พ่อแม่แท้ๆผมเป็นชาวเขาถือบัตรชาวเขาอยู่ที่อำเภอปาย จ.แม่ฮองสอนครับตอนคลอดผมอยากให้มีชวิตที่ดีเลยยกผมให้เป็นลูกบุญธรรมของนายสุพลซึ่งเป็นแฟนของป้าผมที่เป็นชาวเขาผมเลยได้สัญชาติไทยเต็มตัว ผมเกิดวันที่21เมษายน2538ครับพอผมได้2ขวบพ่อผมตายแม่เลยไปทำงานกรุงเทพผมอยู่กับลุงพลจน อนุบาล2 ก็เกิดเหตุลุงพลเอาข่ามาตีหัวผมป้ายอดเลยพาผมหนีมากรุงเทพผมได้มาอยู่กับแม่ป้ายอดก็อยู่ห้องเช่าข้างๆกันแม่ผมมีแฟนใหม่ชื่อลุงน้อยเป็นชาวเขามีลูกด้วยกันคนนึงชื่อน้องหนึ่งแต่น้องผมไม่ได้สัญชาติไทยนะครับพอผมอยู่ ม.1พ่อเลี้ยงป่วยเป็นวัณโรคตายแม่เลี้ยงผมกับน้องมาด้วยตัวคนเดียวผ่านไปสักพักผมจบ ม.3ตอนนั้นผม15พอดีแม่กับป้ายอดพาผมไปทำบัตรที่เขตดอนเมืองแต่เจ้าหน้าที่บอกว่าชื่อนี้ถูกจำหน่ายออกจากทะเบียนราษฏให้กลับไปแก้ไขที่อำเภอปาย ผมตกใจมากเสียใจด้วยแม่พาผมไปอำเภอไปหานายอำเภอเขาบอกว่าชื่อนี้ตายตอนนี้นายสุพลก็มายืนยันศพแล้วว่าใช่ลูกเขา  ผมกับแม่เลยยื่นเอกสารการเรียนตั้งแต่ ป.1 จนจบ ม.3 ให้นายอำเภอดูเขาเลยนัดนายสุพลมาที่อำเภอ ผมมีโอกาสเจอลุงพลหน้าอำเภอผมก็ไหว้ลุงพลแม่ก็ถามว่าทำไมทำแบบนี้  ลุงพลบอกว่าก็ไม่เคยกลับมาเยี่ยมมาดูแลกู   พอเขาไปข้างในลุงพลก็ยืนยันว่าคนที่ตายเป็นลูกตามใบเกิดแล้วลุงพลก็กลับบ้านผมถามนายอำเภอว่าแล้วผมต้องทำยังไงบ้างนายอำเภอบอกให้ไปปรึกษาทนาย  แม่กับผมก็วิ่งกันทั่วไปแจ้งความไปหาสำนักงายอัยการเขาก็บอกจะเดินเรื่องให้ ผมรอครับแม่ก็รอจนผ่านไปไม่ถึงปีแม่ผมป่วยต้องผ่าตัดที่ต้นขาพอผ่าเอาก้อนชีสออกแม่ก็แย่ลงๆจนทำงานไม่ได้ผมต้องไปเอากับข้าวที่วัดมาให้แม่กับน้องกินกันพอแม่เริ่มไม่ไหวญาติๆฝ่ายแม่ผมก็มาดูแลแม่จนแม่ผมเสียไป  ผมเคว้งคว้างมากครับญาติๆของแม่บอกเดียวน้องอ่ะจะดูแลให้   ผมถามเขาว่าแล้วผมอ่ะแล้วค่าเช่าห้องละเขาบอกว่าก็ทำงานซิหาเลี้ยงตัวเอง     ผมก็เลยไปหาป้ายอดไปอยู่กับป้ายอดทำงานด้วยแต่เปลี่ยนงานบ่อยเพราะผมยังเด็กยังไม่มีความรับผิดชอบผ่านไปปีกว่ามีเหตุการณ์ที่ลูกชายคนโตป้ายอดมาหามากินเหล้าที่บ้าน พอเมาเสร็จมาต่อยผมไล่ผมออกไปบอกว่าผมมาเกาะป้ายอดกิน ผมเก็บกะเป๋าครับมีเงินจากงานที่ทำตอนนั้นพันกว่าบาทแล้วเดินออกมาผมร้องไห้ไม่มีที่ไปไม่มีบ้านไม่มีพ่อไม่มีแม่ผมเหงา
  ผมมานั้งร้านเกมเล่นเกมตั้งแต่เย็นพอเที่ยงคืนผมถามเพื่อนในเกมที่ไม่เคยรู้จักว่านายทำงานอะไรอยู่ที่ไหน  มันบอกชื่อแมนอยู่นครศรีธรรมราชเฝ้าร้านเกม ผมขอไปทำงานกับมันมันบอกมาเลยผมรอจนตีห้าผมไปนั้งรถไฟไปนครไปหาคนที่ไม่รู้จัก ตีห้าอีกวันผมมาถึงทุ่งสงไอ้แมนมารับผมจริงๆมันมากับพ่อมัน  หลังจากนั้นผมก็อยู่เฝ้าร้านเกมครับวันละ100มีข้าวเลี้ยงผ่านไปปีกว่าผมกลับมากรุงเทพกะไปทำงานกับเพื่อนแต่ก็หางานยากเพราะผมไม่มีบัตรตอนเดินทางผมก็ต้องหลบตำรวจรถไฟลำบากครับชีวิตลำบากมากผมว่ามันหนักไปสำหรับเด็ก17 18 ผมมาติดอยู่บ้านเพื่อนเกรงใจพ่อแม่มันมากแต่ท่านใจดีมากบอกว่าผมก็เหมือนลูก จนผมได้มาเจอแฟนผมเราคบกันมาจนถึงตอนนี้แหละครับผมดีใจนะที่เธอรักผมอ่อลืมบอกไปผมมาอยู่บ้านแฟนที่นครปฐมแรกผมไปทำงานลากกุ้งแต่พอ3-4เดือนต่อมาผมแพ้น้ำบ่อกุ้งเป็นผื่นคันเต็มตัวเลยเลยต้องออกเพราะไปโรงบาลไม่ได้
    ที่เล่ามาคือความจริงที่มาเล่าเพราะตอนนี้อยากมีหลักฐานเกี่ยวกับตัวผมอะไรก็ได้ไม่อยากเป็นคนเถื่อนอยากสมัครทำงานช่วยหน่อยได้ไหมใครก็ได้ผมลำบากจริงๆสงสารแฟนทำงานเย็บผ้าคนเดียวตอนนี้ทางบ้านแฟนมองผมเป็นคนขี้เกียจงานไม่ทำแต่คือผมสมัครงานไม่ได้มันอึดอัด....