ตามหาคนชื่อเจ...

ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นเมื่อ13ปีทึ่แล้ว
เราเป็นเด็กบ้านนอกอาศัยอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัด..เวลาปิดเทอมเราก็เข้ามากรุงเทพมาอยู่กับพ่อแม่
ตอนนั้นเราอยู่ชั้นประถมที่ 6 สมัยนั้นเกมส์  Ragnarok กำลัง hothit ติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง
ซึ่งเราไม่ได้เล่นเกมส์นั้นหรอกนะ 555 เราเล่นเกมส์ Yulgang (โยกัง) เราเล่นอาชีพ หมอ
เปิดเทอมเราก็กลับไปอยู่ต่างจังหวัดเหมือนเดิม แต่เวลาเปลี่ยนทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยน
ถึงเวลาที่เราจะต้องย้ายมาเรียนมัธยมต้นที่กรุงเทพ แต่บ้านที่เราอยู่ บอกเลยว่าเรากลัวเพื่อนบ้านมากอะ
เพราะเราคิดว่าเป็นพุทธ เพื่อนบ้านเราเป็นอิสลาม คิดว่าเขาไม่ค่อยชอบเรา อีกอย่างเขาอยู่กันเงียบๆ
แต่เราก็เป็นเด็กบ้านนอกๆที่ชอบสนุก เฮฮา สดใสร่าเริง อิอิ เเต่พอมาอยู่แปลกที่หงอยเลย
ไม่มีเพื่อนข้างนอกบ้าน (เอ่อมันเป็นความคิดเด็กๆแบบผิดๆ ปัจจุบันก็เฮฮากับเพื่อนบ้านสนุกสนาน ^^)
เลยทำให้เพื่อนของเรากลายเป็น คอมพิวเตอร์ ไปซะงั้น แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
เพราะมันให้เราได้เจอกับเพื่อนคนหนึ่งที่ดีมากๆเลยแหละ
แต่มันหน้าเสียดายตรงที่ว่าเราไม่เคยใส่ใจ สนใจ มองข้าม ละเลย บลาๆๆๆ
ทุกครั้งที่เรามีปัญหาไม่ว่าจะเป็นปัญหาอะไรก็ตาม เขามักจะมาได้ถูกเวลาตลอด แล้วก็ไม่เคยถามหาถึงความสำคัญเลย
ทั้งๆที่เขาก็รู้นะว่า เรามีคนอื่นคุย มีเพื่อนใหม่หรืออะไรก็ตามแต่ ขนาดเราสอบตกวิชาวิทยาศาสตร์ เราจำได้แม่นเลย
สอบเรื่อง ชั้นบรรยากาศ ตอน ม.2 ทั้งๆที่เราไม่ได้อยู่ใกล้กัน ทั้งๆที่เราได้คุยกันแค่โทรศัพท์แต่เขายังใส่ใจ
ยังติวให้เราจนเราสอบผ่านละเขาเป็นคนที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเราเลย คุยโทรศัพท์ก็มีแต่โทรหาไม่เคยต้องให้เราโทร
ให้คำปรึกษา ไม่เคยแสดงว่าโกรธเลยนะเวลาเราไม่สนใจ โหยยยโครตดีอะ  แต่ทำไมเราถึงไม่เคยสนใจก็ไม่รู้
ช่วงม.3 ก่อนเขาไปเรียนต่อที่แคนนาดา เขาสารภาพรักกับเราด้วยอะ จริงๆเราก็ไม่เคยรู้สึกนะ เขาเก็บความรู้สึกเก๊งเก่งอะ  
แต่คำที่เขาสารภาพในวันนั้นมันก็เป็นแค่คำพูดที่ลอยมาเข้าหูโดยที่เราก็ไม่ได้สนใจ
(โอ้ยยยยพลาดมากสมัยนั้น   ) แล้วเขาเป็นผู้ชายที่โรแมนติกน๊าาาา เขาเล่นเปียนโนได้ด้วย
ตอนดึกๆเขาจะเล่นให้เราฟังผ่านทางโทรศัพท์ด้วยอะ ( หูยยยยยยยยดูดีอ่ะ )
และที่มันเเย่ไปกว่าการที่เราไม่ ใส่ใจเขานั้นคือเราจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย แบบจำได้น้อยมากอะ
เพราะสิ่งที่เราจำได้มันมีแค่ เขาเคยเล่นเกมส์ โยกัง อาชีพหมอ ตัวละครเพศหญิง เขาชื่อเล่นว่า เจ
เขาเรียนโรงเรียนชายล้วน เขาอาศัยอยู่คอนโด แถวพญาไท มีน้องชื่อแพรว เขาชอบร้องเพลงสากล ละก็เล่นเปียนโน  
ตอนที่เขาเรียนอยู่ม.3 เขาได้ไปเรียนภาษาต่อที่อินเดีย พอกลับมา ได้ไม่นาน เขาก็ไปเรียนต่อที่แคนนาดา
เขาเกิดวันที่ 3 ตุลาคม ( พ.ศ. 34 มั้ง ) พอเขากลับมา เขาก็ติดต่อเรามา จริงๆเขาก็ติดต่อเรามาตั้งแต่ที่เรียน
อยู่ที่แคนนาดาแล้ว คือเขาไม่เคยลืมเราเลยอะ มีแต่เราที่ลืมเขา แม้กระทังชื่อจริง เรายังจำไม่ได้เลย
เขาคงจำเบอร์บ้านเราได้เเม่น แล้วก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกัน สาเหตุมันมาจากเรา
วันนั้นวันที่เขากลับมาจากแคนนาดา เขาก็โทรมาเบอร์บ้านเรา ซึ่งเบอร์บ้านเราวันนั้นเป็นวันสุดท้าย
ที่ใช้ได้ก่อนโดนตัด เราให้เบอร์มือถือ เขาไป ก็คุยกันได้สองสามวัน ตอนนั้นเราอยู่ ม.6 ละ
เราไม่เคยเห็นเจมาก่อน เราให้เจส่งรูปให้เราดูทางมือถือด้วยแหละ แต่ประเด็นคือเรามีแฟนเเล้ว
เย็นวันนั้นเราทะเลาะกับแฟน ซึ่งเราได้โยนซิมทิ้ง จิงๆเราก็กลัวเจ เข้าใจผิดนะ เรายังไม่เห็นรูปเจเลย
เพราะตอนที่เขาส่งรูปมา มันเปิดไม่ได้ ไฟล์มันใหญ่เกินไป เราคิดว่าเจ คงจะเขาใจผิดแน่ๆเลย
เพราะหลังจากวันนั้น เจคงติดต่อเราไม่ได้ และคงเลิกพยายามติดต่อเรา
ละกว่าเราจะรู้ตัวว่า เห้ยยยเราลืมเพื่อนเรา โหยยยมันสายไปละอะ  ละดูสิ่งที่เราจำได้ดิ
มันคงช่วยทำให้เราได้เจอเพื่อนคนนี้อีกมั้ยเนี่ย สมองงงงง!
จิงๆเราก็ไม่รู้ว่าการที่เราตามหาเขาในนี้มันจะดีมั้ย เขาอาจจะลืมเราไปแล้วก็ได้
แต่เราก็อยากเจอเขาอีกครั้งหนึ่งนะ (อยากเจอจริงๆนะ) อยากขอโทษที่ทำให้คำว่าเพื่อนของเรามันหายไป...
ถ้าเป็นเจจริงๆเจคงจำเบอร์บ้านเราได้นะ
ละเจคงจะรู้ว่าคนที่เขียนเรื่องทั้งหมดนี้ชื่ออะไร