ปัญหาของเด็กมีปัญหา

สวัสดีค่ะ เราอายุ19ปี โตมาในครอบครัวเล็ก ตอนเด็กๆอยู่บ้านทาวน์เฮาส์มีพ่อ แม่ เรา ปู่กับย่าก็มาๆไปต่างจังหวัด เสาร์อาทิตย์น้าก็จะมาหาเรา ตอนเด็กๆเราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กคนอื่นแหละค่ะ แต่เราไม่ได้ดูดีทีวี ไม่ได้นอนดึกเกินสองทุ่ม ไม่งั้นจะโดนพ่อตี ตีจริงๆค่ะ ไม้แขวนเสื้อ เข็มขัด และอีกหลายๆเรื่องที่เราไม่รู้สาเหตุด้วยซ้ำ เราก็โดนตี แม่ช่วยอะไรเราไม่ได้ค่ะ โดนตบตีไม่ต่างกัน พอ7ขวบเราย้ายบ้านค่ะ น้าก็เข้ามาอยู่ด้วยมาช่วยทำงานบ้าน น้าเป็นน้องของแม่เราค่ะ วันธรรมดาเราต้องนอนกับพ่อแม่ วันศุกร์เสาร์จะมานอนกับน้า เพราะนอนดึกได้ เราดูทีวีได้ เรามีความสุขค่ะ จำไม่ได้ว่าตอนนั้นเราอยู่ป.อะไร แต่ก็โตจำความได้แล้วค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมค่ะ ก่อนหน้านี้เราเคยเจอแผงยาคุมในหมอนน้า เราก็เป็นเด็กไม่ได้รู้อะไรมากมาย แต่เคยเห็นแม่กินก็พอเดาได้ เราก็สงสัยแต่ก็ปล่อยไป มีวันนึงน้าลงมาจากห้องพ่อหัวกระเซอะกระเซิง ร้องไห้ลงมา วันไหนที่น้าขึ้นไปข้างบนห้องพ่อ พ่อจะบอกให้น้าไปช่วยงาน แต่หลังจากวันนั้นเราก็พอสรุปเรื่องด้วยตัวเองได้ค่ะ หลังจากนั้นน้าก็ยังมียาคุมอยู่ตลอด เมื่อไหร่ที่เรานอนแล้วน้าเอามอเตอร์ไซค์ออกไปตอนกลางคืนเราก็รู้แล้วล่ะค่ะ ว่าน้าไปซื้อยาคุม ที่บ้านเราค้าขายค่ะ พ่อขายช่วงดึกถึงเช้า แม่ขายเช้าถึงเย็น หลังจากที่น้ามาสักพักพ่อก็ให้น้าออกไปช่วย ทุกครั้งที่พ่อกะน้าสาร์ทรถออกบ้านไป เราร้องไห้ค่ะ เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่เราเสียใจ เราคิดว่าแม่จะรู้ไหม ทำไมมันไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ตอนเราอยู่ป.6 เราชอบเรียนภาษามากกว่าคณิตวิทย์ค่ะ เราบอกพ่อว่าเราจะสมัครเรียนม.1แบบ English Program พ่อตบเราทันทีเลยค่ะ แล้วบอกเราว่าเรียนทำไม ทำไมไม่เรียนคณิต เราก็ไม่เข้าใจค่ะ แต่เราก็ทำไอะไรไม่ได้ ร้องไห้ก็โดนตบ พูดอะไรอีกก็โดนตบ ครั้งนึงตอนเย็นที่โรงเรียนเรานั่งวาดรูประบายสีส่งประกวด แต่คุณครูประจำชั้นเราบอกพ่อว่าให้เราทำงานค้างงานค้างเราเยอะมาก พ่อเราก็รอรับค่ะ พอเราออกมาจากโรงเรียนขึ้นรถเรายังไม่ทันได้สวัสดีเลย ก็โดนตบปาก เลือดเต็มไปหมด ถึงเรามีงานค้างจริงๆเราสมควรต้องโดนตบเลยหรอคะ เวลาจะสอนอะไรเราก็จะมาจิกหู หยิกหูแล้วค่อยพูด ทั้งๆที่เราว่าเราก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
พอเข้ามัธยม เราเริ่มเจอโลกใหม่ๆ เจอเพื่อน เราก็มีคนคุยด้วย เวลาเราโดนพ่อตีโดนอะไรมา เราก็คุยกับเพื่อนแทน เราไม่เคยบอกความรู้สึกอะไรเรากับที่บ้านเลยค่ะ เพราะบอกไปเราก็ผิด เราก็โดนทำร้าย ตอนอยู่มอต้นเราเรียนพิเศษเลิกเที่ยง แต่เราก็อยู่โรงเรียน เล่นๆกับเพื่อนจนเรากลับบ่ายๆ ขึ้นรถไปก็โดนตบค่ะ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แล้วก็ว่าว่าเราดื้อ เราทะเลาะกับเพื่อนเราไปคุยกับพ่อแม่ พ่อบอกว่าเราผิดเราไม่ดี ค่ะ เราก็คิดกับตัวเองและไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังอีก ที่บ้านไม่ให่มีแฟนค่ะ เราก็แอบมี เค้าเจอไอแพดเรามีรูปคู่กะแฟน ก็ให้เลิก บอกว่าจะดิ้อ การเรียนจะไม่ดี แต่เราก็ไม่ได้เลิกค่ะ เพราะเราก็รู้สึกไม่ดีแล้ว ไม่อยากคุยกับที่บ้านแล้ว พอมีแฟนเราก็มีคนรับฟัง มีคนตามใจ มีคนเข้าใจ มอปลายจนถึงปัจจุบันนี้ หลังห้าโมงเราจะมีสายจากที่บ้านโทรตามโทรถามบอกให้กลับบ้านได้แล้ว ไม่ต่ำกว่า5สายทุกวัน ก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยเราก็ทะเลาะกับที่บ้านอีกค่ะ เราไม่ใช่คนเรียนไม่ดีค่ะ เราติดทั้งรับตรง แอดมิชชั่นได้ เราอยากเรียนนิเทศศาสตร์ แต่ก็ไม่ได้แอดเข้ามหาลัยรัฐ เพราะเรามีที่ที่เราอยากเรียนอยู่แล้ว เราจึงขอเรียนเอกชน พ่อพูดว่า ทำไมไม่สู้อะ อย่ากลัวดิ จะไปกลัวทำไม.... คือเราไม่ได้กลัวค่ะ แต่เราอยากเรียนที่นั่นจริงๆ ถ้าเราพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ก็จะโดนด่า ดีไม่ดีโดนตบ ระหว่างช่วงเวลานั้นเราอยู่ในช่วงเครียดมากๆ มันมีเรื่องพ่อด่าเรา ตบตีเรา เรื่องพ่อกับน้า เราถึงขั้นบอกแม่ว่าแม่เดี๋ยวกินข้าวเสร็จคุยกะหนูนะ หนูอยากคุยด้วย น้ารู้ค่ะว่าเราจะพูดเรื่องอะไร น้าเลยมาคุยกับเราก่อน เราถามน้าไปว่าแม่รู้หรอ น้าบอกแม่รู้ แต่มีคนบอกว่าอย่าทิ้งน้อง เราก็คิดในใจแต่ก็ไม่ได้เชื่อค่ะ แต่วันนั้นเราก็ร้องไห้จนไม่ได้คุยกับแม่ พอเข้ามหาลัยเราได้เรียนมหาลัยที่เราหวังค่ะ แต่ล่าสุดเมื่อหัวค่ำ แม่บอกให้เราช่วยพ่อทำงาน เรารู้สึกไม่อยากได้ยินคำว่าพ่อ เรารู้สึกไม่อยากอยู่บ้าน เรารักน้าเรามากค่ะ ถ้าแม่บอกให้ช่วยทำงานที่บ้าน เราจะไม่เป็นอะไร เราช่วยงานได้ค่ะ เราไม่ได้อิดออกหรือขึ้เกียจอะไร แต่พอมีคำว่าพ่อมันรู้สึกมีอาจารขึ้นมาทางจิตใจทันทีเลยค่ะ หบังจากแม่พูด เราก็ปฏิเสธแล้วขึ้นห้องมา แม่ก็ตามมาคุยกับเรา แม่บอกว่าก็ช่วยเค้าหน่อย เราเรียนอยู่เราต้องใช้เงิน ตอนนั้นเราไม่รู้อะไรแล้วค่ะ เราตอบไปว่า งั้นถ้าหนูทำงานมีเงินก็ไม่ต้องยุ่งอะไรแล้วใช่ป้ะ แม่บอกว่าก็ไม่ แม่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ถ้าเราทำงานเรามีเงินมันก็สบายไง น้ำเสียงและเนื้อมันทำให้รู้สึกว่าแม่ก็เพิ่งคิดเมื่อกี้  แม่บอกว่าเราไม่เคยเถียงแม่เลยนะก่อนหน้านี้ เราได้แต่คิดในใจแต่มันพูดไม่ออกค่ะ เราอยากบอกเค้าว่าที่เราไม่พูดก็ไม่ใช่เราไม่รู้สึก แต่เราเก็บไปพูดกับคนอื่น มันก็พูดไม่ออกค่ะ แม่ก็ได้แต่คิดว่าเราดื้อแล้ว เราก็ได้แต่ฟัง พอแม่กลับห้องไปเราก็ร้องไห้ เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรแล้วค่ะ ยังมีเรื่องราวอีกมายมากค่ะที่เราคงเล่าไม่หมดที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับพ่อ เราไม่อยากอยู่บ้าน เวลาเราอยู่บ้านเราจะแย่ เรารู้สึกไม่ดี เราไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนี้กับเรายังไง เราอยากรู้ว่าเราผิดมากไหมที่เราเป็นแบบนี้คิดแบบนี้ เราควรทำอะไร เรารู้สึกมากๆจนต้องมาพูดในนี้ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ เราพิมพ์รอบเดียวไม่กล้าย้อนอ่านเลย กลัวร้องไห้ น้อมรับทุกคำติค่ะ ขอบคุณค่ะ