เหมือนจะจบ แต่กลับไม่จบ

เมื่อ 3 เดือนก่อนมีโอกาสได้คุยกับรุ่นพี่คนนึง เราคุยกันทุกวัน สนิทจนเหมือนแฟน แต่เขามีแฟนอยู่แล้ว เลยไม่ได้คบกัน คุยได้ประมาณเดือนนึงเขาก็เลิกกับแฟนมาคบกับเรา แต่คบได้ไม่นานเขาก็กลับไปหาแฟน หลังจากนั้นเราก็บล็อคเฟส ลบไลน์ ปิดทุกช่องทางการติดต่อ และมันก็ทำให้เราห่างกัน และกลับไปอยู่จุดๆเดิม จุดที่เราเป็นแค่คนรู้จักไม่ได้สนิทอะไร ผ่านไปอีกปประมาณเดือนนึง เรื่องของเขาไม่ได้อยู่ในความคิดเราแล้ว เราสองคนไม่ค่อยเจอกันเพราะเขาอยู่มอหกไม่ค่อยอยู่โรงเรียน เดี๋ยวสอบนู้นทีนี้ที เข้าเดือนพฤศจิกา ช่วงกี่ฬาสีเราอยู่ซ้อมบาสถึงค่ำ พี่เขาก็มาเทรนให้น้องๆที่สี (อยู่คนล่ะสี) ซ้อมสนามเดียวกันเลยได้เจอกัน ก็ไม่ได้ทักทาย หรือยิ้มให้อะไรเลยนะ เราต่างก็เฉย เหมือนคนไม่รู้จักอ่ะค่ะ ตกเย็นพี่เขาโทรมาถามว่าถึงบ้านยัง ทำไรอยู่ กลับค่ำจัง บลาๆๆๆ เราแอบงงนะว่าคือไร?? คิดถึง เหงา หรือกดผิดเบอร์แล้วแถต่อ คุยไม่ถึงห้านาทีก็วางไป และวันนี้เขาก็โทรมาเหมือนเดิม ถามนู้นนี่นิดหน่อยแล้วตบท้ายด้วยคำว่า พรุ่งนี้โทรปลุกด้วยนะ ทุกครั้งที่เขาโทรมาเราก็รู้ว่าตัวเองมีค่าสำหรับเขาน้อยมากแค่ไหน ไม่ชอบเวลาตัวเองทำตัวไร้ค่าแบบนี้ แต่ทุกครั้งที่เขาโทรมากลับห้ามตัวเองไม่ให้กดรับไม่ได้ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สำหรับคนเหงาๆคงเข้าใจในเวลาที่เราโดดเดี่ยว เหงาไม่มีใครสักคนไร้ตัวตน พอมีคนมองเห็นเรามันก็ดีใจอยู่แล้วแหละ แม้จะรู้ว่าเขาจะเห็นเราแค่เลือนลาง ฉันกำลังอ่อนแอมากถึงมากที่สุด ฉันต่อต้านความเหงาตัวเองไม่ได้