ประมาณสายๆเมื่อวันพุธ ณ รถแอร์สาย142 จากปากน้ำปลายทางอู่แสมดำ
ผมนั่งหลับอยู่บนรถ จนมาถึงบางนากำลังจะขึ้นทางด่วน
มีเสียงลุงคนหนึ่งพูดอะไรคนเดียวเกี่ยวกับรถจะไปไหน
ผมเหลียวหลังเห็นลุง ทราบตอนหลังว่าอายุประมาณ80
กระเป๋าถามลุงจะไปไหน ลุงตอบ ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน
กระเป๋าก็งง แล้วก็เดินไปนั่ง
ผมรู้สึกว่า ลุงแกหลงมาหรือเปล่า ชักเป็นห่วง
รถถึงเคหะพระรามสอง คนลงเกือบหมด ผมถามลุงว่า บ้านอยู่ไหน
ตอบว่าหนามแดง หมู่บ้านล้วนพฤกษาซอยพัฒนาสุข
ถิ่นนี้ผมเคยอยู่ รู้จักอยู่บ้าง ก็เลย อาสากลับไปส่ง โดยนั่งรถสายเดิมที่อู่กลับ
ลงรถที่อู่แสมดำ ผมถามลุงไปเข้าห้องน้ำก่อนไหม ตอนมาบนทางด่วนรถติดมากกลัวว่าคนแก่จะปวดฉี่
ลุงปฎิเสธบอกว่าหิวข้าว ก็เลยไปซื้อข้าวแกง ผมจ่ายเงิน50บาท สองจาน
นั่งสักพักลุงเดินไปซื้อน้ำเปล่า1ขวด(ไม่เผื่อเลย) ผมก็เลยไปซื้อให้ตัวเอง1ขวด
ขากลับผมบอกลุงว่าทีหลังอย่าขึ้นรถมั่ว ถ้าขึ้นรถผิดก็ลง ไม่ใช่มาบอกว่าไม่รู้จะไปไหน
จริงๆแล้วลุงคง จะไปเรื่อยเปื่อย บอกผมว่าเคยไปชลบุรีสองวัน แล้วมีคนมาส่ง 555
ก่อนขึ้นรถเมล์ลุงหยิบบุหรี่มาสูบ(ซื้อมาเมื่อกี้3มวน) ดูดได้แป๊บเดียวรถมาต้องทิ้ง
บนรถเมล์ลุงเอาบุหรี่เปล่ามาทำปากดูดปื๊ดๆ คงยังไม่หายอยาก
รถมาถึงสำโรง ก็ต่อสองแถวไปอีกประมาณ 7กิโล
จริงๆว่าจะนั่งแท็กซี่ แต่เพื่อความสบายใจ กลัวลุงจะมองเราเป็นมิจฉาชีพ
ในกระเป๋าเสื้อลุงมีเงินสักสี่ห้าร้อยได้
ระหว่าทางเจอป้าลุงอีกคู่ก็คุยกัน ยังถามว่าอายุเท่าไหร่ ลุงคนหนึ่งก็บอกอายุ80เหมือนกัน ลุงที่มากับผมเกิดปีชวด
ผมก็เล่าบ้างว่าแม่ผมปีจอ ลุงคนที่มากับผมบอกปีจอคบไม่ได้
ผมนึกในใจ ต่อยลุงตอนนี้ดีไหม(หุหุ)
เข้าสายเทพารักษ์ สักพักป้าบอกนั่นไงร้านทองที่เจ้าของร้านโดนยิง
แต่ไม่ได้เอาทองไป(ป้ารู้ก่อนที่ผมจะดูข่าวว่าจับพลเมืองดีที่เก็บทองตกไปซะอีก)
ถึงหนามแดง ฝั่งวัด แต่บ้านลุงอยู่อีกฝั่งถนน ก็เลยเดินไปที่วินมอเตอร์ไซค์
คนขับวินปฏิเสธ บอกว่ากลัวลุงหล่นมา ไม่อยากรับผิดชอบ
ก็เลยบอกลุงขึ้นแท็กซี่ไป ลุงขออัดบุหรี่ก่อน
กำลังจะเดินไปขึ้นแท็กซี่ ซึ่งผมคงไม่ไปด้วยเพราะว่ายูเทิร์นข้างหน้าเข้าซอยฝั่งตรงข้ามก็ถึงแล้ว
ลุงเห็นสองแถวจอด รู้ว่าคันนี้รถจะยูเทิร์นไปอีกฝั่ง ก็เลยขึ้นไป
ผมพูกกับลุงว่า ค่าแท็กซี่ไม่กี่บาท ทำไมลุงไม่ยอมเสีย ลุงก็ยิ้ม 555
ลุงแกยังเดินได้ แต่ตอนขึ้นรถลงรถอาจจะช้าแล้ว ตามสภาพร่างกาย
ผมกลับมาสำโรงเดินห้าง รับแอร์เย็นๆ นานพอสมควรจึงค่อยขึ้นรถ142ไปตามจุดหมายต่อไป
ชื่อเรื่องคงไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่ครับ เพียงแต่ผมคงคิดมากไป
คิดว่าเห็นลุงอายุเยอะ กลัวว่าจะหลง กลัวว่าลูกหลานจะเป็นห่วง
หลายครั้งที่ลูกหลานตามหาพ่อแม่ ที่หลงๆลืมๆ บ้างสะติไม่ดี หรือจำอะไรไม่ได้
เจอลุงคนนี้แม้ว่าจะยังรู้เรื่องดีอยู่ แต่ผมคงไม่สบายใจหากวันนี้ไม่ได้ไปส่งครับ
ลุงครับ ทำไมถึงทำกับผมด้ายยยยยย
ผมนั่งหลับอยู่บนรถ จนมาถึงบางนากำลังจะขึ้นทางด่วน
มีเสียงลุงคนหนึ่งพูดอะไรคนเดียวเกี่ยวกับรถจะไปไหน
ผมเหลียวหลังเห็นลุง ทราบตอนหลังว่าอายุประมาณ80
กระเป๋าถามลุงจะไปไหน ลุงตอบ ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน
กระเป๋าก็งง แล้วก็เดินไปนั่ง
ผมรู้สึกว่า ลุงแกหลงมาหรือเปล่า ชักเป็นห่วง
รถถึงเคหะพระรามสอง คนลงเกือบหมด ผมถามลุงว่า บ้านอยู่ไหน
ตอบว่าหนามแดง หมู่บ้านล้วนพฤกษาซอยพัฒนาสุข
ถิ่นนี้ผมเคยอยู่ รู้จักอยู่บ้าง ก็เลย อาสากลับไปส่ง โดยนั่งรถสายเดิมที่อู่กลับ
ลงรถที่อู่แสมดำ ผมถามลุงไปเข้าห้องน้ำก่อนไหม ตอนมาบนทางด่วนรถติดมากกลัวว่าคนแก่จะปวดฉี่
ลุงปฎิเสธบอกว่าหิวข้าว ก็เลยไปซื้อข้าวแกง ผมจ่ายเงิน50บาท สองจาน
นั่งสักพักลุงเดินไปซื้อน้ำเปล่า1ขวด(ไม่เผื่อเลย) ผมก็เลยไปซื้อให้ตัวเอง1ขวด
ขากลับผมบอกลุงว่าทีหลังอย่าขึ้นรถมั่ว ถ้าขึ้นรถผิดก็ลง ไม่ใช่มาบอกว่าไม่รู้จะไปไหน
จริงๆแล้วลุงคง จะไปเรื่อยเปื่อย บอกผมว่าเคยไปชลบุรีสองวัน แล้วมีคนมาส่ง 555
ก่อนขึ้นรถเมล์ลุงหยิบบุหรี่มาสูบ(ซื้อมาเมื่อกี้3มวน) ดูดได้แป๊บเดียวรถมาต้องทิ้ง
บนรถเมล์ลุงเอาบุหรี่เปล่ามาทำปากดูดปื๊ดๆ คงยังไม่หายอยาก
รถมาถึงสำโรง ก็ต่อสองแถวไปอีกประมาณ 7กิโล
จริงๆว่าจะนั่งแท็กซี่ แต่เพื่อความสบายใจ กลัวลุงจะมองเราเป็นมิจฉาชีพ
ในกระเป๋าเสื้อลุงมีเงินสักสี่ห้าร้อยได้
ระหว่าทางเจอป้าลุงอีกคู่ก็คุยกัน ยังถามว่าอายุเท่าไหร่ ลุงคนหนึ่งก็บอกอายุ80เหมือนกัน ลุงที่มากับผมเกิดปีชวด
ผมก็เล่าบ้างว่าแม่ผมปีจอ ลุงคนที่มากับผมบอกปีจอคบไม่ได้
ผมนึกในใจ ต่อยลุงตอนนี้ดีไหม(หุหุ)
เข้าสายเทพารักษ์ สักพักป้าบอกนั่นไงร้านทองที่เจ้าของร้านโดนยิง
แต่ไม่ได้เอาทองไป(ป้ารู้ก่อนที่ผมจะดูข่าวว่าจับพลเมืองดีที่เก็บทองตกไปซะอีก)
ถึงหนามแดง ฝั่งวัด แต่บ้านลุงอยู่อีกฝั่งถนน ก็เลยเดินไปที่วินมอเตอร์ไซค์
คนขับวินปฏิเสธ บอกว่ากลัวลุงหล่นมา ไม่อยากรับผิดชอบ
ก็เลยบอกลุงขึ้นแท็กซี่ไป ลุงขออัดบุหรี่ก่อน
กำลังจะเดินไปขึ้นแท็กซี่ ซึ่งผมคงไม่ไปด้วยเพราะว่ายูเทิร์นข้างหน้าเข้าซอยฝั่งตรงข้ามก็ถึงแล้ว
ลุงเห็นสองแถวจอด รู้ว่าคันนี้รถจะยูเทิร์นไปอีกฝั่ง ก็เลยขึ้นไป
ผมพูกกับลุงว่า ค่าแท็กซี่ไม่กี่บาท ทำไมลุงไม่ยอมเสีย ลุงก็ยิ้ม 555
ลุงแกยังเดินได้ แต่ตอนขึ้นรถลงรถอาจจะช้าแล้ว ตามสภาพร่างกาย
ผมกลับมาสำโรงเดินห้าง รับแอร์เย็นๆ นานพอสมควรจึงค่อยขึ้นรถ142ไปตามจุดหมายต่อไป
ชื่อเรื่องคงไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่ครับ เพียงแต่ผมคงคิดมากไป
คิดว่าเห็นลุงอายุเยอะ กลัวว่าจะหลง กลัวว่าลูกหลานจะเป็นห่วง
หลายครั้งที่ลูกหลานตามหาพ่อแม่ ที่หลงๆลืมๆ บ้างสะติไม่ดี หรือจำอะไรไม่ได้
เจอลุงคนนี้แม้ว่าจะยังรู้เรื่องดีอยู่ แต่ผมคงไม่สบายใจหากวันนี้ไม่ได้ไปส่งครับ