รู้สึกยังไงเมื่อคุณเดินมาถึงปีที่ 25 ของชีวิต

ตอนอายุราว ๆ 25 รู้สึกว่าตัวเองเครียดกับชีวิตค่ะ จริงจังกับชีวิตเกินไป มีแพลนมีเป้าหมาย(ตอนนั้นเน้นเรื่องงานเป็นหลักเลย) พอชีวิตไม่ได้เป็นไปตามแพลนก็เกิดความเครียด จนตอนนี้ผ่านอายุ 25 มา 20 ปีแล้ว กลายเป็นไม่ค่อยเครียดกับชีวิต รู้สึกว่ายิ่งเครียด ยิ่งกังวล ยิ่งคาดหวังให้ชีวิตเป็นไปตามเป้าหมายเท่าไหร่ชีวิตก็ยิ่งเกิดความทุกข์ ไม่มีความสุข ยิ่งพอค่อย ๆ ผ่านพ้นเรื่องราวความทุกข์ใจในบางเรื่องมา แถมเป็นความทุกข์ใจที่คนทั่วไปไม่มีวันเข้าใจ ต้องใช้ความอดทนสุด ๆ ถึงผ่านมาได้ ซึ่งพอผ่านเรื่องนี้มาได้กลายเป็นแบบปลงชีวิตได้เยอะเลย กลายเป็นไม่ค่อยแคร์กับอะไรมากนัก เหมือนความรู้สึกหลาย ๆ อย่างกลายเป็นชา ๆ ไปเลย

ตอนนี้เลยขอให้ชีวิตแบบทางสายกลาง ยังมีแพลนชีวิตอยู่แต่มีการเผื่อใจไว้ถ้าอะไร ๆ ไม่เป็นไปตามแพลนก็ไม่เป็นไร ลองใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ แต่ไม่ได้ปล่อยให้แบบไร้ทิศทางนะ พอใช้ชีวิตแบบเดินทางสายกลางกลับรู้สึกว่ามีความสุขกว่า สนุกกับการมีชีวิตมากกว่าน่ะ คือไม่ได้เคร่งอะไรมากไป ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ๆ มี "รัก โลภ โกรธ หลง" กันพอหอมปากหอมคอตามความเป็นจริงของชีวิตแบบปุถุชนธรรมดา ๆ คนนึง ไม่ต้องไปกังวลหรือกลัวคนมองว่าตัวเองเป็นคนดีหรือไม่ดีอะไรหรือไม่ ใช้ชีวิตแบบมีอิสระแต่ยังมีกรอบของตัวเอง เป็นตัวของตัวเองแต่ก็ยังมีขอบเขต พอใช้ชีวิตแบบนี้แล้วกลับรู้สึกชีวิตผ่อนคลายดี