เมื่อฉันถูกรถชน ทำไมฉันถึงยิ้มได้
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงทุกประการณ์
วันที่ 24 พฤศจิกายนที่ผ่านมา ได้ถูกรถชนตอนเลิกเรียนพิเศษ (ปกติจะขี่มอไซต์ไปเรียนพิเศษ) วันนั้นเรา(ขอใช้คำว่า เรา เรียกแทนตัวเองน่ะ) ถูกรถชน ก็ทาง อส. เรียกวอรถกู้ภัยพาเราส่งโรงพยาบาล เพื่อนที่ออกมาจากเรียนพิเศษก็ออกมาพร้อมเราค่ะ แต่เราสตาร์ทรถกำลังจะกลับบ้านแต่ดันถูกรถชนเสียก่อน เพื่อนๆก็โทรหาพ่อเราว่า เราถูกรถชน พอผ่านไปสักพักรถกู้ภัยมา ทางกู้ภัยได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นและส่งเราเข้าโรงพยาบาล เราก็นอนร้องไห้ตลอด เพราะเหลือบไปเห็นหน้าพ่อก่อนขึ้นรถกู้ภัย เราเสียใจมาก เราเครียดกลัวพ่อจะดุ แต่พ่อก็ไม่ดุเราเลย พ่อยอกให้พี่ๆทางกู้ภัยไปส่งเราที่ รพก่อนเดี๋ยวพ่อตามไป พอถึงรพค่ะ ร้องไม่หยุด พี่ๆพยาบาลก็ได้แผ่นเจลประคบเย็นมาประคบที่ขาก็นอนรอไปสักพักพี่สาวก็มาหาค่ะ ก็มายินพูดเรื่องตอนที่พี่มือหัก พอฟังไปสักพัก เราก็หยุดร้องเองโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่เราเครียดมากกกกกกกกกก พี่ๆพยาบาลก็ลากเตียงไปยังห้องเอ็กซเรย์ ตอนที่จะย้ายเตียงนอนไปนอนบนเตียงเอ็กซเรย์พี่พยาบาลก็ถามไปโดนอะไรมาเอ่ย เรากลับนิ้มแย้มมีความสุข ตอนจะเอ็กซเรย์พี่เขาก็ได้พลอกข้อเท้า (เจ็บมาก) ยังมีความสุข พอออกมาจากห้องเอ็กซเรย์ ก็มานอนรอที่ห้องผ่าตัดเล็ก หมอก็ได้เปิดผลเอ็กซเรย์หมอก็บอกว่ากระดูกไม่- ไม่หัก ไม่ร้าว แต่ระหว่างเอ็นร้อยหวายกับกล้ามเนื้อที่เชื่อมกันมันโดนกระแทกแรงมาก อาจจะใช้เวลา 4-6สัปดาห์ถึงจะหาย พอฟังผลตรวจจากหมอเสร็จก็นอนหัวเราะค่ะ ตอนนอนรอพี่สาวไปเอายาก็นอนคุยกับหมอคุยแบบมีความสุข หมอก็ให้กลับบ้าน ก่อนกลับบ้านก็ไปเคลียร์เรื่องรถชนที่สถานีตำรวจกว่าจะเคลียร์เสร็จเกือบ 5 ทุ่ม พอถึงบ้าน ก็อาบน้ำ นอน มีความสุขเหมือนใช้ชีวิตประจำวันทั่วไป และแล้ว อาการปวดได้เกิดขึ้น ทำให้ต้องไปหาหมอที่รพวันอาทิตย์ ตอนนั่งwheel chair วัดความดัน ยิ้มเข้ารพอย่างมีความสุข ผ่านไป 1 สัปดาห์ก็เข้ารพอีกค่ะ นั่ง wheel chair วัดความ แบบมีความสุขเช่นเดิม
นั่งคิดในใจตลอดเลยค่ะว่า เราบ้ารึป่าว เข้ารพทั้งๆที่เจ็บตัว แต่กลับมีความสุข เราไม่กล้าปรึกษาเรื่องนี้กับใคร จนกระทั่งก่อนตั้งกระทู้นี้ได้คุยกับดร.คนนึงมาค่ะ ตามบทสนทนา
เรา : ดร ลูกไม่รุ้ลูกบ้ามั้ยน่ะ ไปโรงพยาบาลทุกที มีความสุข ทั้งๆที่เจ็บขาอยู่
ดร : เป็นจิตฝังรากในวันที่เราไปครั้งแรก รู้สึกประทับใจหรืออาจจะสงบ ปล่อยวาง
เรา : วันที่ลูกโดนรถชน ตอนเข้ารพ ร้องไห้แทบตาย พอใกล้จะเอ็กซเรย์ ยิ้ม มีความสุข หัวเราะบ้ามั้ยเนี่ยลูกจะมีใครเป็นเหมือนลูกบ้างมั้ยสงสัยตั้งแต่วันแรกที่เข้ารพ
ดร :อาจจะต้องลองถามเพื่อนคนอื่นๆอย่างที่บอก
เรา : ลูกนั่งคิดมาหลายวันล่ะ คิดว่าตัวเองคงบ้าแน่ๆ
ดร : อาจจะมีโอกาสเพราะเราคิดไม่เหมือนคนอื่นเขาถือว่าไม่ปกติร้อยเปอร์เซ็น
เรา : สติลูกไปแน่นอนนนนนนนนน พยาบาลยังถาม อาการเป็นไงบ้าง หายเจ็บแล้วยังเห็นยิ้มตั้งแต่เข้ารพ ไม่เข้าใจตัวเองเลย เรื่องนี้ลูกไม่กล้าปรึกษาใครเลย กลัวเขาว่าบ้าาา
ดร : ไม่ถึงกับขนาดนั้น
เรา : กลัวตัวเองจริงๆ
จะมาถามหน่อยค่ะว่า เราบ้าจริงๆมั้ย อยู่ๆก็มีความสุข สบายใจ ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บตัว
หากแท็คห้องผิดก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ
เมื่อฉันถูกรถชน ทำไมฉันถึงยิ้มได้
วันที่ 24 พฤศจิกายนที่ผ่านมา ได้ถูกรถชนตอนเลิกเรียนพิเศษ (ปกติจะขี่มอไซต์ไปเรียนพิเศษ) วันนั้นเรา(ขอใช้คำว่า เรา เรียกแทนตัวเองน่ะ) ถูกรถชน ก็ทาง อส. เรียกวอรถกู้ภัยพาเราส่งโรงพยาบาล เพื่อนที่ออกมาจากเรียนพิเศษก็ออกมาพร้อมเราค่ะ แต่เราสตาร์ทรถกำลังจะกลับบ้านแต่ดันถูกรถชนเสียก่อน เพื่อนๆก็โทรหาพ่อเราว่า เราถูกรถชน พอผ่านไปสักพักรถกู้ภัยมา ทางกู้ภัยได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นและส่งเราเข้าโรงพยาบาล เราก็นอนร้องไห้ตลอด เพราะเหลือบไปเห็นหน้าพ่อก่อนขึ้นรถกู้ภัย เราเสียใจมาก เราเครียดกลัวพ่อจะดุ แต่พ่อก็ไม่ดุเราเลย พ่อยอกให้พี่ๆทางกู้ภัยไปส่งเราที่ รพก่อนเดี๋ยวพ่อตามไป พอถึงรพค่ะ ร้องไม่หยุด พี่ๆพยาบาลก็ได้แผ่นเจลประคบเย็นมาประคบที่ขาก็นอนรอไปสักพักพี่สาวก็มาหาค่ะ ก็มายินพูดเรื่องตอนที่พี่มือหัก พอฟังไปสักพัก เราก็หยุดร้องเองโดยอัตโนมัติ ทั้งๆที่เราเครียดมากกกกกกกกกก พี่ๆพยาบาลก็ลากเตียงไปยังห้องเอ็กซเรย์ ตอนที่จะย้ายเตียงนอนไปนอนบนเตียงเอ็กซเรย์พี่พยาบาลก็ถามไปโดนอะไรมาเอ่ย เรากลับนิ้มแย้มมีความสุข ตอนจะเอ็กซเรย์พี่เขาก็ได้พลอกข้อเท้า (เจ็บมาก) ยังมีความสุข พอออกมาจากห้องเอ็กซเรย์ ก็มานอนรอที่ห้องผ่าตัดเล็ก หมอก็ได้เปิดผลเอ็กซเรย์หมอก็บอกว่ากระดูกไม่- ไม่หัก ไม่ร้าว แต่ระหว่างเอ็นร้อยหวายกับกล้ามเนื้อที่เชื่อมกันมันโดนกระแทกแรงมาก อาจจะใช้เวลา 4-6สัปดาห์ถึงจะหาย พอฟังผลตรวจจากหมอเสร็จก็นอนหัวเราะค่ะ ตอนนอนรอพี่สาวไปเอายาก็นอนคุยกับหมอคุยแบบมีความสุข หมอก็ให้กลับบ้าน ก่อนกลับบ้านก็ไปเคลียร์เรื่องรถชนที่สถานีตำรวจกว่าจะเคลียร์เสร็จเกือบ 5 ทุ่ม พอถึงบ้าน ก็อาบน้ำ นอน มีความสุขเหมือนใช้ชีวิตประจำวันทั่วไป และแล้ว อาการปวดได้เกิดขึ้น ทำให้ต้องไปหาหมอที่รพวันอาทิตย์ ตอนนั่งwheel chair วัดความดัน ยิ้มเข้ารพอย่างมีความสุข ผ่านไป 1 สัปดาห์ก็เข้ารพอีกค่ะ นั่ง wheel chair วัดความ แบบมีความสุขเช่นเดิม
นั่งคิดในใจตลอดเลยค่ะว่า เราบ้ารึป่าว เข้ารพทั้งๆที่เจ็บตัว แต่กลับมีความสุข เราไม่กล้าปรึกษาเรื่องนี้กับใคร จนกระทั่งก่อนตั้งกระทู้นี้ได้คุยกับดร.คนนึงมาค่ะ ตามบทสนทนา
เรา : ดร ลูกไม่รุ้ลูกบ้ามั้ยน่ะ ไปโรงพยาบาลทุกที มีความสุข ทั้งๆที่เจ็บขาอยู่
ดร : เป็นจิตฝังรากในวันที่เราไปครั้งแรก รู้สึกประทับใจหรืออาจจะสงบ ปล่อยวาง
เรา : วันที่ลูกโดนรถชน ตอนเข้ารพ ร้องไห้แทบตาย พอใกล้จะเอ็กซเรย์ ยิ้ม มีความสุข หัวเราะบ้ามั้ยเนี่ยลูกจะมีใครเป็นเหมือนลูกบ้างมั้ยสงสัยตั้งแต่วันแรกที่เข้ารพ
ดร :อาจจะต้องลองถามเพื่อนคนอื่นๆอย่างที่บอก
เรา : ลูกนั่งคิดมาหลายวันล่ะ คิดว่าตัวเองคงบ้าแน่ๆ
ดร : อาจจะมีโอกาสเพราะเราคิดไม่เหมือนคนอื่นเขาถือว่าไม่ปกติร้อยเปอร์เซ็น
เรา : สติลูกไปแน่นอนนนนนนนนน พยาบาลยังถาม อาการเป็นไงบ้าง หายเจ็บแล้วยังเห็นยิ้มตั้งแต่เข้ารพ ไม่เข้าใจตัวเองเลย เรื่องนี้ลูกไม่กล้าปรึกษาใครเลย กลัวเขาว่าบ้าาา
ดร : ไม่ถึงกับขนาดนั้น
เรา : กลัวตัวเองจริงๆ
จะมาถามหน่อยค่ะว่า เราบ้าจริงๆมั้ย อยู่ๆก็มีความสุข สบายใจ ทั้งๆที่ตัวเองเจ็บตัว
หากแท็คห้องผิดก็ขอโทษด้วยน่ะค่ะ