สวัสดีค่ะเรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้เราไม่แน่ใจนะว่าทุกคนจะอยากฟังรึเปล่า
แต่สำหรับคู่รักทุกเพศทุกวัยที่ความสัมพันเริ่มไม่แน่นอนหรือเริ่มเบื่อเริ่มรำคาญคนรัก
ลองฟังเรื่องของเราดูอาจจะเตือนสติพวกคุณได้บ้างอาจจะน้อยหรือมาก มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ
สวัสดีค่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องเมื่อสองปีที่แล้วตอนนั้นมุกอยู่ประมาณม.5มีแฟนเป็นรุ่นพี่มหาลัยปี2
เราสองคนเป็นเลสเบี้ยนนะคะเราสองคนเจอกันตอนวันวิชาการพี่เขาเข้ามาดูเรื่องไฟฟ้ากับพวกเพื่อนๆ
(พี่เขาเรียนเกี่ยวกับด้านนี้)เราสองคนคบกันได้6เดือนแต่ในระหว่างนั้นมันไม่มีอะไรดีเลยพี่เขาคอยจุกจิก ห้ามกลับบ้านดึก
ไปใหนต้องบอก ห้ามเราไปนั่งดื่มกับพวกเพื่อนๆ(ปกติถ้ามีงานวันเกิดคนในกลุ่มหรือฉลองปิดเทอม)
คือเรารู้สึกรำคาญมาก แต่เราไม่เคยคิดเลยว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเป็นเพราะเขารักเรา เวลาเราทะเลาะกันพี่เขาก็จะยอมเรา
แต่เราไม่สนใจเอาแต่ใจตัวเองไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลย. อยู่โรงเรียนเรายังคุยกับคนอื่นไม่เคยซื่อสัตย์. จนวันที่ความสัมพันของเราเป็นอันต้องจบลง วันนั้นเราบอกเลิกพี่เขาทั้งที่พี่เขายังไม่ทำอะไรเราไม่สนใจน้ำตาของเขาเลย เราตัดสินใจย้ายเข้าโรงเรียนที่จังหวัดอื่นและเปลี่ยนเบอร์ลบทุกช่องทางที่พี่เขาจะติดต่อมาตอนแรกเราก็คิดว่ามีความสุขนะ แต่พอนานๆไปมันก็ไม่ใช่
เราไม่เคยมีความสุขเลยเราลองคบกับคนอื่นเราก็ยังคิดถึงพี่เขาอยู่ จนวันนึงพี่เขาแอดเฟชใหม่เรามาพี่เขาก็ถามว่าสบายดีมั้ย
ตอนแรกเราก็ดีใจนะที่ได้คุยกับเขา แต่พี่เขาก็บอกเราว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้วนะเขารักแฟนเขามาก เราก็ทำได้เพียงยินดีกับเขาทั้งสองคน คอยส่องเฟชเขา
ตอนนี้พี่เขามีความสุข แต่เราทำได้เพียงมองกล่องแชทรอวันที่พี่เขาจะกลับ แต่เขาคงไม่อยากกลับมาหรอกเพราะเราไม่เคยทำอะไรดีๆเลย “เราควรจะรักเขาให้มากๆ เพราะถ้าวันนึงเราเสียเขาไปแล้วต่อให้เราทำยังไงเขาก็ไม่กลับมา”
ทุกคนที่อ่านถ้าพวกคุณกำลังเป็นเหมือนเราให้เปลี่ยนซะลองใช้ความเข้าใจ
คุยกันด้วยเหตุผล ลองนึกทบทวนดูว่าเวลาที่พวกคุณรักกันมีความสุขขนาดใหน อย่าวู่วามไม่งั้นอาจจะเป็นเหมือนเราก็ได้
ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ(ขอโทษนะคะที่ใช้กระทู้คำถามพอดียังไม่ได้ยืนยัน)
สำหรับคู่รักทุกเพศทุกวัยที่ความสัมพันเริ่มไม่แน่นอนหรือเริ่มเบื่อเริ่มรำคาญคนรัก
แต่สำหรับคู่รักทุกเพศทุกวัยที่ความสัมพันเริ่มไม่แน่นอนหรือเริ่มเบื่อเริ่มรำคาญคนรัก
ลองฟังเรื่องของเราดูอาจจะเตือนสติพวกคุณได้บ้างอาจจะน้อยหรือมาก มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ
สวัสดีค่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องเมื่อสองปีที่แล้วตอนนั้นมุกอยู่ประมาณม.5มีแฟนเป็นรุ่นพี่มหาลัยปี2
เราสองคนเป็นเลสเบี้ยนนะคะเราสองคนเจอกันตอนวันวิชาการพี่เขาเข้ามาดูเรื่องไฟฟ้ากับพวกเพื่อนๆ
(พี่เขาเรียนเกี่ยวกับด้านนี้)เราสองคนคบกันได้6เดือนแต่ในระหว่างนั้นมันไม่มีอะไรดีเลยพี่เขาคอยจุกจิก ห้ามกลับบ้านดึก
ไปใหนต้องบอก ห้ามเราไปนั่งดื่มกับพวกเพื่อนๆ(ปกติถ้ามีงานวันเกิดคนในกลุ่มหรือฉลองปิดเทอม)
คือเรารู้สึกรำคาญมาก แต่เราไม่เคยคิดเลยว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเป็นเพราะเขารักเรา เวลาเราทะเลาะกันพี่เขาก็จะยอมเรา
แต่เราไม่สนใจเอาแต่ใจตัวเองไม่เคยฟังเหตุผลอะไรเลย. อยู่โรงเรียนเรายังคุยกับคนอื่นไม่เคยซื่อสัตย์. จนวันที่ความสัมพันของเราเป็นอันต้องจบลง วันนั้นเราบอกเลิกพี่เขาทั้งที่พี่เขายังไม่ทำอะไรเราไม่สนใจน้ำตาของเขาเลย เราตัดสินใจย้ายเข้าโรงเรียนที่จังหวัดอื่นและเปลี่ยนเบอร์ลบทุกช่องทางที่พี่เขาจะติดต่อมาตอนแรกเราก็คิดว่ามีความสุขนะ แต่พอนานๆไปมันก็ไม่ใช่
เราไม่เคยมีความสุขเลยเราลองคบกับคนอื่นเราก็ยังคิดถึงพี่เขาอยู่ จนวันนึงพี่เขาแอดเฟชใหม่เรามาพี่เขาก็ถามว่าสบายดีมั้ย
ตอนแรกเราก็ดีใจนะที่ได้คุยกับเขา แต่พี่เขาก็บอกเราว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้วนะเขารักแฟนเขามาก เราก็ทำได้เพียงยินดีกับเขาทั้งสองคน คอยส่องเฟชเขา
ตอนนี้พี่เขามีความสุข แต่เราทำได้เพียงมองกล่องแชทรอวันที่พี่เขาจะกลับ แต่เขาคงไม่อยากกลับมาหรอกเพราะเราไม่เคยทำอะไรดีๆเลย “เราควรจะรักเขาให้มากๆ เพราะถ้าวันนึงเราเสียเขาไปแล้วต่อให้เราทำยังไงเขาก็ไม่กลับมา”
ทุกคนที่อ่านถ้าพวกคุณกำลังเป็นเหมือนเราให้เปลี่ยนซะลองใช้ความเข้าใจ
คุยกันด้วยเหตุผล ลองนึกทบทวนดูว่าเวลาที่พวกคุณรักกันมีความสุขขนาดใหน อย่าวู่วามไม่งั้นอาจจะเป็นเหมือนเราก็ได้
ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ(ขอโทษนะคะที่ใช้กระทู้คำถามพอดียังไม่ได้ยืนยัน)