"ความหลัง"
เมื่อช่วงหยุดวันพ่อแห่งชาติปีที่แล้ว ผมมีแพลน Backpack คนเดียว ไปวังเวียง และ ถ้าโอกาสเหมาะก็จะเดินทางต่อไป ยังหลวงพระบางด้วยในคราเดียว เรียกได้ว่าการเดินทางครั้งนั้นของผม ไม่มีแผนใดใดเลย แม้กระทั่งตั๋วรถทัวร์ก็เล่นไปจองก่อนเดินทางแค่วัน หรือ สองวันก่อนเดินทางเท่านั้นเอง การเดินทางครั้งนั้น ผมรู้แค่ว่าต้องไปถึง จ.อุดรธานี ก่อนเวลา 7.00น. เพื่อต่อแถวซื้อตั๋วรถ อุดร-วังเวียง แต่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดที่ทำให้รถทัวร์ที่ผมนั่งมานั้น ถึงช้ากว่าเวลาที่กำหนดไปราว 3ชม. กว่า ทำให้ผมตกรถที่จะต้องต่อไปวังเวียงในที่สุด
จำได้ว่าวันนั้น หลังจากรู้ และมั่นใจว่าตัวเองตกรถเที่ยวเดียว ที่จะวิ่งตรงสู่วังเวียงแล้วผมก็รีบเปลี่ยนไปเข้าแถวของรถที่จะวิ่งไปเวียงจันทน์ทันที ตอนนั้นป้ายตรงตู้ขายตั๋วแจ้งว่ารถเที่ยวต่อไป จะออกในเวลา 9.00น. แต่เมื่อแถวเลื่อนไปเรื่อยๆ นับจากคนหน้ามาถึงราวๆ 5คนเห็นจะได้ ป้าก็ได้เปลี่ยนเวลาเป็น 11.00น.
"แม่เจ้าเว้ย!!! รถเที่ยว 9โมงเต็ม" นี่มันวันอะไรของผมกันละนี่....
ผมไม่รอช้า เปลี่ยนแผนทันทีเพื่อที่จะได้ไปถึง วังเวียง ไม่เย็นมากนะนัก เพราะที่พักก็ยังไม่มี ผมเดินออกมาจาก บขส. อุดร เพื่อหารถตู้ที่จะไปจุดข้ามแดนที่หนองคาย และค่อยหารถต่อไปยัง เวียงจันทน์ หรือ วังเวียงอีกที
และในที่สุดผมก็มาถึงจุดผ่านแดน ไทย-ลาว เมื่อผมข้ามไปฝั่งลาว ขณะที่ผมกำลังเก้ๆ กังๆ ว่าจะเอาไงกับชีวิตต่อดี ก็ได้ยินนายหน้ารถตู้รับจ้าง ขานราคาเรื่อยๆ ว่าไปนั่นเท่านี้ ไปโน่นเท่านั้น ผมก็มองหารอบๆ เมื่อสังเกตุว่าใครตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ทันใดนั้นผมก็ได้ พบกับ "นิ่ม" กับ "วุฒิ" ที่ท่าทางน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างจากผมเทท่าไหร่นัก เมื่อเข้าไปคุย เขาก็พร้อมที่จะร่วมทางไปกับเรา โดยโจทย์คือเราต้องหาคนร่วมเดินทางเพิ่ม เพราะรถตู้สามารถจุคนได้ 10ที่นั่ง สนนราคาอยู่ที่ ราวๆ 3500 หรือ 4500บาท ไม่นานมากนัก ระหว่างที่มองหาเพื่อนร่วมทาง ก็มีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ตกอยู่สถานการณ์เดียวกันกับเราอีกแล้ว นั่นก็คือ "เตี่ยว" กับ "ผึ้ง" เรารวมกันได้ 5คน เราจึงตัดสินใจว่าจะ สแตมป์เข้าฝั่ง ลาวก่อน แล้วค่อยหาสมาชิกเพิ่ม
ระหว่างที่ต่อแถวนั้นเองก็มีพี่ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาถามว่าจะไปวังเวียงใช่ไหม พวกเขามี 4หรือ5 คนนี่แหละ(ผมก็ไม่มั่นใจ) จึงขอรวมเพื่อไปรถคันเดียวกัน ระหว่างทางเราตกลงกันว่าจะแวะกินข้าวที่เขื่อนน้ำงึม และเดินทางสู้วังเวียงเลย หลังจากที่เรานั่งรถไปด้วยกัน พูดคุยกันไปตลอดทาง สุดท้ายเรา 5คน ก็ตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวด้วยกันในวันรุ่งขึ้น ความรู้สึกกับการเดินทางครั้งนั้นของผม ยังตราตรึงมาจนถึงทุกวันนี้
และที่สำคัญนการเดินทางในครั้งนั้นก็คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งใหม่ด้วยกันของพวกเราในครั้งนี้....
[CR] จาก "วังเวียง" สู่ "เชียงดาว" จากคนไม่รู้จักสู่เพื่อนร่วมทาง
"ความหลัง"
เมื่อช่วงหยุดวันพ่อแห่งชาติปีที่แล้ว ผมมีแพลน Backpack คนเดียว ไปวังเวียง และ ถ้าโอกาสเหมาะก็จะเดินทางต่อไป ยังหลวงพระบางด้วยในคราเดียว เรียกได้ว่าการเดินทางครั้งนั้นของผม ไม่มีแผนใดใดเลย แม้กระทั่งตั๋วรถทัวร์ก็เล่นไปจองก่อนเดินทางแค่วัน หรือ สองวันก่อนเดินทางเท่านั้นเอง การเดินทางครั้งนั้น ผมรู้แค่ว่าต้องไปถึง จ.อุดรธานี ก่อนเวลา 7.00น. เพื่อต่อแถวซื้อตั๋วรถ อุดร-วังเวียง แต่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดที่ทำให้รถทัวร์ที่ผมนั่งมานั้น ถึงช้ากว่าเวลาที่กำหนดไปราว 3ชม. กว่า ทำให้ผมตกรถที่จะต้องต่อไปวังเวียงในที่สุด
จำได้ว่าวันนั้น หลังจากรู้ และมั่นใจว่าตัวเองตกรถเที่ยวเดียว ที่จะวิ่งตรงสู่วังเวียงแล้วผมก็รีบเปลี่ยนไปเข้าแถวของรถที่จะวิ่งไปเวียงจันทน์ทันที ตอนนั้นป้ายตรงตู้ขายตั๋วแจ้งว่ารถเที่ยวต่อไป จะออกในเวลา 9.00น. แต่เมื่อแถวเลื่อนไปเรื่อยๆ นับจากคนหน้ามาถึงราวๆ 5คนเห็นจะได้ ป้าก็ได้เปลี่ยนเวลาเป็น 11.00น.
"แม่เจ้าเว้ย!!! รถเที่ยว 9โมงเต็ม" นี่มันวันอะไรของผมกันละนี่....
ผมไม่รอช้า เปลี่ยนแผนทันทีเพื่อที่จะได้ไปถึง วังเวียง ไม่เย็นมากนะนัก เพราะที่พักก็ยังไม่มี ผมเดินออกมาจาก บขส. อุดร เพื่อหารถตู้ที่จะไปจุดข้ามแดนที่หนองคาย และค่อยหารถต่อไปยัง เวียงจันทน์ หรือ วังเวียงอีกที
และในที่สุดผมก็มาถึงจุดผ่านแดน ไทย-ลาว เมื่อผมข้ามไปฝั่งลาว ขณะที่ผมกำลังเก้ๆ กังๆ ว่าจะเอาไงกับชีวิตต่อดี ก็ได้ยินนายหน้ารถตู้รับจ้าง ขานราคาเรื่อยๆ ว่าไปนั่นเท่านี้ ไปโน่นเท่านั้น ผมก็มองหารอบๆ เมื่อสังเกตุว่าใครตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ทันใดนั้นผมก็ได้ พบกับ "นิ่ม" กับ "วุฒิ" ที่ท่าทางน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างจากผมเทท่าไหร่นัก เมื่อเข้าไปคุย เขาก็พร้อมที่จะร่วมทางไปกับเรา โดยโจทย์คือเราต้องหาคนร่วมเดินทางเพิ่ม เพราะรถตู้สามารถจุคนได้ 10ที่นั่ง สนนราคาอยู่ที่ ราวๆ 3500 หรือ 4500บาท ไม่นานมากนัก ระหว่างที่มองหาเพื่อนร่วมทาง ก็มีเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง ที่ตกอยู่สถานการณ์เดียวกันกับเราอีกแล้ว นั่นก็คือ "เตี่ยว" กับ "ผึ้ง" เรารวมกันได้ 5คน เราจึงตัดสินใจว่าจะ สแตมป์เข้าฝั่ง ลาวก่อน แล้วค่อยหาสมาชิกเพิ่ม
ระหว่างที่ต่อแถวนั้นเองก็มีพี่ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาถามว่าจะไปวังเวียงใช่ไหม พวกเขามี 4หรือ5 คนนี่แหละ(ผมก็ไม่มั่นใจ) จึงขอรวมเพื่อไปรถคันเดียวกัน ระหว่างทางเราตกลงกันว่าจะแวะกินข้าวที่เขื่อนน้ำงึม และเดินทางสู้วังเวียงเลย หลังจากที่เรานั่งรถไปด้วยกัน พูดคุยกันไปตลอดทาง สุดท้ายเรา 5คน ก็ตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวด้วยกันในวันรุ่งขึ้น ความรู้สึกกับการเดินทางครั้งนั้นของผม ยังตราตรึงมาจนถึงทุกวันนี้
และที่สำคัญนการเดินทางในครั้งนั้นก็คือจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งใหม่ด้วยกันของพวกเราในครั้งนี้....
(จาก ซ้าย ไป ขวา "ผึ้ง", "เตี่ยว", "นิ่ม" และ "วุฒิ")