เรื่องเล่าของมนุษย์เงินเดือน
เมื่อเช้า...ทำบุญใส่บาตรกับหลวงตาตามปรกติในทุกๆวัน
เสร็จแล้วขึ้นสะพานลอยจะข้ามไปซื้อแซนวิส ก็เจอกับลุงคนนึง ลุงแกตาบอดแกจะมานั่งสีซอโดยมีลำโพงขยายเสียงตัวเล็กๆและไมค์1ตัวไว้จ่อใส่ซอที่แกสี และมีแก้วพลาสติก1ใบที่ตั้งไว้เพื่อรอฟังเสียงเหรียญที่หล่นลงมากระทบก้นแก้ว...
ลุงแกจะนั่งอยู่บนสะพานลอยบริเวณหัวมุมไม่ฝั่งใดก็ฝั่งนึง นานๆทีถึงจะเจอลุง เราเคยเจอไม่บ่อยนัก แต่ลุงแกสีซอได้เพราะมากเราชอบนะ ครั้งแรกที่เจอลุงเราทำได้แค่ใส่เหรียญ10ลงในแก้วพลาสติกของลุง และครั้งอื่นๆก็ทำได้เพียงเท่านั้น..
แต่วันนี้เรารู้สึกไม่สบายใจมีเรื่องในใจนิดหน่อย เราเดินก้มหน้าแบบไร้เรี่ยวแรงอยู่บนสะพานลอย บริเวณด้านข้างทางเดินบนสะพานลอยจะมีคนนำของมาปูพื้นขายเพื่อ"หาเช้าและกินค่ำ" เราเดินไปจนสุดทางอีกฝั่งนึงมองเห็นลุงนั่งสีซออยู่ ในใจตอนนั้นก็คิดจะใส่เหรียญตามปรกติ แต่เผอิญเรายังไม่มีเหรียญ เราต้องไปซื้อแซนวิสก่อน
หลังจากที่ลงสะพานเราเดินไปร้านแซนวิสชิ้นละ12บาท(อร่อยมาก) ปรกติเราจะซื้อวันละ2ชิ้น แต่ตอนกำลังหยิบแซนวิส ในหัวก็ผุดความคิดนึงขึ้นมา...
เอา3ชิ้นนี้ค่ะ! เสียงเราบอกป้าคนขายให้รับเงินและคนขายจัดการนำแซนวิสใส่ถุงให้3ชิ้น เราบอกคนขายว่า
อีกชิ้นใส่ถุงแยกให้ด้วยคะ (แน่นอนว่าชิ้นที่แยกถุงนั่นคือของลุง) เราเดินขึ้นสะพานลอยมาก็ลังเล ไม่ค่อยกล้าให้ ไม่รู้ต้องทำยังไง จะยื่นแบบไหน จะพูดยังไงดี มือก็ล้วงกระเป๋าเสื้อเตรียมควานหาเหรียญ แต่..มีเหรียญแค่4บาท
เราเลยหยิบแบ๊งค์20มากำไว้ พอถึงตัวลุงเราก็ไม่คิดไรมาก เสียงจากลำโพงของลุงมันกำลังจะเริ่มดังขึ้น ลุงกำลังจะเล่นเพลงต่อไป เราเลยก้มหน้าไปพูดกับลุงด้วยเสียงที่ต้องดังพอสมควรเพื่อแข่งกับเสียงเพลงของลุง "ลุงค๊ะ นี่แซนวิสนะค๊ะหนูซื้อมาให้ค่ะ" (พร้อมกับเอาแซนวิสยื่นใส่มือลุง) ลุงแกรีบจับทันทีและมือลุงก็คลำๆแซนวิส(เป็นปรกติของคนตาบอด) เรารีบยื่นแบ๊งค์20ให้และพูดกับลุงอีกว่า"อันนี้แบ๊งค์20นะค๊ะ ให้หนูใส่ลงแก้วเลยมั้ยค๊ะ" (พอดีกับที่ตาเรามองไปเห็นในแก้วพลาสติกของลุงมีเงินอยู่เพียง1บาทเท่านั้น) ลุงแกก็รีบรับไว้เอาแบ๊งค์ไปกำไว้ในมือ พร้อมทั้งรีบยกมือไหว้ขอบคุณเรายกใหญ่และให้พรมามากมาย "โอ๊ยย.. ขอให้เจริญๆนะ" นี่คือคำพูดลุงที่เราได้ยินชัดที่สุด และภาพที่เราเห็นคือลุงยังคงพูดให้พรไม่หยุด(พูดออกไมค์ด้วยนะ) เพราะตาแกมองไม่เห็น ในขณะที่เราเดินออกมาแล้ว
ป้าคนนึงแกมานั่งขายของอยู่บนสะพาน ป้าคงได้ยินเสียงให้พรของลุง เลยหันมามองและยืนอมยิ้มอยู่ พอเราเดินผ่านป้าแกยิ้มให้และพูดว่า... "สวยแล้วยังใจดีอีก"
เรานี่ปลื้มเลย แต่ปลื้มที่ได้ลงมือทำมากกว่า ได้สร้างรอยยิ้ม ได้สร้างความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิต ให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน มันโคตรสุขใจเลยรู้ป่าว
หลังจากที่ตอนแรกที่ข้ามสะพานลอยมา เราเดินสลดเพราะปัญหาชีวิตที่เมื่อเทียบดูกับของลุงหรือของคนที่มาปูขายของบนสะพานลอยแล้ว ปัญหาของเรามันช่างดูเล็กน้อยซะเหลือเกิน เพราะอย่างน้อยเราก็ยังมีมือมีเท้า ตายังคงมองเห็น หูยังคงได้ยิน ปากยังคงพูดได้ ...เรายังมีเงินเดือนไว้กินไว้ใช้จ่าย ชีวิตเรายังไม่แย่ขนาดนั้นซะหน่อย แล้วเราจะมัวมาเป็นทุกข์ทำไม...
ถ้าใจเราคิดว่าทุกข์มันก็ทุกข์ ถ้าใจเราคิดว่าสุขมันจะทุกข์ได้ยังไง "ทุกข์สุขล้วนอยู่ที่ใจ" "ไม่ดีพอ หรือไม่พอดี"
::จะถามหาความสุขไปทำไม ในเมื่อมันอยู่ในใจเราตลอดเวลา::
เรื่องเล่าของมนุษย์เงินเดือน(คนนึง)
เมื่อเช้า...ทำบุญใส่บาตรกับหลวงตาตามปรกติในทุกๆวัน
เสร็จแล้วขึ้นสะพานลอยจะข้ามไปซื้อแซนวิส ก็เจอกับลุงคนนึง ลุงแกตาบอดแกจะมานั่งสีซอโดยมีลำโพงขยายเสียงตัวเล็กๆและไมค์1ตัวไว้จ่อใส่ซอที่แกสี และมีแก้วพลาสติก1ใบที่ตั้งไว้เพื่อรอฟังเสียงเหรียญที่หล่นลงมากระทบก้นแก้ว...
ลุงแกจะนั่งอยู่บนสะพานลอยบริเวณหัวมุมไม่ฝั่งใดก็ฝั่งนึง นานๆทีถึงจะเจอลุง เราเคยเจอไม่บ่อยนัก แต่ลุงแกสีซอได้เพราะมากเราชอบนะ ครั้งแรกที่เจอลุงเราทำได้แค่ใส่เหรียญ10ลงในแก้วพลาสติกของลุง และครั้งอื่นๆก็ทำได้เพียงเท่านั้น..
แต่วันนี้เรารู้สึกไม่สบายใจมีเรื่องในใจนิดหน่อย เราเดินก้มหน้าแบบไร้เรี่ยวแรงอยู่บนสะพานลอย บริเวณด้านข้างทางเดินบนสะพานลอยจะมีคนนำของมาปูพื้นขายเพื่อ"หาเช้าและกินค่ำ" เราเดินไปจนสุดทางอีกฝั่งนึงมองเห็นลุงนั่งสีซออยู่ ในใจตอนนั้นก็คิดจะใส่เหรียญตามปรกติ แต่เผอิญเรายังไม่มีเหรียญ เราต้องไปซื้อแซนวิสก่อน
หลังจากที่ลงสะพานเราเดินไปร้านแซนวิสชิ้นละ12บาท(อร่อยมาก) ปรกติเราจะซื้อวันละ2ชิ้น แต่ตอนกำลังหยิบแซนวิส ในหัวก็ผุดความคิดนึงขึ้นมา...
เอา3ชิ้นนี้ค่ะ! เสียงเราบอกป้าคนขายให้รับเงินและคนขายจัดการนำแซนวิสใส่ถุงให้3ชิ้น เราบอกคนขายว่า
อีกชิ้นใส่ถุงแยกให้ด้วยคะ (แน่นอนว่าชิ้นที่แยกถุงนั่นคือของลุง) เราเดินขึ้นสะพานลอยมาก็ลังเล ไม่ค่อยกล้าให้ ไม่รู้ต้องทำยังไง จะยื่นแบบไหน จะพูดยังไงดี มือก็ล้วงกระเป๋าเสื้อเตรียมควานหาเหรียญ แต่..มีเหรียญแค่4บาท
เราเลยหยิบแบ๊งค์20มากำไว้ พอถึงตัวลุงเราก็ไม่คิดไรมาก เสียงจากลำโพงของลุงมันกำลังจะเริ่มดังขึ้น ลุงกำลังจะเล่นเพลงต่อไป เราเลยก้มหน้าไปพูดกับลุงด้วยเสียงที่ต้องดังพอสมควรเพื่อแข่งกับเสียงเพลงของลุง "ลุงค๊ะ นี่แซนวิสนะค๊ะหนูซื้อมาให้ค่ะ" (พร้อมกับเอาแซนวิสยื่นใส่มือลุง) ลุงแกรีบจับทันทีและมือลุงก็คลำๆแซนวิส(เป็นปรกติของคนตาบอด) เรารีบยื่นแบ๊งค์20ให้และพูดกับลุงอีกว่า"อันนี้แบ๊งค์20นะค๊ะ ให้หนูใส่ลงแก้วเลยมั้ยค๊ะ" (พอดีกับที่ตาเรามองไปเห็นในแก้วพลาสติกของลุงมีเงินอยู่เพียง1บาทเท่านั้น) ลุงแกก็รีบรับไว้เอาแบ๊งค์ไปกำไว้ในมือ พร้อมทั้งรีบยกมือไหว้ขอบคุณเรายกใหญ่และให้พรมามากมาย "โอ๊ยย.. ขอให้เจริญๆนะ" นี่คือคำพูดลุงที่เราได้ยินชัดที่สุด และภาพที่เราเห็นคือลุงยังคงพูดให้พรไม่หยุด(พูดออกไมค์ด้วยนะ) เพราะตาแกมองไม่เห็น ในขณะที่เราเดินออกมาแล้ว
ป้าคนนึงแกมานั่งขายของอยู่บนสะพาน ป้าคงได้ยินเสียงให้พรของลุง เลยหันมามองและยืนอมยิ้มอยู่ พอเราเดินผ่านป้าแกยิ้มให้และพูดว่า... "สวยแล้วยังใจดีอีก"
เรานี่ปลื้มเลย แต่ปลื้มที่ได้ลงมือทำมากกว่า ได้สร้างรอยยิ้ม ได้สร้างความสุขเล็กๆน้อยๆในชีวิต ให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน มันโคตรสุขใจเลยรู้ป่าว
หลังจากที่ตอนแรกที่ข้ามสะพานลอยมา เราเดินสลดเพราะปัญหาชีวิตที่เมื่อเทียบดูกับของลุงหรือของคนที่มาปูขายของบนสะพานลอยแล้ว ปัญหาของเรามันช่างดูเล็กน้อยซะเหลือเกิน เพราะอย่างน้อยเราก็ยังมีมือมีเท้า ตายังคงมองเห็น หูยังคงได้ยิน ปากยังคงพูดได้ ...เรายังมีเงินเดือนไว้กินไว้ใช้จ่าย ชีวิตเรายังไม่แย่ขนาดนั้นซะหน่อย แล้วเราจะมัวมาเป็นทุกข์ทำไม...
ถ้าใจเราคิดว่าทุกข์มันก็ทุกข์ ถ้าใจเราคิดว่าสุขมันจะทุกข์ได้ยังไง "ทุกข์สุขล้วนอยู่ที่ใจ" "ไม่ดีพอ หรือไม่พอดี"
::จะถามหาความสุขไปทำไม ในเมื่อมันอยู่ในใจเราตลอดเวลา::