แฟนเคยนอกใจครับ แล้วก็กลับมาคืนดีกัน แต่ความรู้สึกผมมันเคยพังไปแล้ว เอากลับมาได้ไหม

เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมา5ปีแล้วครับ ตลอดเวลาเราแถบไม่เคยมีปัญหากันเลย รักกันมากๆไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเราจะช่วยกันแก้ไขตลอด บ้านผมไม่ใช่คนรวยครับแฟนผมก็ไม่ใช่คนรวยเหมือนกัน เราคบกันเลยพากันเรียนไม่เกเร เราอายุห่างกันสองปีครับ เราเรียนสาอาชีพผมจบปวส.ผมก็ไปเรียนต่อป.ตรีครับ ส่วนแฟนผมจบปวส.ก็ไปทำงานที่กรุงเทพครับเพราะได้บริษัทใหญ่เลยเลือกที่จะไม่เรียนต่อ ช่วงแรกๆที่แฟนผมไปทำงานที่กรุงเทพมันก็ดูอินเลิฟดีครับ เวลาที่ผมไปหาที่กรงเทพเราก็มีความสุขกันมากๆ ไปเที่ยวด้วยกัน ทำอะไรด้วยกันมันก็มีความสุขมากๆครับ ผมเรียนอยุ่ปีสุดท้ายแล้วครับ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อแฟนผมทำงานไปได้ประมาณ 4 เดือนครับ แฟนผมดูงานเยอะมากไม่ค่อยมีเวลาอีกอย่างคบเพื่อนใหม่ที่ดูแรงๆชอบเที่ยวช่วงแรกๆแฟนผมก็บอกนะครับว่าจะไปไหนมาไหน แล้วเขาก็เริ่มเที่ยวร้านเหล้า เที่ยวผับ อีกอย่างสังคมการทำงานของแฟนผมมันดูไฮโซน่ะครับ แฟนผมเป็นคนปฏิเสทคนไม่เป็นครับ(หมายถึงเวลาพี่ที่ทำงานชวนหรือว่าเพื่อนใหม่ชวน)ใครชวนไปไหนมาไหนก็ไป แล้วแฟนผมก็เริ่มเปลี่ยนไปครับเริ่ม"โกหก"เวลาคุยโทรสับกันก็บอกว่าจะนอนแล้วเหนื่อย แต่ผมไปดูในเฟสบุคเพื่อนอีกคนนึงอยู่ผับครับ เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้นครับ แต่ก็เข้าใจกันตลกกันว่าไปไหนมาไหนไม่ห้ามครับแต่ต้องบอกกัน ต่อมาจากนั้นประมาณเดือนนึง แฟนผมก็เริ่มเฉยฉาครับเพราะเขาคุยอยู่กับผู้ชายคนนึงที่ดิวงานกันแต่อยู่คนล่ะแผนกนะครับ เขาเริ่มคุยกันเหมือนคนที่จีบกันใหม่ๆ ผมจับได้ครับ เราทะเลาะกันแรงมากผมไปหาเขาที่บางซื่อเลยครับ เขาบอกว่าแค่พี่ที่ทำงานครับแล้วเขารักผมนะแต่คุยกับพี่เขาแล้วรู้สึกดีเขาก็บอกว่าเขาจะหยุดคุยแล้ว นี้คือจุดเริ่มต้นเลยครับเขาบอกผมว่าจะหยุดแต่สิ่งที่เค้าทำมันเหมือนไม่หยุดครับ เขาเริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆจนถึงกับขั้นชวนกันไป กินไอติมกัน ไปดูหนังกัน เที่ยวด้วยกัน ไปร้องคาราโอเกะด้วยกัน ผู้ชายคนนั้นก็รู้นะครับว่าแฟนผมมีแฟนแล้วแต่เขาก็จะทำ เขาคุยไลน์กันทุกวันครับ ทุกครั้งที่แฟนผมคุยกับผมเราจะทะเลาะกันตลอด ผมตอนนั้นผมทำอะไรก็ผิดไปหมด(หายใจก็ยังผิด) มันถึงช่วงที่เราทะเลาะกันแรงมากผู้ชายคนนั้น พยายามยุให้แฟนผมทิ้งผมไปครับ(จิตใจคนเราทำด้วยอะไรกัน) แฟนผมเป็นคนหัวอ่อนครับ อ่อนแอเรื่องประสบการณ์ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เราทะเลาะกันจนถึงช่วงที่แฟนผมบอกเลิกผมทุกวัน พยายามให้ผมไปเจอคนใหม่ แต่ผมยังมึนอยู่ครับไม่ไปไหนพยายามข้อร้องแล้วเรื่องสติแฟนผมกลับมา แต่มันก็ไม่เป็นผลครับ เขาก็ยังคุยกันอยู่ ผมคิดว่าแฟนผมแค่หลงน่ะครับเขาบอกผมตลอดว่าหยุดคุยกับผู้ชายคนนั้นแล้ว แต่ก้ยังคุยกันอยู่ ผมทนไม่ได้เลยใช่คำแรงๆด่าฟนผมเลยครับ เราเลยเลิกกันครับผมเสียใจมากเราเลิกกันแบบไม่ดีครับ เธอบล็อกเฟสบุ๊ค บล็อกเบอร์ผม ผมเลยคิดว่าผมเสียแฟนไปแล้วเลยตัดสินใจนั่งรถไปบางซื่อเลยครับ ถ้าเลิกกันก็อยากเลิกกันดีๆ ผมไปถึงบางซือ แฟนผมก็ร้องให้เลยครับบอกว่าที่ผ่านมาผู้ชายคนนั้นพยายามให้แฟนผมอยู่คนเดียวให้ได้โดยที่ไม่มีผม แล้วเราก็เปิดใจคุยกันครับ บอกเลยว่าทีผ่านมามันคืออะไร แฟนผมยอมรับครับว่าหวั่นไหว แต่จะหยุดแล้วแต่แฟนผมก็กลัวเพราะต้องดิวงานกันเธอบอกว่า จะค่อยๆถอยออกมา ผู้ชายคนนั้นให้หนังสือจิตวิทยากับแฟนผมครับให้แฟนผมมาอ่าน แฟนผมบอกว่าจะคืนหนังสือผู้ชายคนนี้แล้วก็จะเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย บอกผมว่าไม่ต้องเป็นห่วงจะจัดการทุกอย่างได้ เขานัดกันไปคืนหนังสือที่เซ็นทรัลครับ วันที่เขาไปคืนผมบอกแฟนผมว่าผมอยู่ที่โคราชแต่จริงๆแล้วผมไปที่กรงเทพแล้วครับผมปลอมตัวไป ผมใส่แว่นใส่ผ้าปิดจมูก ถือกระเป๋าโน็ตบุคเขาจำผมไม่ได้แน่นอน ไปแอบดูอยากให้ชัวไปเลยผมพยายามตามแฟนผมไป โทรถามอยู่ตลอดว่าอยุ่ที่ไหนตอนนั้น แล้วผมก้เจอแฟนผมที่เซ็นทรัลครับ เราคุยโทรสับกันผมบอกว่าผมอยู่ที่เดอะมอลโคราชมาซื้อหนังสือเสียงในสายเลยดังหน่อย แต่จริงๆแล้วผมอยู่ข้างหลังเธอครับ เดินตามตลอดเธอบอกผมว่านัดกับผู้ชายคนนั้นไว้ที่สวนอาหาร ชั้นGคืนหนังสือแล้วก็จะกลับ แต่เธอกำลังขึ้นลิฟไปที่โรงหนังชั้น6 ผมใจไม่ดีแล้วครับเลยรอดูเธออยู่ตลอด และแล้วผู้ชายคนนั้นก็มาครับ เขายืนคุยกันได้สักพัก ก็เดินไปซื้อตั๋วที่โรงหนังครับ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยใจสั่นไปหมด เสียใจมากๆ ผิดหวัง เขาเดินไปที่โรงหนังครับเดินเข้าไปสองคน ผมเลยเดินไปซื้อตั๋วแล้วก็เดินตามเขาเข้าไปที่โรงหนัง นาทีนั้นอยากจะร้องให้มากๆเลยครับ แต่อายคนอื่นเขา ทันทีที่ผมก้าวเข้าไปในโรงหนัง ในใจคิดว่าจะหาพวกเขาเจอไหม เขานั้งเบาะ คู่ที่อยู่บนสุดนะครับใจผมนั้นมันจะขาดเลยผมพยายามโทรไปหาแฟนผมแต่เธอไม่รับโทรสับ ผมนั่งอยู่ไกล้ๆเขาทั้งคู่เลยครับ เป็นครั้งแรกเลยที่ผมร้องไห้ในโรงหนัง(คนไม่ค่อยมีนะครับคนน้อยมาก)ทุกครั้งที่ผมหันไปดูพวกเขานั้งอยู่ด้วยกัน มันเป็นภาพที่บาดใจผมมาก เขาคุยกันและยิ้มหัวเราะด้วยกันซึ้งที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของผม ผมเสียใจมากครับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องไห้อยู่ในโรงหนังผมทนไม่ได้เลยแกล้งทำเป็นเดินไปห้องน้ำ เดินผ่านแฟนผมให้เธอเห็น แล้วเธอก็เห็นจริงๆครับ เธอตกใจมากๆแต่ผมน่ะ เสียใจมากๆ ผมรอจนหนังจบ ผมเดินออกไปผมก็รอดูว่าเขาจะไปไหนกันต่อ แฟนผมก็เดินไปที่ลิฟจะกลับบ้านส่วนผู้ชายคนนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยเดินตามแฟนผมเข้าไปในลิฟ ผมถอดทุกอย่างออกหมด แว่น ผ้าปิดจมูก เธอไม่พูดอะไรได้แต่หน้าบึ่ง หน้าบูด คงจะตกใจมากๆ กลับไปที่หอเราทะเลาะกันแรงมากๆผมทั้งโกรธทั้งเสียใจสุดๆ เธอบอกว่าจะไปคืนหนังสืออย่างเดียวจริงๆแต่ผู้ชายคนนั้นชวนดูหนังก็ปฏิเสธไม่ได้ ก็เลยต้องดู เธอบอกแล้วว่าตอ่จากนี้ไปเธอจะหยุดแล้ว ระหว่างเดินออกจากโรงหนังเธอบอกผู้ชายคนนั้นว่า แฟนอยู่ในโรงหนังแล้วนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมา แล้วเธอก็เดินออกมา ต่อจากนั้นเราก็เปิดใจคุยกันเราก้ร้องไห้ด้วยกันครับ แล้วเธอก็ขอโทษผม สำนึกผิกทุกอย่าง ขอแค่ว่าผมอย่าทิ้งเธอไป แล้วเธอก็พูดกับตัวเองว่าที่ผ่านมาเราทำอะไรลงไป  ขอบคุณผมที่ผมยังอยู่ไม่ไปไหน เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยครับ คือทักกันตลอดวางแผนกันว่าจะไปนู้นไปนี้ คุยกันบ่อยขึ้น เธอขอแต่อยากให้ผมกลับมาเป็นเหมือนเดิม เป็นคนตลกร่าเริง เรารักกันมากนะครับแต่ความรู้สึกผมที่มันพังไป ผมจะเอามันกลับายังไง ผมจะเอาความไว้ใจที่ไหนมาให้เธออีก เธอสำนึกผิดแล้วสำหรับทุกอย่างขอแค่อยากให้ผมกลับมาเป็นคนเดิม ตอนนี้ภาพทุกภาพทุกขั้นตอนที่อยู่โรงหนังมันวนเวียนอยู่ในหัวผมตลอดเวลา ทุกครั้งที่เรื่องนี้เขามาในหัวผม ผมจะเป็นอีกคนทันที จากคนหัวเราะจะกลายเป็นเศร้า ทำงานไม่ได้ ไม่อยากเดินไปไหน ไม่อยากคุยกับใคร บังคับน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลออกมา ผมจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีครับ ผมอยากได้ตัวผมเองคนเดิมกลับมา ขอบคุณมากๆครับ ...