กาพย์ยานี ๑๑ "ความเหงาเป็นเงาใจ"

ความเหงาเป็นเงาใจ   ตามติดไปทุกแห่งหน
อยากได้มิตรสักคน     ไว้คลายหม่นหมองชีวัน
ติดตรงตัวฉันนี้           หาได้มีความเท่าทัน
ในเรื่องเขาเม้าท์กัน    ในทุกวันแอบเศร้าใจ
ไม่มีแม้เพื่อนเล่น       เพราะไม่เป็นไม่ว่องไว
บางครั้งโดนผลักไส    ไปให้ไกลพ้นตาเลย
ถูกมองว่าเฉิ่มเชย      โดนเฉยเมยจากหมู่คน
เริ่มงงเริ่มสับสน         ถามตัวเองว่า "ทำไม"
บอกตรงๆก็ได้           อยากร้องไห้ให้รู้กัน
ให้เห็นทั้งโลกันตร์      ว่าฉันนี้มีหัวใจ

ขอบพระคุณครับ สำหรับท่านผู้ที่สละเวลาเข้ามาอ่าน
บทประพันธ์นี้ ใช้เวลาแต่งประมาณครึ่งชั่วโมงครับ
และก็.....นำมาจากชีวิตจริง....ของผมเอง
อ่านแล้ว รู้สึกอย่างไร  ใครเคยเป็นแบบผมบ้าง  
บอกได้นะครับ   ติชมได้ไม่ว่ากันครับ  

ปล.หากผิดพลาดประการใด โปรดแนะนำการแก้ไขให้ด้วยนะครับ  ยินดีรับฟังเสมอ