สวัสดีครับ
วันนี้อยากมาแชร์เรื่องเล่าเศร้าๆ ที่พึ่งโดนทิ้งมาครับ
ผมก็ไม่เด็กหรอกครับ แต่ผมคุยกับคนๆนึง ซึ่งผมคิดว่าเขาน่ะ เข้ากันได้สำหรับผม
ด้วยคาแร๊คเตอร์ของผมคือคนชอบวางแผน ชอบใช้เหตุผล กับเรื่องทุกเรื่อง
ซึ่งผมคิดว่า ความรักทำไมต้องใช้หลักการอะไรขนาดนั้น 5555 งี้แหละครับ ความรักแตกต่างกัน
เริ่มต้นก็จากคุยกันในเฟสบุคครับ เช่นเคย แต่คุยกันได้ 3 วัน ช่วงนั้นรับปริญญาครับ ผมก็ไปถ่ายรูปให้เขา (ถ่ายไม่เก่งครับกำลังฝึกๆ)
ก็ไปถ่ายให้เขาอะครับ ละก็หลังจากนั้นก็คุยกันมาทุกๆวัน เปลี่ยนมาคุยไลน์
แต่ว่า พอคุยกันมาได้ 1 เดือนมั้ง ซึ่งโดยส่วนตัวผมเป็นคนติดเกมครับ การคุยกันนั้นทำให้น้อยลงนิดนึง ฉะนั้นความรู้สึกที่ดีด้วยกันก็น้อยลงตามไปด้วย
แต่ผมมองว่า ผมไม่ได้สร้างภาพให้คนคนนึงประทับใจเมื่อแรกเจอและแรกคุย มองว่า ทำให้เขามีเวลาส่วนตัวเพิ่มขึ้น เพราะเขาก็เรียนหนักครับ หนักๆมากๆจนต้องตื่นเช้ามืดนั่งรถไปเรียน
ครับ เราก็นัดเจอกัน กินข้าวกัน ผมชอบนัดไปกินข้าวดูหนัง เพราะผมชอบดูหนัง ณ ระหว่างที่เจอกันเรารู้สึกดีครับ อยู่ด้วยแล้วดี เข้ากันได้ดี แต่หลังจากที่ไม่ได้เจอกัน เราก็รู้สึกเฉยๆ เหมือนกับว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันคุยด้วยกัน ทุกครั้งที่คุยผ่านแชท เหมือนพวกเราทำทุกๆอย่างให้เป็นหน้าที่ว่า "กินข้าวหรือยัง" "อาบน้ำยังอะ" "จะนอนยังน้า" ประมาณเนี่ยอะครับ
เมื่อมีเวลาที่ไม่โอเคร ผมก็จะมานั่งคุยกันว่าเราควรทำยังไงกับปัญหานี้ ซึ่งทุกครั้งที่คุยเราต่างเข้าใจกันว่ามีทางแก้ มีทางออก "และบางที เขาก็บอกว่า ให้เวลามันรักษา" ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าปล่อยเวลาให้รักษาทำไม (แค่ผมนะที่คิดคนเดียวในโลกนี้) เพราะผมคิดว่า เวลาไม่ได้ช่วยหรอก อยู่ที่ตัวของเราทั้งคู่มากกว่า
ก็ใช้เวลาต่างๆมามาย ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็เป็นห่วงครับ เป็นห่วงผมสุขภาพ ทุกๆอย่างๆ เพราะผมก็ดูดบุหรี่ กินเหล้ากับเพื่อนๆ เขาบอกว่าเขาไม่ได้ไม่ชอบ แต่เขาอยากให้เบาๆ ลดๆลงบ้าง อื้อ เข้าใจครับ แม้ไม่ใช่สุขภาพของเขา เขาก็ยังเป็นห่วง ดีครับ ผมชอบที่เป็นห่วงตัวผม
แต่.. .. ... "เราไม่ได้คบกันนะครับ ผมอยากคุยไปนานๆก่อน ดูไปนานๆ" เมื่อเวลาผ่านมา 3 เดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นน่ะ เคยถามว่าเลิกกับแฟนเก่าทำไมอะไรยังไงแล้ว แล้วยังคุยกันอยู่ไหม "ก็คุยอยู่บ้างแหละ" อื้ม ผมเข้าใจครับ เป็นธรรมดา คุยกับแฟนเก่า มันไม่ใช่เรื่องของผมก็คุยไป แต่ผมบอกว่า "คุยได้ แต่ให้รู้ว่า มีเรานะ ให้เกียรติเราด้วย อย่ามากอย่าน้อยเกินไป" ซึ่งนั่นเป็นช่องโหว่ครับ แล้วเขาเคยนะครับ พูดว่า "ถ้าเรารู้สึกเฉยๆแบบนี้ไปตลอด แล้วพอวันหนึ่งมีคนมาทำให้เขารู้สึกดีมากกว่าล่ะ" ผมเข้าใจและคิดมานานพอสมควรว่า เออหว่ะ มันเป็นจริงๆ และผมก็เคยเป็นละครับ มีคนมาทำให้รู้สึกดีกว่า แค่วันเดียว ผมก็หลง ผมเลยบอกว่า "งั้นเราเป็นเพื่อนกันก็พอ เรามันไม่ดีเอง"
แต่ผมไม่เอาครับ เพราะผมไม่อยากหาใครใหม่ คนที่มีอยู่แล้วมันดีสำหรับผมละ ก็เลย คุยกันปกติต่อมาเรื่อยๆ เหมือนเดิม ผมก็บอกเขานะ เขาเข้าใจดีครับ ถามว่าโกรธไม่ ก็ไม่ เพราะผมไม่ได้เข้าไปมีอะไรกับเขา ไม่ได้เจอกัน แค่ในโซเชียลครับ โอเค ผมผิดอันนี้ ผมก็ยอมรับ
แต่แล้ว เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาน่ะครับ ไม่ตอบแชทผมเลยทั้งวัน มาตอบตอนดึกๆว่า "อยู่กับแฟนเก่านะ ไว้คุยกัน ขอโทษนะ" แล้วก็ส่งสติ๊กเกอร์ ครับ ผมอ่านแล้วไม่ตอบ ในใจผมคิดแล้วครับว่า อื้อ เพราะผมเองแหละ ที่ทำให้มีช่องโหว่แบบนี้
*** วันต่อมาผมเลยบอกว่า ขอเวลา 30 นาทีตอบแชทหน่อย หรือว่าไม่ว่าง เขาบอกว่า "ไม่ว่าง ขับรถอยู่" ก็เลยถามไปว่า เรียนอยู่หรอ "ป่าว วันนี้วันหยุด ไม่มีเรียน ไปเที่ยวมา" โอเครรรรรรรรรรรรรรรรรร ไปเที่ยวกันมา ไปนอนด้วยกันมา ซึ่งนั่นคือเรื่องส่วนตัวของเขา ผมไม่ถามครับ เรื่องของเขา จัดการเอาเอง ผมไม่เกี่ยว เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกัน ผมตระหนักคิดตลอดว่า ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ จะไปโวยวายไม่ได้
พอเขาถึงบ้านครับ ผมก็โทรไปเลย ก็ได้ความประมาณว่า เรื่องเหล่าเนี่ยผมควรไปถามเขาไหมว่าเขาทำอะไร ไปทำไม ทำทำไม ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม ผมไม่ควรถามด้วยซ้ำ เพราะเป็นเรื่องของเขา **เขาก็พูดประมาณว่า อื้อ จะโกรธจะเกลียดอะไร เขาเข้าใจทุกอย่างเลย**
ผมเลยถามไปคำหนึ่งว่า "คุยกับแฟนเก่าเนี่ย คุยกันมาตั้งแต่ที่เราเริ่มคุยกันแล้วใช่ไหม" เขาบอกว่า "ก็ไม่ได้คุยกันแบบนั้นนะ ก็ทักทายกันบ้างแบบเป็นห่วง" ผมเลยตอบไปอีกทีว่า "คุยแบบ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง ไปไหน อยู่ไหน แบบที่เคยถามเราใช่ไหม แล้วมันต่างจากที่คุยกับเราตรงไหนอะ ทั้งๆที่คุยกับเราก็คุยแบบนี้" เขาก็ไม่ตอบอะไรครับก็คงจริง ผมเลยบอกว่า "นี่เราเป็นคนคั่นเวลาใช่ไหม นี่เห็นเราเป็นอะไรอะ" คือความคิดกับใจตอนนั้นคือ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวครับ อยากโวยวาย แต่ทำไม่ได้ มันอึดอัดมากครับ จนผมพูดไว้ประโยคสุดท้ายประมาณว่า "งั้นเราก็เลิกคุยกันแค่นี้แหละ ทีหลังเวลามีแฟนอย่าทำแบบนี้ อย่าไปนอกใจคุยกับใคร จะคบกับใครก็คิดดีๆ คิดเยอะๆ ไม่ใช่ไม่คิดเลย อย่าทำแบบนี้อีก" กดวางสายเลยครับ ผมทำใจไม่ได้ ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนคั่นเวลามา 3 เดือน ถามว่าผมเสียใจไหม เสียใจมากครับ น้ำตาไม่ได้เสียหรอกครับ แต่มาคลอในตา กลับมาถึงห้องก็อดคิดไม่ได้ ผมเลยแชทไปบอกว่า
"ไม่ได้เกลียดไม่โกรธนะ มันไร้สาระ แต่ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใย เพราะมันเหมือนตอนนี้เราร้องไห้อยู่ แล้วมาปลอบใจเรา เราจะยิ่งร้อง จะคุยหรือจะอะไร ให้โทรมา ไม่ต้องแชท อยากได้ยินจากปาก ไม่อยากเห็นพิมพ์ มันไม่รู้สึก"
เขาก็เข้าใจครับ เพราะผมเคยบอกละ ตอนนี้ก็เย็นลงบ้างละครับ อยากให้คนที่ผมคุยด้วยแล้วมาเห็นน่ะ ให้เข้าใจว่า มันเป็นพื้นที่ไว้ให้ผมระบายนะครับ ผมไม่เกลียดไม่โกรธเลยครับ แค่รอเวลาผ่านไปเดี๋ยวผมก็เหมือนเดิมเอง แค่ตอนนี้ผมเสียใจและทำใจไม่ได้นะครับ TT
ทำใจไม่ได้จริงๆ อยากให้เพื่อนๆมาแชร์ประสบการณ์ให้อ่านบ้างครับ เพราะตอนนี้ผมไม่กล้ารักใครเลย TT
ขอบคุณที่อ่านและเข้าใจผมนะครับ
คืนนี้มันเหงา อยากฟังเรื่องเล่าเศร้าๆ จากคนโดนทิ้ง
วันนี้อยากมาแชร์เรื่องเล่าเศร้าๆ ที่พึ่งโดนทิ้งมาครับ
ผมก็ไม่เด็กหรอกครับ แต่ผมคุยกับคนๆนึง ซึ่งผมคิดว่าเขาน่ะ เข้ากันได้สำหรับผม
ด้วยคาแร๊คเตอร์ของผมคือคนชอบวางแผน ชอบใช้เหตุผล กับเรื่องทุกเรื่อง
ซึ่งผมคิดว่า ความรักทำไมต้องใช้หลักการอะไรขนาดนั้น 5555 งี้แหละครับ ความรักแตกต่างกัน
เริ่มต้นก็จากคุยกันในเฟสบุคครับ เช่นเคย แต่คุยกันได้ 3 วัน ช่วงนั้นรับปริญญาครับ ผมก็ไปถ่ายรูปให้เขา (ถ่ายไม่เก่งครับกำลังฝึกๆ)
ก็ไปถ่ายให้เขาอะครับ ละก็หลังจากนั้นก็คุยกันมาทุกๆวัน เปลี่ยนมาคุยไลน์
แต่ว่า พอคุยกันมาได้ 1 เดือนมั้ง ซึ่งโดยส่วนตัวผมเป็นคนติดเกมครับ การคุยกันนั้นทำให้น้อยลงนิดนึง ฉะนั้นความรู้สึกที่ดีด้วยกันก็น้อยลงตามไปด้วย
แต่ผมมองว่า ผมไม่ได้สร้างภาพให้คนคนนึงประทับใจเมื่อแรกเจอและแรกคุย มองว่า ทำให้เขามีเวลาส่วนตัวเพิ่มขึ้น เพราะเขาก็เรียนหนักครับ หนักๆมากๆจนต้องตื่นเช้ามืดนั่งรถไปเรียน
ครับ เราก็นัดเจอกัน กินข้าวกัน ผมชอบนัดไปกินข้าวดูหนัง เพราะผมชอบดูหนัง ณ ระหว่างที่เจอกันเรารู้สึกดีครับ อยู่ด้วยแล้วดี เข้ากันได้ดี แต่หลังจากที่ไม่ได้เจอกัน เราก็รู้สึกเฉยๆ เหมือนกับว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันคุยด้วยกัน ทุกครั้งที่คุยผ่านแชท เหมือนพวกเราทำทุกๆอย่างให้เป็นหน้าที่ว่า "กินข้าวหรือยัง" "อาบน้ำยังอะ" "จะนอนยังน้า" ประมาณเนี่ยอะครับ
เมื่อมีเวลาที่ไม่โอเคร ผมก็จะมานั่งคุยกันว่าเราควรทำยังไงกับปัญหานี้ ซึ่งทุกครั้งที่คุยเราต่างเข้าใจกันว่ามีทางแก้ มีทางออก "และบางที เขาก็บอกว่า ให้เวลามันรักษา" ซึ่งผมไม่เข้าใจว่าปล่อยเวลาให้รักษาทำไม (แค่ผมนะที่คิดคนเดียวในโลกนี้) เพราะผมคิดว่า เวลาไม่ได้ช่วยหรอก อยู่ที่ตัวของเราทั้งคู่มากกว่า
ก็ใช้เวลาต่างๆมามาย ทั้งนี้ทั้งนั้นเขาก็เป็นห่วงครับ เป็นห่วงผมสุขภาพ ทุกๆอย่างๆ เพราะผมก็ดูดบุหรี่ กินเหล้ากับเพื่อนๆ เขาบอกว่าเขาไม่ได้ไม่ชอบ แต่เขาอยากให้เบาๆ ลดๆลงบ้าง อื้อ เข้าใจครับ แม้ไม่ใช่สุขภาพของเขา เขาก็ยังเป็นห่วง ดีครับ ผมชอบที่เป็นห่วงตัวผม
แต่.. .. ... "เราไม่ได้คบกันนะครับ ผมอยากคุยไปนานๆก่อน ดูไปนานๆ" เมื่อเวลาผ่านมา 3 เดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นน่ะ เคยถามว่าเลิกกับแฟนเก่าทำไมอะไรยังไงแล้ว แล้วยังคุยกันอยู่ไหม "ก็คุยอยู่บ้างแหละ" อื้ม ผมเข้าใจครับ เป็นธรรมดา คุยกับแฟนเก่า มันไม่ใช่เรื่องของผมก็คุยไป แต่ผมบอกว่า "คุยได้ แต่ให้รู้ว่า มีเรานะ ให้เกียรติเราด้วย อย่ามากอย่าน้อยเกินไป" ซึ่งนั่นเป็นช่องโหว่ครับ แล้วเขาเคยนะครับ พูดว่า "ถ้าเรารู้สึกเฉยๆแบบนี้ไปตลอด แล้วพอวันหนึ่งมีคนมาทำให้เขารู้สึกดีมากกว่าล่ะ" ผมเข้าใจและคิดมานานพอสมควรว่า เออหว่ะ มันเป็นจริงๆ และผมก็เคยเป็นละครับ มีคนมาทำให้รู้สึกดีกว่า แค่วันเดียว ผมก็หลง ผมเลยบอกว่า "งั้นเราเป็นเพื่อนกันก็พอ เรามันไม่ดีเอง"
แต่ผมไม่เอาครับ เพราะผมไม่อยากหาใครใหม่ คนที่มีอยู่แล้วมันดีสำหรับผมละ ก็เลย คุยกันปกติต่อมาเรื่อยๆ เหมือนเดิม ผมก็บอกเขานะ เขาเข้าใจดีครับ ถามว่าโกรธไม่ ก็ไม่ เพราะผมไม่ได้เข้าไปมีอะไรกับเขา ไม่ได้เจอกัน แค่ในโซเชียลครับ โอเค ผมผิดอันนี้ ผมก็ยอมรับ
แต่แล้ว เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาน่ะครับ ไม่ตอบแชทผมเลยทั้งวัน มาตอบตอนดึกๆว่า "อยู่กับแฟนเก่านะ ไว้คุยกัน ขอโทษนะ" แล้วก็ส่งสติ๊กเกอร์ ครับ ผมอ่านแล้วไม่ตอบ ในใจผมคิดแล้วครับว่า อื้อ เพราะผมเองแหละ ที่ทำให้มีช่องโหว่แบบนี้
*** วันต่อมาผมเลยบอกว่า ขอเวลา 30 นาทีตอบแชทหน่อย หรือว่าไม่ว่าง เขาบอกว่า "ไม่ว่าง ขับรถอยู่" ก็เลยถามไปว่า เรียนอยู่หรอ "ป่าว วันนี้วันหยุด ไม่มีเรียน ไปเที่ยวมา" โอเครรรรรรรรรรรรรรรรรร ไปเที่ยวกันมา ไปนอนด้วยกันมา ซึ่งนั่นคือเรื่องส่วนตัวของเขา ผมไม่ถามครับ เรื่องของเขา จัดการเอาเอง ผมไม่เกี่ยว เพราะเราไม่ได้เป็นแฟนกัน ผมตระหนักคิดตลอดว่า ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ จะไปโวยวายไม่ได้
พอเขาถึงบ้านครับ ผมก็โทรไปเลย ก็ได้ความประมาณว่า เรื่องเหล่าเนี่ยผมควรไปถามเขาไหมว่าเขาทำอะไร ไปทำไม ทำทำไม ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม ผมไม่ควรถามด้วยซ้ำ เพราะเป็นเรื่องของเขา **เขาก็พูดประมาณว่า อื้อ จะโกรธจะเกลียดอะไร เขาเข้าใจทุกอย่างเลย**
ผมเลยถามไปคำหนึ่งว่า "คุยกับแฟนเก่าเนี่ย คุยกันมาตั้งแต่ที่เราเริ่มคุยกันแล้วใช่ไหม" เขาบอกว่า "ก็ไม่ได้คุยกันแบบนั้นนะ ก็ทักทายกันบ้างแบบเป็นห่วง" ผมเลยตอบไปอีกทีว่า "คุยแบบ กินข้าวยัง อาบน้ำยัง ไปไหน อยู่ไหน แบบที่เคยถามเราใช่ไหม แล้วมันต่างจากที่คุยกับเราตรงไหนอะ ทั้งๆที่คุยกับเราก็คุยแบบนี้" เขาก็ไม่ตอบอะไรครับก็คงจริง ผมเลยบอกว่า "นี่เราเป็นคนคั่นเวลาใช่ไหม นี่เห็นเราเป็นอะไรอะ" คือความคิดกับใจตอนนั้นคือ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวครับ อยากโวยวาย แต่ทำไม่ได้ มันอึดอัดมากครับ จนผมพูดไว้ประโยคสุดท้ายประมาณว่า "งั้นเราก็เลิกคุยกันแค่นี้แหละ ทีหลังเวลามีแฟนอย่าทำแบบนี้ อย่าไปนอกใจคุยกับใคร จะคบกับใครก็คิดดีๆ คิดเยอะๆ ไม่ใช่ไม่คิดเลย อย่าทำแบบนี้อีก" กดวางสายเลยครับ ผมทำใจไม่ได้ ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนคั่นเวลามา 3 เดือน ถามว่าผมเสียใจไหม เสียใจมากครับ น้ำตาไม่ได้เสียหรอกครับ แต่มาคลอในตา กลับมาถึงห้องก็อดคิดไม่ได้ ผมเลยแชทไปบอกว่า
"ไม่ได้เกลียดไม่โกรธนะ มันไร้สาระ แต่ไม่ต้องมาเป็นห่วงเป็นใย เพราะมันเหมือนตอนนี้เราร้องไห้อยู่ แล้วมาปลอบใจเรา เราจะยิ่งร้อง จะคุยหรือจะอะไร ให้โทรมา ไม่ต้องแชท อยากได้ยินจากปาก ไม่อยากเห็นพิมพ์ มันไม่รู้สึก"
เขาก็เข้าใจครับ เพราะผมเคยบอกละ ตอนนี้ก็เย็นลงบ้างละครับ อยากให้คนที่ผมคุยด้วยแล้วมาเห็นน่ะ ให้เข้าใจว่า มันเป็นพื้นที่ไว้ให้ผมระบายนะครับ ผมไม่เกลียดไม่โกรธเลยครับ แค่รอเวลาผ่านไปเดี๋ยวผมก็เหมือนเดิมเอง แค่ตอนนี้ผมเสียใจและทำใจไม่ได้นะครับ TT
ทำใจไม่ได้จริงๆ อยากให้เพื่อนๆมาแชร์ประสบการณ์ให้อ่านบ้างครับ เพราะตอนนี้ผมไม่กล้ารักใครเลย TT
ขอบคุณที่อ่านและเข้าใจผมนะครับ