จากคนที่ถูกลืม!

ตั้งแต่เด็ก ประมาณ 2 ปีได้มั้ง พ่อแม่หย่าร้างกัน ได้อยู่กับพ่อ ส่วนน้องอยู่กับแม่ แต่พ่อไปทำงานก็ต้องอยู่กับอาเสมอมา เรากับอาไม่ถูกกันพูดนิดเดียวก็โดนด่า อธิบายก็หาว่าเถียง คือเป็นอารมณ์ร้อนทั้งสองคือ แต่พอเราโตขึ้นหน่อยก็พยายามไม่พูดเก็บไว้คนเดียว ไม่ก็ทำลายข้าวของ พอเราอายุ 16 อาก็ไปอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ได้ห่างกันมากกันสองสามหลัง แต่ก็ไม่สบายขึ้นมาเลย ตกเย็นทุกวันต้องไปทำงานบ้าน เลี้ยงน้องบ้าง เรามีอะไรก็อยากพูดให้ฟังบ้าง จะเข้ามหาลัยก็ถาม คณะอะไรดี พอจะบอกว่าสมัครสอบที่นั่นที่นี่ก็ไม่ฟังเรา พูดเรื่องอื่นกับคนอื่นเฉยเลย เราก็ไม่พูดต่อ เวลาซื้อเสื้อครอบครัวเราก็ไม่ได้ พอไม่สบายก็บอกแต่กินยารีบๆ หาย ประเด่นคือไม่มีใครทำงานบ้าน บอกปวดหัวยังพูดว่าเป็นไรหนักหนา
วันเกิดเราก็จำไม่ได้ อะไรที่ดีๆ จำไม่ได้สักอย่าง พอทำอะไรผิดหน่อยเอาไปพูดได้เป็นสิบปี

ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อยากระบาย อยากเล่าให้ฟัง เพราะคนใกล้ตัวไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง Y_Y