จากเฟสบุคของคุณหมอสมฤทธ์ เวียงสมุทร
ไม่น่าเชื่อว่าหมาพิการ ดำเป๋จะยอมสละอาหารให้กับแม่และน้องๆ
อ่านแล้วผมเชื่อว่าทุกคนอยากอุปการะหมาจรตัวนี้
เรื่องเล่า จากบ้านแปดเซียน+3(..กรุณาดูภาพตั้งแต่ต้นจนจบครับ..แม้ไม่อ่าน..ก็เข้าใจเรื่องเราได้ทั้งหมดครับ..)
..."หมาพิการ ขอทานอาหาร ไปให้แม่"...เมื่อวานช่วงเย็น..ผมเดินออกจากบ้านพัก..เพื่อไปคลินิก..เจอ ดำเป๋ นั่งยิ้มอยู่หน้าบ้าน..คิดว่าคงหิว..มาขออาหาร..เพราะไม่เจอกัน..เกือบหนึ่งวันเต็ม..กลับไปเอาอาหารมาให้..นั่งเฝ้าแต่ไม่กิน..คิดว่ากับน้อยไป..เลยเติมกับให้..ก็ไม่กิน..ผมจะเก็บถาดอาหาร..เขาก็นั่งรออยู่ที่เดิม..เหมือนจะขอกิน..เลยวางให้อีกครั้ง..ก็นั่งเฝ้าเหมือนเดิม..ผมถาม "ทำไมไม่กิน ไม่หิวรึ" เขายิ้ม..แล้วหันกลับไป..ตามเส้นทางที่เขาเดินมา..เหมือนดูว่าจะมีใครตามมาไหม..หรือไม่..ก็ต้องการให้ผมมองตาม..ผมถามทีไร..เขาก็ทำอย่างนั้นถึงสามครั้ง..ผมถามเล่นๆว่า "มาขออาหารไปให้ แม่ด่าง รึ" เขายิ้ม..ผมเลยเดินไปตามถนน..ในทิศทางที่ แม่ด่าง กับน้องเขาอาศัยอยู่ เขารีบเดินสองขาตามผม..ด้วยใบหน้าที่ยิ้ม..ผมเลยเดาเอาว่า..เขาน่าจะต้องการความช่วยเหลือ..อะไรสักอย่าง..เกี่ยวกับแม่เเละน้องเขาแน่ๆ..จึงกลับมาเอาอาหาร..แล้วเดินไปดู..ที่ๆแม่และน้องๆเขาอยู่..ระยะทางประมาณ 100 กว่าเมตร..ไม่ใกลมากสำหรับคน..แต่สำหรับหมา..ที่เดินได้แค่สองขาหน้า..ก็ต้องหยุดพักหลายรอบ..กว่าจะถึง..ผมต้องรอ ดำเป๋ เป็นระยะ..ช่วงท้ายๆ..ดำเป๋ พักนาน..ผมเลยล่วงหน้าไปก่อน..ถึงที่พัก..ทุกตัวปลอดภัยดี..เห็น แม่ด่าง นั่งหอบให้ลูกดูดนม..เห็นผมไปรีบเดินมาที่ถาดอาหาร..ผมเทอาหารให้..กินใหญ่เลย..สักพัก ดำเป๋ ตามมาถึง..นอนดูแม่กินอาหาร..อย่างมีความสุข..เอาอาหารให้เพื่อ..ก็ไม่กิน..ได้แต่นอนดู แม่ด่าง กิน..สีหน้า ดำเป๋ ดูมีความสุขมากกว่า แม่ด่าง เสียอีก...
....ผมกับคุณยายอีกคน(แม่เจ้าหน้าที่ใน รพ.)..ที่แกตามดู..และเห็นเหตุหารณ์ตั้งแต่แรก..ทึ่งในสิ่งที่ ดำเป๋ ทำ..ดูจากสีหน้าและรอยยิ้ม..คิดว่าแกก็คงเข้าใจเหมือนผม....
....ผมยืนดูพักนึง..ขณะนั้น..มันมีหลายความรู้สึก..เกิดขึ้นในตัวผม..ทั้งซาบซึ้ง ทึ่ง และสงสัย ว่าสัตว์เดรัชฉาน..คิดและแบบนี้..เป็นด้วยหรือ..ก่อนผมกลับ ดำเป๋ หันมายิ้มให้ผม..เขาจะสื่ออะไรกับผม..ผมไม่รู้..แต่ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก..ผมต่างหาก..ต้องขอบคุณเขา..ในการเป็นตัวอย่าง..ของความดีงาม..ทั้งจิตใจและการกระทำ....
....หากการจะเรียกใคร..ว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ..โดยดูที่จิตใจ..และการกระทำที่ดีงาม..ดำเป๋..ก็ควรจะถูกเรียกขานว่า สัตว์ประเสริฐ เช่นกัน....
ดำเป๋ที่กตัญญูรู้คุณแม่หมาที่ต้องเลี้ยงน้อง อยากให้ช่วยกันแชร์เรื่องราวดีๆของหมาพิการตัวหนึ่งให้โลกรู้ อ่านแล้วน้ำตาไหล
ไม่น่าเชื่อว่าหมาพิการ ดำเป๋จะยอมสละอาหารให้กับแม่และน้องๆ
อ่านแล้วผมเชื่อว่าทุกคนอยากอุปการะหมาจรตัวนี้
เรื่องเล่า จากบ้านแปดเซียน+3(..กรุณาดูภาพตั้งแต่ต้นจนจบครับ..แม้ไม่อ่าน..ก็เข้าใจเรื่องเราได้ทั้งหมดครับ..)
..."หมาพิการ ขอทานอาหาร ไปให้แม่"...เมื่อวานช่วงเย็น..ผมเดินออกจากบ้านพัก..เพื่อไปคลินิก..เจอ ดำเป๋ นั่งยิ้มอยู่หน้าบ้าน..คิดว่าคงหิว..มาขออาหาร..เพราะไม่เจอกัน..เกือบหนึ่งวันเต็ม..กลับไปเอาอาหารมาให้..นั่งเฝ้าแต่ไม่กิน..คิดว่ากับน้อยไป..เลยเติมกับให้..ก็ไม่กิน..ผมจะเก็บถาดอาหาร..เขาก็นั่งรออยู่ที่เดิม..เหมือนจะขอกิน..เลยวางให้อีกครั้ง..ก็นั่งเฝ้าเหมือนเดิม..ผมถาม "ทำไมไม่กิน ไม่หิวรึ" เขายิ้ม..แล้วหันกลับไป..ตามเส้นทางที่เขาเดินมา..เหมือนดูว่าจะมีใครตามมาไหม..หรือไม่..ก็ต้องการให้ผมมองตาม..ผมถามทีไร..เขาก็ทำอย่างนั้นถึงสามครั้ง..ผมถามเล่นๆว่า "มาขออาหารไปให้ แม่ด่าง รึ" เขายิ้ม..ผมเลยเดินไปตามถนน..ในทิศทางที่ แม่ด่าง กับน้องเขาอาศัยอยู่ เขารีบเดินสองขาตามผม..ด้วยใบหน้าที่ยิ้ม..ผมเลยเดาเอาว่า..เขาน่าจะต้องการความช่วยเหลือ..อะไรสักอย่าง..เกี่ยวกับแม่เเละน้องเขาแน่ๆ..จึงกลับมาเอาอาหาร..แล้วเดินไปดู..ที่ๆแม่และน้องๆเขาอยู่..ระยะทางประมาณ 100 กว่าเมตร..ไม่ใกลมากสำหรับคน..แต่สำหรับหมา..ที่เดินได้แค่สองขาหน้า..ก็ต้องหยุดพักหลายรอบ..กว่าจะถึง..ผมต้องรอ ดำเป๋ เป็นระยะ..ช่วงท้ายๆ..ดำเป๋ พักนาน..ผมเลยล่วงหน้าไปก่อน..ถึงที่พัก..ทุกตัวปลอดภัยดี..เห็น แม่ด่าง นั่งหอบให้ลูกดูดนม..เห็นผมไปรีบเดินมาที่ถาดอาหาร..ผมเทอาหารให้..กินใหญ่เลย..สักพัก ดำเป๋ ตามมาถึง..นอนดูแม่กินอาหาร..อย่างมีความสุข..เอาอาหารให้เพื่อ..ก็ไม่กิน..ได้แต่นอนดู แม่ด่าง กิน..สีหน้า ดำเป๋ ดูมีความสุขมากกว่า แม่ด่าง เสียอีก...
....ผมกับคุณยายอีกคน(แม่เจ้าหน้าที่ใน รพ.)..ที่แกตามดู..และเห็นเหตุหารณ์ตั้งแต่แรก..ทึ่งในสิ่งที่ ดำเป๋ ทำ..ดูจากสีหน้าและรอยยิ้ม..คิดว่าแกก็คงเข้าใจเหมือนผม....
....ผมยืนดูพักนึง..ขณะนั้น..มันมีหลายความรู้สึก..เกิดขึ้นในตัวผม..ทั้งซาบซึ้ง ทึ่ง และสงสัย ว่าสัตว์เดรัชฉาน..คิดและแบบนี้..เป็นด้วยหรือ..ก่อนผมกลับ ดำเป๋ หันมายิ้มให้ผม..เขาจะสื่ออะไรกับผม..ผมไม่รู้..แต่ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก..ผมต่างหาก..ต้องขอบคุณเขา..ในการเป็นตัวอย่าง..ของความดีงาม..ทั้งจิตใจและการกระทำ....
....หากการจะเรียกใคร..ว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ..โดยดูที่จิตใจ..และการกระทำที่ดีงาม..ดำเป๋..ก็ควรจะถูกเรียกขานว่า สัตว์ประเสริฐ เช่นกัน....