......2547 ผมเข้าเรียนที่โรงเรียน ควนขนุน ชั้น มัธยมศึกษา ปีที่4 แว๊บแรกที่เห็นหน้ามัน
นังเฟิร์น น.ส.ทิพย์สุดา บำรุงนอก ผมสั้นๆ ทาปากแดงๆ แต่งหน้าจัดๆ พูดกลางกรุงเทพ
บ่งบอกว่าเป็นเด็กนักเรียนอิมพอร์ตมาไกล1000กว่าโล
.............ผมไม่ชอบหน้ามันเลยในแว๊บแรกที่เห็น เพราะรู้สึกว่าการพูดจาและสายตาของมัน ดู11รดดีเหลือเกิน
แถมยังแต่งหน้าเวิ่นเวอร์ สวยแปลกแตกต่างจากสาวบ้านๆคนอื่นๆอย่างหนัก มองหน้ามัน ผมก็รู้สึก เออ อินี่สวยดี แต่ไม่อยากเข้าใกล้
ด้วยอคติ ที่มีต่อสาวกรุงเทพเป็นทุนเดิมอยู่แล้วว่าพูดจาไม่ค่อยมีความจริงใจ (นั่นคือคิดไปเอง)
.......จนการคัดเลือกนักเรียนผ่านไป ผมดันได้อยู่ห้อง 1 สายวิทย์คณิต ห้องเดียวกับมัน
พอจัดโต๊ะนั่ง ก็ได้นั่งใกล้มัน
ความรู้สึก ณ ตอนนั้นคือ ไม่อยากเสวนา เราอยากคุยกับเพื่อนใหม่ที่เป็นสาวใต้มากกว่า เพราะน่าจะจริงใจดี คงคบง่ายกว่าคบอิเด็กอิมพอร์ตปากแดงแน่ๆ
แต่ที่ไหนได้ พอทำงาน ทำอะไร ก็ได้ทำร่วมกับมันตลอด
นั่งเรียน ผมก็นั่งหลับข้างมัน
ผมตามไม่ทัน มันคอยสะกิด มันคอยยื่นหนังสือให้
โจทย์ไหนยากๆไม่เข้าใจ มันก็คอยพยายามช่วยอธิบายให้ฟัง ทั้งๆที่ตัวมันเองก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
มันเข้ามาอยู่ในใจผมคนนี้ คนที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมรู้สึกรักมันขึ้นมา แต่ไม่ใช่รักแบบหนุ่มรักสาว เป็นความรู้สึกว่า มันคือเพื่อนต่างเพศ ที่เรารู้สึกรักมันแบบเพื่อนจริงๆ
...เราเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่ม มันเป็นคนสวยที่ไม่ถือตัว มีคนมาจีบมันเยอะ แต่มันก็เดินกอดคอเราไปตามทางเดินระหว่างอาคารได้
ตอนเช้าๆที่ผมต้องมารอรถมอไซค์รับจ้างเพื่อโบกไปโรงเรียน มันผ่านมา ก็จะจอดรับผมไปด้วย จนผมเองก็รู้สึกละอาย
มันเป็นเพื่อนต่างเพศที่ผมยกให้เป็นที่หนึ่ง ในบรรดาทุกคนที่ผมรู้จัก
เป็นเพื่อนหญิงที่ผมรู้สึกหวังดีและเป็นห่วงมันเสมอ ตลอดมา
มันเป็นผู้หญิงสวยแต่นิสัยบ้าๆ เพื่อนอีกคนจะกินยาฆ่าตัวตาย มันพยายามห้าม แต่เพื่อนไม่ฟัง มันก็เอายากรอกปากตัวเองบอกงั้นกูตายด้วย
สรุป ต้องไปโรงบาลทั้งคู่ ไอ้คนที่ตั้งใจฆ่าตัวตาย พบยาในท้อง น้อยกว่านังเฟิร์นเสียอีก
ม.5 มันหายไป ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ไปไหน 2548 - ปีนี้2558 10ปีแล้วสินะ ที่เมิงหายไปจากการพบเห็นของเพื่อนเมิงคนนี้
ทำไมเมิงใจร้ายกับกูจังวะเฟิร์น อย่างน้อยๆโผล่มาบอกให้กูรู้ไม่ได้หรอ ว่าเมิงไปอยู่ที่ไหน
มาบอกลากูบ้างไม่ได้หรอ
กูไม่ได้อยากเข้าไปจุ้นจ้านชีวิตเมิงหรอก แค่ให้กูได้รู้หน่อยได้หรือเปล่าว่าเพื่อนเป็นยังไงบ้าง
ทุกข์หรือสุข
10ปีผ่านมาแล้วนะที่เมิงหายไปจากชีวิตกู แต่ไม่เคยหายไปจากใจกู
กูยังคิดถึงมืงเสมอนะเฟิร์น
กูไม่รู้จะตามหามืงยังไงนะ สืบหาตามคนอื่นๆก็ไม่มีใครรู้สักคน
แม้แต่คนๆนั้น คนที่เมิงก็รู้ว่าใคร มันก็ยังไม่รู้
กูกับไอ่วา พยายามสืบหาเมิงแล้วนะ
แต่หมดปัญญาแล้วจริงๆ
กุเอาชื่อและนามสกุลเมิง เสิร์ทหาในเฟส ในกุเกิ้ล ก็ไม่เจออะไรที่ใกล้เคียงเลย
***หากมืงจะได้เห็นข้อความนี้ของกู ที่เขียนขึ้นมา ในคืนที่ 20 ธ.ค.2558 เวลา22.30
กูอยากให้มืงรู้ว่า
กาลเวลาที่หมุนไป ทำให้ใครบางคนมาพบกัน
วันและคืนที่พ้นผ่าน มีแต่ความทรงจำที่ดี
เรียนรู้ทุกเรื่องราวที่เข้ามา ทุกๆ นาที
กอดคอกันอย่างนี้ (ตกลง) เราคือเพื่อนกัน
มาถึงวันสิ้นสุด หมดเวลาให้เราร่วมทาง
เมื่อเรายังมีฝันที่ต้องทำให้เป็นจริง บันทึกทุกเรื่องราว จะไม่มีวันลืมทุกสิ่ง
สัญญาจะไม่ทิ้ง เธอจะอยู่ในความทรงจำ
เคยมีเธออยู่ทุกครั้ง เรามีกันไม่ไปไหน ถึงเวลาต้องทำใจ ได้แต่ขอให้โชคดี
จะไม่ลืมเธอและฉันในวันเก่าๆ จะจดจำทุกเรื่องราวที่เคยผ่านมา
ทุกรูปถ่ายในหนังสือ ข้อความที่เขียนร่ำลา มันคือสัญญาของเพื่อนตลอดไป
กาลเวลายังหมุนไป ทำให้เราเดินไปข้างหน้า
เจอะเจอกับปัญหา จะเหนื่อยเท่าไหร่ไม่ท้อใจ
เพียงฉันนึกถึงเธอ ก็มีเธออยู่ใกล้ๆ
ก้าวไปสู่จุดหมาย และรอเวลามาพบกัน
จากกันเพื่อตามฝันของใครของมันให้ถึงฝั่ง
รอวันที่เรานั้นจะกลับมา.. กลับมาพบกัน
..........For you เฟิร์น น.ส.ทิพย์สุดา บำรุงนอก
เขียนถึงเพื่อน ย้ำเตือนว่ายังคิดถึงเสมอ ( TO..เฟิร์น น.ส.ทิพย์สุดา บำรุงนอก)
นังเฟิร์น น.ส.ทิพย์สุดา บำรุงนอก ผมสั้นๆ ทาปากแดงๆ แต่งหน้าจัดๆ พูดกลางกรุงเทพ
บ่งบอกว่าเป็นเด็กนักเรียนอิมพอร์ตมาไกล1000กว่าโล
.............ผมไม่ชอบหน้ามันเลยในแว๊บแรกที่เห็น เพราะรู้สึกว่าการพูดจาและสายตาของมัน ดู11รดดีเหลือเกิน
แถมยังแต่งหน้าเวิ่นเวอร์ สวยแปลกแตกต่างจากสาวบ้านๆคนอื่นๆอย่างหนัก มองหน้ามัน ผมก็รู้สึก เออ อินี่สวยดี แต่ไม่อยากเข้าใกล้
ด้วยอคติ ที่มีต่อสาวกรุงเทพเป็นทุนเดิมอยู่แล้วว่าพูดจาไม่ค่อยมีความจริงใจ (นั่นคือคิดไปเอง)
.......จนการคัดเลือกนักเรียนผ่านไป ผมดันได้อยู่ห้อง 1 สายวิทย์คณิต ห้องเดียวกับมัน
พอจัดโต๊ะนั่ง ก็ได้นั่งใกล้มัน
ความรู้สึก ณ ตอนนั้นคือ ไม่อยากเสวนา เราอยากคุยกับเพื่อนใหม่ที่เป็นสาวใต้มากกว่า เพราะน่าจะจริงใจดี คงคบง่ายกว่าคบอิเด็กอิมพอร์ตปากแดงแน่ๆ
แต่ที่ไหนได้ พอทำงาน ทำอะไร ก็ได้ทำร่วมกับมันตลอด
นั่งเรียน ผมก็นั่งหลับข้างมัน
ผมตามไม่ทัน มันคอยสะกิด มันคอยยื่นหนังสือให้
โจทย์ไหนยากๆไม่เข้าใจ มันก็คอยพยายามช่วยอธิบายให้ฟัง ทั้งๆที่ตัวมันเองก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
มันเข้ามาอยู่ในใจผมคนนี้ คนที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมรู้สึกรักมันขึ้นมา แต่ไม่ใช่รักแบบหนุ่มรักสาว เป็นความรู้สึกว่า มันคือเพื่อนต่างเพศ ที่เรารู้สึกรักมันแบบเพื่อนจริงๆ
...เราเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่ม มันเป็นคนสวยที่ไม่ถือตัว มีคนมาจีบมันเยอะ แต่มันก็เดินกอดคอเราไปตามทางเดินระหว่างอาคารได้
ตอนเช้าๆที่ผมต้องมารอรถมอไซค์รับจ้างเพื่อโบกไปโรงเรียน มันผ่านมา ก็จะจอดรับผมไปด้วย จนผมเองก็รู้สึกละอาย
มันเป็นเพื่อนต่างเพศที่ผมยกให้เป็นที่หนึ่ง ในบรรดาทุกคนที่ผมรู้จัก
เป็นเพื่อนหญิงที่ผมรู้สึกหวังดีและเป็นห่วงมันเสมอ ตลอดมา
มันเป็นผู้หญิงสวยแต่นิสัยบ้าๆ เพื่อนอีกคนจะกินยาฆ่าตัวตาย มันพยายามห้าม แต่เพื่อนไม่ฟัง มันก็เอายากรอกปากตัวเองบอกงั้นกูตายด้วย
สรุป ต้องไปโรงบาลทั้งคู่ ไอ้คนที่ตั้งใจฆ่าตัวตาย พบยาในท้อง น้อยกว่านังเฟิร์นเสียอีก
ม.5 มันหายไป ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้ไปไหน 2548 - ปีนี้2558 10ปีแล้วสินะ ที่เมิงหายไปจากการพบเห็นของเพื่อนเมิงคนนี้
ทำไมเมิงใจร้ายกับกูจังวะเฟิร์น อย่างน้อยๆโผล่มาบอกให้กูรู้ไม่ได้หรอ ว่าเมิงไปอยู่ที่ไหน
มาบอกลากูบ้างไม่ได้หรอ
กูไม่ได้อยากเข้าไปจุ้นจ้านชีวิตเมิงหรอก แค่ให้กูได้รู้หน่อยได้หรือเปล่าว่าเพื่อนเป็นยังไงบ้าง
ทุกข์หรือสุข
10ปีผ่านมาแล้วนะที่เมิงหายไปจากชีวิตกู แต่ไม่เคยหายไปจากใจกู
กูยังคิดถึงมืงเสมอนะเฟิร์น
กูไม่รู้จะตามหามืงยังไงนะ สืบหาตามคนอื่นๆก็ไม่มีใครรู้สักคน
แม้แต่คนๆนั้น คนที่เมิงก็รู้ว่าใคร มันก็ยังไม่รู้
กูกับไอ่วา พยายามสืบหาเมิงแล้วนะ
แต่หมดปัญญาแล้วจริงๆ
กุเอาชื่อและนามสกุลเมิง เสิร์ทหาในเฟส ในกุเกิ้ล ก็ไม่เจออะไรที่ใกล้เคียงเลย
***หากมืงจะได้เห็นข้อความนี้ของกู ที่เขียนขึ้นมา ในคืนที่ 20 ธ.ค.2558 เวลา22.30
กูอยากให้มืงรู้ว่า
กาลเวลาที่หมุนไป ทำให้ใครบางคนมาพบกัน
วันและคืนที่พ้นผ่าน มีแต่ความทรงจำที่ดี
เรียนรู้ทุกเรื่องราวที่เข้ามา ทุกๆ นาที
กอดคอกันอย่างนี้ (ตกลง) เราคือเพื่อนกัน
มาถึงวันสิ้นสุด หมดเวลาให้เราร่วมทาง
เมื่อเรายังมีฝันที่ต้องทำให้เป็นจริง บันทึกทุกเรื่องราว จะไม่มีวันลืมทุกสิ่ง
สัญญาจะไม่ทิ้ง เธอจะอยู่ในความทรงจำ
เคยมีเธออยู่ทุกครั้ง เรามีกันไม่ไปไหน ถึงเวลาต้องทำใจ ได้แต่ขอให้โชคดี
จะไม่ลืมเธอและฉันในวันเก่าๆ จะจดจำทุกเรื่องราวที่เคยผ่านมา
ทุกรูปถ่ายในหนังสือ ข้อความที่เขียนร่ำลา มันคือสัญญาของเพื่อนตลอดไป
กาลเวลายังหมุนไป ทำให้เราเดินไปข้างหน้า
เจอะเจอกับปัญหา จะเหนื่อยเท่าไหร่ไม่ท้อใจ
เพียงฉันนึกถึงเธอ ก็มีเธออยู่ใกล้ๆ
ก้าวไปสู่จุดหมาย และรอเวลามาพบกัน
จากกันเพื่อตามฝันของใครของมันให้ถึงฝั่ง
รอวันที่เรานั้นจะกลับมา.. กลับมาพบกัน
..........For you เฟิร์น น.ส.ทิพย์สุดา บำรุงนอก