รุ้สึกเหมือนไม่มีใครสนใจ ปกติก็โดนแทบจะทุกคนในห้องเหมือนพยามกีดกันไม่ยุ่งด้วยถ้าไม่จำเป็น ปกติก้ออยุ่กับเพื่อนกลุ่มนึงประมาณ5-6คน แรกๆที่ทุกคนสนิทกันดีและไม่ใด้กีดกันเราเหมือนคนอื่นๆ เพราะว่าคุยกันแล้วสนุกทำกับเราเหมือนกับเป็นเพื่อนคนนึงไม่มีอะไร แต่พักหลังๆมานี้เริ่มจะสังเกตเห็นว่า
พวกเค้าก้อไม่ได้ต่างจากคนอื่น จริงอยุ่ที่เราก็คุยเล่นกันปกติ แต่เท่าที่จำได้เราแทบจะไม่มีสิทตั้งคำถาม หรือหัวข้อสนทนาเลย เวลาทำงานกลุ่มถ้าอาจาร
ให้ตั้งกลุ่ม6คนเราก็จะอยู่กับพวกนี้ แต่บางครั้งอาจารให้ตั้งกลุ่ม7คน คนที่ถุกเลือกให้ออกคือเรา ตั้งแต่จำความได้จนจบประถม ไม่เคยรุ้สึกแบบนี้เลย
เราจำได้ว่าตอนประถมเราเป็นคนร่าเริงมีเพื่อนเยอะแยะ พูดมาก ตั้งแต่ขึ้นมัธยมมา3ปีมานี้ เรากลายเป็นคนพูดน้อย ต่อให้สงสัยเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็น
เราก็จะไม่เอ่ยปากถามใคร ถ้าไม่มีใครทักเราก็ไม่พูด ถ้าไม่มีใครถามเราก็ไม่พูด อยุ่เงียบๆ จะพูดบ้างก็ตอนมีคนตั้งคำถาม หรือหัวข้อสนทนา ที่นั่งเราคือมุมห้องติด ประตู เราเคยลองทำตัวว่างๆไม่สนใจคนอื่นแล้วมองดูไปรอบๆห้อง ทุกคนคุยกันปกติ เล่นกันปกติ เราเลยรู้ตัวว่าต่อให้เราเดินออกไปคนเดียวก็คงไม่มีใครรู้สึกตัวกันแน่ๆ เราเองก็รู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเอง เพราะตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยม เรามาเรียนในที่เราไม่รู้จักใครเลย ทุกคนที่นี่ดูก้าวร้าว น่ากลัว ไม่เหมือน
ที่ๆเราจากมา ทั้งคนเมืองนี้ ทั้งอาจาร ทั้งนักเรียนทุกคน ทำให้เรากลัว ตั้งแต่นั้นเราก็พยายามทำตัวเงียบๆ อย่าให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ
จนตอนนี้มันติดเป็นบุคลิก นิสัยของเราไปแล้ว ทั้งคนที่บ้าน หรือคนในห้อง ก็พูดบ่อยๆว่า เราเป็นคนเฉื่อยชา ไม่มีความมั่นใจ ยังกับคนติดยาหรือนอนไม่พอ
และตอนนี้กำลังจะจบ ม.ต้นแล้ว คิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปตลอดคงใช้ชีวิตลำบาก อยากเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิม ใครพอจะมีวิธีที่คนเราจะเปลี่ยนบุคลิกตัวเองได้มั๊ยคะ?
โดนแกล้ง/ไม่มีเพื่อน[สนิท] ทำยังไงดีคะ
พวกเค้าก้อไม่ได้ต่างจากคนอื่น จริงอยุ่ที่เราก็คุยเล่นกันปกติ แต่เท่าที่จำได้เราแทบจะไม่มีสิทตั้งคำถาม หรือหัวข้อสนทนาเลย เวลาทำงานกลุ่มถ้าอาจาร
ให้ตั้งกลุ่ม6คนเราก็จะอยู่กับพวกนี้ แต่บางครั้งอาจารให้ตั้งกลุ่ม7คน คนที่ถุกเลือกให้ออกคือเรา ตั้งแต่จำความได้จนจบประถม ไม่เคยรุ้สึกแบบนี้เลย
เราจำได้ว่าตอนประถมเราเป็นคนร่าเริงมีเพื่อนเยอะแยะ พูดมาก ตั้งแต่ขึ้นมัธยมมา3ปีมานี้ เรากลายเป็นคนพูดน้อย ต่อให้สงสัยเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็น
เราก็จะไม่เอ่ยปากถามใคร ถ้าไม่มีใครทักเราก็ไม่พูด ถ้าไม่มีใครถามเราก็ไม่พูด อยุ่เงียบๆ จะพูดบ้างก็ตอนมีคนตั้งคำถาม หรือหัวข้อสนทนา ที่นั่งเราคือมุมห้องติด ประตู เราเคยลองทำตัวว่างๆไม่สนใจคนอื่นแล้วมองดูไปรอบๆห้อง ทุกคนคุยกันปกติ เล่นกันปกติ เราเลยรู้ตัวว่าต่อให้เราเดินออกไปคนเดียวก็คงไม่มีใครรู้สึกตัวกันแน่ๆ เราเองก็รู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเอง เพราะตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยม เรามาเรียนในที่เราไม่รู้จักใครเลย ทุกคนที่นี่ดูก้าวร้าว น่ากลัว ไม่เหมือน
ที่ๆเราจากมา ทั้งคนเมืองนี้ ทั้งอาจาร ทั้งนักเรียนทุกคน ทำให้เรากลัว ตั้งแต่นั้นเราก็พยายามทำตัวเงียบๆ อย่าให้ตัวเองเป็นจุดสนใจ ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ
จนตอนนี้มันติดเป็นบุคลิก นิสัยของเราไปแล้ว ทั้งคนที่บ้าน หรือคนในห้อง ก็พูดบ่อยๆว่า เราเป็นคนเฉื่อยชา ไม่มีความมั่นใจ ยังกับคนติดยาหรือนอนไม่พอ
และตอนนี้กำลังจะจบ ม.ต้นแล้ว คิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปตลอดคงใช้ชีวิตลำบาก อยากเป็นคนร่าเริงเหมือนเดิม ใครพอจะมีวิธีที่คนเราจะเปลี่ยนบุคลิกตัวเองได้มั๊ยคะ?