เรื่องราวที่จะเล่านี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว
คือเราคบอยู่กับคนๆหนึ่ง เขารักและดีกับเราพอสมควร พยายามสร้างเนื้อสร้างตัว ทำงานทุกอย่างที่สามารถทำได้
แต่แล้ววันหนึ่ง เราก็ต้องได้ฟังข่าวร้ายจากญาติของเขาว่า "เขาโดนจับคดียาเสพติด"
ความรู้สึกขณะที่ได้ยินว่า "แฟนเราโดนจับติดคุก"นั้นมันแทบจะขาดใจ ทรมาร เข่าอ่อน และเสียใจที่สุด
เสียใจที่เขาหลอกเรามาตลอด เสียใจที่เรามองเขาในแง่ดีเกินไป และเสียใจที่เขามีเพื่อนที่เลวๆพวกนั้น
วันที่เรารู้ความจริงวันนั้น เราขาดสติแบบชนิดที่ว่าพูดกับใครไม่รู้เรื่อง ร้องไห้เสียใจ เรากินข้าวไม่ได้
นอนไม่หลับ ทำงานไม่ได้เลย เหมือนมีแต่ร่างกายแต่ไร้วิญญาณ แต่ก็บอกใครไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ตอนนั้นคิดในใจว่า "เราคงให้อภัยเขาไม่ได้ เพราะเราเกลียดการโกหกที่สุด"
และคงจะเลิกกับคนแบบนี้แน่ๆ
แต่...ก่อนที่เขาจะถูกส่งตัวไปที่คุกคลองเปรม
เขาขอยืมโทรศัพย์ของใครก็ไม่รู้ โทรมาหาเรา
ประโยคแรกที่เขาพูดขึ้นมาคือ "เสียใจและขอโทษที่โกหก" พร้อมกับเสียงร้องไห้
และสายก็ตัดไป หลังจากพูดประโยคนั้นจบลง
เวลานั้น ความโกรธของเรามันหายไปพร้อมกับคำขอโทษนั้น
เหลือแค่ความสงสารและเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ
เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยแสดงออกให้เห็นว่าเขามีพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับยาเสพติดเลย
ที่สำคัญคือ เขาทำตัวดีมาตลอด เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ
แต่ต่อมาหลังจากเรื่องแดงขึ้นแล้ว ที่เรารู้มาก็ "ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งหลายนี่แหละ" ที่มันสมรู้ร่วมคิดกันหลอกเรา
ยังดีที่ว่า เขาโดนแค่เป็นผู้เสพเท่านั้น ไม่ได้ขาย และยังติดไม่ถึงขั้นเลิกไม่ได้
สรุปว่า...เขาและเพื่อนพวกนั้นก็โดนจับเข้าคุกด้วยกันหมด
เขาถูกปล่อยตัวออกมาแล้วประมาณปีกว่าๆแล้ว
และเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองหมดทุกอย่าง อะไรที่เคยทำไม่ดี ไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆ หรือเรื่องใหญ่กว่านี้ เขาก็หยุดมันได้หมด
เขาบอกว่า "ทุกครั้งที่นึกถึงภาพตอนอยู่ในคุก ตัวเองก็หมดความเป็นคนแล้ว ฉะนั้นจะไม่มีวันทำสิ่งที่ผิดพลาดอีก"
เรื่องที่เล่านี้เราอยากให้เป็นอุทาหรณ์กับใครอีกหลายๆคน
ทั้งคนที่ทำผิดเอง และญาติของผู้กระทำผิด
ขอให้เรามีสติ อย่าได้ทำร้ายตัวเองและคนอื่น
เพราะไม่ฉะนั้น เราจะหาคำว่าอิสรภาพไม่ได้อีกเลย
ส่วนญาติๆเองก็คงต้องให้ความเข้าใจ เห็นใจและช่วนกันแก้ไขอะไรที่มันผิดพลาดไปแล้ว
ไม่ซ้ำเติมเขาน่าจะดีที่สุด
ความรู้สึกเมื่อได้ยินว่า "แฟนเราโดนจับติดคุก"
คือเราคบอยู่กับคนๆหนึ่ง เขารักและดีกับเราพอสมควร พยายามสร้างเนื้อสร้างตัว ทำงานทุกอย่างที่สามารถทำได้
แต่แล้ววันหนึ่ง เราก็ต้องได้ฟังข่าวร้ายจากญาติของเขาว่า "เขาโดนจับคดียาเสพติด"
ความรู้สึกขณะที่ได้ยินว่า "แฟนเราโดนจับติดคุก"นั้นมันแทบจะขาดใจ ทรมาร เข่าอ่อน และเสียใจที่สุด
เสียใจที่เขาหลอกเรามาตลอด เสียใจที่เรามองเขาในแง่ดีเกินไป และเสียใจที่เขามีเพื่อนที่เลวๆพวกนั้น
วันที่เรารู้ความจริงวันนั้น เราขาดสติแบบชนิดที่ว่าพูดกับใครไม่รู้เรื่อง ร้องไห้เสียใจ เรากินข้าวไม่ได้
นอนไม่หลับ ทำงานไม่ได้เลย เหมือนมีแต่ร่างกายแต่ไร้วิญญาณ แต่ก็บอกใครไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ตอนนั้นคิดในใจว่า "เราคงให้อภัยเขาไม่ได้ เพราะเราเกลียดการโกหกที่สุด"
และคงจะเลิกกับคนแบบนี้แน่ๆ
แต่...ก่อนที่เขาจะถูกส่งตัวไปที่คุกคลองเปรม
เขาขอยืมโทรศัพย์ของใครก็ไม่รู้ โทรมาหาเรา
ประโยคแรกที่เขาพูดขึ้นมาคือ "เสียใจและขอโทษที่โกหก" พร้อมกับเสียงร้องไห้
และสายก็ตัดไป หลังจากพูดประโยคนั้นจบลง
เวลานั้น ความโกรธของเรามันหายไปพร้อมกับคำขอโทษนั้น
เหลือแค่ความสงสารและเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ
เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยแสดงออกให้เห็นว่าเขามีพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับยาเสพติดเลย
ที่สำคัญคือ เขาทำตัวดีมาตลอด เป็นที่รักใคร่ของเพื่อนๆ
แต่ต่อมาหลังจากเรื่องแดงขึ้นแล้ว ที่เรารู้มาก็ "ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งหลายนี่แหละ" ที่มันสมรู้ร่วมคิดกันหลอกเรา
ยังดีที่ว่า เขาโดนแค่เป็นผู้เสพเท่านั้น ไม่ได้ขาย และยังติดไม่ถึงขั้นเลิกไม่ได้
สรุปว่า...เขาและเพื่อนพวกนั้นก็โดนจับเข้าคุกด้วยกันหมด
เขาถูกปล่อยตัวออกมาแล้วประมาณปีกว่าๆแล้ว
และเขาสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองหมดทุกอย่าง อะไรที่เคยทำไม่ดี ไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆ หรือเรื่องใหญ่กว่านี้ เขาก็หยุดมันได้หมด
เขาบอกว่า "ทุกครั้งที่นึกถึงภาพตอนอยู่ในคุก ตัวเองก็หมดความเป็นคนแล้ว ฉะนั้นจะไม่มีวันทำสิ่งที่ผิดพลาดอีก"
เรื่องที่เล่านี้เราอยากให้เป็นอุทาหรณ์กับใครอีกหลายๆคน
ทั้งคนที่ทำผิดเอง และญาติของผู้กระทำผิด
ขอให้เรามีสติ อย่าได้ทำร้ายตัวเองและคนอื่น
เพราะไม่ฉะนั้น เราจะหาคำว่าอิสรภาพไม่ได้อีกเลย
ส่วนญาติๆเองก็คงต้องให้ความเข้าใจ เห็นใจและช่วนกันแก้ไขอะไรที่มันผิดพลาดไปแล้ว
ไม่ซ้ำเติมเขาน่าจะดีที่สุด