ทำไม ผญ ถึงยอมเสียตัว เสียเงิน เสียทรัพย์ให้กับ ผช ที่คบอยู่ แล้วทำไม ผช ถึงได้กล้าฟันฟรี รับเงิน รับทรัพย์ ของ ผญ

สมัครมาตอบกระทู้นี้โดยเฉพาะ เพราะอยากเล่าเรื่องของเราที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ ถ้าได้อ่านเรื่องของเราอาจจะพอเข้าใจขึ้นมาหน่อยนึง(มั้ง)

เราทำงานมาหลายปีแล้ว อายุย่าง 30 มีเงินเก็บพอสมควร แต่ที่ไม่เคยมีเลยคือแฟน เกิดมาไม่เคยมีคนเข้ามาจีบเลย ขอขีดเส้นใต้คำว่า ไม่เคยมีเลย ทั้งๆที่เราว่าหน้าตาเราก็ไม่ได้เลวร้ายนะ จนวันนึงมีโอกาสได้รู้จักผู้ชายคนนึงในเน็ต เค้าอายุน้อยกว่าเราหน่อย ตอนแรกก็คุยกันแบบเพื่อน เค้าก็เล่าเรื่องชีวิตเค้าให้ฟัง ทั้งเรื่องบ้านจน เรียนก็ยังไม่จบซักที แต่เราก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะก็คุยกันเป็นเพื่อน แต่อย่างที่บอกว่าเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายเข้ามาในชีวิต สุดท้ายเลยไปหลงรักเค้าเข้าจนได้ ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าเค้าด้วยซ้ำ จนต่อมาได้เห็นหน้า เค้าไม่ใช่คนหน้าตาดี ไม่ใช่สเป็กของเราเลยยยย แต่มันรักไปแล้ว เลยคบเป็นแฟนกันแบบงงๆ แต่ก็ยังไม่ได้เจอกันนะเพราะอยู่กันคนละประเทศ แต่สไกป์หากันทุกวัน ตอนคบแรกๆสวีทมากกก มากเท่าที่คนที่อยู่ไกลกันจะสวีทได้ แล้วเราเป็นประเภทแม่บุญทุ่มอยู่แล้ว (สมัยก่อนก็บ้านักร้องดารา) พอคบกันได้ไม่นานเราก็เริ่มซื้อของนั่นนู่นนี่ส่งให้เค้า เค้าก็บอกไม่ต้องซื้อไม่ต้องส่งอะไรมาให้ แต่เราก็ยังส่งให้ไป ซื้อให้แม้แต่โน๊ตบุ๊ค พอผ่านไปพักนึงเริ่มรู้สึกตัวว่าเราหมดไปหลักหมื่นแล้วก็พยายามเพลาๆตัวเองลง แต่มีอยู่จุดนึงที่ทำให้รู้สึกไม่ดีคือเค้ามาขอยืมเงิน คือการให้เองกับการถูกขอ สำหรับเรามันต่างกัน เค้าขอหลักหมื่นเลย แล้วเราเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ คือเค้าจะเอาไปลงทุน จะไม่เรียนแล้วว่างั้น เราเลยปฏิเสธไป เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่พูดๆประมาณว่าไม่เข้าใจว่าทำไมทีของที่เค้าไม่ได้ขอเรากลับให้ แต่พอเค้ายืมเงินเราถึงไม่ให้ เค้าบอกว่าสำหรับเค้าคนเป็นแฟนกันคือพึ่งพากันได้ในยามเดือดร้อน อะไรประมาณนี้ นานแล้วจำไม่ค่อยได้ แต่เราก็แอบรู้สึกแย่ไปเหมือนกันที่เค้าคิดแบบนี้

แต่หลังจากนั้นเค้าก็มาขอยืมเงินอีก แต่เป็นพวกค่ากินอยู่บ้าง ค่าเรียนบ้าง แล้วขอไม่เยอะ และเป็นเรื่องเดือดร้อนจริงๆ เราเลยต้องให้ไป ทุกครั้งที่ให้เรารู้สึกไม่ดีเลย ไม่ใช่เรื่องเสียดายเงิน แต่มันรู้สึกไม่ดีเลย เพราะเราโตมากับความคิดที่ว่า ผู้ชายที่ดีไม่ควรขอเงินผู้หญิงแม้แต่บาทเดียว ต่อให้เราได้แฟนรวยเป็นมหาเศรษฐี เรายังไม่คิดจะไปขอเงินใครใช้เลย เราไม่ชอบพึ่งพาใคร ยิ่งถ้าคุณเป็นผู้ชายแล้วมาพึ่งผู้หญิงด้วยแล้วยิ่งน่าเกลียดมากในสายตาเรา แต่เกลียดยังไงได้อย่างนั้น สุดท้ายเราก็เลยต้องคอยให้เงินเค้าอยู่เป็นระยะๆ

จนปีถัดมา ความรักสุกงอม เชื่อป่ะ เราลงทุนซื้อตั๋ว จองโรงแรม แล้วบินไปหาเค้า ไปนอนกับเค้าง่ายๆถึงที่นั่น ออกค่ากิน ค่าเดท ค่าเดินทาง ทุกอย่างทั้งหมด แอบสมเพชตัวเองเหมือนกัน แต่ความบ้าผู้ชายมีมากกว่ามาก เลยยอมให้เค้าไปหมดทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งตัว ทั้งใจ

จนตอนนี้เลิกกันแล้ว หลังผ่านไปได้เกือบสามปี ไม่ขอบอกเหตุผลว่าเพราะอะไร แต่เรื่องนี้ก็นับว่าเป็นปัจจัยหนึ่งเหมือนกัน มานึกๆดูก็ยังสมเพชตัวเองไม่หาย จริงๆเค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นนะ เค้าไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ ยอมเราทุกเรื่อง แต่ขี้เกียจ วันๆเล่นแต่เกม ไม่กระตือรือร้นอะไรเลย เราว่านี่คงเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้เราทนมานาน เพราะเราเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ขี้หึงมากกกกก เราว่าในโลกนี้เค้าคงเป็นคนเดียวที่ยอมเราขนาดนี้ เข้าใจเราขนาดนี้ และไม่นอกใจเรา หลายๆครั้ง ตอนที่คบกัน เรายังคิดเลยว่า เออ ก็เลี้ยงเค้าไปแบบนี้ทั้งชาติก็ได้ถ้าเค้าจะยอมเป็นของเราคนเดียว ยอมอยู่กับเรา ยอมรักเรา ดีกว่าไปได้ผู้ชายรวยๆแต่เจ้าชู้ จนตอนนี้ก็ยังอดนึกถึงเค้าไม่ได้เลย ความคิดมันวนไปวนมา ใจนึงก็อยากจะยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้ได้อยู่กับเค้า แต่อีกใจก็อยากจะปล่อยให้มันจบๆลงไปแค่นี้ เพราะไม่อยากเสียเงิน และไม่อยากสมเพชตัวเองไปมากกว่านี้แล้ว

ถ้าใครอ่านแล้วไม่เข้าใจตรงไหนถามได้นะ เพราะเราว่าเราอธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยเคลียร์ แต่ถ้าใครอ่านแล้วอยากจะด่าเราหรือด่าเค้า ขอร้องว่าอย่าด่าเลยนะ เราเล่าเพื่อเป็นวิทยาทาน ตอนนี้จิตใจอ่อนแอมาก ไม่อยากอ่านอะไรที่ทำให้รู้สึกแย่