยู่เลย ตอนนั้นเราก็คุยไลน์กันปกติแล้วเค้าก็บอกผมว่า "โทรมาได้มั้ย เราอยากได้ยินเสียง" ผม
จนมาถึงช่วงเวลานึงช่วงที่เค้ากำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะเค้าต้องอ่านหนังสือสอบผมก็เข้าใจ เลยไม่ได้ทักไปกวนบ่อยๆ แต่ก็มีถามไถ่บ้างเล็กน้อย แต่เค้าก็ไม่ตอบผมเลยเค้าหายไปประมาณ 2 อาทิตย์ แล้วก็ทักเฟสผมมาว่าโทรศัพเค้าหาย ผมก็....โอเค๊ ไม่เปนไรอย่างน้อยเค้าก็บอกเรา แต่แน่นอนหลังจากนั้นอะไรๆก็เปลี่ยนไปเราคุยกันน้อยลง ๆ ๆ แล้วเค้าก็เริ่มหายไป เราไม่ได้คุยกันอีกเลยเป็นเวลาหลายเดือน
พอผมขึ้น ม.6 ช่วงปลายๆเทอมผมก็ได้สมัครสอบตอบปัญหาวิชาการของ ม.มหิดล เพื่อที่จะไปเจอเค้าอีกครั้ง (ลืมบอกไป..เค้าเรียนวิศวะที่มหิดลปี2ครับ) แล้วผมก็ได้เจอเค้าอีกครั้งตามที่ตั้งใจ อิอิ ผมใช้เวลาก่อนเข้าห้องสอบของผมคุยกับเค้า แล้วก็ถ่ายรูปกัน แล้วเราก็ลากัน...เพราะเค้ามีธุระ ตอนนั้นมันทำให้ผมมีความสุขอีกครั้งถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็นั่นแหละครับมันก็ไม่ได้ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก
รายละเอียดเรื่องราวความรู้สึกดีๆ ของผมกับเค้า ผมคงเล่ามันออกมาได้ไม่หมด คงมีแค่เค้ากับผมที่เข้าใจมันดี ครั้งล่าสุดผมทักเค้าไปว่าพระจันทร์วันนี้สวยดีเน้าะ .... เค้าตอบผมกับมาแค่ "ใช่ๆ เรานอนก่อนนะ" 555555 แต่ไม่เป็นไร เค้าเป็นคนชอบเข้ามาอ่านรีวิวท่องเที่ยวในพันทิปบ่อยๆ อ่านกระทู้ความรักก็บ่อย ถ้าวันนึงเค้าบังเอิญมาอ่านเจอกระทู้นี้ที่ผมเขียนให้เค้าผมก็แค่อยากจะบอกเค้าว่าขอบคุณช่วงเวลาที่ผ่านมาเค้าทำให้ผมรู้ว่าระยะทางที่ไกลกันมันไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกดีๆเลย เค้าทำให้เข้าใจใหม่ว่าเวลาไม่ได้ทำให้เราลืมใครหรอก แต่เวลาทำให้เรารู้ว่าใครที่เราไม่ควรจะลืมต่างหาก ตั้งแต่วันนั้น 22 ธ.ค. จนมาถึงวันนี้อีกครั้ง ก็เป็นเวลา 2 ปีมาแล้วที่ผมไม่เคยลืมเค้าเลย และต่อให้วันข้างหน้าผมอาจจะมีแฟน หรือใครๆเข้ามาในชีวิตผมแต่ผมก็เชื่อว่า อย่างน้อยเค้าก็คือที่สุดคนนึงแหละ ที่อยู่ในใจผม...ที่เหลือก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องจริงในความทรงจำของเรา2คนละกัน ^^
***แล้วก็ถึงเรื่องมันจะจบแบบนี้แต่ผมก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รู้จักกัน***