ตั้งเป็นกระทู้คำถามเพราะไม่ได้ยืนยันตน ต้องขออภัย
เราปี 3 ค่ะ เรียนภูมิศาสตร์ มอ ดัง ภาคเหนือ เราติดโควต้ามา
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจเลือกหรอก แค่สำรองไว้ เราสละ รังสี มน. มา
เพราะวันที่สอบตรงกับวันรายงานตัวที่ มน. เมื่อ 3 ปีที่แล้ว
และแล้วก้ไม่ติดตามคณะที่หวัง จะหันกลับไปอันเดิมก้ไม่ได้ ไม่มีตัวให้เลือกเเล้ว
ยอมรับเพอเข้ามาปีหนึ่ง โอเควิชาที่ชอบยังพอมี พอไปได้ แต่ก้ไม่ใช้ทั้งหมด เราเลยยื่นแอดใหม่ และติดรังสีทีเดิม
ซึ่งเป็นคณะที่เราเลือกอันดับ 2 ถ้าเราเรียนรังสีเราต้องย้ายมอ ตอนนั้นยอมรับว่าผูกพันกับที่นี่ และช่วงนั้น
ทางบ้านเราก็มีปัญหาด้านการเงิน เราเลยตัดสินใจเรียนที่เดิม
เรียนจนมา ปี 3 แล้ว ยอมรับเลยเราใช้ชีวิตไปวันๆ เรียนไปงั้นๆไม่มีไฟ มันอิ่มตัวเเล้ว
เราเสียใจ ที่เราเลือกพลาดให้กับอนาคตเรา เราคิดว่าเราน่าจะสนุกกับการอยู่กับสายสุขภาพ
ถ้าเป็นไปได้ เราก็อยากเป็นหมอนะ ตามกระแสไปบ้าง แต่อย่างน้อยเรายังพออึดได้ มั้ง
เรานั่งดูผู้คนรอบข้างที่เรียนสายสุขภาพ แลดูดีนะ เรารู้สึกดี โดยเฉพาะเวลาที่เราไปหาหมอ เห็นการเจ็บป่วย
เราเห็นเค้าช่วยเหลือกัน มันดูมหัศจรรย์ยังไงไม่รู้ ทุกวันนี้เราเครียกับสิ่งที่เราเรียน ไม่ใช่ว่ายากมากมายนะ
แต่มันขัดกับความรู้สึกของคำว่าใช่ของเรา เราไม่มีความสุขที่จะอย่กับมัน เราร้องไห้ทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือสอบ
เราเลือกเรียน ไมเนอร์ที่เราคิดจะเรียนแล้วแอดไม่ติด พอมาเรียนเเล้วเรารู้สึกมันไม่เต็มที่ มันอึดอัด เราต้องไปเรียน
กับเด็กเมเจอร์นั้น มันอึดอัดมากเพราะมันไม่ใช่ที่ของเรา เราปลง
หลายครั้งเราตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า เฮ้ยยยอนาคตต้องอยู่กับพวกนี้หรอว่ะ นั่งทำโปรเจคก็ทะเลาะกับเพื่อน เพราะงาน
หลายอย่างมากเลย เราเหนื่อย เราเอือมมม เรารู้สึกแย่นะ ที่โตมาปี 3 แล้ว ยังคิดกับเรื่องที่ว่า อยากกลับไปเป็นเด็ก ม.6
เราเสียดายเวลาที่เราเลือกพลาด เราไม่ชอบวามรู้สึกนี้เลยจริงๆ
เคยมีความคิดว่าจะต่อโท ไปทางวิศวะ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นไปได้มากแค่ไหน อยากได้สายแนวๆสำรวจ โยธา ไรงี้
แต่มันก็เป็นเรื่องของอนาคต เฮ้อออออออออออออออออออออ เหนื่อยกับตัวเอง
เราชอบผู้ชายคนนึง รุ่นเดียวกัน เรียนวิศวะ ไฟฟ้า เราชอบวิดวะ ไม่รู้ดิ จะว่าคลั่งช้อปเดียวก็มีคนด่าหาว่าแรดอีก
ถ้าเป็นเรา ได้ยินมันรู้สึกแย่ไง จะไปเถียงอีกเดียวกายเป็นเราเองที่ขาดสติ ช่างเหอะเรารู้ตัวเองดีว่าทำไรได้บ้าง
แปลกเนอะเราชอบเค้า แต่เค้าคงเลือกอ่ะ ไอ้เราหน้าตาก็ไม่ดีหรอกมั้ง 555 เลยอด มีแต่ความจริงใจ ซื่อๆ
ชอบมาก คลั่งมาก เเลดูเหมือนนิยาย ทักเค้าไปก่อน ทุกครั้ง ฝากดอกไม้ไปให้เค้า เยอะเหลือเกิน ขนาดเมาเรายัง
นั่งเสียใจที่เค้าไม่สนใจเรานั่งเขียนชื่อคนนั้นเป็นหน้าๆ เฮ้อออออ แค่อยากมีเเฟนเป็นวิดวะ ไม่เข้าใจ ทำแรดจัง
ก็นะ ใครจะกล้า กับผู้หญิงรุกแรงอย่างเรา ทั่งที่เราก็ธรรมดา ไม่เคยมีแฟน ทำตัวไม่ถูกไง อีปุณย์จะอ่านไหม ก็คงไม่
ก็ชอบจริงๆอ่ะเนอะ ไปนั่งไหว้ศาลพระภูมิที่มอก้ทำ ตอนนี้ก็ถอยออกมา ไม่ใช่ไม่เจ็บเว้ย แต่ทำไรมากไม่ได้ไง
ปุณย์มีแฟนแล้ว หรืออาจจะมีคนคุย เราไม่กล้าไปยุ่ง จะให้ไปไล่ล่า ตามตัวน้องคนนั้นเหมือนคนไม่มีค่า เราไม่อยากเกียจตัวเองมากกว่านี้
5555 เหมือนนางเอก แต่จริงๆเราบังคับใจใครไม่ได้ไง เราไม่อยากให้ปุณย์ลำบากใจ
ถ้าเราเรียนหมอ เป็นแฟนปูณย์ที่เรียนวิศวะก็คงดีเนอะ อย่างน้อยเราคงเหมาะกว่าที่เป็นแบบนี้ ตามตรงเป็นตรรกะที่ตื้นมากกับความคิดแบบนี้
เฮ้อออออออ จะบอกว่าคนวัดค่าแบบนี้ไม่ได้ แต่เชื่อไหม มันเป็นความจริงที่หลายๆคนทำ แม้ว่าจะน้อยนะที่วัดกันด้วยใจ
ปะรารุนปุ๊นปู๊นนนนน ตั้งใจสอบนะ เราเจ็บอยู่ไม่เป็นไร เดียวเราคงหายเอง 5555 บ่นมานาน หวังว่าคงไม่มีใครมาอ่านนะ TT
เบื่อ กระทู้ระบายความอึดอัดตัวเอง
เราปี 3 ค่ะ เรียนภูมิศาสตร์ มอ ดัง ภาคเหนือ เราติดโควต้ามา
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจเลือกหรอก แค่สำรองไว้ เราสละ รังสี มน. มา
เพราะวันที่สอบตรงกับวันรายงานตัวที่ มน. เมื่อ 3 ปีที่แล้ว
และแล้วก้ไม่ติดตามคณะที่หวัง จะหันกลับไปอันเดิมก้ไม่ได้ ไม่มีตัวให้เลือกเเล้ว
ยอมรับเพอเข้ามาปีหนึ่ง โอเควิชาที่ชอบยังพอมี พอไปได้ แต่ก้ไม่ใช้ทั้งหมด เราเลยยื่นแอดใหม่ และติดรังสีทีเดิม
ซึ่งเป็นคณะที่เราเลือกอันดับ 2 ถ้าเราเรียนรังสีเราต้องย้ายมอ ตอนนั้นยอมรับว่าผูกพันกับที่นี่ และช่วงนั้น
ทางบ้านเราก็มีปัญหาด้านการเงิน เราเลยตัดสินใจเรียนที่เดิม
เรียนจนมา ปี 3 แล้ว ยอมรับเลยเราใช้ชีวิตไปวันๆ เรียนไปงั้นๆไม่มีไฟ มันอิ่มตัวเเล้ว
เราเสียใจ ที่เราเลือกพลาดให้กับอนาคตเรา เราคิดว่าเราน่าจะสนุกกับการอยู่กับสายสุขภาพ
ถ้าเป็นไปได้ เราก็อยากเป็นหมอนะ ตามกระแสไปบ้าง แต่อย่างน้อยเรายังพออึดได้ มั้ง
เรานั่งดูผู้คนรอบข้างที่เรียนสายสุขภาพ แลดูดีนะ เรารู้สึกดี โดยเฉพาะเวลาที่เราไปหาหมอ เห็นการเจ็บป่วย
เราเห็นเค้าช่วยเหลือกัน มันดูมหัศจรรย์ยังไงไม่รู้ ทุกวันนี้เราเครียกับสิ่งที่เราเรียน ไม่ใช่ว่ายากมากมายนะ
แต่มันขัดกับความรู้สึกของคำว่าใช่ของเรา เราไม่มีความสุขที่จะอย่กับมัน เราร้องไห้ทุกครั้งที่ได้อ่านหนังสือสอบ
เราเลือกเรียน ไมเนอร์ที่เราคิดจะเรียนแล้วแอดไม่ติด พอมาเรียนเเล้วเรารู้สึกมันไม่เต็มที่ มันอึดอัด เราต้องไปเรียน
กับเด็กเมเจอร์นั้น มันอึดอัดมากเพราะมันไม่ใช่ที่ของเรา เราปลง
หลายครั้งเราตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า เฮ้ยยยอนาคตต้องอยู่กับพวกนี้หรอว่ะ นั่งทำโปรเจคก็ทะเลาะกับเพื่อน เพราะงาน
หลายอย่างมากเลย เราเหนื่อย เราเอือมมม เรารู้สึกแย่นะ ที่โตมาปี 3 แล้ว ยังคิดกับเรื่องที่ว่า อยากกลับไปเป็นเด็ก ม.6
เราเสียดายเวลาที่เราเลือกพลาด เราไม่ชอบวามรู้สึกนี้เลยจริงๆ
เคยมีความคิดว่าจะต่อโท ไปทางวิศวะ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นไปได้มากแค่ไหน อยากได้สายแนวๆสำรวจ โยธา ไรงี้
แต่มันก็เป็นเรื่องของอนาคต เฮ้อออออออออออออออออออออ เหนื่อยกับตัวเอง
เราชอบผู้ชายคนนึง รุ่นเดียวกัน เรียนวิศวะ ไฟฟ้า เราชอบวิดวะ ไม่รู้ดิ จะว่าคลั่งช้อปเดียวก็มีคนด่าหาว่าแรดอีก
ถ้าเป็นเรา ได้ยินมันรู้สึกแย่ไง จะไปเถียงอีกเดียวกายเป็นเราเองที่ขาดสติ ช่างเหอะเรารู้ตัวเองดีว่าทำไรได้บ้าง
แปลกเนอะเราชอบเค้า แต่เค้าคงเลือกอ่ะ ไอ้เราหน้าตาก็ไม่ดีหรอกมั้ง 555 เลยอด มีแต่ความจริงใจ ซื่อๆ
ชอบมาก คลั่งมาก เเลดูเหมือนนิยาย ทักเค้าไปก่อน ทุกครั้ง ฝากดอกไม้ไปให้เค้า เยอะเหลือเกิน ขนาดเมาเรายัง
นั่งเสียใจที่เค้าไม่สนใจเรานั่งเขียนชื่อคนนั้นเป็นหน้าๆ เฮ้อออออ แค่อยากมีเเฟนเป็นวิดวะ ไม่เข้าใจ ทำแรดจัง
ก็นะ ใครจะกล้า กับผู้หญิงรุกแรงอย่างเรา ทั่งที่เราก็ธรรมดา ไม่เคยมีแฟน ทำตัวไม่ถูกไง อีปุณย์จะอ่านไหม ก็คงไม่
ก็ชอบจริงๆอ่ะเนอะ ไปนั่งไหว้ศาลพระภูมิที่มอก้ทำ ตอนนี้ก็ถอยออกมา ไม่ใช่ไม่เจ็บเว้ย แต่ทำไรมากไม่ได้ไง
ปุณย์มีแฟนแล้ว หรืออาจจะมีคนคุย เราไม่กล้าไปยุ่ง จะให้ไปไล่ล่า ตามตัวน้องคนนั้นเหมือนคนไม่มีค่า เราไม่อยากเกียจตัวเองมากกว่านี้
5555 เหมือนนางเอก แต่จริงๆเราบังคับใจใครไม่ได้ไง เราไม่อยากให้ปุณย์ลำบากใจ
ถ้าเราเรียนหมอ เป็นแฟนปูณย์ที่เรียนวิศวะก็คงดีเนอะ อย่างน้อยเราคงเหมาะกว่าที่เป็นแบบนี้ ตามตรงเป็นตรรกะที่ตื้นมากกับความคิดแบบนี้
เฮ้อออออออ จะบอกว่าคนวัดค่าแบบนี้ไม่ได้ แต่เชื่อไหม มันเป็นความจริงที่หลายๆคนทำ แม้ว่าจะน้อยนะที่วัดกันด้วยใจ
ปะรารุนปุ๊นปู๊นนนนน ตั้งใจสอบนะ เราเจ็บอยู่ไม่เป็นไร เดียวเราคงหายเอง 5555 บ่นมานาน หวังว่าคงไม่มีใครมาอ่านนะ TT