กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ เราอ่านพันทิปบ้างแต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจการแท็กห้องต่าง ๆ และคำศัพท์ในนี้เท่าไหร่ แต่วันนี้เรามีปัญหาชีวิตรักที่จบลงซ้ำซากด้วยรูปแบบเดิมๆ แค่เปลี่ยนตัวละคร เราไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆ เลยมาขอคำปรึกษา จากทั้งนักจิตวิทยา และจากผู้ที่อาจจะมีประสบการณ์คล้ายๆ และส่งผลต่อชีวิตในปัจจุบันเหมือนเรา เราอยากเปลี่ยนชีวิตเราค่ะ เราอกหักเสียใจซ้ำซากจากการโดนทิ้งติดๆ มากกว่า 10 ครั้ง มา 10 ปี เราไม่อยากไปหาความรักครั้งใหม่ เพราะเรารู้ว่าปัญหาคือเรามีหลุมดำขนาดใหญ่ในใจที่ทำให้เราไปต่อในชีวิตรักไม่ได้ ต้องเล่าเหตุตั้งแต่เด็กเลยอาจจะยาวหน่อยนะคะ
เราคิดว่าเราเป็นโรคขาดความรักตอนเด็กๆ ค่ะ
พ่อแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กๆ เราอยู่บ้านพ่อค่ะ พ่อกับแม่เราอายุห่างกันมาก 10 กว่าปี แม่เรามีเราตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 ไม่สามารถดูแลเราได้ เราเลยต้องมาอยู่ที่บ้านพ่อตั้งแต่เด็กค่ะ พ่อเรามีภรรยาอยู่แล้ว พ่อเลยพาเรามาอยู่บ้านภรรยาหลวง ให้ภรรยาหลวงเป็นคนเลี้ยงเรา
หลักๆ คือพ่อของเราเป็นคนเจ้าชู้มาก บ้านภรรยาหลวงก็ไม่ค่อยกลับ แล้วพ่อก็มีผู้หญิงตลอดเวลา และก็มีลูกกับผู้หญิงหลายคนด้วย เราเคยได้ยินพ่อพูดกับเพื่อนของเค้าตอนเด็กๆ ว่า เค้ามีลูกมากกว่า 10 คน โดยที่ส่วนใหญ่ผู้หญิงคงเป็นฝ่ายเลี้ยงมั้งคะ เราก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ลูกเค้าคนอื่นๆ ก็คงไม่มีใครเห็นหน้าพ่อ เพราะพ่อเราเค้ามีใหม่ไปเรื่อยๆ ค่ะ
เรื่องของเรื่องคือ พ่อของเราไม่เคยสนใจว่าเราถูกเลี้ยงดูยังไงจากแม่เลี้ยง ก็ตามชีวิตแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงทั่วไปค่ะ แม่เลี้ยงเกลียดเรามาก เลี้ยงเราแบบเป็นคนใช้ในบ้าน ทำงานบ้านทุกอย่าง เราโดนตีโดนดุด่าตลอดเวลา เราอยู่กับแม่เลี้ยงเราประมาณ 10 - 15 ปีโดยที่ตลอดเวลานั้นเราโดนตีด้วยทุกอย่าง เข็มขัดทหาร ตบหน้า ทึ้งตัว กระชาก เหวี่ยง จิกจนเนื้อหลุด กระทืบ เข็มขัดทหารนี่ตีทั้งตัว ตีจนเนื้อแตก หัวก็แตก เลือดไหลเป็นปกติ เรื่องโดนตีนี่ปีหลังๆ เราโดนตีจนเราไม่ร้องไห้แล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เราต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ตอนเด็กๆ วันเสาร์ อาทิตย์ พี่เรา 2 คนจะนั่งดูการ์ตูนช่อง 9 เราก็ยืนรีดผ้าไป แต่พอการ์ตูนที่เราชอบมา พี่เราก็จะเปลี่ยนช่องไม่ให้ดู คือพูดง่ายๆ ว่า แม่เลี้ยงและพี่เราทำทุกอย่างเพื่อให้เราไม่มีความสุขในชีวิต
เรานอนอยู่ห้องคนใช้ข้างล่าง เป็นห้องเก็บของ ถ้าเราไม่ปิดประตูห้อง ตอนเช้าแม่เลี้ยงเราจะปลุกด้วยการกระทืบแรงๆ ที่หน้าอก เราเจ็บจุกจนขยับไม่ได้ ถ้าเราปิดห้องนอน แม่เลี้ยงเราจะกระแทกประตูห้อง ประตูห้องเราเป็นไม้กับกระจก เวลากระแทกมันจะเสียงดังมากๆ เราจะต้องสะดุ้งตื่นตกใจมากทุกๆ เช้า
ถ้าซื้อก๋วยเตี๋ยวหรืออะไรที่เป็นอาหารจานเดียวมากินกัน แม่เลี้ยงจะแบ่งส่วนหนึ่งจากห่อของเค้าให้เรากินเสมอ เราไม่เคยได้กินก๋วยเตี๋ยวเต็มห่อหรือข้าวอะไรสักอย่างเต็มกล่อง เราไม่เคยได้ทานขนมหวานหลังมื้ออาหาร เพราะเค้าจะทานกันตอนที่เราเก็บจานไปล้าง ตอนเด็กๆ เราผอมมากๆ อาจารย์ทักทุกคนค่ะ
พอถึงงานปีใหม่ พ่อเราเป็นข้าราชการมียศใหญ่ เชิญคนมาที 60 -70 คนมางาน รวมถึงญาติๆ แขกทุกคนที่ไม่สนิทกับบ้านเราในงานจะคิดว่าเราเป็นคนใช้ พอทุกคนกลับ เราเป็นคนเดียวที่ต้องเก็บกวาด ล้างจานทุกใบ มีแม่เลี้ยงกับพี่เราคอยยืนดู
มันมีเรื่องมากมายที่เราไม่รู้จะเล่าอย่างไร แต่ตลอด 10 กว่าปีที่เราอยู่บ้านหลังนั้น เราถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจมาโดยตลอด ในทุก 1 ปีตลอดเวลาที่เราอยู่ที่นั่นมีวันที่เราไม่อยากฆ่าตัวตายไม่ถึง 20 วัน ในทุกวันเกิด เราหวังแค่ว่าวันนี้เราจะไม่ต้องร้องไห้ หวังแค่นั้นเลยจริงๆ แต่มันก็ไม่เกิดขึ้น เราก็ร้องไห้ทุกวัน เราคิดถึงแม่มากๆ ตอนเด็กๆ แม่เป็นความสุขอย่างเดียวในชีวิตของเรา ตอนปิดเทอมแม่เราจะมารับไปอยู่ด้วยบ้าง แต่พอต้องกลับมาบ้านพ่อ มันเหมือนต้องกลับมาอยู่ในนรก ทุกครั้งพอกลับมาใหม่ๆ เราร้องไห้หนักมากตั้งแต่ตื่นจนหลับอย่างน้อย 3 วัน เราคิดถึงแม่มากๆ คิดถึงแบบใจจะขาด แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนเด็กๆ เวลาเราเจ็บมากๆ อยากตายมากๆ เราจะชอบกรีดแขนตัวเอง เพราะอย่างน้อย เจ็บที่ตัวยังไงก็ไม่เท่าที่เราเจ็บที่ใจ พอเจ็บตัว ความเจ็บที่ใจมันก็ชาลงบ้าง แม้แต่จะแค่ไม่กี่วินาทีก็ตาม
พ่อเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อเป็นความหวังเดียวของเราในบ้านหลังนั้น แต่พ่อไม่เคยอยู่ ไม่เคยสนใจเรา เราไม่เคยรู้จักคำว่าพ่อ ไม่เคยรู้เลย ว่าพ่อคืออะไร
พอตอนอยู่ ม.ปลาย แม่เราเริ่มพร้อมที่จะเลี้ยงเรา แม่เราเลยรับเราไปอยู่ด้วย เราถึงได้หลุดจากนรกออกมาได้ แม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงเราเป็นคนดีมาก ถ้าไม่มีพ่อเลี้ยง ทุกวันนี้เราก็คงไม่รู้คำว่า "พ่อ" คืออะไร ถึงเราไม่สนิทกับเค้ามาก แต่เราพูดได้อย่างเต็มปาก ว่าเค้าคือพ่อของเราค่ะ
และถึงในที่สุดเราจะหลุดจากนรกออกมาได้ แต่ปัญหาที่เราไม่เคยได้รับความรักในชีวิตในวัยเด็ก มันส่งผลถึงชีวิตปัจจุบันเราเป็นอย่างมาก เรากลายเป็นคนขาดความรักขั้นรุนแรง ไขว่คว้าหาความรักตลอดเวลา
เราเป็นคนหน้าตาไม่แย่นะคะ งานกลางๆ จบป.โท จากต่างประเทศ มีคนเข้ามาตลอดเวลา แต่เพื่อนบอกเราสวยเสียของ เพราะเราดูเป็นคนอมทุกข์ ตลอด เหมือนดอกไม้สวยแต่ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งเหี่ยวลงๆ เรื่อยๆ และทำให้คนที่อยากอยู่ด้วยอยู่ไม่ไหว ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องเก่าๆอะไรมากแล้ว (ส่วนใหญ่) คือเราไม่มีแววตาของคนที่มีความสุข ตรงนี้มีข้อแนะนำอะไรได้บ้างมั๊ยคะ
ชีวิตเราตลอดชีวิตทุ่มให้เรื่องความรักมาก อยากมีความรักดีๆ มาตลอดชีวิต อยากแต่งงานมีลูก แต่ยิ่งไขว่คว้าหาความรักยิ่งพยายามทำดีก็ยิ่งไม่เคยประสบความสำเร็จ ทุกอย่างวนเป็นรูปแบบเดิมแค่เปลี่ยนตัวละคร เพราะเรา insecure จากข้างใน อยากได้ความรักมากและรักคนง่ายมากๆ ใช่มั๊ยคะ ทุกครั้งที่โดนทิ้งมันเหมือนโดนกรีดแผลเดิมลงไปซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าทำไมทุกคนต้องทิ้งเราด้วย ตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ไม่อยากมีชีวิตแบบเดิมอีกแล้วค่ะ
มีใครพอจะผ่านประสบการณ์คล้ายกัน แล้วมีชีวิตที่ดีรอดไปได้บ้างมั๊ยคะ หรือมีจิตแพทย์ท่านไหนพอให้คำแนะนำได้บ้าง รบกวนขอคำแนะนำด้วยจริงๆค่ะ
รักพังเพราะพ่อทิ้งตอนเด็กจนเป็นปมในใจ ช่วยด้วยค่ะ
เราคิดว่าเราเป็นโรคขาดความรักตอนเด็กๆ ค่ะ
พ่อแม่เราเลิกกัน ตอนเด็กๆ เราอยู่บ้านพ่อค่ะ พ่อกับแม่เราอายุห่างกันมาก 10 กว่าปี แม่เรามีเราตั้งแต่อายุไม่ถึง 20 ไม่สามารถดูแลเราได้ เราเลยต้องมาอยู่ที่บ้านพ่อตั้งแต่เด็กค่ะ พ่อเรามีภรรยาอยู่แล้ว พ่อเลยพาเรามาอยู่บ้านภรรยาหลวง ให้ภรรยาหลวงเป็นคนเลี้ยงเรา
หลักๆ คือพ่อของเราเป็นคนเจ้าชู้มาก บ้านภรรยาหลวงก็ไม่ค่อยกลับ แล้วพ่อก็มีผู้หญิงตลอดเวลา และก็มีลูกกับผู้หญิงหลายคนด้วย เราเคยได้ยินพ่อพูดกับเพื่อนของเค้าตอนเด็กๆ ว่า เค้ามีลูกมากกว่า 10 คน โดยที่ส่วนใหญ่ผู้หญิงคงเป็นฝ่ายเลี้ยงมั้งคะ เราก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ลูกเค้าคนอื่นๆ ก็คงไม่มีใครเห็นหน้าพ่อ เพราะพ่อเราเค้ามีใหม่ไปเรื่อยๆ ค่ะ
เรื่องของเรื่องคือ พ่อของเราไม่เคยสนใจว่าเราถูกเลี้ยงดูยังไงจากแม่เลี้ยง ก็ตามชีวิตแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงทั่วไปค่ะ แม่เลี้ยงเกลียดเรามาก เลี้ยงเราแบบเป็นคนใช้ในบ้าน ทำงานบ้านทุกอย่าง เราโดนตีโดนดุด่าตลอดเวลา เราอยู่กับแม่เลี้ยงเราประมาณ 10 - 15 ปีโดยที่ตลอดเวลานั้นเราโดนตีด้วยทุกอย่าง เข็มขัดทหาร ตบหน้า ทึ้งตัว กระชาก เหวี่ยง จิกจนเนื้อหลุด กระทืบ เข็มขัดทหารนี่ตีทั้งตัว ตีจนเนื้อแตก หัวก็แตก เลือดไหลเป็นปกติ เรื่องโดนตีนี่ปีหลังๆ เราโดนตีจนเราไม่ร้องไห้แล้วค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เราต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ตอนเด็กๆ วันเสาร์ อาทิตย์ พี่เรา 2 คนจะนั่งดูการ์ตูนช่อง 9 เราก็ยืนรีดผ้าไป แต่พอการ์ตูนที่เราชอบมา พี่เราก็จะเปลี่ยนช่องไม่ให้ดู คือพูดง่ายๆ ว่า แม่เลี้ยงและพี่เราทำทุกอย่างเพื่อให้เราไม่มีความสุขในชีวิต
เรานอนอยู่ห้องคนใช้ข้างล่าง เป็นห้องเก็บของ ถ้าเราไม่ปิดประตูห้อง ตอนเช้าแม่เลี้ยงเราจะปลุกด้วยการกระทืบแรงๆ ที่หน้าอก เราเจ็บจุกจนขยับไม่ได้ ถ้าเราปิดห้องนอน แม่เลี้ยงเราจะกระแทกประตูห้อง ประตูห้องเราเป็นไม้กับกระจก เวลากระแทกมันจะเสียงดังมากๆ เราจะต้องสะดุ้งตื่นตกใจมากทุกๆ เช้า
ถ้าซื้อก๋วยเตี๋ยวหรืออะไรที่เป็นอาหารจานเดียวมากินกัน แม่เลี้ยงจะแบ่งส่วนหนึ่งจากห่อของเค้าให้เรากินเสมอ เราไม่เคยได้กินก๋วยเตี๋ยวเต็มห่อหรือข้าวอะไรสักอย่างเต็มกล่อง เราไม่เคยได้ทานขนมหวานหลังมื้ออาหาร เพราะเค้าจะทานกันตอนที่เราเก็บจานไปล้าง ตอนเด็กๆ เราผอมมากๆ อาจารย์ทักทุกคนค่ะ
พอถึงงานปีใหม่ พ่อเราเป็นข้าราชการมียศใหญ่ เชิญคนมาที 60 -70 คนมางาน รวมถึงญาติๆ แขกทุกคนที่ไม่สนิทกับบ้านเราในงานจะคิดว่าเราเป็นคนใช้ พอทุกคนกลับ เราเป็นคนเดียวที่ต้องเก็บกวาด ล้างจานทุกใบ มีแม่เลี้ยงกับพี่เราคอยยืนดู
มันมีเรื่องมากมายที่เราไม่รู้จะเล่าอย่างไร แต่ตลอด 10 กว่าปีที่เราอยู่บ้านหลังนั้น เราถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจมาโดยตลอด ในทุก 1 ปีตลอดเวลาที่เราอยู่ที่นั่นมีวันที่เราไม่อยากฆ่าตัวตายไม่ถึง 20 วัน ในทุกวันเกิด เราหวังแค่ว่าวันนี้เราจะไม่ต้องร้องไห้ หวังแค่นั้นเลยจริงๆ แต่มันก็ไม่เกิดขึ้น เราก็ร้องไห้ทุกวัน เราคิดถึงแม่มากๆ ตอนเด็กๆ แม่เป็นความสุขอย่างเดียวในชีวิตของเรา ตอนปิดเทอมแม่เราจะมารับไปอยู่ด้วยบ้าง แต่พอต้องกลับมาบ้านพ่อ มันเหมือนต้องกลับมาอยู่ในนรก ทุกครั้งพอกลับมาใหม่ๆ เราร้องไห้หนักมากตั้งแต่ตื่นจนหลับอย่างน้อย 3 วัน เราคิดถึงแม่มากๆ คิดถึงแบบใจจะขาด แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนเด็กๆ เวลาเราเจ็บมากๆ อยากตายมากๆ เราจะชอบกรีดแขนตัวเอง เพราะอย่างน้อย เจ็บที่ตัวยังไงก็ไม่เท่าที่เราเจ็บที่ใจ พอเจ็บตัว ความเจ็บที่ใจมันก็ชาลงบ้าง แม้แต่จะแค่ไม่กี่วินาทีก็ตาม
พ่อเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อเป็นความหวังเดียวของเราในบ้านหลังนั้น แต่พ่อไม่เคยอยู่ ไม่เคยสนใจเรา เราไม่เคยรู้จักคำว่าพ่อ ไม่เคยรู้เลย ว่าพ่อคืออะไร
พอตอนอยู่ ม.ปลาย แม่เราเริ่มพร้อมที่จะเลี้ยงเรา แม่เราเลยรับเราไปอยู่ด้วย เราถึงได้หลุดจากนรกออกมาได้ แม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงเราเป็นคนดีมาก ถ้าไม่มีพ่อเลี้ยง ทุกวันนี้เราก็คงไม่รู้คำว่า "พ่อ" คืออะไร ถึงเราไม่สนิทกับเค้ามาก แต่เราพูดได้อย่างเต็มปาก ว่าเค้าคือพ่อของเราค่ะ
และถึงในที่สุดเราจะหลุดจากนรกออกมาได้ แต่ปัญหาที่เราไม่เคยได้รับความรักในชีวิตในวัยเด็ก มันส่งผลถึงชีวิตปัจจุบันเราเป็นอย่างมาก เรากลายเป็นคนขาดความรักขั้นรุนแรง ไขว่คว้าหาความรักตลอดเวลา
เราเป็นคนหน้าตาไม่แย่นะคะ งานกลางๆ จบป.โท จากต่างประเทศ มีคนเข้ามาตลอดเวลา แต่เพื่อนบอกเราสวยเสียของ เพราะเราดูเป็นคนอมทุกข์ ตลอด เหมือนดอกไม้สวยแต่ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งเหี่ยวลงๆ เรื่อยๆ และทำให้คนที่อยากอยู่ด้วยอยู่ไม่ไหว ทั้งๆที่ตอนนี้เราก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องเก่าๆอะไรมากแล้ว (ส่วนใหญ่) คือเราไม่มีแววตาของคนที่มีความสุข ตรงนี้มีข้อแนะนำอะไรได้บ้างมั๊ยคะ
ชีวิตเราตลอดชีวิตทุ่มให้เรื่องความรักมาก อยากมีความรักดีๆ มาตลอดชีวิต อยากแต่งงานมีลูก แต่ยิ่งไขว่คว้าหาความรักยิ่งพยายามทำดีก็ยิ่งไม่เคยประสบความสำเร็จ ทุกอย่างวนเป็นรูปแบบเดิมแค่เปลี่ยนตัวละคร เพราะเรา insecure จากข้างใน อยากได้ความรักมากและรักคนง่ายมากๆ ใช่มั๊ยคะ ทุกครั้งที่โดนทิ้งมันเหมือนโดนกรีดแผลเดิมลงไปซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าทำไมทุกคนต้องทิ้งเราด้วย ตอนนี้แทบจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ไม่อยากมีชีวิตแบบเดิมอีกแล้วค่ะ
มีใครพอจะผ่านประสบการณ์คล้ายกัน แล้วมีชีวิตที่ดีรอดไปได้บ้างมั๊ยคะ หรือมีจิตแพทย์ท่านไหนพอให้คำแนะนำได้บ้าง รบกวนขอคำแนะนำด้วยจริงๆค่ะ