ผู้หญิงแบบนี้ขี้เหงาหรือโรคจิตที่ชอบให้ความหวังคนอื่น

ผมคุยกับผญคนนึงเธอเป็นคนมีเสน่ห์มาก วันๆมีแต่ผช มาที่ร้านเธอ  เราอยู่ใกล้กันนิดเดียวชัยนาทเป็นเมืองเล็ก ผมคุยกับเธอมา4เดือนเธอไม่ยอมไปไหนกับผมสักครั้ง นั่งกินข้าวกันสักจานยังไม่ได้กิน แม้แต่ร้านเธอก็ไม่ยอมให้ผมไปเธอบอกว่าเราคบกันไม่ต้องให้ใครรู้หรอก วันนึงเลิกกันเธอก็เจ็บ  เธออ้างสารพัด เธอพยายามทำให้คนมองว่าเธอดีที่ไม่มีผัวมีลูก แต่เธอเป็นฝ่ายโทรหาผม โทรตลอดเวลาแทบทุกชั่วโทงทำอะไรก็ต้องคุยไปด้วยเหมือนเธอเป็นคนเหงาชอบฟุ้งซ่านนอนไม่หลับเพราะวันๆเธอไม่ยอมไปไหนขายของเสร็จก็กลับห้องแล้วก็โทรหาผม เชคผมว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่ไม่ให้มาเจอกันทั้งๆที่ก็อยู่ใกล้ๆกันนี่แหละ พอจะเจอเธอทำเหมือนรังเกียจ เธอเคยบอกว่าคนจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าเราคุยกันคนก็ต้องดูถูกเธอว่าหาได้แค่นี้หรอ ผมรู้สึกว่าโดนดูถูกเหมือนกันเพราะมีหลายคำพูดของเธอที่ผมควรคิดได้ตั้งนานแล้วแต่เธอเป็นฝ่ายโทรหาผมเลยคุยต่อไป เธอชอบพูดให้ความหวังต่างๆว่าจะไปนุ่นนี่ด้วยกัน แต่ไม่เคยทำตามที่บอก พูดเรื่องแต่งงานหรือชอบเปิดกล้องตอนที่เธอนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวให้ผมดูเล่นๆเหมือนเธอมีความสุขกับการแกล้งหลอกให้ความหวังคน เธอโทรหาผมจะชอบพูดถึงแต่แฟนเก่าซึ่งเป็นใครก็ไม่อยากฟังหรอก ผมรู้สึกตัวได้ว่าเธอไม่ชอบผมเลยผมเป็นเหยื่อที่รองรับความรู้สึกเธอได้เท่านั้นเพราะเธอชอบมีอาการอยู่ๆก็หงุดหงิดอารมเสีย ชอบฟุ้งซ่านนอนไม่หลับเหมือนคนขี้เหงา ผมเลยบอกเลิกคุยไปหลายครั้ง เธอก็ยังโทรมาเหมือนเดิมแบบทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะเธอคิดว่ายังไงผมก็หลงเธอ  ผมเลยตัดสินใจบล๊อกเธอทุกอย่างก่อนที่จะเจ็บกว่านี้ แต่เธอก็หาทางติดต่อผม มาเรียกร้องความสนใจแกล้งให้ผมทำนุ่นทำนี่ให้พอจะทำให้เธอก็จะปฏิเสธทุกครั้งเธอพยายามหลอกให้ผมกลับไปคุย เธอบอกเราเป็นเพื่อนกันก็ได้ แต่ผมจะคุยทำไมให้เสียเวลา
สรุปแล้วผมพลาดเองที่ไปหลงคุยกับเธอ แต่เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน