เราชื่อแพรวาค่ะ(นามแฝง) เราอยู่มหาลัยปี1 ค่ะ คือเราจะบอกว่าเราแอบชอบเพื่อนชายคนนึงที่สนิทกันมากๆแต่ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นยังงี้
เกริ่นก่อน ขอย้อนกลับไปตอนเราอยู่มอหนึ่ง เราย้ายร.รใหม่ ไม่มีเพื่อนเพราะว่าเราย้ายจากร.รในกรุงเทพมาต่อร.ร รัฐบาลในปริมณฑล เพื่อนส่วนใหญ่ต่อที่เก่าไม่ก้ย้ายไปร.รแถบนั้น แต่บ้านเราอยู่ไกลจากร.รเก่า ทางบ้านก้เลยอยากให้เรียนใกล้บ้านมากกว่านี้
พอเราสอบติด จะมีปฐมนิเทศของนร.มอหนึ่ง เรามาลงทะเบียนและพี่สต๊าฟจะแบ่งกลุ่มออกเป็นสีๆ มีสีเหลือง เขียว น้ำเงิน ม่วง แดง เราอยู่สีเขียวค่ะ และพี่ๆจะแบ่งแถวใช่มั้ยคะ เราเมกเฟรนด์ตอนนั้นไว้สองคน สมมุติชื่อ ดาวกับฟ้า ฟ้านั่งหน้า ดาวนั่งหลังฟ้า เรานั่งอยู่อีกแถว และข้างหลังเรามันว่าง คือพวกพี่เขาจะแบ่งเป็นสองแถว พี่สต๊าฟมาสะกิดเรา
"น้องๆ ข้างหลังมีคนนั่งมั้ยคะ" เราหันไปมอง
"ไม่มีค่ะ" เราตอบไป และพี่เขาก้หันไปหาเพื่อนผช.ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"น้องแบงค์ นั่งนี่เลยค่ะ" เด็กผช.ที่ถูกเรียกว่าแบงค์ก้มานั่งข้างหลังเรา แบงค์เป็นคนที่หน้าตาดีคนนึงเลย สูงประมาน 165 ซม. ผิวสีขาวออกเหลืองๆ เทียบกับเรา เราสูงประมานไหล่ของแบงค์เอง พอแบงค์นั่งก้ทักเราก่อนเลย
"แพรวา เราแบงค์นะ" เขายิ้มให้
"เห้ย รุ้ชื่อเราได้ไง" เราก้แอบตกใจเบาๆ
"ก้ที่ห้อยคออยู่อ่ะ อ่านว่าแพรวาไม่ใช่เหรอ" เราก้มลงมองป้าย เออว่ะ ห้อยป้ายชื่ออยุ่
"แล้วเพื่อนนายล่ะ" เราถาม เห็นมานั่งคนเดียวกลางแถวผญ. ตอนแรกเรานึกว่าชอบตัวผู้เหมือนเรา (55555)
"อ๋อ เราโดนตัดแถว เพื่อนอยุ่ข้างหลังอ่ะ สี่ห้าคนนู่น" แบงค์ชี้ไปด้านหลัง เราหันไปตามนิ้วมือเรียวของแบงค์ เราคุยกันได้แค่นี้ พี่สต๊าฟก้ถือไมค์และบอก
"สวัสดีค่าาาาาาา น้องๆรุ่น 42 ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร.ร(ชื่อร.ร) ประจำปีการศึกษา 2552 นะค้าาาาาาา" พี่เขาดูร่าเริงมากๆค่ะ ผิดกับเราที่เกือบหลับแล้ว
"ต่อไปพี่จะให้น้องๆไปทำกิจกรรมเป็นแถวตอนลึกนะคะ น้องแถวนี้ไปก่อนกับพี่น้ำ ส่วนน้องแถวนี้ไปกับพี่ไมค์นะคะ" พี่เขาชี้ที่แถวฟ้า และแถวเราตามลำดับ
เราก้แบบ ห้ะ ต้องแยกกับฟ้ากับดาวเหรอ
วายวอด ฟ้าหันมาถาม "เห้ยแพร เราต้องแยกกันแล้ว เจอกันที่โรงอาหารตอนพี่เขาปล่อยนะ" เราก้"เออๆ"
แบงค์เห็นเราทำหน้าเซ็งๆ เลยหันมาถาม "สองคนนั้นเพื่อนหรอ" เราตอบ "ใช่ คนที่ผมสั้นชื่อฟ้า คนที่ผูกโบว์ชื่อดาว" แบงค์ก้พยักหน้า "เด๋วไปกับเราก้ได้ ไม่เป็นไรเราไม่ถือ" และพี่ไมค์ก้ให้แถวเราลุก และพี่เขาก้ตะโกน "พี่ชือไมค์นะคับ สูง 179 ซม. มอห้าสายวิทย์คณิต พี่จะพาน้องไปฐาน โรงพยาบาลผีสิงนะคับ" และแล้วก้มีเสียงกรี๊ดตามมา
"อ๊ายยย พี่ไมค์หล่ออ่ะ >< แกรรรรร พ่อของลูกกกกก" เสียงเพื่อนข้างหน้าหันมาหาเพื่อนอีกคน "ต๊ายๆๆ หล่อลากกกก กุจะเอาาา" เสียงเพื่อนตุ๊ดคนนึงตะโกน เราก้นั่งยิ้มๆ แหมก้พี่เขาหล่อ แบงค์ทำหน้าเฉยๆ "ชอบหรอ" เราก้บอกไป "ก้ชอบนะ หล่อดี สเป็กเลยอ่ะ" แบงค์ดูหน้าเจื่อนๆไป ไม่รุ้เราคิดไปเองรึป่าว "ออ...งั้นเหรอ.." และพี่ไมค์ก้นำเราไปฐาน ระหว่างพี่ไมค์อธิบายว่า "ห้องนี้เป็นห้องแล็บ พวกพี่เอามาทำเป็นฐานโดยฐานนี้จะสอนให้รู้จักเอาชนะความกลัว สามัคคี ไม่ทิ้งเพื่อน" และแล้วเราก้มาถึง ประเด็นคือเรากลัวผีมากค่ะ TT เราเลยเดินไปบอก
"พี่ไมค์คะ หนูกลัว หนูไม่เข้าได้มั้ย" เรารู้สึกตัวสั่นไปหมด พี่ไมค์หันมาถาม
"กลัวเหรอ ไม่เป็นไร พี่เข้านำหน้าให้อยู่แล้ว ข้างในก้มีแต่พี่สต๊าฟเท่านั้น แต่อาจจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาก้ได้นะ พี่ไม่รุ้" เรานี่สะอึกเลย อยู่ๆดี ก้มีพี่สต๊าฟอีกคนเดินมาตบหลังพี่ไมค์
"อ่ะ ไปหลอกน้องเค้า ไม่เห็นหรอน้องเขาจะร้องไห้แล้วเนี่ย" พี่อีกคนที่สูงประมาน 185 ก้พูด พอยืนด้วยกันแล้วพี่ไมค์ดูเตี้ยไปเลย
"อะไร กุไม่ได้หลอกนะเว้ยไอ้เซน" พี่เซนหัวเราะแล้วหันมาหาเรา "น้องไม่ต้องไปเชื่อไอ้ไมค์มันหรอก ชอบหลอกน้องมาตั้งแต่รุ่น 41แล้ว แต่ถ้ากลัวพี่จะเข้าไปด้วยก้ได้นะ" พี่เซนยิ้มกรุ้มกริ่ม พี่ไมค์ได้ยินแล้วหุบยิ้มทันที ขมวดคิ้วแล้วบอกด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ "ไม่ต้องอ่ะ กุดูน้องแถวนี้ได้น่า" พี่เซนได้ยินแล้วก้อึนไปนิด "เออๆ" แล้วไปกระซิบข้างหูพี่ไมค์ พอพี่เซนผละหน้าออกมาจากหู พี่ไมค์ก้หน้าแดง แล้วก้ต่อยที่สีข้างพี่เซนแล้วพูด "ไอ้
ยย รีบไปเลยยยยย" พี่เซนรีบหลบ "เขินอ่ะดิ 55555" เราก้งง พี่เขาคุยไร ไม่รุ้เรื่อง แต่ที่แน่ๆ เราจิ้นค่ะ (สาววาย) 555555
เด๋วมาต่อนะคะ
จะมีคนอ่านมั้ยนี่?
ชอบเพื่อนสนิท มาคิดอีกนิดไม่น่าบอกไปเลย..
เกริ่นก่อน ขอย้อนกลับไปตอนเราอยู่มอหนึ่ง เราย้ายร.รใหม่ ไม่มีเพื่อนเพราะว่าเราย้ายจากร.รในกรุงเทพมาต่อร.ร รัฐบาลในปริมณฑล เพื่อนส่วนใหญ่ต่อที่เก่าไม่ก้ย้ายไปร.รแถบนั้น แต่บ้านเราอยู่ไกลจากร.รเก่า ทางบ้านก้เลยอยากให้เรียนใกล้บ้านมากกว่านี้
พอเราสอบติด จะมีปฐมนิเทศของนร.มอหนึ่ง เรามาลงทะเบียนและพี่สต๊าฟจะแบ่งกลุ่มออกเป็นสีๆ มีสีเหลือง เขียว น้ำเงิน ม่วง แดง เราอยู่สีเขียวค่ะ และพี่ๆจะแบ่งแถวใช่มั้ยคะ เราเมกเฟรนด์ตอนนั้นไว้สองคน สมมุติชื่อ ดาวกับฟ้า ฟ้านั่งหน้า ดาวนั่งหลังฟ้า เรานั่งอยู่อีกแถว และข้างหลังเรามันว่าง คือพวกพี่เขาจะแบ่งเป็นสองแถว พี่สต๊าฟมาสะกิดเรา
"น้องๆ ข้างหลังมีคนนั่งมั้ยคะ" เราหันไปมอง
"ไม่มีค่ะ" เราตอบไป และพี่เขาก้หันไปหาเพื่อนผช.ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"น้องแบงค์ นั่งนี่เลยค่ะ" เด็กผช.ที่ถูกเรียกว่าแบงค์ก้มานั่งข้างหลังเรา แบงค์เป็นคนที่หน้าตาดีคนนึงเลย สูงประมาน 165 ซม. ผิวสีขาวออกเหลืองๆ เทียบกับเรา เราสูงประมานไหล่ของแบงค์เอง พอแบงค์นั่งก้ทักเราก่อนเลย
"แพรวา เราแบงค์นะ" เขายิ้มให้
"เห้ย รุ้ชื่อเราได้ไง" เราก้แอบตกใจเบาๆ
"ก้ที่ห้อยคออยู่อ่ะ อ่านว่าแพรวาไม่ใช่เหรอ" เราก้มลงมองป้าย เออว่ะ ห้อยป้ายชื่ออยุ่
"แล้วเพื่อนนายล่ะ" เราถาม เห็นมานั่งคนเดียวกลางแถวผญ. ตอนแรกเรานึกว่าชอบตัวผู้เหมือนเรา (55555)
"อ๋อ เราโดนตัดแถว เพื่อนอยุ่ข้างหลังอ่ะ สี่ห้าคนนู่น" แบงค์ชี้ไปด้านหลัง เราหันไปตามนิ้วมือเรียวของแบงค์ เราคุยกันได้แค่นี้ พี่สต๊าฟก้ถือไมค์และบอก
"สวัสดีค่าาาาาาา น้องๆรุ่น 42 ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร.ร(ชื่อร.ร) ประจำปีการศึกษา 2552 นะค้าาาาาาา" พี่เขาดูร่าเริงมากๆค่ะ ผิดกับเราที่เกือบหลับแล้ว
"ต่อไปพี่จะให้น้องๆไปทำกิจกรรมเป็นแถวตอนลึกนะคะ น้องแถวนี้ไปก่อนกับพี่น้ำ ส่วนน้องแถวนี้ไปกับพี่ไมค์นะคะ" พี่เขาชี้ที่แถวฟ้า และแถวเราตามลำดับ
เราก้แบบ ห้ะ ต้องแยกกับฟ้ากับดาวเหรอ
แบงค์เห็นเราทำหน้าเซ็งๆ เลยหันมาถาม "สองคนนั้นเพื่อนหรอ" เราตอบ "ใช่ คนที่ผมสั้นชื่อฟ้า คนที่ผูกโบว์ชื่อดาว" แบงค์ก้พยักหน้า "เด๋วไปกับเราก้ได้ ไม่เป็นไรเราไม่ถือ" และพี่ไมค์ก้ให้แถวเราลุก และพี่เขาก้ตะโกน "พี่ชือไมค์นะคับ สูง 179 ซม. มอห้าสายวิทย์คณิต พี่จะพาน้องไปฐาน โรงพยาบาลผีสิงนะคับ" และแล้วก้มีเสียงกรี๊ดตามมา
"อ๊ายยย พี่ไมค์หล่ออ่ะ >< แกรรรรร พ่อของลูกกกกก" เสียงเพื่อนข้างหน้าหันมาหาเพื่อนอีกคน "ต๊ายๆๆ หล่อลากกกก กุจะเอาาา" เสียงเพื่อนตุ๊ดคนนึงตะโกน เราก้นั่งยิ้มๆ แหมก้พี่เขาหล่อ แบงค์ทำหน้าเฉยๆ "ชอบหรอ" เราก้บอกไป "ก้ชอบนะ หล่อดี สเป็กเลยอ่ะ" แบงค์ดูหน้าเจื่อนๆไป ไม่รุ้เราคิดไปเองรึป่าว "ออ...งั้นเหรอ.." และพี่ไมค์ก้นำเราไปฐาน ระหว่างพี่ไมค์อธิบายว่า "ห้องนี้เป็นห้องแล็บ พวกพี่เอามาทำเป็นฐานโดยฐานนี้จะสอนให้รู้จักเอาชนะความกลัว สามัคคี ไม่ทิ้งเพื่อน" และแล้วเราก้มาถึง ประเด็นคือเรากลัวผีมากค่ะ TT เราเลยเดินไปบอก
"พี่ไมค์คะ หนูกลัว หนูไม่เข้าได้มั้ย" เรารู้สึกตัวสั่นไปหมด พี่ไมค์หันมาถาม
"กลัวเหรอ ไม่เป็นไร พี่เข้านำหน้าให้อยู่แล้ว ข้างในก้มีแต่พี่สต๊าฟเท่านั้น แต่อาจจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาก้ได้นะ พี่ไม่รุ้" เรานี่สะอึกเลย อยู่ๆดี ก้มีพี่สต๊าฟอีกคนเดินมาตบหลังพี่ไมค์
"อ่ะ ไปหลอกน้องเค้า ไม่เห็นหรอน้องเขาจะร้องไห้แล้วเนี่ย" พี่อีกคนที่สูงประมาน 185 ก้พูด พอยืนด้วยกันแล้วพี่ไมค์ดูเตี้ยไปเลย
"อะไร กุไม่ได้หลอกนะเว้ยไอ้เซน" พี่เซนหัวเราะแล้วหันมาหาเรา "น้องไม่ต้องไปเชื่อไอ้ไมค์มันหรอก ชอบหลอกน้องมาตั้งแต่รุ่น 41แล้ว แต่ถ้ากลัวพี่จะเข้าไปด้วยก้ได้นะ" พี่เซนยิ้มกรุ้มกริ่ม พี่ไมค์ได้ยินแล้วหุบยิ้มทันที ขมวดคิ้วแล้วบอกด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ "ไม่ต้องอ่ะ กุดูน้องแถวนี้ได้น่า" พี่เซนได้ยินแล้วก้อึนไปนิด "เออๆ" แล้วไปกระซิบข้างหูพี่ไมค์ พอพี่เซนผละหน้าออกมาจากหู พี่ไมค์ก้หน้าแดง แล้วก้ต่อยที่สีข้างพี่เซนแล้วพูด "ไอ้
เด๋วมาต่อนะคะ
จะมีคนอ่านมั้ยนี่?