ความจริงที่บอกใครไม่ได้

กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมปรารถนาเอาไว้ว่าจะตั้งกระทู้ที่แชร์ แบ่งปัน แลกเปลี่ยน ข้อคิดในเชิงพุทธศาสนา วันละ1กระทู้ จนถึงวันเกิดของผม ขอความร่วมมือในการตอบกระทู้อย่างสร้างสรรด้วยครับ

เรื่องนี้มาจากความอัดอั้นของผม ผมว่าหลายๆคนก็เหมือนกับผม มีความจริงบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้คนเดียว ซึ่งมันก็มีหลายเหตุผลที่บอกใครไม่ได้ เราก็ได้แต่ปกปิด หรือบางครั้งก็เลือกที่จะโกหก แต่ด้วยผลของมันบางทีมันก็ทำให้เราขาดความน่าเชื่อถือ จนอาจจะเสียเครดิตไปเลยก้ได้

ยกตัวอย่าง ด้วยอุบัติเหตุจากการทำงาน ทำให้เกิดบาดแผลที่สงสัยว่าจะติดเชื้อ HIV เนื่องจากครอบครัวคนรอบข้างไม่เข้าใจ ผมเลยเลือกที่จะปิดมันไว้ ถ้ามีคนสงสัย ผมก็บอกว่า เป็นไวรัสตับอีกเสบ (เพราะใช้ยาตัวเดียวกัน) สรุปคือ ผมก็ไม่เป็นอะไร จนตอนหลังครอบครัวผมทราบ ทีนี่ก็เกิดเรื่องคือ ครอบครัวเป็นห่วงเป็นกังวล ซึ่งเราก็ไม่อยากให้เกิดตั้งแต่แรก

และก็มีอีกหลายๆเรื่องที่ผมต้องการปิดเอาไว้ แต่ลึกๆมันก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องโกหก แต่การเลือกวิธีนี้มันก็ป้องกันไม่ให้เค้ารู้สึกเป็นห่วงเรา

เรื่องนี้ผมถึงเข้าใจนะว่าทำไมสัจจะถึงเป็น1ในบารมีสามสิบทัศ ที่ถึงขั้นเอาชีวิตแลกเพื่อรักษาสัจจะ

แต่เราก็คือปุถุชน ที่ไม่เข้มแข็งถึงขนาดนั้น และก้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำยังไงกับปัญหาแบบนี้