ขออนุญาติใช้พื้นที่ตรงนี้ออกความเห็นในมุมมองของวันรุ่นคนนึง ถึงคุณพ่อคุณแม่ส่วนใหญ่นะครับ(คุณพ่อคุณแม่ท่านไหนไม่เป็นอย่างที่ผมกล่าวถึงก็ไม่ต้องสนใจกระทู้นี้นะครับ)
เริ่มจากว่าผมก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนนึงที่เรียนอยู่ในโรงเรียนเอกชนที่มีค่าเทอมค่อนข้างจะสูงเลยที่เดียว ทำให้พ่อแม่ผมต้องทำงานเหนื่อยกันจนสายตัวแทบขาด แทบจะไม่มีวีนหยุดเลยด้วยเพราะที่บ้านผมเปิดร้านอาหาร วันไหนเป็นวันหยุดของพวกคุณคือวันหาเงินของพวกผม เพราะพวกคุณก็จะพาครอบครัวพาคุณพ่อคุณแม่มาทานอาหารกัน เพราะฉะนั้นผมจึงไม่มีโอกาศได้ไปไหนมาไหนแบบคนอื่นๆเขา(ทะลงทะเลหรอ สามชาติครึ่งอะ) ส่วนคุณพ่อผมก็ทำงานบริษัทนี่ละครับ ผมรู้นะว่าที่ทำงานก็กดดันพ่อผมมากด้วยเงินเดือนและตำแหน่งที่สูงพอตัว แต่ประเด็นที่ผมจะกล่าวถึงไม่ใช่ตรงที่พวกท่านไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมเข้าใจดีครับที่พวกท่านต้องเหนื่อยขนาดนี้ก็เพื่อให้ผมได้เรียนโรงเรียนดีๆเจอเพื่อนดีๆได้อยู่ในสังคมที่ดี จริงๆถ้าท่านส่งผมไปอยู่โรงเรียนรัฐบาลที่ค่าเทอมถูกๆพวกท่างคงจะไปเที่ยวยุโรปได้สักปีละครั้งอะครับ แต่ผมอยากจะพูดถึงเวลาที่มีโอกาศได้อยู่ด้วยกัน อยากให้คุยกันมากกว่านี้ พ่อผมเป็นคนติดเฟสบุ๊คมาก ว่างเมื่อไหร่ต้องเล่นให้ได้ ข่าวนู่นข่าวนี่ข่าวนั้นทันเหตุการณ์หมด ใครเม้นอะไรตอบหมด ไม่ตอบอยู่อย่างเดียวคือไม่ตอบคนที่ถามอยู่ข้างหน้า(ด้วยสันชาติญาณของมนุษย์อะครับ เวลาที่เราจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากๆแล้ว เราก็มักจะให้ความสำคัญกับสิ่งรอบข้างน้อยลง)อย่างดีก็คือตอบแต่ก็ตอบอย่างไม่ได้คิดอะครับ อีกเรื่องที่อยากจะพูดคือเมื่อมีโอกาสได้คุยกัน อย่างแม่ผมเนี่ยจะเป็นคนดูร้านอาหาร ท่านก็จะยุ่งอยู่ตลอดเวลา แล้วด้วยความที่ว่าผมก็ค่อนข้างเบื่ออาหารที่ร้านอะครับ(กินมาจะ20ปีละ) ผมก็เลยถามว่า”แม่ช่วยคิดหน่อยดิว่ากินไรดี” แม่ผมมักจะตอกกลับมาว่า “กินอะไรก็กินๆไปเหอะ อย่าเรื่องมาก อย่าอยู่ให้มันยากนัก”
ผมเข้าใจนะว่าคนเป็นพ่อแม่อะเหนื่อยมากเหน่อยซะจนคนที่เป็นลูกไม่มีวันจะเข้าใจถ้าไม่ได้ลองเป็นพ่อแม่ซะเอง ผมเข้าใจนะว่าพ่อแม่ก็อยากจะพักบ้าง ผมเข้าใจนะว่าพ่อแม่ก็ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาพูดดีด้วย แต่ผมอยากให้ท่านๆทั้งหลายที่เป็นพ่อแม่ลองฟังผมดูบ้าง เด็กก็เหนื่อยเป็นนะ คุณบอกว่าคุณทำงานเหนื่อยกว่าตั้งหลายเท่า เข้าใจครับว่าเหนื่อยกว่าแต่ด้วยวุฒิภาวะที่มันต่างกัน คุณรู้ไม๊วันๆนึงเค้าต้องเจออะไรที่โรงเรียนบ้าง ไหนจะตองแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ไหนจะเรื่องเรียนกับหลักสูตรไทยที่หนักซะเหลือเกิน ไหนจะการบ้านในแต่ละวัน ไหนจะการสอบสุดหฤโหด ไหนจะเพื่อนที่ไม่ถูกกัน ซ้ำยังไม่พอบางวันต้องถ่อไปเรียนที่วรรณสรณ์ที่สยามกิจอีก(บางคนบอกเรียนพิเศษทำไมเยอะแยะ สมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนนะครับ การศึกษามันทั่วถึงมากขึ้นคู่แข่งก็เยอะขึ้น ใครร็มากกว่าก็ได้เปรียบกว่าครับ เพื่ออนาคตที่ดีก็ต้องยอมเหนื่อยหน่อยอะครับ)กว่าจะถึงบ้านก็ดึกแล้ว กลับมาอยากจะคุยกับพ่อกับแม่ดีๆ แค่ถามว่ากินอะไรดีกลับโดนบ่นแทน คนนึงเล่นแต่โทรศัพท์ชวนคุยก็เล่นอยู่นั่นอะมือถือเนี่ย เรื่องทั้งวันยังไม่พอใช่ไม๊ครับถึงต้องมาเจอแบบนี้อีก ผมอยากจะบอกว่าสิ่งที่พวกผมต้องการมากที่สุดไม่ใช่ของแพงๆของดีๆหรอกครับ สิ่งที่ต้องการมากที่สุดคือพวกคุณแหละครับ ผมอยากจะบอกกันพ่อแม่ทุกคนนะครับว่า พ่อแม่คือคนที่เป็นกำลังใจให้คนอย่างพวกผมได้มากที่สุด ไม่ใช่เพื่อนหรือแฟนหรอกครับ เพราะพวกคุณคือคนท่ีรักพวกผมมากกว่าชีวิตของพวกคุณ คุณดูแลพวกผมมาเป็นสิบๆปีโดยหวังเพียงอย่างเดียวคือหวังให้พวกผมได้ดิบได้ดีในชีวิต ไม่มีลูกคนไหนหรอกนะครับที่จะไม่ฟังคนที่ดีกับเค้าตั้งขนาดนี้ ไม่มีลูกคนไหนหรอกนะครับที่ว่าพ่อแม่ไม่ดีเพียงเพราะเอาเวลาไปทำแต่งาน เค้าเข้าใจครับถ้าคุณจะไม่ว่าง ขอเพียงแค่คุณพูดกับเค้าดีๆด้วยเหตุผล
ผมอยากให้ท่านๆทั้งหลายลองถามตัวเองดูนะครับว่า เมื่อท่านมีโอกาสได้คุยกับลูกหรือคนสำคัญของท่าน ท่านได้ ”ใส่ใจ” หรือ ”ให้ความสำคัญ” กับคนๆนั้นจริงๆรึเปล่า?? หรือแค่ได้อยู่ด้วยกันไม่ต้องคุยกันก็ได้?? หรือแค่ส่งเสียให้เรียนไปวันๆก็พอ?? เค้าจะมีแรงฮึดสู้กว่านี้ไม๊ถ้าได้กำลังใจจากท่าน??
ถึงลูกๆทุกคนนะครับ พวกคุณไม่มีวันรู้หรอกว่าพ่อแม่พวกคุณเจออะไรมาบ้างในที่ทำงาน ในโลกแห่งความเป็นจริง คุณไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องดูแลชีวิตคนคนึงมันเหนื่อยขนาดไหน ทุกสิ่งที่พ่อแม่ทำไปก็เพื่อพวกคุณนะ เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะครับ พูดกับท่านดีๆดูแลท่านดีๆ เลิกเล่นโทรศัพซะเวลาที่ได้อยู่คุยกับท่าน ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกครับ คุณยังโชคดีนะที่ยังมีพวกท่านอยู่ เริ่มทำนะครับ ก่อนที่จะสายเกินไป (ขอโทษและก็ขอแสดงความเสียใจกับคนที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่แล้วนะครับ)
ปล.ถ้าแท๊กผิดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ปกติไม่ค่อยได้เข้ามะอะครับ
ปล.2ผมหวังว่ากระทู้ที่ผมตั้งใจเขียนขึ้นนี้จะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย ผมหวังว่าจะได้เห็นครอบครัวหลายๆครอบครัวเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้นนะครับ^v^
คำถามจากใจวัยรุ่นคนหนึ่งถึงพ่อแม่ทั้งหลาย
เริ่มจากว่าผมก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนนึงที่เรียนอยู่ในโรงเรียนเอกชนที่มีค่าเทอมค่อนข้างจะสูงเลยที่เดียว ทำให้พ่อแม่ผมต้องทำงานเหนื่อยกันจนสายตัวแทบขาด แทบจะไม่มีวีนหยุดเลยด้วยเพราะที่บ้านผมเปิดร้านอาหาร วันไหนเป็นวันหยุดของพวกคุณคือวันหาเงินของพวกผม เพราะพวกคุณก็จะพาครอบครัวพาคุณพ่อคุณแม่มาทานอาหารกัน เพราะฉะนั้นผมจึงไม่มีโอกาศได้ไปไหนมาไหนแบบคนอื่นๆเขา(ทะลงทะเลหรอ สามชาติครึ่งอะ) ส่วนคุณพ่อผมก็ทำงานบริษัทนี่ละครับ ผมรู้นะว่าที่ทำงานก็กดดันพ่อผมมากด้วยเงินเดือนและตำแหน่งที่สูงพอตัว แต่ประเด็นที่ผมจะกล่าวถึงไม่ใช่ตรงที่พวกท่านไม่มีเวลาให้ผมเลย ผมเข้าใจดีครับที่พวกท่านต้องเหนื่อยขนาดนี้ก็เพื่อให้ผมได้เรียนโรงเรียนดีๆเจอเพื่อนดีๆได้อยู่ในสังคมที่ดี จริงๆถ้าท่านส่งผมไปอยู่โรงเรียนรัฐบาลที่ค่าเทอมถูกๆพวกท่างคงจะไปเที่ยวยุโรปได้สักปีละครั้งอะครับ แต่ผมอยากจะพูดถึงเวลาที่มีโอกาศได้อยู่ด้วยกัน อยากให้คุยกันมากกว่านี้ พ่อผมเป็นคนติดเฟสบุ๊คมาก ว่างเมื่อไหร่ต้องเล่นให้ได้ ข่าวนู่นข่าวนี่ข่าวนั้นทันเหตุการณ์หมด ใครเม้นอะไรตอบหมด ไม่ตอบอยู่อย่างเดียวคือไม่ตอบคนที่ถามอยู่ข้างหน้า(ด้วยสันชาติญาณของมนุษย์อะครับ เวลาที่เราจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากๆแล้ว เราก็มักจะให้ความสำคัญกับสิ่งรอบข้างน้อยลง)อย่างดีก็คือตอบแต่ก็ตอบอย่างไม่ได้คิดอะครับ อีกเรื่องที่อยากจะพูดคือเมื่อมีโอกาสได้คุยกัน อย่างแม่ผมเนี่ยจะเป็นคนดูร้านอาหาร ท่านก็จะยุ่งอยู่ตลอดเวลา แล้วด้วยความที่ว่าผมก็ค่อนข้างเบื่ออาหารที่ร้านอะครับ(กินมาจะ20ปีละ) ผมก็เลยถามว่า”แม่ช่วยคิดหน่อยดิว่ากินไรดี” แม่ผมมักจะตอกกลับมาว่า “กินอะไรก็กินๆไปเหอะ อย่าเรื่องมาก อย่าอยู่ให้มันยากนัก”
ผมเข้าใจนะว่าคนเป็นพ่อแม่อะเหนื่อยมากเหน่อยซะจนคนที่เป็นลูกไม่มีวันจะเข้าใจถ้าไม่ได้ลองเป็นพ่อแม่ซะเอง ผมเข้าใจนะว่าพ่อแม่ก็อยากจะพักบ้าง ผมเข้าใจนะว่าพ่อแม่ก็ก็ยุ่งจนไม่มีเวลาพูดดีด้วย แต่ผมอยากให้ท่านๆทั้งหลายที่เป็นพ่อแม่ลองฟังผมดูบ้าง เด็กก็เหนื่อยเป็นนะ คุณบอกว่าคุณทำงานเหนื่อยกว่าตั้งหลายเท่า เข้าใจครับว่าเหนื่อยกว่าแต่ด้วยวุฒิภาวะที่มันต่างกัน คุณรู้ไม๊วันๆนึงเค้าต้องเจออะไรที่โรงเรียนบ้าง ไหนจะตองแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ ไหนจะเรื่องเรียนกับหลักสูตรไทยที่หนักซะเหลือเกิน ไหนจะการบ้านในแต่ละวัน ไหนจะการสอบสุดหฤโหด ไหนจะเพื่อนที่ไม่ถูกกัน ซ้ำยังไม่พอบางวันต้องถ่อไปเรียนที่วรรณสรณ์ที่สยามกิจอีก(บางคนบอกเรียนพิเศษทำไมเยอะแยะ สมัยนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนนะครับ การศึกษามันทั่วถึงมากขึ้นคู่แข่งก็เยอะขึ้น ใครร็มากกว่าก็ได้เปรียบกว่าครับ เพื่ออนาคตที่ดีก็ต้องยอมเหนื่อยหน่อยอะครับ)กว่าจะถึงบ้านก็ดึกแล้ว กลับมาอยากจะคุยกับพ่อกับแม่ดีๆ แค่ถามว่ากินอะไรดีกลับโดนบ่นแทน คนนึงเล่นแต่โทรศัพท์ชวนคุยก็เล่นอยู่นั่นอะมือถือเนี่ย เรื่องทั้งวันยังไม่พอใช่ไม๊ครับถึงต้องมาเจอแบบนี้อีก ผมอยากจะบอกว่าสิ่งที่พวกผมต้องการมากที่สุดไม่ใช่ของแพงๆของดีๆหรอกครับ สิ่งที่ต้องการมากที่สุดคือพวกคุณแหละครับ ผมอยากจะบอกกันพ่อแม่ทุกคนนะครับว่า พ่อแม่คือคนที่เป็นกำลังใจให้คนอย่างพวกผมได้มากที่สุด ไม่ใช่เพื่อนหรือแฟนหรอกครับ เพราะพวกคุณคือคนท่ีรักพวกผมมากกว่าชีวิตของพวกคุณ คุณดูแลพวกผมมาเป็นสิบๆปีโดยหวังเพียงอย่างเดียวคือหวังให้พวกผมได้ดิบได้ดีในชีวิต ไม่มีลูกคนไหนหรอกนะครับที่จะไม่ฟังคนที่ดีกับเค้าตั้งขนาดนี้ ไม่มีลูกคนไหนหรอกนะครับที่ว่าพ่อแม่ไม่ดีเพียงเพราะเอาเวลาไปทำแต่งาน เค้าเข้าใจครับถ้าคุณจะไม่ว่าง ขอเพียงแค่คุณพูดกับเค้าดีๆด้วยเหตุผล
ผมอยากให้ท่านๆทั้งหลายลองถามตัวเองดูนะครับว่า เมื่อท่านมีโอกาสได้คุยกับลูกหรือคนสำคัญของท่าน ท่านได้ ”ใส่ใจ” หรือ ”ให้ความสำคัญ” กับคนๆนั้นจริงๆรึเปล่า?? หรือแค่ได้อยู่ด้วยกันไม่ต้องคุยกันก็ได้?? หรือแค่ส่งเสียให้เรียนไปวันๆก็พอ?? เค้าจะมีแรงฮึดสู้กว่านี้ไม๊ถ้าได้กำลังใจจากท่าน??
ถึงลูกๆทุกคนนะครับ พวกคุณไม่มีวันรู้หรอกว่าพ่อแม่พวกคุณเจออะไรมาบ้างในที่ทำงาน ในโลกแห่งความเป็นจริง คุณไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องดูแลชีวิตคนคนึงมันเหนื่อยขนาดไหน ทุกสิ่งที่พ่อแม่ทำไปก็เพื่อพวกคุณนะ เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะครับ พูดกับท่านดีๆดูแลท่านดีๆ เลิกเล่นโทรศัพซะเวลาที่ได้อยู่คุยกับท่าน ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอกครับ คุณยังโชคดีนะที่ยังมีพวกท่านอยู่ เริ่มทำนะครับ ก่อนที่จะสายเกินไป (ขอโทษและก็ขอแสดงความเสียใจกับคนที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่แล้วนะครับ)
ปล.ถ้าแท๊กผิดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ปกติไม่ค่อยได้เข้ามะอะครับ
ปล.2ผมหวังว่ากระทู้ที่ผมตั้งใจเขียนขึ้นนี้จะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย ผมหวังว่าจะได้เห็นครอบครัวหลายๆครอบครัวเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้นนะครับ^v^