พ่อแม่ท่านใด คิดว่าการกำหนดชีวิตลูก เลือกทางเดินให้ลูก นั่นแปลว่ารักลูกบ้าง
ผมโดนมาตลอด ตั้งแต่เรียน ผมโดนพ่อแม่คาดหวังให้เป็นโน่น ให้เป็นนี่บ้าง
พอช่วงชั้นมัธยมอยากจะอยู่ชมรมวงโยธวาทิต เอาล่ะครับ พ่อแม่ไม่อยากให้ผมอยู่ในชมรมนี้ พูดข้อเสียบ่อยชมรมนี้บ่อยครั้ง
หาว่านักดนตรีจะไม่มีเงินเลี้ยงชีพ หาว่าการอยู่ชมรมนี้คือไร้สาระ อยู่ได้ปีเดียว ก็ต้องย้ายไปอยู่ชมรมอื่น
ต่อมาก็อยู่ชมรมลูกเสือ อย่างน้อยๆ ก็ได้ฝึกตัวเองเป็นคนรับผิดชอบชีวิตและสังคมบ้าง ปิดเทอมก็มีค่าย ช่วยเหลืองานโรงเรียน จะได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ แต่กลับกลายเป็นว่า ปิดเทอมพ่อแม่กลับให้อยู่บ้าน ได้ช่วยเหลืองานโรงเรียนนิดเดียวเอง ทั้งๆ การได้ออกค่ายจะได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์มากกว่าการอยู่บ้านเฉยๆ ได้ออกค่าย ได้มีเพื่อนเล่นบ้าง
ต่อมาเลือกที่เรียนเข้ามหาลัย พ่อแม่มุ่งมั่นตั้งใจว่าเลือกใกล้บ้าน ทั้ง 4 อันดับผมก็เลือกมหาลัยในกรุงเทพ เหตุก็เพราะว่าต้องการหนีไปให้ไกลๆ จากบ้าน จะได้ไม่ต้องโดนพ่อแม่ควบคุม พอโดนเรียกไปสอบถาม ก็กลับบังคับผมให้ยื่นใบสมัครใหม่ จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ปรี๊ดแตกใส่พ่อแม่ ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนแล้วอ่ะ แล้วสุดท้ายพ่อแม่ต้องง้อ ครึ่งหนึ่งอนุญาติให้เลือกมหาลัยในกรุงเทพ ครึ่งหนึ่งเลือกมหาลัยใกล้บ้าน ผมก็จงใจเลยครับว่า อันดับแรกเลือกเผื่อไว้ อันดับสองเลือกแบบต้องได้แน่นอน อันดับ 3 4 มหาลัยใกล้บ้าน ช่างมัน สุดท้ายก็ติดในมหาลัยกรุงเทพฯ
ตอนทำงาน ผมได้ทำงานบริษัท พ่อแม่ก็บ่นว่าทำไมไม่ทำราชการบ้าง อะไรบ้าง และก็พูดว่าให้ลาออก ลาออก พูดข้อเสียซ้ำๆ ซากๆ ให้ไปสอบงานราชการโน้นบ้าง แล้วยกตัวอย่างคนที่มีชีวิตแย่มาพูดให้ผมบ่อยๆ และในช่วงตกงานจนถึงตอนนี้ ผมก็ดันไปสอบข้อเขียนงานราชการได้ และช่วงจังหวะนั้นพอดีบริษัทใหญ่ๆ ก็โทรเรียกผมไปสอบสัมภาษณ์ พ่อแม่สั่งให้ผมยกเลิกการไปสัมภาษณ์งานจากบริษัทนั้น
ใครหลายคนบอกให้ผมคุยกับพ่อแม่ แต่ผมจะคุยไปทำไม ในเมื่อสุดท้ายก็รู้อยู่แล้วว่าจะลงเอยยังไง
พูดดีๆ จนถึง เถียงพ่อ เถียงแม่ โวยวาย ปรี๊ดแตกแล้ว แล้วไงล่ะ
การเลือกทางเดินให้ลูก คือความรักที่มีต่อลูกจริงเหรอ
สัตว์เลี้ยงที่เราเลี้ยงมัน มันเป็นความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ไหม
คิดหรือไม่ว่า สิ่งที่เราทำไปให้มันในบางครั้ง มันชอบจากใจจริง หรือเพราะว่าเราชอบสิ่งที่เราทำให้มัน อ่ะ
การไม่เดินตามรอยพ่อแม่วางไว้ ก็แปลว่าเป็นเด็กเสียคนเหรอ
ตอนนี้ผมเปรียบเสมือนเด็กอกัตญญูไปแล้วก็ว่าได้ ผมไม่อยากให้พ่อแม่ของคนอื่น เป็นเหมือนพ่อแม่ของผม
ผมไม่อยากให้ลูกของคุณ ต้องเครียด ต้องรู้สึกไร้ค่า มีปัญหาชีวิตเหมือนผม
อนาคตผมจะตั้งไว้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อมีคนคิดอนาคตของผมไว้แล้ว ชีวิตของผมคือของของใคร
ผมต้องทำอย่างไร ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจชีวิตเลยจริงๆ
ชีวิตที่มีพ่อแม่เข้าใจความต้องการของลูกมันคงเท่ดีนะ
การเลือกทางเดินให้ลูก นั่นคือความรักที่มีต่อลูก จริงเหรอ?
ผมโดนมาตลอด ตั้งแต่เรียน ผมโดนพ่อแม่คาดหวังให้เป็นโน่น ให้เป็นนี่บ้าง
พอช่วงชั้นมัธยมอยากจะอยู่ชมรมวงโยธวาทิต เอาล่ะครับ พ่อแม่ไม่อยากให้ผมอยู่ในชมรมนี้ พูดข้อเสียบ่อยชมรมนี้บ่อยครั้ง
หาว่านักดนตรีจะไม่มีเงินเลี้ยงชีพ หาว่าการอยู่ชมรมนี้คือไร้สาระ อยู่ได้ปีเดียว ก็ต้องย้ายไปอยู่ชมรมอื่น
ต่อมาก็อยู่ชมรมลูกเสือ อย่างน้อยๆ ก็ได้ฝึกตัวเองเป็นคนรับผิดชอบชีวิตและสังคมบ้าง ปิดเทอมก็มีค่าย ช่วยเหลืองานโรงเรียน จะได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ แต่กลับกลายเป็นว่า ปิดเทอมพ่อแม่กลับให้อยู่บ้าน ได้ช่วยเหลืองานโรงเรียนนิดเดียวเอง ทั้งๆ การได้ออกค่ายจะได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์มากกว่าการอยู่บ้านเฉยๆ ได้ออกค่าย ได้มีเพื่อนเล่นบ้าง
ต่อมาเลือกที่เรียนเข้ามหาลัย พ่อแม่มุ่งมั่นตั้งใจว่าเลือกใกล้บ้าน ทั้ง 4 อันดับผมก็เลือกมหาลัยในกรุงเทพ เหตุก็เพราะว่าต้องการหนีไปให้ไกลๆ จากบ้าน จะได้ไม่ต้องโดนพ่อแม่ควบคุม พอโดนเรียกไปสอบถาม ก็กลับบังคับผมให้ยื่นใบสมัครใหม่ จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่ปรี๊ดแตกใส่พ่อแม่ ทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนแล้วอ่ะ แล้วสุดท้ายพ่อแม่ต้องง้อ ครึ่งหนึ่งอนุญาติให้เลือกมหาลัยในกรุงเทพ ครึ่งหนึ่งเลือกมหาลัยใกล้บ้าน ผมก็จงใจเลยครับว่า อันดับแรกเลือกเผื่อไว้ อันดับสองเลือกแบบต้องได้แน่นอน อันดับ 3 4 มหาลัยใกล้บ้าน ช่างมัน สุดท้ายก็ติดในมหาลัยกรุงเทพฯ
ตอนทำงาน ผมได้ทำงานบริษัท พ่อแม่ก็บ่นว่าทำไมไม่ทำราชการบ้าง อะไรบ้าง และก็พูดว่าให้ลาออก ลาออก พูดข้อเสียซ้ำๆ ซากๆ ให้ไปสอบงานราชการโน้นบ้าง แล้วยกตัวอย่างคนที่มีชีวิตแย่มาพูดให้ผมบ่อยๆ และในช่วงตกงานจนถึงตอนนี้ ผมก็ดันไปสอบข้อเขียนงานราชการได้ และช่วงจังหวะนั้นพอดีบริษัทใหญ่ๆ ก็โทรเรียกผมไปสอบสัมภาษณ์ พ่อแม่สั่งให้ผมยกเลิกการไปสัมภาษณ์งานจากบริษัทนั้น
ใครหลายคนบอกให้ผมคุยกับพ่อแม่ แต่ผมจะคุยไปทำไม ในเมื่อสุดท้ายก็รู้อยู่แล้วว่าจะลงเอยยังไง
พูดดีๆ จนถึง เถียงพ่อ เถียงแม่ โวยวาย ปรี๊ดแตกแล้ว แล้วไงล่ะ
การเลือกทางเดินให้ลูก คือความรักที่มีต่อลูกจริงเหรอ
สัตว์เลี้ยงที่เราเลี้ยงมัน มันเป็นความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ไหม
คิดหรือไม่ว่า สิ่งที่เราทำไปให้มันในบางครั้ง มันชอบจากใจจริง หรือเพราะว่าเราชอบสิ่งที่เราทำให้มัน อ่ะ
การไม่เดินตามรอยพ่อแม่วางไว้ ก็แปลว่าเป็นเด็กเสียคนเหรอ
ตอนนี้ผมเปรียบเสมือนเด็กอกัตญญูไปแล้วก็ว่าได้ ผมไม่อยากให้พ่อแม่ของคนอื่น เป็นเหมือนพ่อแม่ของผม
ผมไม่อยากให้ลูกของคุณ ต้องเครียด ต้องรู้สึกไร้ค่า มีปัญหาชีวิตเหมือนผม
อนาคตผมจะตั้งไว้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อมีคนคิดอนาคตของผมไว้แล้ว ชีวิตของผมคือของของใคร
ผมต้องทำอย่างไร ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจชีวิตเลยจริงๆ
ชีวิตที่มีพ่อแม่เข้าใจความต้องการของลูกมันคงเท่ดีนะ