เราเป็นคนอื่นสำหรับเค้าอ่าแต่เราก็ยังไม่ไปไหนสักที เรากลัวการไม่มีเค้าอยู่ในชีวิตเรามากๆฟุ่งซ่านจนไม่เป็นอันทำงานเลยข้าวปลาไม่กินเราคิดทุกวันเลย เราไม่อยากทำให้ชีวิตใครมีปัญหาเพราะเราอีกแล้วอ่า มันทรมานทุกฝ่ายเราแทบล้มทั้งยืนไปต่อไม่ไหวแล้ว แต่เรายังไม่กล้าเดินออกมาจากตรงนี้สักทีเกลียดความรู้สึกที่ต้องทนอะไรแบบนี้มากๆ ทำไงดีค่ะถึงจะตัดใจแล้วเดินออกมาได้เร็วๆ ทรมานมากค่ะ
ยอมรับความจริงแล้วเดินออกมาจะดีไหม ?