ค่ำคืนหนาวเย็นอันยาวนาน

รัตติกาลดูเหมือนไม่สิ้นสุด

อึดอัดอกหนอ...ทุรนหม่นเศร้า

ใจร้าวระทมทุกข์

ฉันเกลียดราตรีสีอนธการ

เกลียดความยาวนานแห่งพยับฟ้า

เกลียดแสงจันทราและประกายดาราราย

ใคร่ได้ซุกแอบกับแสงแดดอุ่น

...เพื่อให้น้ำค้างจากสองดวงตาเหือดหาย มลายไปเสียสิ้น...โอ้...เมื่อใดหนอ

เนื่องด้วยหัวใจอับเฉาดวงนี้

เงียบงันเหลือที่วจีขานไข

หนาวสั่นทั้งกายใจอยู่ในอ้อมกอดอเวจี

ที่ไร้ซึ่งความปรานีของราตรีกาล


ล. วิลิศมาหรา