เราคบกับแฟนมาได้เกือบจะ 6 ปีแล้วค่ะ
ปีแรก เขาดีมาก ดีจนเราคิดว่าเราเลือกคนไม่ผิด ปกติเราไม่ใช่คนขี้งอล แต่เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงนิดหน่อย
วันไหนเขาเห็นว่าเราไม่ยิ้มให้ ทั้งๆที่เราเครียดเรื่องงาน เขาจะพยายามง้อทุกอย่าง พยายามเคลียร์ว่าเกิดอะไรขึ้น
เวลาไม่สบาย เขาก็จะเป็นคนแรกที่ซื้อยา ข้าว ผลไม้มาให้ พาเราไปหาหมอ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรารักเขาจนไม่เหลือใตให้คนอื่น ไม่เคยมองใคร มีคนเข้าหามากมาย แต่เราก็บอกว่าเรารักแฟน
แต่เขาไม่เหมือนเดิม เวลาเรางอล น้อยใจ ทะเลาะกัน เราจะเงียบ แต่เขาจะเงียบกว่า ไม่คุย ไม่เคลียร์
บางวันคุยกันแค่ เลิกงานกี่โมง ทานข้าวหรือยัง พอกลับมาบ้าน ก็คนละมุม ต่างคนต่างเล่นโทรศัพท์ของตนเอง
เราพยายามอดทนและประคับประคอง และก็ยังคิดว่าเขาคือคนเดียวที่เราจะแต่งงานด้วย
สามปีหลังจากที่คบกัน พ่อแม่เราก็ถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานกัน เราถามเขา เขาก็บอกปีหน้า ปีหน้ามาตลอด 2 ปี
แต่ไม่เคยถามเรื่องสินสอด ไม่เคยคุยกันจริงจัง เป็นเราคนเดียวที่นั่งดูร้านถ่ายรูป นั่งดูงานคนอื่น แล้วก็คิดเอาเอง
เวลาเราไม่ไหน ไม่เคยถาม ไม่เคยโทรหา ขนาดเราเดินทางไกลตอนกลางคืนไปต่างจังหวัด เขายังไม่คิดจะโทรถามเลยว่าเราถึงไหน
เดินทางเป็นยังไง มันเป็นไปได้เหรอค่ะ ที่รักกัน แต่ไม่ห่วงกันเลย อ้างว่าอยากให้เราสนุกกับเพื่อน
เราเริ่มมองตัวเอง เริ่มเห็นว่าตัวเองรักเขาแล้วโง่ขนาดไหน ทำให้เราพยายามอยู่ด้วยตนเองมากขึ้น
จากที่รักมาก แล้วมันก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ และน้อยลง จนในที่สุด มันไม่มีความรักเหลือ มันมีแค่ความผูกพันที่เราอยู่ด้วยกันมา
ไม่ได้เกลียดนะคะ แต่กลัวว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ คบกันไปต่อทั้งๆที่เป็นแบบนี้ เราจะเกลียดเขา
แต่เราไม่รู้จริงๆว่าจะพูดยังไง คนเป็นแฟนกัน อยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่คุยกันมาจะ 1 เดือนแล้ว
แบบนี้เขายังรักเราอยู่ไหม หรือมันถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว เราไม่อยากพูดอะไรออกไป กลัวทำให้เขาเสียใจ
เรารับประกันได้เลยว่าเราไม่ได้มีคนอื่น เราเข็ดกับสิ่งที่เรา อยากอยู่คนเดียว รุ้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วมันโอเคกว่านี้มาก
เคยรักใครมาก จนวันหนึ่งมันกลายเป็นไม่รู้สึกไหมค่ะ
ปีแรก เขาดีมาก ดีจนเราคิดว่าเราเลือกคนไม่ผิด ปกติเราไม่ใช่คนขี้งอล แต่เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงนิดหน่อย
วันไหนเขาเห็นว่าเราไม่ยิ้มให้ ทั้งๆที่เราเครียดเรื่องงาน เขาจะพยายามง้อทุกอย่าง พยายามเคลียร์ว่าเกิดอะไรขึ้น
เวลาไม่สบาย เขาก็จะเป็นคนแรกที่ซื้อยา ข้าว ผลไม้มาให้ พาเราไปหาหมอ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรารักเขาจนไม่เหลือใตให้คนอื่น ไม่เคยมองใคร มีคนเข้าหามากมาย แต่เราก็บอกว่าเรารักแฟน
แต่เขาไม่เหมือนเดิม เวลาเรางอล น้อยใจ ทะเลาะกัน เราจะเงียบ แต่เขาจะเงียบกว่า ไม่คุย ไม่เคลียร์
บางวันคุยกันแค่ เลิกงานกี่โมง ทานข้าวหรือยัง พอกลับมาบ้าน ก็คนละมุม ต่างคนต่างเล่นโทรศัพท์ของตนเอง
เราพยายามอดทนและประคับประคอง และก็ยังคิดว่าเขาคือคนเดียวที่เราจะแต่งงานด้วย
สามปีหลังจากที่คบกัน พ่อแม่เราก็ถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานกัน เราถามเขา เขาก็บอกปีหน้า ปีหน้ามาตลอด 2 ปี
แต่ไม่เคยถามเรื่องสินสอด ไม่เคยคุยกันจริงจัง เป็นเราคนเดียวที่นั่งดูร้านถ่ายรูป นั่งดูงานคนอื่น แล้วก็คิดเอาเอง
เวลาเราไม่ไหน ไม่เคยถาม ไม่เคยโทรหา ขนาดเราเดินทางไกลตอนกลางคืนไปต่างจังหวัด เขายังไม่คิดจะโทรถามเลยว่าเราถึงไหน
เดินทางเป็นยังไง มันเป็นไปได้เหรอค่ะ ที่รักกัน แต่ไม่ห่วงกันเลย อ้างว่าอยากให้เราสนุกกับเพื่อน
เราเริ่มมองตัวเอง เริ่มเห็นว่าตัวเองรักเขาแล้วโง่ขนาดไหน ทำให้เราพยายามอยู่ด้วยตนเองมากขึ้น
จากที่รักมาก แล้วมันก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ และน้อยลง จนในที่สุด มันไม่มีความรักเหลือ มันมีแค่ความผูกพันที่เราอยู่ด้วยกันมา
ไม่ได้เกลียดนะคะ แต่กลัวว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ คบกันไปต่อทั้งๆที่เป็นแบบนี้ เราจะเกลียดเขา
แต่เราไม่รู้จริงๆว่าจะพูดยังไง คนเป็นแฟนกัน อยู่บ้านเดียวกัน แต่ไม่คุยกันมาจะ 1 เดือนแล้ว
แบบนี้เขายังรักเราอยู่ไหม หรือมันถึงเวลาที่ต้องจากกันแล้ว เราไม่อยากพูดอะไรออกไป กลัวทำให้เขาเสียใจ
เรารับประกันได้เลยว่าเราไม่ได้มีคนอื่น เราเข็ดกับสิ่งที่เรา อยากอยู่คนเดียว รุ้สึกว่าอยู่คนเดียวแล้วมันโอเคกว่านี้มาก