มันเป็นความทุกข์แล้วก็ความเครียดที่เกิดขึ้นจากปัญหาชีวิตที่เกิดจากการตกงานค่ะ
ตัดสินใจลาออกมาเองเพราะมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
หลายคนก็ตำหนิว่าทำไมไม่หางานให้ได้ก่อนออกมา...
ถามว่า ถ้าย้อนกลับไปได้จะลาออกมั้ย คำตอบก็คือ ออก อยู่ดี
คือมันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ อยู่ต่อเราคงกลายเป็นคนบ้าของรพ.จิตเวชแน่
เราทำงานสายวาดรูปค่ะ
เรารู้ว่าผลงาน มันคือเครดิตเราเอง ถึงฝีมือยังไม่ถือว่าดีอะไรมาก แต่ก็ตั้งใจทำทุกงานไม่เคยเผาส่ง
แต่มันคงจะไม่เข้าตาเขา ทำยังไงก็ต้องแก้หนัก แก้จนเลยเดธไลน์
พยายามยังไงก็โดนด่า ว่าขี้เกียจ ไม่ตั้งใจ
พอเป็นติดๆกัน2-3โปรเจคเราก็เริ่มรับตัวเองไม่ได้แล้ว รู้สึกผิดที่ทำงานไม่ทันกำหนดส่ง
รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าที่ทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาเขา
รู้สึกเครียด เสียใจ ทำยังไงก็โดนดูถูก
ว่างานแย่ งานพัง เอาไปถามใครข้างนอกดูก็ได้ ถ้าไม่ได้เขาช่วยแนะนำ ใครเขาจะเอา งานแบบนี้
คือการที่ต้องทำงานโดยที่โดนดูถูกฝีมือตลอดเวลา สำหรับเรา เรารับไม่ไหวจริงๆ
ตำหนิงานนี่เข้าใจว่ามีกันเป็นปกติ แต่ดูถูกงานร่วมเข้ามาด้วย ไม่ไหวจริงๆค่ะ
งานวาดมันต้องใช้ใจทำ แล้วจิตใจโดนบั่นทอนแทบทุกวัน
ทำงานมาหลายที่ ไม่เคยเลยที่ทำแล้วรู้สึกอยากตาย เหมือนที่นี่
เราเลยเลือกที่จะเดินออกมาเพื่อรักษาสภาพจิตใจของตัวเองก่อน
แต่ปัญหาคือพอเราเลือกที่จะออกมา แล้วหางานใหม่ มันหาไม่ได้เลย
งานสายวาดในไทย หายากมาก เจอแต่พวก กราฟฟิคดีไซน์ ซึ่งเราก็ไม่มีพอร์ต มีแต่รูปวาดที่เคยทำๆมา
ส่งไปหลายต่อหลายที่ เขาก็ไม่รับ ที่เคยเรียกไป ก็ไม่ผ่าน
อาจจะเพราะงานยังไม่เข้าตา + เราก็อายุจะ 30 แล้วรึเปล่า ก็ไม่แน่ใจ
มันเลยทำให้ความมั่นใจในฝีมือของตัวเอง แทบไม่เหลือแล้ว
งานก็หาไม่ได้ เงินเก็บที่มี ก็หมดลงทุกวันๆ
ที่บ้าน แม่ก็เพิ่งจะบอกว่ารายรับของที่บ้านน้อยกว่ารายจ่าย
ปกติเราจะช่วยส่งเงินให้แม่เดือนละเล็กๆน้อยๆ แต่พอออกจากงานก็ไม่มีส่ง
จะกลับไปรบกวนที่บ้านก็เครียด ไม่อยากไปเป็นภาระเพิ่มรายจ่ายให้เขา
ค่าห้องตอนนี้ก็แชร์กับเพื่อน คงพอมีช่วยแชร์ได้แค่ถึงเดือนมกราคมปีหน้า สงสารเพื่อน ต้องมาโดนผลกระทบจากเราด้วย
พยายามหาเรื่อยๆ แต่ก็ยังหางานไม่ได้เลย
ลองทำฟรีแลนซ์ วาดลงเว็บเพื่อหาลูกค้าต่างชาติ คนก็ดูไม่ค่อยสนใจ ด้วยฝีมือระดับกลางคงไม่เตะตาใครๆเขา
แฟนยังว่าเราลงสีห่วยเลย...
ทุกวันนี้รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ อยู่ไปวันๆเพื่ออะไรก็ไม่ทราบ
รู้แต่ว่าถ้าพ่อ แม่ ไม่ได้รักเรา เราคงไม่เหลือเหตุผลให้อยู่ต่อ
รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเอง ท้อเหลือเกินค่ะ
คิดอยากจะหายไปเฉยๆ อยากให้ทุกอย่างมันจบๆไป ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
อยากอยู่กับแฟน กับคนที่เรารัก ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเขายังไม่พร้อม
ไม่รู้จะเดินต่อไปยังไง รู้สึกหมดหนทาง เลยเข้ามาระบายที่นี่ค่ะ
เผื่อจะมีคนเข้าใจ เผื่อจะมีใครมีแนวทางแนะนำเราได้
เรารู้นะคะว่ายังมีคนสู้ชีวิต ยังมีคนที่ลำบากกว่า แฟนเคยบอกให้มองคนที่ลำบากกว่าจะได้สบายใจ
แต่เราไม่คิดเอาตัวเองไปเทียบใครค่ะ เราทุกข์เราก็รู้อยู่แค่ตัวเองกำลังทุกข์อยู่ก็แค่นั้น
อาจจะเวิ่นเว้อบ่นยาวดูไร้สาระ ก็ขออภัยนะคะ
ไม่มีที่จะไปจริงๆ ขอบคุณพื้นที่ของพันทิพที่ให้ระบายค่ะ
[ระบาย] ต้องการคำปรึกษา ต้องการกำลังใจ รู้สึกตัวเองไร้ค่า
ตัดสินใจลาออกมาเองเพราะมีปัญหากับเพื่อนร่วมงาน
หลายคนก็ตำหนิว่าทำไมไม่หางานให้ได้ก่อนออกมา...
ถามว่า ถ้าย้อนกลับไปได้จะลาออกมั้ย คำตอบก็คือ ออก อยู่ดี
คือมันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ อยู่ต่อเราคงกลายเป็นคนบ้าของรพ.จิตเวชแน่
เราทำงานสายวาดรูปค่ะ
เรารู้ว่าผลงาน มันคือเครดิตเราเอง ถึงฝีมือยังไม่ถือว่าดีอะไรมาก แต่ก็ตั้งใจทำทุกงานไม่เคยเผาส่ง
แต่มันคงจะไม่เข้าตาเขา ทำยังไงก็ต้องแก้หนัก แก้จนเลยเดธไลน์
พยายามยังไงก็โดนด่า ว่าขี้เกียจ ไม่ตั้งใจ
พอเป็นติดๆกัน2-3โปรเจคเราก็เริ่มรับตัวเองไม่ได้แล้ว รู้สึกผิดที่ทำงานไม่ทันกำหนดส่ง
รู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าที่ทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาเขา
รู้สึกเครียด เสียใจ ทำยังไงก็โดนดูถูก
ว่างานแย่ งานพัง เอาไปถามใครข้างนอกดูก็ได้ ถ้าไม่ได้เขาช่วยแนะนำ ใครเขาจะเอา งานแบบนี้
คือการที่ต้องทำงานโดยที่โดนดูถูกฝีมือตลอดเวลา สำหรับเรา เรารับไม่ไหวจริงๆ
ตำหนิงานนี่เข้าใจว่ามีกันเป็นปกติ แต่ดูถูกงานร่วมเข้ามาด้วย ไม่ไหวจริงๆค่ะ
งานวาดมันต้องใช้ใจทำ แล้วจิตใจโดนบั่นทอนแทบทุกวัน
ทำงานมาหลายที่ ไม่เคยเลยที่ทำแล้วรู้สึกอยากตาย เหมือนที่นี่
เราเลยเลือกที่จะเดินออกมาเพื่อรักษาสภาพจิตใจของตัวเองก่อน
แต่ปัญหาคือพอเราเลือกที่จะออกมา แล้วหางานใหม่ มันหาไม่ได้เลย
งานสายวาดในไทย หายากมาก เจอแต่พวก กราฟฟิคดีไซน์ ซึ่งเราก็ไม่มีพอร์ต มีแต่รูปวาดที่เคยทำๆมา
ส่งไปหลายต่อหลายที่ เขาก็ไม่รับ ที่เคยเรียกไป ก็ไม่ผ่าน
อาจจะเพราะงานยังไม่เข้าตา + เราก็อายุจะ 30 แล้วรึเปล่า ก็ไม่แน่ใจ
มันเลยทำให้ความมั่นใจในฝีมือของตัวเอง แทบไม่เหลือแล้ว
งานก็หาไม่ได้ เงินเก็บที่มี ก็หมดลงทุกวันๆ
ที่บ้าน แม่ก็เพิ่งจะบอกว่ารายรับของที่บ้านน้อยกว่ารายจ่าย
ปกติเราจะช่วยส่งเงินให้แม่เดือนละเล็กๆน้อยๆ แต่พอออกจากงานก็ไม่มีส่ง
จะกลับไปรบกวนที่บ้านก็เครียด ไม่อยากไปเป็นภาระเพิ่มรายจ่ายให้เขา
ค่าห้องตอนนี้ก็แชร์กับเพื่อน คงพอมีช่วยแชร์ได้แค่ถึงเดือนมกราคมปีหน้า สงสารเพื่อน ต้องมาโดนผลกระทบจากเราด้วย
พยายามหาเรื่อยๆ แต่ก็ยังหางานไม่ได้เลย
ลองทำฟรีแลนซ์ วาดลงเว็บเพื่อหาลูกค้าต่างชาติ คนก็ดูไม่ค่อยสนใจ ด้วยฝีมือระดับกลางคงไม่เตะตาใครๆเขา
แฟนยังว่าเราลงสีห่วยเลย...
ทุกวันนี้รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ อยู่ไปวันๆเพื่ออะไรก็ไม่ทราบ
รู้แต่ว่าถ้าพ่อ แม่ ไม่ได้รักเรา เราคงไม่เหลือเหตุผลให้อยู่ต่อ
รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตตัวเอง ท้อเหลือเกินค่ะ
คิดอยากจะหายไปเฉยๆ อยากให้ทุกอย่างมันจบๆไป ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
อยากอยู่กับแฟน กับคนที่เรารัก ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเขายังไม่พร้อม
ไม่รู้จะเดินต่อไปยังไง รู้สึกหมดหนทาง เลยเข้ามาระบายที่นี่ค่ะ
เผื่อจะมีคนเข้าใจ เผื่อจะมีใครมีแนวทางแนะนำเราได้
เรารู้นะคะว่ายังมีคนสู้ชีวิต ยังมีคนที่ลำบากกว่า แฟนเคยบอกให้มองคนที่ลำบากกว่าจะได้สบายใจ
แต่เราไม่คิดเอาตัวเองไปเทียบใครค่ะ เราทุกข์เราก็รู้อยู่แค่ตัวเองกำลังทุกข์อยู่ก็แค่นั้น
อาจจะเวิ่นเว้อบ่นยาวดูไร้สาระ ก็ขออภัยนะคะ
ไม่มีที่จะไปจริงๆ ขอบคุณพื้นที่ของพันทิพที่ให้ระบายค่ะ