อาถรรพ์จากงานเขียน

เป็นครั้งแรกที่เขียนนวนิยายแนวลี้ลับย้อนยุคไปไกลถึงขอมโบราณ ความน่าสะพรึงกลัวไม่ได้อยู่แค่จินตนาการในหัวเท่านั้น
หากยังมีบรรยากาศรอบกายที่แปรเปลี่ยน
เริ่มแรก...เมื่อเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทำงาน กลิ่นเหม็นสาปคล้ายศพจะโชยชายขึ้นมาทันที ทั้งที่โต๊ะทำงานก็ใช้เป็นโต๊ะทานข้าวในตอนเย็นทุกครั้ง
เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเป็นประจำทุกวัน จนต้องหาสาเหตุในใจตอนนั้นคิดว่าจิ้งจกตายแน่ๆ แต่หาเท่าไรก้หาไม่เจอ
ครั้งที่สอง...หยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพลง เพลงที่เปิดฟังก็คือเพลงเดิมๆที่เปิดมาแล้วไม่ต่ำกว่า ยี่สิบสามสิบรอบ หากครั้งนี้มีเสียงผู้หญิงแทรกขึ้นมา

'คนแพ้ที่ไม่มีน้ำตา พี่เบิร์ด ธงไชย'
ความรู้สึกแรกคือหัวเราะพรืด...ไอพอดก็เอ๋อเป็นเนอะ

ครั้งที่สาม...นั่งรถตู้โดยสารกลับบ้าน ยางระเบิดพอลงจากรถเห็นสภาพยางเท่านั้นแหละ แหลกเหลวเหลือแต่โครง!

ยังไม่นับความฝันที่เกี่ยวเนื่องกับบุคคลที่เสียชีวิตไปแล้ว ที่มักวนเวียนเข้ามาในคืนวันพระ

ตัดสินใจเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้กับเพื่อนนักเขียนหลายคนฟัง
สิ่งที่ต้องกระทำคือ
ขอขมา! ทำบุญกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล