แว่นเด็กหนุ่มวัย17-18ผู้ชายที่ไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้เจออีกเมื่อไหร่

เมื่อไม่นานมานี้เราไปสอบศิลปกรรมจุฬาฯ สอบ2วัน วันแรกก็ไม่มีอะไรผ่านไปด้วยดี พอวันที่สองเท่านั้นแหละ เราก็เดินเข้าห้องสอบปกติ ก็ไปนั่งที่ตัวเอง  สักพักก็หันไปมองตรงประตูทางเข้า  แม่เจ้าผช.คนนั้นที่กำลังเดินเข้ามาทำฉันใจสั่นแรงมากกกก เขาก็เดินเข้ามานั่งที่ตัวเองค่ะ เราก็นิ่งไว้ จนสอบเสร็จ มันมีจังหวะนึงคือเราหันไปมองทางนั้นพอดีแล้วสบตาเขาพอดีเว้ยแก บางทีเขาอาจจะมองคนข้างๆเราก็ได้555 แบบโอ๊ะใจฉันสั่นอีกแล้วจ้ะ จนถึงเวลาทุกคนออกจากห้องสอบ เขาเป็นผช.ที่น่ารักมากๆคนนึงเลยนะ เราก็เก็บเก้าอี้ของเราเว้ย เราก็หันไปเห็นเขากำลังเก็บเก้าอี้ของตัวเองแล้วก็เก็บให้คนที่นั่งสอบโต๊ะเดียวกับเขา แล้วเขาก็เดินออกไป พอออกจากห้องสอบก็มีคิดได้ว่าทำไมฉันไม่เดินไปดูชื่อเขา แต่มันก็ผ่านมาแล้วเนาะกลับไปก็ไม่ได้แล้ว ก็ได้แต่พูดกับตัวเองว่า "อยากเป็นเพื่อนกับคนนั้นจัง"  แต่เราขอบคุณการสอบทั้งสองวันมากเลยนะเราได้เจอใครหลายๆคนซึ่งเขาก็ดีกับเราแล้วก็น่ารักมากๆ ตั้งแต่คนที่ให้เราฝากของ คนที่ช่วยปิดประตูห้องน้ำให้ คนที่ให้เรายืมโทรศัพท์ คนที่นั่งสอบข้างๆเราเขายิ้มสวยมากๆๆๆๆๆๆๆเป็นผญ.ที่น่ารักมากๆคนนึง ที่พูดมาทั้งหมดเราจะไม่มีวันลืมพวกเขาเลยจริงๆ รวมถึงแว่นด้วยก็คิดว่าคงไม่มีอะไรเดี๋ยวก็ลืมไปเอง แต่ไม่ใช่เลยทุกวันนี้ภาพนางยังลอยเข้ามาเรื่อยๆ ตอนเดินเข้ามา ตอนนั่ง ตอนนอน แล้วก็เดินออกไป บางทีเราก็ยิ้มออกมาไม่รู้ตัวเหมือนกันนะ เราจะไม่ลืมแกเลยเว้ย ยินดีที่ได้พบเธอ แว่นเด็กหนุ่มวัย17-18ผู้ชายที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจออีกเมื่อไหร่หรืออาจจะไม่มีโอกาสได้เจออีกเลย