สวัสดีค่ะเราพึ่งตั้งกระทู้แนวนี้ครั้งแรก ด้วยความที่อัดอั้นตันใจพอสมควร
คือเราพึ่งเลิกกับแฟนได้ประมาณ10วันค่ะ แฟนคนนี้คบกันมา5ปีกว่าแล้ว
เรากำลังเรียนมหาลัยอยู่ปี3ค่ะ ส่วนแฟนเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด
พอจบ ม.6เขาก็ทำงานเลย เพราะปัญหาทางบ้าน เลยทำให้ต้องอยู่ห่างกัน
แต่ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคเลย เขาจะกลับมาทุกๆวันเทศกาลค่ะ
กลับมาหาเรา เช่น ปีใหม่ สงกรานต์ วันเกิดเรา ปีนึงเจอกัน3-4ครั้ง
เขาบอกให้เรารออีกไม่นานเขาจะลาออกกลับมาหาทำงานใกล้ๆบ้าน
จนระยะเวลาล่วงเลยมา3ปีกว่า อีกแค่6เดือน เขาก็กลับมาถาวรแล้ว
แต่ก็มีเหตุให้ต้องเลิกกันซะก่อน....
พูดถึงช่วงก่อนหน้านี้เรายอมรับว่ามันก็มีทะเลาะกันบ้าง
ด้วยความที่อยู่ไกลกันการสื่อสารเลยไม่ค่อยตรงกัน คู่เราไม่ค่อยคุยโทรศัพท์กันค่ะ
นานๆครั้งถึงจะโทรหากัน ส่วนมากจะคุยในแชทมากกว่า ด้วยความวางใจ ไว้ใจ
เราคิดว่าเราซื่อสัตย์กับเขาเลยคิดว่าเขาจะตอบแทนเรากลับเช่นกัน
ในระยะเวลา3ปีที่เขาไปทำงาน เราเลิกกันไป2ครั้ง แต่เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
เขาทำให้เรามั่นใจว่า ยังไงเราก็ไม่ทิ้งกันแน่ เพราะเราเป็นคนเดียวที่เข้าใจเขาที่สุด
จุดเปลี่ยนมันมาถึงตอนเราเลิกกันครั้งที่2คะ เมื่อประมาณเดือนสองเดือนก่อน
ช่วงนั้นเราเรียนหนักมาก แทบไม่มีเวลาคุยกัน ทำงานส่งอาจารย์ สอบมิสเทอมอีก
ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับเขาประมาณ1อาทิตย์คะ แต่เราก็บอกเขาตลอดว่าเพราะอะไร
เขาก็บอกเราว่าเข้าใจ เป็นกำลังใจให้เราเสมอ ขอให้สู้ๆ อะไรตามปกติ
แล้ววันนึง อยู่ดีๆเขาก็บอกเลิกเรา ด้วยสาเหตุว่าเราไม่สนใจเขา เขาเหมือนกลายเป็นคนไม่สำคัญแล้ว
เราเลยพยายามอธิบาย แต่ตอนนั้นเขาไม่ฟังอะไรเลย เขาได้แต่บอกว่าเขาทนไม่ไหว
และสุดท้ายก็มีคำนึงหลุดออกมา บอกว่าเขาหมดรักเราแล้ว.เราเลยยอมปล่อยเขาไป
พอเวลาผ่านไปประมาณ10วัน เราเป็นฝ่ายโทรหาเขา อยากคุยกับเขามาก
ตัดสินใจยอมง้อเขา เพราะเราเสียใจมากและโทษตัวเองว่าเราละเลยเขาเอง
เราคิดว่าถ้าปล่อยให้เขาไปเราจะเสียเขาไปตลอดกาลแน่ๆ เราขอเขากลับมาคบกัน
ซึ่งเขาก็กลับมา และคุยกันใหม่ เราคิดว่าครั้งนี้มันต้องดีแน่ๆ เพราะเราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง
คุยกับเขาตลอดเวลา ยอมง้อก่อน พยายามไม่งี่เง่า จากที่เมื่อก่อนเราเอาแต่ใจพอสมควร
เพื่อนทางนี้เราทิ้งเลย ชวนไปไหนก็ไม่ไป ต้องคุยโทรศัพท์กัน วีดีโอคอลกันตลอด
ตอนที่กลับมาคุยกันเขาเล่าให้เราฟังว่าเลิกกันไป10วัน เขาไปคุยกับคนๆนึง ที่ทำงาน คนๆนี้ชอบเขามานานแล้ว.แต่เขาไม่เคยสนใจ พอเลิกกันเขาเลยเหงา
เลยไปคุยกับคนอื่น ไม่งั้นคงอยู่ไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเลิกคุยกันไปแล้ว
บอกเขาไปแล้วว่าไม่อยากคุย ปัญหาตรงนั้นมันก็จบไปค่ะ
ผ่านมาประมาณ2เดือนค่ะ เราก็รักกันดี คุยกันทุกวัน วางแพลนรอเลยเพราะอีก6เดือนเขาจะกลับมาแล้ว
คิดไว้เยอะเลยว่าจะได้อยู่ใกล้ๆกันซักที จากที่ห่างกันมานาน ฝันหวานเชียว
เหตุการณ์บางอย่างแดงขึ้นมา ผู้หญิงคนที่เขาเคยคุยด้วยมา @ Facebook เรา
เรารู้เพราะเราสืบมาว่าตอนนั้นเขาคุยกับใคร เขาไม่ยอมบอกชื่อแต่เราก็พยายามเช็คเจอ
เราเลยถามเขาว่า มัน@มาทำไม เราโมโหมาก คือมาคุยกับแฟนเรายังกล้า@มาอีกหรอ
ถามนั่นโน่นนี่จนทะเลาะกัน แฟนเราหาว่าเรางี่เง่า บอกว่าเป็นเพื่อนกันแล้วไม่มีอะไร
เราบอกให้เขาบล็อกเฟสคนๆนี้ไปเลยนะ กลายเป็นว่าเขามาโกรธเราอีก และไม่ยอมบล็อก
เรายิ่งเดือดเพราะความอยากเอาชนะ คนๆนี้สำคัญมากขนาดยอมทะเลาะกันเลยหรอ
เราเลยโกรธมากไม่ยอมคุยกับเขาเลย ถามไปถามมา ตอนดึก เขามาสารภาพค่ะ
เป็นคำสารภาพที่เหมือนเอามีดยาวเป็นเมตรมาแทงเข้ากลางหลังเราเลย
จะเรียกว่าคำสารภาพได้รึเปล่าก็ไม่รู้ เราว่ามันเหมือนคำบอกลามากกว่า
เขาบอกว่าจริงๆแล้วตั้งแต่ตอนนั้นเขายังไม่เคยเลิกคุยกันเลยค่ะ
เขาคุยกันมาตลอด คุยทุกวัน โดยที่หลอกเรามาตลอด ระยะเวลาประมาณ2เดือนค่ะ
เขาบอกว่าที่เขากลับมาหาเราตอนนั้นที่เราง้อ เพราะเขาเสียดายวันเวลาที่ผ่านมาค่ะ
จริงๆแล้วเขาหมดรักเราไปแล้ว ตอนนั้นหน้าชาเลยค่ะ เฮ้ยนี่หลอกกูมาตลอดเลยหรอ(ขออภัยในคำไม่สุภาพ แต่โมเม้นตอนนั้นคือคิดแบบนี้จริงๆค่ะ)
ที่เจ็บคือเขาหักหลังเราได้โครตเนียบเนียนเลยค่ะ เราคุยกันบ่อยมากจนไม่คิดว่าเขาจะแอบคุยกับใครได้
สรุปคือ เขาบอกเราว่า เขารักผู้หญิงคนนั้น เราเลยไม่ต้องถามซักคำว่าเขาจะเลือกใคร
เขาตอบเราให้เสร็จศัพแล้ว เราคงอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว สุดท้ายเราก็ยอมเดินออกมาค่ะ
เราโกรธตรงที่เขาตีหน้าซื่อกับเรา วางแพลนอนาคตด้วยกัน วาดความฝันให้เรา
ทั้งที่ในใจก็รู้ทุกๆอย่างอยู่เต็มอกได้ยังไง คนที่เราไว้ใจที่สุด ทุ่มเททุกอย่างให้
เขาเลือกคนที่พึ่งเดินเข้ามาไม่นาน ด้วยเหตุผลว่าเขารักคนๆนั้น
ที่เรางงคือตอนเราจับได้เขาไม่คิดจะง้อ ขอคืนดีเราเลยซักคำ เขาได้แต่บอกว่าเขารักผู้หญิงคนนั้น
หลอกเราจนเขางอกถึงเพดานบ้าน เราไม่เอะใจซักนิด เชื่อกับคำพูดมโนที่เขาแต่งแต้มขึ้นมา
ระยะเวลา5ปีไม่ทำให้เรารู้จักจักเขาดีพอเลยค่ะ ใจคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันง่ายขนาดนั้นเลยค่ะ
คนที่บอกรักกันอยู่ พออีกวันบอกว่าไม่รักแล้ว จิตใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไร
เราคิดว่า5ปีมันจะเพียงพอ แต่ไม่เลยค่ะ เหมือนความไว้ใจกลายเป็นมีดยาวทิ่มที่หลังทะลุหัวใจเรา
เราเสียใจมาก แต่เราไม่ร้องไห้เลยค่ะ เราคิดว่าไม่อยากร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นค่าเราแล้ว
เราตัดใจทันที คิดได้ตอนนั้นเลยว่า ผู้ชายคนนี้ยังไงฉันก็ไม่เอาคืนอีกแล้ว ปล่อยไปตายไหนก็ไปเลยค่ะ
เจ็บชำ้มากเหมือนโดนตบหน้าซ้ำๆ เพราะเราดันยังรักเขาอยู่ทุกวันนี่แหละค่ะ
ตอนที่เขามาบอกเราว่าแอบคุยกันเรายังหวังเลยค่ะว่าเขาจะขอโอกาสกับเรา
เรารอให้อภัยเขาทั้งๆที่เขาไม่อยากได้มันเลยค่ะ เราสมเพสตัวเองมาก
ถึงเราจะรักเขาอยู่พร้อมๆกับที่เกลียดเขาไปด้วย แต่เราก็จะอยู่ให้ได้ค่ะ
เราควรพอแล้ว เราต้องเข้มแข็ง เดินหน้าต่อค่ะ เราคิดว่าเราจะเจอคนที่ดีกว่านี้ในอนาคต
พยายามบอกตัวเองแบบนั้นค่ะ ยังดีที่เรามีเพื่อน ไม่งั้นเราคงเป็นบ้าตายไปแล้ว
ขอให้ความดีที่เราทำส่งผลให้เราเจอคนดีๆค่ะ เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกันนะค่ะ.ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ
คนที่ทิ้งคนที่คบกันมานานๆหลายปีไปคบคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานนี่เขาคิดอะไรอยู่หรอ?
คือเราพึ่งเลิกกับแฟนได้ประมาณ10วันค่ะ แฟนคนนี้คบกันมา5ปีกว่าแล้ว
เรากำลังเรียนมหาลัยอยู่ปี3ค่ะ ส่วนแฟนเราทำงานอยู่ต่างจังหวัด
พอจบ ม.6เขาก็ทำงานเลย เพราะปัญหาทางบ้าน เลยทำให้ต้องอยู่ห่างกัน
แต่ระยะทางไม่ใช่อุปสรรคเลย เขาจะกลับมาทุกๆวันเทศกาลค่ะ
กลับมาหาเรา เช่น ปีใหม่ สงกรานต์ วันเกิดเรา ปีนึงเจอกัน3-4ครั้ง
เขาบอกให้เรารออีกไม่นานเขาจะลาออกกลับมาหาทำงานใกล้ๆบ้าน
จนระยะเวลาล่วงเลยมา3ปีกว่า อีกแค่6เดือน เขาก็กลับมาถาวรแล้ว
แต่ก็มีเหตุให้ต้องเลิกกันซะก่อน....
พูดถึงช่วงก่อนหน้านี้เรายอมรับว่ามันก็มีทะเลาะกันบ้าง
ด้วยความที่อยู่ไกลกันการสื่อสารเลยไม่ค่อยตรงกัน คู่เราไม่ค่อยคุยโทรศัพท์กันค่ะ
นานๆครั้งถึงจะโทรหากัน ส่วนมากจะคุยในแชทมากกว่า ด้วยความวางใจ ไว้ใจ
เราคิดว่าเราซื่อสัตย์กับเขาเลยคิดว่าเขาจะตอบแทนเรากลับเช่นกัน
ในระยะเวลา3ปีที่เขาไปทำงาน เราเลิกกันไป2ครั้ง แต่เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
เขาทำให้เรามั่นใจว่า ยังไงเราก็ไม่ทิ้งกันแน่ เพราะเราเป็นคนเดียวที่เข้าใจเขาที่สุด
จุดเปลี่ยนมันมาถึงตอนเราเลิกกันครั้งที่2คะ เมื่อประมาณเดือนสองเดือนก่อน
ช่วงนั้นเราเรียนหนักมาก แทบไม่มีเวลาคุยกัน ทำงานส่งอาจารย์ สอบมิสเทอมอีก
ทำให้เราไม่ค่อยได้คุยกับเขาประมาณ1อาทิตย์คะ แต่เราก็บอกเขาตลอดว่าเพราะอะไร
เขาก็บอกเราว่าเข้าใจ เป็นกำลังใจให้เราเสมอ ขอให้สู้ๆ อะไรตามปกติ
แล้ววันนึง อยู่ดีๆเขาก็บอกเลิกเรา ด้วยสาเหตุว่าเราไม่สนใจเขา เขาเหมือนกลายเป็นคนไม่สำคัญแล้ว
เราเลยพยายามอธิบาย แต่ตอนนั้นเขาไม่ฟังอะไรเลย เขาได้แต่บอกว่าเขาทนไม่ไหว
และสุดท้ายก็มีคำนึงหลุดออกมา บอกว่าเขาหมดรักเราแล้ว.เราเลยยอมปล่อยเขาไป
พอเวลาผ่านไปประมาณ10วัน เราเป็นฝ่ายโทรหาเขา อยากคุยกับเขามาก
ตัดสินใจยอมง้อเขา เพราะเราเสียใจมากและโทษตัวเองว่าเราละเลยเขาเอง
เราคิดว่าถ้าปล่อยให้เขาไปเราจะเสียเขาไปตลอดกาลแน่ๆ เราขอเขากลับมาคบกัน
ซึ่งเขาก็กลับมา และคุยกันใหม่ เราคิดว่าครั้งนี้มันต้องดีแน่ๆ เพราะเราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง
คุยกับเขาตลอดเวลา ยอมง้อก่อน พยายามไม่งี่เง่า จากที่เมื่อก่อนเราเอาแต่ใจพอสมควร
เพื่อนทางนี้เราทิ้งเลย ชวนไปไหนก็ไม่ไป ต้องคุยโทรศัพท์กัน วีดีโอคอลกันตลอด
ตอนที่กลับมาคุยกันเขาเล่าให้เราฟังว่าเลิกกันไป10วัน เขาไปคุยกับคนๆนึง ที่ทำงาน คนๆนี้ชอบเขามานานแล้ว.แต่เขาไม่เคยสนใจ พอเลิกกันเขาเลยเหงา
เลยไปคุยกับคนอื่น ไม่งั้นคงอยู่ไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเลิกคุยกันไปแล้ว
บอกเขาไปแล้วว่าไม่อยากคุย ปัญหาตรงนั้นมันก็จบไปค่ะ
ผ่านมาประมาณ2เดือนค่ะ เราก็รักกันดี คุยกันทุกวัน วางแพลนรอเลยเพราะอีก6เดือนเขาจะกลับมาแล้ว
คิดไว้เยอะเลยว่าจะได้อยู่ใกล้ๆกันซักที จากที่ห่างกันมานาน ฝันหวานเชียว
เหตุการณ์บางอย่างแดงขึ้นมา ผู้หญิงคนที่เขาเคยคุยด้วยมา @ Facebook เรา
เรารู้เพราะเราสืบมาว่าตอนนั้นเขาคุยกับใคร เขาไม่ยอมบอกชื่อแต่เราก็พยายามเช็คเจอ
เราเลยถามเขาว่า มัน@มาทำไม เราโมโหมาก คือมาคุยกับแฟนเรายังกล้า@มาอีกหรอ
ถามนั่นโน่นนี่จนทะเลาะกัน แฟนเราหาว่าเรางี่เง่า บอกว่าเป็นเพื่อนกันแล้วไม่มีอะไร
เราบอกให้เขาบล็อกเฟสคนๆนี้ไปเลยนะ กลายเป็นว่าเขามาโกรธเราอีก และไม่ยอมบล็อก
เรายิ่งเดือดเพราะความอยากเอาชนะ คนๆนี้สำคัญมากขนาดยอมทะเลาะกันเลยหรอ
เราเลยโกรธมากไม่ยอมคุยกับเขาเลย ถามไปถามมา ตอนดึก เขามาสารภาพค่ะ
เป็นคำสารภาพที่เหมือนเอามีดยาวเป็นเมตรมาแทงเข้ากลางหลังเราเลย
จะเรียกว่าคำสารภาพได้รึเปล่าก็ไม่รู้ เราว่ามันเหมือนคำบอกลามากกว่า
เขาบอกว่าจริงๆแล้วตั้งแต่ตอนนั้นเขายังไม่เคยเลิกคุยกันเลยค่ะ
เขาคุยกันมาตลอด คุยทุกวัน โดยที่หลอกเรามาตลอด ระยะเวลาประมาณ2เดือนค่ะ
เขาบอกว่าที่เขากลับมาหาเราตอนนั้นที่เราง้อ เพราะเขาเสียดายวันเวลาที่ผ่านมาค่ะ
จริงๆแล้วเขาหมดรักเราไปแล้ว ตอนนั้นหน้าชาเลยค่ะ เฮ้ยนี่หลอกกูมาตลอดเลยหรอ(ขออภัยในคำไม่สุภาพ แต่โมเม้นตอนนั้นคือคิดแบบนี้จริงๆค่ะ)
ที่เจ็บคือเขาหักหลังเราได้โครตเนียบเนียนเลยค่ะ เราคุยกันบ่อยมากจนไม่คิดว่าเขาจะแอบคุยกับใครได้
สรุปคือ เขาบอกเราว่า เขารักผู้หญิงคนนั้น เราเลยไม่ต้องถามซักคำว่าเขาจะเลือกใคร
เขาตอบเราให้เสร็จศัพแล้ว เราคงอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว สุดท้ายเราก็ยอมเดินออกมาค่ะ
เราโกรธตรงที่เขาตีหน้าซื่อกับเรา วางแพลนอนาคตด้วยกัน วาดความฝันให้เรา
ทั้งที่ในใจก็รู้ทุกๆอย่างอยู่เต็มอกได้ยังไง คนที่เราไว้ใจที่สุด ทุ่มเททุกอย่างให้
เขาเลือกคนที่พึ่งเดินเข้ามาไม่นาน ด้วยเหตุผลว่าเขารักคนๆนั้น
ที่เรางงคือตอนเราจับได้เขาไม่คิดจะง้อ ขอคืนดีเราเลยซักคำ เขาได้แต่บอกว่าเขารักผู้หญิงคนนั้น
หลอกเราจนเขางอกถึงเพดานบ้าน เราไม่เอะใจซักนิด เชื่อกับคำพูดมโนที่เขาแต่งแต้มขึ้นมา
ระยะเวลา5ปีไม่ทำให้เรารู้จักจักเขาดีพอเลยค่ะ ใจคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันง่ายขนาดนั้นเลยค่ะ
คนที่บอกรักกันอยู่ พออีกวันบอกว่าไม่รักแล้ว จิตใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไร
เราคิดว่า5ปีมันจะเพียงพอ แต่ไม่เลยค่ะ เหมือนความไว้ใจกลายเป็นมีดยาวทิ่มที่หลังทะลุหัวใจเรา
เราเสียใจมาก แต่เราไม่ร้องไห้เลยค่ะ เราคิดว่าไม่อยากร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เห็นค่าเราแล้ว
เราตัดใจทันที คิดได้ตอนนั้นเลยว่า ผู้ชายคนนี้ยังไงฉันก็ไม่เอาคืนอีกแล้ว ปล่อยไปตายไหนก็ไปเลยค่ะ
เจ็บชำ้มากเหมือนโดนตบหน้าซ้ำๆ เพราะเราดันยังรักเขาอยู่ทุกวันนี่แหละค่ะ
ตอนที่เขามาบอกเราว่าแอบคุยกันเรายังหวังเลยค่ะว่าเขาจะขอโอกาสกับเรา
เรารอให้อภัยเขาทั้งๆที่เขาไม่อยากได้มันเลยค่ะ เราสมเพสตัวเองมาก
ถึงเราจะรักเขาอยู่พร้อมๆกับที่เกลียดเขาไปด้วย แต่เราก็จะอยู่ให้ได้ค่ะ
เราควรพอแล้ว เราต้องเข้มแข็ง เดินหน้าต่อค่ะ เราคิดว่าเราจะเจอคนที่ดีกว่านี้ในอนาคต
พยายามบอกตัวเองแบบนั้นค่ะ ยังดีที่เรามีเพื่อน ไม่งั้นเราคงเป็นบ้าตายไปแล้ว
ขอให้ความดีที่เราทำส่งผลให้เราเจอคนดีๆค่ะ เป็นกำลังใจให้คนที่กำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกันนะค่ะ.ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ