ก่อนอื่นขอบอกเลยนะครับว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ซึ่งผมสมัครมาเพื่อคนใครคนหนึ่งโดยเฉพาะ
ซึ่งผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทผมฟังหลายรอบมาก แต่เพื่อนผมก็ได้แนะนำว่าให้ลองสมัครพันทิปแล้วลองดู
วันนี้ผมก็จะมาลองของ คุณนักสืบพันทิปนะครับ อิอิ
)
เป็นการหา ผญ คนหนึ่งครับ ที่ผมเคยเจอ ปีเกิด 2537 -2539 ได้ (ค่าเหวี่ยงปีเกิดคงประมาณนี้)
ผมขอแทนตัวเองว่า : ผม
ผมขอแทนตัวคนที่ผมต้องการหาว่า : เธอ
อันนี้เป็นการกำหนดเพื่อไม่ให้งงนะครับ **เข้าใจตรงกันนะ
ผมขอย้อนเวลากลับไปเกือบๆ 3 ปีที่แล้วนะครับ *** ครับ อ่านไม่ผิดครับ*** เกือบๆ 3 ปีที่แล้วครับ นับจากวันที่ผมตั้งกระทู้นี้ครับ
วันนั้นเป็น วันศุกร์ ที่ 18 ม.ค. 2556
เป็นวันที่มีโครงการแบรนด์ ซัมเมอร์แคมป์ 2013 ม.เกษตร บางเขน
เช้าวันนั้นอากาศสดชื่นมาก ลมหนาวพัดเบาๆ บรรยากาศน่านอนตื่นสายมากกกๆ
แต่ผมมีภาระกิจครับ วันนี้ผมต้องไปติวหนังสือโครงการ แบรนด์ ที่ ม เกษตร
เลยทำให้นอนต่อไม่ได้ และไปเพราะความตั้งใจด้วย เพื่อหวังที่ addmission ต้องติดคณะที่อยากเรียนมากๆให้ได้
ผมขึ้นรถ 2 ต่อครับ เพื่อที่จะไป ม เกษตร
แต่ว่าผมจำได้ว่า คนเยอะมากๆ ผมขึ้นรถต่อที่ 2 ได้คือคนแน่นรถมากๆ ผมขึ้นรถไปทาง ถนนงามวงศ์วานครับ
และลงประตู 3 ซึ่งก็เกือบๆเลยครับ 5555555555+ เพราะมันไม่ชินทางไง ก็เห็นคนเขาเดินๆ เยอะๆก็ตามๆเขาไป
ผมก็ไปคนเดียวนะครับ จะพิชิตฝันต้องไม่รอให้ใครมาตัดสินใจแทนเรา
ทางเดินเข้า ม เกษตร ก็ไม่เหงานะครับ ก็มีๆคนมากหน้าหลายตาให้เราได้พบเจอ
หลายๆคนคงมีเป้าหมายเดียวกับผม คือ ได้ความรู้เพิ่มไม่มากก็น้อย แต่ก็ขอให้เพิ่มไว้ก่อน (ก็ถ้าจะไม่เพิ่มให้ละจะเสียเวลามาทำไม TT)
ผมมาด้วยความตั้งใจจริงนะครับ ไม่ได้มาหวังผลพลอยได้อะไรทั้งนั้น
และจากที่คนเดินกันหลายๆแถวก็ค่อยๆรวมเป็นแถวเดียวกัน คือ ต่อแถวกันเพื่อรอรับหนังสือ
วันนั้นผมจำได้ว่า แถวยาวมากกกกกกกกก ผมมาตั้งแต่ประมาณ 7 โมงเช้า แต่ได้หนังสือ ประมาณ 9 กว่าๆได้ (ตอนที่แดดเริ่มแรงแล้ว)
แต่ไม่ร้อนมากหรอกครับ อากาศหนาวช่วยได้
และในที่สุดครับ ผมก็ได้หนังสือ แบรนด์ มาจำนวน 1 ชุด มีภาษาไทย วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ .... บลาๆ
และก็กำลังๆมองหาที่เพื่อนั่งติว ดูที่อาจารย์สอน
แต่ไม่มีเก้าอี้นั่งครับ ก็นั่งพื้นกันไปไม่ว่ากัน
จำได้ว่านั่งฟัง และก็จดๆๆๆ ตามที่อาจารย์สอนนานมากอ่ะ แต่ว่าอาจารย์ไปช้าครับ เพื่อให้เด็กได้ไปพร้อมกันได้
จนมาถึงตอนพักเที่ยง ก็เดินแถวออกไปกินข้าวกัน
แต่คนเยอะ เยอะสุดๆ ผมนี่ไม่กินมันเลยครับ 555555+
และก็กลับมานั่งติวหนังสือต่อ ก็ติวไปเรื่อยๆ มาจนถึงคุณครูสมศรีครับ
ซึ่งเป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษ คุณครูสอนไวนะครับ
ผมก็พยายามตามๆ ให้ทัน (เป็นคนอ่อนภาษาอังกฤษด้วย -.-)
แต่ในจังหวะนั้น เพื่อฝันครับ ไม่รู้เรื่องมันยังไงก็จดไปก่อน แล้วค่อยทำความเข้าใจเอาที่หลัง
และก็หมดคาบสอนของคุณครูสมศรีลง ...
***ซึ่งตรงนี้แหละครับ ทำให้ผมได้พบเจอกับ เธอคนนี้***
ผมได้ตามคุณครูสมศรี ออกไปข้างนอกหอประชุมที่ติวโครงการแบรนด์ (ในใจก็คิดว่า ตามไปทำไมวะ ??? 555555555+)
คิดหาคำตอบจนถึงวันนี้ก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน*
ผมนี่ตามออกไป คุณครูสมศรี นี่ถูกรายล้อมแทบมองไม่เห็นเลย 555555+
ซึ่งไอ้ผมก็เป็น ผช ลุยๆ อยู่แล้วไงครับ ก็ได้มุดเข้าไปหาอาจารย์อีกด้านหนึ่ง
แต่ความพยายามของผมครั้งนั้นทำให้ผมได้พบเจอกับเธอครับ
เธอ เป็น ผญ ผอมๆคนหนึ่ง เอวบาง ร่างน้อย (ไม่รู้เอาไส้ พุง ไปไว้ไหน) -.-
ดวงตาดำสวย คิ้วสวย เปะ จมูกเธอโด่งมาก ผมจำจมูกเธอได้แม่นเลย ผิวขาว สวย หน้าตาน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ทำให้ผมได้นึกเพลงนี้ของปี 2558 เลยครับ
https://www.youtube.com/watch?v=N2soUDtISlU )
เธออยู่ข้างซ้ายมือผม นั่งขุกเข่าห่างกันประมาณเกือบๆ 1 ฟุตได้
ผมได้สบตากับเธอ ทำให้ผมเผลอยิ้มออกไปแบบไม่รู้ตัว (คือ รู้ตัวอีกทีเขาก็ยิ้มกลับมาให้ผมแล้ว)
))) จำได้ว่าหน้าผมนี่ชามากๆๆ
ผมนี่มาจุดนี้นี่ไปไม่เป็นเลยครับ แต่ๆ ผมก็ได้เหลือบไปเห็น ตัวอักษรย่อครับ มีว่า " ส.ก.น." ......... ชัด!!!! โรงเรียนสวนกุหลาบนนท์ครับ
ใกล้ๆกับโรงเรียนของผมเลย หลังจากนั้นน่ะหรอ ผมก็มองแล้วก็ยิ้ม แล้วก็หลบสายตาเธอ แล้วก็มองอีก (พอเข้าใจกันไหมครับ ?? อารมณ์ประมาณแบบ แอบมองใครไง แล้วเขาหันมาก็แกล้งเมิน )
แต่จังหวะนี้ แกล้งเมินไม่เนียนแล้วครับ เธอรู้ตัวแล้ว 55555555555+ เธอก็เห็นผมยิ้ม เธอก็ยิ้มกลับ เป็นกันอยู่แบบนี้ประมาณเกือบๆ 20 วิได้มั้ง (มั้งนะ มันนานมากแล้ว)
แต่ผมจำได้ว่า เธอมากับ ผช คนนึงด้วย ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนเธอ (ทำไมผมถึงมั่นใจน่ะหรอครับ)
คือ ผช คนนั้น เขาก็เห็นเหมือนกันกับที่เธอเห็น คือ ผมมองเธออยู่ และ เธอก็มองผมอยู่เหมือนกัน
นายคนนั้นก็พูดว่า "แกๆ ...... อยู่ ****** ๆ " คือประมาณว่า เรียกชื่อ โรงเรียนผม เพราะ สวนกุหลาบนนท์ กับโรงเรียนนี้ อยู่ใกล้กัน แค่ชื่อย่อ ยังไงก็รู้จัก
และอีกอย่าง ถ้าเป็น แฟนกัน คงไม่ยอมให้มาชายตาหาชายอื่นแบบนี้หรอกก
และแล้ว ผมก็สมาธิกลับมาเข้าตัวครับ 555555555+ หลังจากที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อสักครู่นี้
ผมก็ได้ขอลายเซ็นต์ คุณครูสมศรี แล้วก็ได้ถ่ายรูปกับคุณครูสมศรี ด้วย
ซึ่งหลังจากนี้แหละครับ
เป็นซิ่งที่ทำให้ผมต้องมานั่งเขียนกระทู้นี้ เพราะว่าเสียดายโอกาสที่มี
ทุกอย่างความรู้สึกตอนนั้นผมจำได้แม่น
ผมฉีกความรู้สึกเธอครับ ....
ยังไงน่ะหรอ ...
คือหลังจากที่ได้ลายเซ็นต์คุณครูสมศรีแล้ว ผมก็แกล้งๆ ก้มๆ มองๆ อ่านๆ ดูลายเซ็นต์
แล้วก็ลุกเดินออกไปเลย .......
เลวไหมล่ะะะะ
ฉีกความรู้สึก ผญ แล้วทำไมผมถึงมั่นใจน่ะหรอ (ก็ตอนที่ผมกำลังลุกออกมาไง เธอก็ยิ้มอยู่ แต่ผมลุกเดินฉีกออกมาเลย)
เธอก็หุบยิ้มไปเลยยย เหมือนเสียความรู้สึก สังเกตได้เลยจากสีหน้าของเธอ
เพราะทำไมน่ะหรอ
ผมเดินออกมา... มานั่งที่ ที่เดิมของผมที่ติวหนังสือ เหมือนเดิม แล้วก็นั่งติวหนังสือต่อไป ด้วยเหตุผลของผมที่ว่า "ตั้ง" "ใจ" "เรียน"
และเวลาก็เลยไปจนเย็นครับ ผมก็กลับบ้านตามปกติ
และในที่สุดครับ...
ผมก็ addmission ติดคณะวิศวะ อย่างที่ผมตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกจริงๆ แต่ๆไม่ใช่ มหาลัยในฝันครับ .. แต่ก็ถือว่าโอเคนะ
และจากนั้นมาครับ ผมก็คิดมาตลอดนะ
ทำไมผมถึงไม่ให้โอกาสตัวเอง ลองดูล่ะ กับเรื่องนี้ และเรื่องเรียน ผมว่ามันก็น่าจะไปด้วยกันได้นะ
ตอนนั้นจากที่กลับมาถึงบ้าน ผมก็เล่าให้เพื่อนฟังครับ ว่างี้ๆๆๆๆ เจอเธอคนนี้นะ ๆๆๆๆๆ
ซึ่งเพื่อนๆก็เชียร์ครับ ว่า เอาเลยๆ ดักรอหน้าโรงเรียนเลยๆ เขาก็ด่าผม ว่า "เนี่ย ไอ่ **** พลาดแล้ววววว ทำไมๆๆๆๆ ๆๆๆ"
ซึ่งผมก็ เอิ่มมมม 5555555555+ ก็พลาดจริงๆแหละ แล้วไอ่วิธีดัก รง ดัก รอ อะไรนี่ก็โหดไปนะบางที ไอ่ผมก็ไม่กล้าทำขนาดนี้ 55555555555555+
(ดูโคตรโรคจิตอ่ะ555555555555+)
ผมก็ได้แต่คิดว่าขอให้ได้เจออีกๆ โรงเรียนใกล้ๆกันเอง น่าจะมีสักวันน่ะแหละ ที่ได้เจอกันอีกทีบ้าง
แต่สรุปว่า
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ยังไงก็ไม่เจอเธออีกครับ
(
ซึ่ง ผญ บางคนที่ผมได้พบเจอ ได้รู้จัก บางคน ก็ทำให้ผมตื่นเต้น
บางคน ทำให้ผมได้รู้สึกเสียดายถ้าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป
บางคน ทำให้ผมได้เป็นคนที่ดีขึ้น
บางคน ทำให้ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้น
แต่สำหรับเธอคนนี้ ทำให้ผม ได้รู้สึก ........
ขอไม่บอกดีกว่าครับ อิอิ
) เก็บไว้บอกเธอเองดีกว่า
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณ ทุกๆคนนะครับ ที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผม แล้วก็นั่งอ่านจนจบเลย
ผมต้องการที่จะรู้ ว่าเธอคือใคร **ผมขอสารภาพนะครับ ผมจำหน้าเธอได้ไม่แม่นแล้วด้วย ก็เพราะมันนานแล้วอ่ะนะ
และอีกอย่าง ผมไม่ได้มองอย่างอื่นเลย นอกจากตาเธอ กับ อักษรย่อโรงเรียน
ต้องขอบคุณคุณครูสมศรี มากๆนะครับ และโครงการแบรนด์ด้วย ที่ทำให้ผมได้พบเจอกับเธอคนนี้
ระยะเวลาเกือบๆ 3 ปี .. เกือบๆ 3 ปีนะครับ อ่านไม่ผิดหรอกครับที่ได้เก็บเรื่องนี้เอาไว้ จนมาวันนี้ ที่ผมได้ตัดสินใจ เขียนกระทู้
ถึงเพื่อนจะแนะนำให้ผมทำอะไร แต่อย่างลืมนะครับ คนที่ตัดสินใจทำคือผม ผมไม่ได้ให้ใครคิดแทน ผมลงมือ และตัดสินใจทำเอง
พอขึ้นมหาลัยแล้วเรื่องความรักพวกนี้ก็จะเป็นไปอีกแบบนะ มันจะดูโตขึ้นมานิดนึงอ่ะ
มันจะไม่ดู น่ารักๆ แบบมัธยมแล้วนะ และในช่วงเวลา มหาวิทยาลัย ผมไม่ได้มานั่งรอแต่เธอคนนี้นะ ผมขอพูดไว้ก่อนเลย จริงๆจะแต่งให้มันดูดีก็ได้นะ แต่ผมไม่ ผมขอพูดความจริงดีกว่า
ขอฝากเพื่อนๆชาวพันทิปตามหาเธอคนนี้ด้วยนะครับ
)
ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ
)
**กระทู้หาคนครับ** หาผญ คนหนึ่งที่เคยเรียน โรงเรียน สกน. (สวนกุหลาบนนท์) :))
ซึ่งผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทผมฟังหลายรอบมาก แต่เพื่อนผมก็ได้แนะนำว่าให้ลองสมัครพันทิปแล้วลองดู
วันนี้ผมก็จะมาลองของ คุณนักสืบพันทิปนะครับ อิอิ
เป็นการหา ผญ คนหนึ่งครับ ที่ผมเคยเจอ ปีเกิด 2537 -2539 ได้ (ค่าเหวี่ยงปีเกิดคงประมาณนี้)
ผมขอแทนตัวเองว่า : ผม
ผมขอแทนตัวคนที่ผมต้องการหาว่า : เธอ
อันนี้เป็นการกำหนดเพื่อไม่ให้งงนะครับ **เข้าใจตรงกันนะ
ผมขอย้อนเวลากลับไปเกือบๆ 3 ปีที่แล้วนะครับ *** ครับ อ่านไม่ผิดครับ*** เกือบๆ 3 ปีที่แล้วครับ นับจากวันที่ผมตั้งกระทู้นี้ครับ
วันนั้นเป็น วันศุกร์ ที่ 18 ม.ค. 2556
เป็นวันที่มีโครงการแบรนด์ ซัมเมอร์แคมป์ 2013 ม.เกษตร บางเขน
เช้าวันนั้นอากาศสดชื่นมาก ลมหนาวพัดเบาๆ บรรยากาศน่านอนตื่นสายมากกกๆ
แต่ผมมีภาระกิจครับ วันนี้ผมต้องไปติวหนังสือโครงการ แบรนด์ ที่ ม เกษตร
เลยทำให้นอนต่อไม่ได้ และไปเพราะความตั้งใจด้วย เพื่อหวังที่ addmission ต้องติดคณะที่อยากเรียนมากๆให้ได้
ผมขึ้นรถ 2 ต่อครับ เพื่อที่จะไป ม เกษตร
แต่ว่าผมจำได้ว่า คนเยอะมากๆ ผมขึ้นรถต่อที่ 2 ได้คือคนแน่นรถมากๆ ผมขึ้นรถไปทาง ถนนงามวงศ์วานครับ
และลงประตู 3 ซึ่งก็เกือบๆเลยครับ 5555555555+ เพราะมันไม่ชินทางไง ก็เห็นคนเขาเดินๆ เยอะๆก็ตามๆเขาไป
ผมก็ไปคนเดียวนะครับ จะพิชิตฝันต้องไม่รอให้ใครมาตัดสินใจแทนเรา
ทางเดินเข้า ม เกษตร ก็ไม่เหงานะครับ ก็มีๆคนมากหน้าหลายตาให้เราได้พบเจอ
หลายๆคนคงมีเป้าหมายเดียวกับผม คือ ได้ความรู้เพิ่มไม่มากก็น้อย แต่ก็ขอให้เพิ่มไว้ก่อน (ก็ถ้าจะไม่เพิ่มให้ละจะเสียเวลามาทำไม TT)
ผมมาด้วยความตั้งใจจริงนะครับ ไม่ได้มาหวังผลพลอยได้อะไรทั้งนั้น
และจากที่คนเดินกันหลายๆแถวก็ค่อยๆรวมเป็นแถวเดียวกัน คือ ต่อแถวกันเพื่อรอรับหนังสือ
วันนั้นผมจำได้ว่า แถวยาวมากกกกกกกกก ผมมาตั้งแต่ประมาณ 7 โมงเช้า แต่ได้หนังสือ ประมาณ 9 กว่าๆได้ (ตอนที่แดดเริ่มแรงแล้ว)
แต่ไม่ร้อนมากหรอกครับ อากาศหนาวช่วยได้
และในที่สุดครับ ผมก็ได้หนังสือ แบรนด์ มาจำนวน 1 ชุด มีภาษาไทย วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ .... บลาๆ
และก็กำลังๆมองหาที่เพื่อนั่งติว ดูที่อาจารย์สอน
แต่ไม่มีเก้าอี้นั่งครับ ก็นั่งพื้นกันไปไม่ว่ากัน
จำได้ว่านั่งฟัง และก็จดๆๆๆ ตามที่อาจารย์สอนนานมากอ่ะ แต่ว่าอาจารย์ไปช้าครับ เพื่อให้เด็กได้ไปพร้อมกันได้
จนมาถึงตอนพักเที่ยง ก็เดินแถวออกไปกินข้าวกัน
แต่คนเยอะ เยอะสุดๆ ผมนี่ไม่กินมันเลยครับ 555555+
และก็กลับมานั่งติวหนังสือต่อ ก็ติวไปเรื่อยๆ มาจนถึงคุณครูสมศรีครับ
ซึ่งเป็นคุณครูสอนภาษาอังกฤษ คุณครูสอนไวนะครับ
ผมก็พยายามตามๆ ให้ทัน (เป็นคนอ่อนภาษาอังกฤษด้วย -.-)
แต่ในจังหวะนั้น เพื่อฝันครับ ไม่รู้เรื่องมันยังไงก็จดไปก่อน แล้วค่อยทำความเข้าใจเอาที่หลัง
และก็หมดคาบสอนของคุณครูสมศรีลง ...
***ซึ่งตรงนี้แหละครับ ทำให้ผมได้พบเจอกับ เธอคนนี้***
ผมได้ตามคุณครูสมศรี ออกไปข้างนอกหอประชุมที่ติวโครงการแบรนด์ (ในใจก็คิดว่า ตามไปทำไมวะ ??? 555555555+)
คิดหาคำตอบจนถึงวันนี้ก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน*
ผมนี่ตามออกไป คุณครูสมศรี นี่ถูกรายล้อมแทบมองไม่เห็นเลย 555555+
ซึ่งไอ้ผมก็เป็น ผช ลุยๆ อยู่แล้วไงครับ ก็ได้มุดเข้าไปหาอาจารย์อีกด้านหนึ่ง
แต่ความพยายามของผมครั้งนั้นทำให้ผมได้พบเจอกับเธอครับ
เธอ เป็น ผญ ผอมๆคนหนึ่ง เอวบาง ร่างน้อย (ไม่รู้เอาไส้ พุง ไปไว้ไหน) -.-
ดวงตาดำสวย คิ้วสวย เปะ จมูกเธอโด่งมาก ผมจำจมูกเธอได้แม่นเลย ผิวขาว สวย หน้าตาน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ทำให้ผมได้นึกเพลงนี้ของปี 2558 เลยครับ https://www.youtube.com/watch?v=N2soUDtISlU
เธออยู่ข้างซ้ายมือผม นั่งขุกเข่าห่างกันประมาณเกือบๆ 1 ฟุตได้
ผมได้สบตากับเธอ ทำให้ผมเผลอยิ้มออกไปแบบไม่รู้ตัว (คือ รู้ตัวอีกทีเขาก็ยิ้มกลับมาให้ผมแล้ว)
ผมนี่มาจุดนี้นี่ไปไม่เป็นเลยครับ แต่ๆ ผมก็ได้เหลือบไปเห็น ตัวอักษรย่อครับ มีว่า " ส.ก.น." ......... ชัด!!!! โรงเรียนสวนกุหลาบนนท์ครับ
ใกล้ๆกับโรงเรียนของผมเลย หลังจากนั้นน่ะหรอ ผมก็มองแล้วก็ยิ้ม แล้วก็หลบสายตาเธอ แล้วก็มองอีก (พอเข้าใจกันไหมครับ ?? อารมณ์ประมาณแบบ แอบมองใครไง แล้วเขาหันมาก็แกล้งเมิน )
แต่จังหวะนี้ แกล้งเมินไม่เนียนแล้วครับ เธอรู้ตัวแล้ว 55555555555+ เธอก็เห็นผมยิ้ม เธอก็ยิ้มกลับ เป็นกันอยู่แบบนี้ประมาณเกือบๆ 20 วิได้มั้ง (มั้งนะ มันนานมากแล้ว)
แต่ผมจำได้ว่า เธอมากับ ผช คนนึงด้วย ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนเธอ (ทำไมผมถึงมั่นใจน่ะหรอครับ)
คือ ผช คนนั้น เขาก็เห็นเหมือนกันกับที่เธอเห็น คือ ผมมองเธออยู่ และ เธอก็มองผมอยู่เหมือนกัน
นายคนนั้นก็พูดว่า "แกๆ ...... อยู่ ****** ๆ " คือประมาณว่า เรียกชื่อ โรงเรียนผม เพราะ สวนกุหลาบนนท์ กับโรงเรียนนี้ อยู่ใกล้กัน แค่ชื่อย่อ ยังไงก็รู้จัก
และอีกอย่าง ถ้าเป็น แฟนกัน คงไม่ยอมให้มาชายตาหาชายอื่นแบบนี้หรอกก
และแล้ว ผมก็สมาธิกลับมาเข้าตัวครับ 555555555+ หลังจากที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อสักครู่นี้
ผมก็ได้ขอลายเซ็นต์ คุณครูสมศรี แล้วก็ได้ถ่ายรูปกับคุณครูสมศรี ด้วย
ซึ่งหลังจากนี้แหละครับ
เป็นซิ่งที่ทำให้ผมต้องมานั่งเขียนกระทู้นี้ เพราะว่าเสียดายโอกาสที่มี
ทุกอย่างความรู้สึกตอนนั้นผมจำได้แม่น
ผมฉีกความรู้สึกเธอครับ ....
ยังไงน่ะหรอ ...
คือหลังจากที่ได้ลายเซ็นต์คุณครูสมศรีแล้ว ผมก็แกล้งๆ ก้มๆ มองๆ อ่านๆ ดูลายเซ็นต์
แล้วก็ลุกเดินออกไปเลย .......
เลวไหมล่ะะะะ
ฉีกความรู้สึก ผญ แล้วทำไมผมถึงมั่นใจน่ะหรอ (ก็ตอนที่ผมกำลังลุกออกมาไง เธอก็ยิ้มอยู่ แต่ผมลุกเดินฉีกออกมาเลย)
เธอก็หุบยิ้มไปเลยยย เหมือนเสียความรู้สึก สังเกตได้เลยจากสีหน้าของเธอ
เพราะทำไมน่ะหรอ
ผมเดินออกมา... มานั่งที่ ที่เดิมของผมที่ติวหนังสือ เหมือนเดิม แล้วก็นั่งติวหนังสือต่อไป ด้วยเหตุผลของผมที่ว่า "ตั้ง" "ใจ" "เรียน"
และเวลาก็เลยไปจนเย็นครับ ผมก็กลับบ้านตามปกติ
และในที่สุดครับ...
ผมก็ addmission ติดคณะวิศวะ อย่างที่ผมตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกจริงๆ แต่ๆไม่ใช่ มหาลัยในฝันครับ .. แต่ก็ถือว่าโอเคนะ
และจากนั้นมาครับ ผมก็คิดมาตลอดนะ
ทำไมผมถึงไม่ให้โอกาสตัวเอง ลองดูล่ะ กับเรื่องนี้ และเรื่องเรียน ผมว่ามันก็น่าจะไปด้วยกันได้นะ
ตอนนั้นจากที่กลับมาถึงบ้าน ผมก็เล่าให้เพื่อนฟังครับ ว่างี้ๆๆๆๆ เจอเธอคนนี้นะ ๆๆๆๆๆ
ซึ่งเพื่อนๆก็เชียร์ครับ ว่า เอาเลยๆ ดักรอหน้าโรงเรียนเลยๆ เขาก็ด่าผม ว่า "เนี่ย ไอ่ **** พลาดแล้ววววว ทำไมๆๆๆๆ ๆๆๆ"
ซึ่งผมก็ เอิ่มมมม 5555555555+ ก็พลาดจริงๆแหละ แล้วไอ่วิธีดัก รง ดัก รอ อะไรนี่ก็โหดไปนะบางที ไอ่ผมก็ไม่กล้าทำขนาดนี้ 55555555555555+
(ดูโคตรโรคจิตอ่ะ555555555555+)
ผมก็ได้แต่คิดว่าขอให้ได้เจออีกๆ โรงเรียนใกล้ๆกันเอง น่าจะมีสักวันน่ะแหละ ที่ได้เจอกันอีกทีบ้าง
แต่สรุปว่า
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ยังไงก็ไม่เจอเธออีกครับ
ซึ่ง ผญ บางคนที่ผมได้พบเจอ ได้รู้จัก บางคน ก็ทำให้ผมตื่นเต้น
บางคน ทำให้ผมได้รู้สึกเสียดายถ้าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป
บางคน ทำให้ผมได้เป็นคนที่ดีขึ้น
บางคน ทำให้ผมได้รู้จักตัวเองมากขึ้น
แต่สำหรับเธอคนนี้ ทำให้ผม ได้รู้สึก ........
ขอไม่บอกดีกว่าครับ อิอิ
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณ ทุกๆคนนะครับ ที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผม แล้วก็นั่งอ่านจนจบเลย
ผมต้องการที่จะรู้ ว่าเธอคือใคร **ผมขอสารภาพนะครับ ผมจำหน้าเธอได้ไม่แม่นแล้วด้วย ก็เพราะมันนานแล้วอ่ะนะ
และอีกอย่าง ผมไม่ได้มองอย่างอื่นเลย นอกจากตาเธอ กับ อักษรย่อโรงเรียน
ต้องขอบคุณคุณครูสมศรี มากๆนะครับ และโครงการแบรนด์ด้วย ที่ทำให้ผมได้พบเจอกับเธอคนนี้
ระยะเวลาเกือบๆ 3 ปี .. เกือบๆ 3 ปีนะครับ อ่านไม่ผิดหรอกครับที่ได้เก็บเรื่องนี้เอาไว้ จนมาวันนี้ ที่ผมได้ตัดสินใจ เขียนกระทู้
ถึงเพื่อนจะแนะนำให้ผมทำอะไร แต่อย่างลืมนะครับ คนที่ตัดสินใจทำคือผม ผมไม่ได้ให้ใครคิดแทน ผมลงมือ และตัดสินใจทำเอง
พอขึ้นมหาลัยแล้วเรื่องความรักพวกนี้ก็จะเป็นไปอีกแบบนะ มันจะดูโตขึ้นมานิดนึงอ่ะ
มันจะไม่ดู น่ารักๆ แบบมัธยมแล้วนะ และในช่วงเวลา มหาวิทยาลัย ผมไม่ได้มานั่งรอแต่เธอคนนี้นะ ผมขอพูดไว้ก่อนเลย จริงๆจะแต่งให้มันดูดีก็ได้นะ แต่ผมไม่ ผมขอพูดความจริงดีกว่า
ขอฝากเพื่อนๆชาวพันทิปตามหาเธอคนนี้ด้วยนะครับ
ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ