อยู่กับญาติ อีดอัดค่ะ ทั้งที่นี่คือบ้านเราแท้ๆ

เราพักอาศัยอยู่กับครอบครัวป้าคะ
แต่บ้านเป็นของพ่อแม่เรา ซึ่งท่านอยู่ต่างจังหวัดกัน ก็เลยให้ครอบครัวป้ามาอยู่อาศัยแทน เพราะครอบครัวป้าไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง

ปัญหาคือ ภายหลังป้ากับแม่เราทะเลาะกันแรงมาก หลายเรื่องคะ พ่อแม่เราไม่ค่อยเคลียดเท่าไรหรอกค่ะ เพราะถึงทะเลาะกันก็ไม่ได้เจอหน้ากันอยู่ดี
แต่เรานี่สิ เราต้องเป็นที่รองรับอารมณ์ของป้าเราตลอดทุกครั้ง เวลาที่ป้าไม่พอใจแม่เรา
ป้าจะด่าครอบครัวเรา จะแขวะครอบครัวเราตลอด แล้วจะกรอกหูให้เราฟังบ่อยๆ เท่านั้นไม่พอ ยังเสี้ยมสอนให้ลูกๆตัวเองเกลียดครอบครัวเราด้วย
ลูกๆของป้าเคยสนิทกับเรามาก แต่ตอนนี้ไม่พูดกับเราเลย ทุกวันนี้เราหมดตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่กล้าเจอหน้าคนอื่น ไม่อยากฟังเขาด่าแม่เรา
กินข้าวก็กินคนเดียว เหงามาก วันลอยกระทง วันปีใหม่ เขาก็ไปฉลองกัน แถมชวนลูกพี่ลูกน้องเราที่อยู่บ้านใกล้กันไปด้วยโดยบอกคนอื่นว่า
เราต้องอยู่เฝ้าบ้าน เราเหงา เดียวดายมาก อยากย้ายไปอยู่หอ แต่ว่า...........นี่คือบ้านเรานะ บ้านเราเอง บ้านเราที่แม่ให้ครอบครัวป้ามาพักพิงอาศัย
เราร้องไห้กับพ่อแม่บ่อยมาก ไม่อยากเล่าให้ฟัง แต่มันอัดอั้นมาก แม่เราไม่อยากไล้พวกเขาออกจากบ้าน เพราะยังไงก็พี่ตัวเอง
อีกอย่าง ยายเพิ่งเสียไป ยายบอกกับแม่ว่า เป็นพี่น้องอย่าทิ้งกันนะ

บางทีเราก็รู้สึกว่า ป้าอิจฉาครอบครัวเรา เราอึดอัดมาก
อยากออกไปจากครอบครัวนี้ แต่นี่มันบ้านเรานะ เราให้อยู่ฟรีๆด้วย ทำไมทำกับเราแบบนี้ละ

เราเตรียดคะ ขอระบายนะคะ