อายุ 29 ไม่ชอบงานที่ทำตอนนี้มากๆๆๆๆ เสียใจไม่น่าลาออกงานเก่ามาเลย ทำไงดีครับ ช่วยผมด้วย

งานเก่าเอกชนที่กรุงเทพครับ รายได้สามหมื่นกว่าๆ พอผ่อนบัตร กับ รถ แล้วก็มีเหลือกินเหลือใช้ได้อยู่ แต่ไม่มีเก็บนะ ถามว่ามันแฮปปี้ไหม ก็มีความสุขไม่เคยทุกข์เลยประมาณ 7 ปีกว่าได้ มีเมื่อต้นปีที่แล้วแล้วพ่ออยากให้มารับราชการ ไม่ก็รัฐวิสาหกิจซักที เพราะจะ 30 แล้วไม่มีเงินเก็บ อนาคตใครจะเลี้ยงถ้าเป็นไรไป (ผมลูกคนเดียว แต่ทุกอย่างมีพร้อมนะ บ้าน รถ ที่ต่างจังหวัด)

เมื่อเดือนกันยายนผมสอบรัฐวิสาหกิจที่นึง ได้บรรจุเดือนพฤศจิกายน พอมาทำจริงๆ ไม่แฮปปี้เลย ไม่ชินกับต่างจังหวัด ไม่ชอบสังคมเพื่อนร่วมงานที่นี่ ไม่ชอบบรรยากาศที่ต่างจังหวัด มันเหงา มันตัวคนเดียว คิดถึงเพื่อน คิดถึงกรุงเทพที่จากมา แล้วเงินเดือนหักค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมเหลือแค่หมื่นสาม (จากหมื่นห้า) ยังไม่รวมหนี้สินอื่นๆอย่างบัตร หรือ รถยนต์อีก

ผมก็โทรบอกพ่อนะ ว่าชีวิตแบบนี้ผมทนไม่ได้อ่ะ งานพิเศษก็หาทำยากมาก เพราะ อำเภอที่ผมอยู่ทุรกันดารมากๆๆๆๆๆๆ ห้าโมงเย็นคือเงียบหมดแล้ว ถ้าขับเข้าในตัวจังหวัดก็ชั่วโมงครึ่ง จะให้อยู่บ้านพักในนั้นผมก็ไม่ไหว มันเหงา ไม่มีเพื่อนด้วย ใช้คอมพิวเตอร์ไม่ได้เพราะเสียบแล้วไฟตกพร้อมดับทุกเมื่อ วายฟายไม่มี เคเบิ้ลไม่มี เลยอาศัยขับรถไปกลับเอาทุกวัน กลายเป็นเหนื่อยด้วย เงินไม่พอใช้ด้วย โทรไปหาเพื่อนทุกวันบอกกุว์ทรมานว่ะ ไม่น่ามาเลย

นี่ผมทนมาได้เดือนกว่าๆ รู้สึกไม่ไหว สังคมเค้าก็คนมีลูกเมียกันหมดแล้ว จะชวนเที่ยวแบบเราก็ไม่ได้ ชวนกินวันหยุดเค้าก็ไม่ไปกัน กลายเป็นว่าผมต้องอยู่คนเดียวทั้งเลิกงาน ทั้งวันหยุด แล้วก็เครียดเรื่องเงินด้วย

ตอนนี้ผมกำลังตัดสินใจคือ ...

1.ลาออกสิ้นเดือนนี้ รอเอาเงินเดือน ระหว่างนี้หางานใหม่โลด แต่ติดอยู่ที่ว่ากลัวหางานไม่ทัน แล้วผมโทรไปบริษัทเก่าเค้ายังไม่มีคำตอบว่าจะรับผมกลับเข้ามาได้ไหม แต่หัวหน้างานบอกโอเคถ้าจะกลับมา แต่ทางฝ่ายบุคคลยังไม่มีคำตอบ

2.ทนทำต่อไป จนกว่าจะได้งานใหม่ชัวร์ๆ  แต่ใจผมไม่โอเคเลย ผมพยายามปรับตัวแล้วนะ แต่ผมไม่เคยมาในสถานที่แบบนี้อ่ะ ไม่ชอบจริงๆ ใจไม่อยากฝืนเลย แค่คิดจะตื่นไปทำงานก็ไม่เอาแล้ว เหนื่อยทั้งขับรถไปกลับวันละเกือบสองร้อยโล เหนื่อยทั้งเรื่องหมุนเงิน ทั้งเรื่องเหงา ตรงที่ผมบรรจุไม่มีวัยเดียวกันอ่ะ ส่วนใหญ่ 40+ เลยกลายเป็นคุยกันไม่รู้เรื่องไป

ช่วยชี้แนะทีครับ ผมเครียดมากกกกกกกกก ไม่อยากอยู่แล้ว แนะนำงานให้ที ให้พอหมุนเอาตัวรอดได้ก่อนเหอะครับ T^T
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 9
เคยบรรจุได้ที่นครนายก ดึกๆรถตู้ก็หมดแล้ว กลางคืนก็ไม่กล้าออกจากที่พักเพราะอยู่แถวทุ่งนาและมีข่าวโจรกระชากสร้อยแถวนั้น ชีวิตช่วงนั้นทั้งเหงา หดหู่ คล้ายคุณเลยเพื่อนร่วมงานมีแต่สว. เราอายุ 26 ถึงพี่ๆเขาจะดีพาขับรถไปหาข้าวกลางวันกินตามร้านที่เขาคิดว่าดีแถวนั้นแต่ก็เฉยๆ วันหยุดต้องนั่งรถเข้าฟิวเจอร์แก้เซ็ง ไปไหนต้องกะเวลาห้ามมืดเพราะจะไม่มีรถเข้าไปที่พัก ที่อยู่ก็ฟรีนะห้องพักกว้างขวาง แต่กลัวผีมาก มันกว้างเกินไปสำหรับคนเดียวอ่ะ กลางคืนมีนกมาร้องกุ๊กกรูตรงหัวนอนด้วย ถ้าแบบคนชอบชีวิตเรียบง่ายเขาก็อยู่ได้ เป็นครอบครัวที่นั่น แต่เราทนได้แค่ 6 เดือนเองอ่ะ โดนประนามจนถึงทุกวันนี้ว่าไม่อดไม่ทน
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่