คนเราจะสามารถให้อภัยคนที่เรารักได้สักกี่ครั้ง?

เราคบกับแฟนมา 7 ปีกว่าตั้งแต่ม.ปลายจนเรียนจบจนทำงานได้แปบนึง ตอนม.ปลายด้วยความที่ตัวติดกันตลอดไม่มีเวลาไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะนอกจากโรงเรียนก็กลับบ้าน ไปเรียนพิเศษ ไปเที่ยวไหนก็ไปด้วยกัน ทุกอย่างดูโอเคมากเป็นไปด้วยดี เราก็ไม่คิดอะไรมากเวลามีรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนชอบมาถ่ายรูป ชวนคุยในโซเชียล(สมัยนั้นคง hi5 , facebook) คือก็ป๊อบในระดับนึงด้วยความเป็นนักกีฬาโรงเรียน เวลามีใครมาชวนคุยเขสก็บอกเราตลอด แรกๆก็งอนๆบ้างนิดๆหน่อยๆ หลังๆก็ไม่อะไรอ่ะ เรารู้สึกดีที่เขาบอกไงเลยไว้ใจมาก พอจบม.ปลายนี่แหละแยกย้ายกันแน่ๆ เราไปเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเขตปริมณฑล ไม่วุ่นวายแต่ก็เดินทางสะดวก ส่วนเขาก็เลือกเรียนอีกที่ๆเป็นโรงเรียนลูกผู้ชายต้องฝึก ต้องเรียนหนัก อยู่ในจังหวัดที่เป็นปริมณฑลเช่นกัน ก็ห่างกันแค่ กทม.กั้นแหละเอาจริงๆ ปี1 ได้คุยกันน้อยมาก โทรศัพท์และโซเชียลเขาถูกตัดทั้งหมด ถึงขนาดเขียนจดหมายหากัน คือด้วยความคิดถึงมาก ยอมนะกับการต้องมานั่งเรียนไดอารี่ให้เขาอ่าน 2-3 วันส่งหากันทีนึง ประมาณ 3 เดือนได้เจอกัน คือน้ำตาไหลเลย หลังจากผ่านช่วงนั้นไปก็ฟรีมากขึ้น เดือนนึงได้เจอสัก 2 ครั้งโดยเราเดินทางไปหาเขาที่นั่นเอง เพราะเขามีหอนอกที่นั่นและกุญแจก็ให้เราไว้ เราก็ไปหา บางทีไปได้เจอหน้าแปบเดียวเพราะเขาแอบหนีออกมาต้องรีบเข้าโรงเรียน เขากินเหล้าเป็นตั้งแต่ม.ปลาย พอมาอยู่นี่รู้สึกเขาจะกินบ่อย กินเยอะขึ้น โดยมักจะบอกว่าไปกับพี่กับเพื่อน ปฏิเสธไม่ได้ เราก็ปล่อย ก็เข้าใจนะ พอจบเทอม1 เกรดเขาไม่ดีเลย เราก็คอยให้กำลังใจเพราะเขาต้องรับแรงกดดันจากทางบ้านมากด้วย ขึ้นเทอม 2 ได้สักพัก เราก็คุยกันน้อยลง เขามักอ้างว่า ติดติว โดน- พี่พาไปเลี้ยงเหล้า และเราเองก็ไม่ค่อยว่างไปหา ก็เหมือนห่างๆไป เราก็ไม่คิดอะไรนะพยายามไม่คิด จนปลายปีเดือนธันวาเลยจำได้ เขานัดเราไปหาแม่เขาที่เขาใหญ่ เพื่อไปบอกเลิก ... คืออึ้ง โลกหยุดหมุน เขาบอกว่าเขาไม่ได้มีคนใหม่แต่เราไม่ใช่สำหรับเขา เอาจริงคือเราไม่เชื่ออ่ะ หลังจากวันนั้นก็สืบไปสืบมาก็เจอจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กนั่งดริ๊ง คงเลยเถิดไปไหนต่อไหนแล้วล่ะเพราะเขาไม่กลับหอ ไม่ค่อยเข้าเรียนแต่ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้นเลย จากตอนแรกก็นึกโทษตัวเองพอรู้ความจริงก็โกรธมาก ไม่ได้อยากจะแช่งนะแต่ว่าผลแก่งการกระทำนั้นมันก็ทำให้เขาถูกพักการเรียนไป เราก็มีชีวิตของเราเศร้ามากช่วงนั้น กินไม่ได้นอนไม่หลับ สุขภาพจิตแย่สุขภาพกายโทรม เพื่อนๆนี่แหละคอยช่วยตลอด ผ่านไปขึ้นปี 2 เราก็มีชีวิตของเรา เขาก็มีแฟนใหม่อีก 2 คน เราก็ยังไม่มีแค่คุยๆไม่ตัดสินอะไร จนคนที่คุยด้วยคนนั้นเอาชนะใจเราได้ เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนดีแค่นั้นเลยก็ลองให้โอกาสคบกันดู มันก็ดีนะแต่ก็ต้องยอมรับว่ายังลืมคนเก่าไม่ได้ แล้วจุดพลิกผันก็มาถึงเมื่อแฟนของแฟนเก่า นางโทรมาร้องให้กับเราบอกว่า เขาไม่รับสาย ไม่ตอบแชท ไม่โทรกลับเลยมา2วันแล้ว เรางงนะอันแรกคือเอาเบอร์เรามาจากไหน? นางบอกว่าจากมือถือแฟนนั่นแหละ เขาไม่ลบเบอร์เรา (เอิ่มมม) เราก็ปลอบใจนางไปนะ เะราะเหตุการณ์แบบนี้เราก็เคยเจอ ใจเย็นๆ นางกล่อมให้เราโทรไปหาแฟนเก่าเว่ยเพื่อจะได้เครียร์กับนาง นางจะเลิก เราก็ไม่รู้จะเอาไงในใจแอบสะใจแต่ก็สงสารหว่ะ ก็ตัดสินใจโทรไปสายเดียว แปบเดียวรับเลยค่ะ คำแรกที่พูดเลย คิดถึงมาก อยากคุยด้วยตั้งนานแล้วแต่ไม่กล้าโทรกลัวเราไม่พอใจ ตอนนั้นจุกมาก แต่ก็พูดไปแค่ว่ารับสายแฟนคุณด้วย แล้ววาง หลังจากนั้นเขาก็โทรมาหาเราทุกวัน เพื่อพยายามง้อให้กลับไป จนแฟนเราถามว่าใครโทรมาบ่อยจัง  ด้วยความที่ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจก็ตอบว่าเพื่อนเก่า เวลาล่วงเลยไปอีกสักพักก็ยอมรับเลยว่าเริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ ไม่ค่อยรับสายแฟนแต่ไปรับสายแฟนเก่าแทน ไม่ค่อยไปกินข้าวด้วย  (เพราะอยู่มอเดียวกันแต่คนละคณะ) จนวันนึงโดนถามตรงๆว่าที่โทรมาบ่อยน่ะแฟนเก่าใช่มั๊ย เราก็นะผิดเต็มๆไม่รู้จะดิ้นยังไงก็ยอมรับว่าใช่ เขาก็ยื่นคำขาดว่าถ้าจะคบกันก็ตัดเขาให้เด็ดขาด ถ้าอยากคุยกับแฟนเก่าก็เลิกกับเขาซะ อืม...ใช้เวลาตัดสินใจ 3 วิ เดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมคำขอโทษเขา เสียใจนะที่ต้องทำแบบนั้นคือคนที่ใช่มีคนเดียวคือคนเก่าอ่ะ เลือกสิ่งที่ถูกใจละเลยความถูกต้องไป ก็กลับมาคบกับแฟนเก่าซึ่งตอนนี้เขาลาออกจากโรงเรียนนั้นและมาช่วยที่บ้านทำธุรกิจ พร้อมๆกับเรียนบริหารในมหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตก้าวเข้าสู่ความเป็นแบดบอยโดยสมบูรณ์ ขับเบนซ์ไปเรียน ใช้ตังค์สัปดาห์ละ 3000-5000 ช่วงนั้นเราอยากได้อะไรก็ได้ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า คสอ.เขาซื้อให้หมด พาไปเที่ยวก็ขับรถพาไป ชีวิตดีมากอยู่ได้ปีนึง ก็เริ่มมีผู้หญิงมาติดพันเขา ลูกค้าบ้างละ เซลขายของที่บ้านบ้างละ ลูกเพื่อนพ่อบ้างล่ะ นู่นนนไปถึงเด็กนั่งดริ๊ง(อีกแล้ว)คนที่เจอในบาร์ในผับบ้างล่ะ เขาก็เหมือนเดิมนะ แบบซื้อนู่นนี่ให้ บางทีให้เงินสด เจอกันปกติ แต่มันไม่ปกติตรงที่เขาติดมือถือ ชอบไปคุยไกลๆนี่แหละ เลยกลายเป็นช่วงปี 3 ของเราทั้งปีชีวิตจิตตกมาก ระแวงไปทุกสิ่งอย่าง ไม่อยากจะนับว่าเขาแอบมีคนอื่นกี่ครั้ง กี่คน เราจับได้เกือบหมดอ่ะ วิธีจับกิ๊กเราก็มีเยอะ งัดมาใช้แทบไม่ไหว จับได้ทีก็มีเรื่องมาทีนึง แล้วก็ดีสักพักนึงก็มีอีก ตีบทนางร้ายด่ากราดไม่ไว้หน้าก็ทำมาแล้ว ไปจนถึงนางเอกร้องให้จนจะขาดใจก็ทำมาแล้ว กรีดร้องบ้านจะแตก ทำลายข้าวของก็ทำมาแล้ว ทำทุกวิธีอ่ะเวลาเจอที สักพักก็มีมาใหม่ เคยเจอทั้งผู้หญิงไม่รู้ว่ามีแฟน พอรู้ผู้หญิงก็ขอโทษและหายไป(อันนี้สำนึกดี ) หนักๆเลยคือเจอผู้หญิงที่พยายามเกาะไม่ปล่อยจะแย่งให้ได้ ยอมเป็นตัวสำรองก็ยอม (อันนี้ ค่ะไม่ใช่คน) สุดท้ายพอเรายื่นคำขาดไม่ไหวจะเลิกเขาก็ยื้อตลอด ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้วนะ บลาๆ(พูดกี่รอบแล้วไม่อยากนับ) ทนอยู่แบบนั้นน่ะ ทนไป ทนไปสิ (เดี๋ยวเล่าต่อนะคะทำงานก่อน)