สวัสดีครับวันนี้ผมยืมล๊อคอินเพื่อนแชร์เรื่องเพ้อเจ้อ 555 ผมเพิ่งผ่านช่วงชีวิตวัยรุ่นม.ปลายมาก็เหมือนหลายๆคนมันเป็นช่วง
เวลาที่หนักมากเพราะเป็นช่วงหัวเลี่ยวหัวต่อเราต้องเรียนหนักขึ้น การบ้านเยอะจนแทบไม่ได้หลับได้นอนแทบไม่มีเวลาว่างไป
ทำอะไรแต่ช่วงเวลานี้มันก็เป็นช่วงที่ผมได้มีประสบการณ์ชีวิตวัยรุ่นที่เป็นครั้งแรก มันเริ่มจากตอนม.4 ผมลงไปเข้าค่ายกรุงเทพ
คือผมชอบไปค่ายต่างๆเก็บพอร์ทตามสไตลน์เด็กวิทย์ทั่วๆไปที่นี้มีอยู่ค่ายนึง น่าจะจะค่ายวิทย์ของอพวช.มั้งผมเจอกับเด็กผู้หญิงคนนึง
กลุ่มเราอยู่ติดกันหน้าหมวยๆใส่แว่นลุคนิ่งๆเนิร์ดๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าสวยน่ารักปิ๊งๆปั๊งๆนะแต่ตอนแข่งโครงงานตอนตอบคำถาม
หรือว่าทำงานผมก็ชอบมองไปกลุ่มนั้นไม่รู้ทำไม
พอถึงวันสุดท้ายผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆแบบอื่มนานๆได้มีโมเมนต์แอบ
มองผู้หญิงซักทีดีนะมาค่ายปีนี้ หลังจากนั้นผมก็มักได้เจอเธอบ่อยๆตามพวกค่ายๆใหญ่ๆ สสวท วิทย์มหิดล โอเพ่นเฮาส์คณะใหญ่ๆแต่เรา
ไม่เคยได้อยู่กลุ่มเดียวกัน
แล้วตอนนั้นผมก็ขี้อายมากเกินกว่าจะเดินดุ่มๆเข้าไปทักแล้วที่ประหลาดที่สุดคือไม่ว่า
จะพยายามแค่ไหนผมก็มองไม่เห็นป้ายชื่อที่พี่ในค่ายจัดให้มาห้อยเพราะเธอชอบสอดไว้ในเสื้อหรือไม่ก็บิดกลับด้าน ทำให้จน
ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ชื่อเธอเลยครับ
แต่สังเกตจากเครื่องแบบเลยได้รู้ว่าเธอมาจากโรงเรียนใหญ่ๆที่อยู่ติดคณะอักษรจุฬา
(พูดขนาดนี้ไม่พิมพ์ชื่อรร.เลยวะ)มีแท๊กในพันทิปด้วยแต่ผมคงไม่กล้าติด 555 นอกจากไปค่ายช่วงปิดเทอมผมก็ลงมาเรียนซัมเมอร์
กรุงเทพก็มักจะได้บังเอิญเจอกันบ่อยๆที่ตึกอุ๊พญาไท แล้วก็เห็นที่ศูนย์จุฬาบ่อยๆด้วยแต่ก็ทำได้แค่มองไม่เคยกล้าพอเข้าไป
ทักซักที จนถึงช่วงก่อนจะเปิดเทอมม.6 ผมไปเดินหาหนังสือที่คิโนะพารากอน แล้วก็บังเอิญเจอเธอยืนอ่านหนังสืออยู่คนเดียว
แบบโอกาสมันเป็นใจมาก ผมก็รวบรวมความกล้าโอกาศสุดท้ายแล้วจากนี้ไปปีหน้าขึ้นมหาลัยอาจไม่มีโอกาศได้เจออีก ศุดหายใจ
ลึกๆเดินเข้าไปเธออยู่ตรงหน้าตอนที่ผมผมกำลังจะทักโทรศัพท์ดัง เหมือนคุณพ่อหรือคุณแม่เธอโทรมาครับผมได้ยินเธอพูดว่าค๊ะ
ค่ะ หนูกำลังจะออกไปแล้วก็เดินออกไปโมเมนต์ตอนนั้นแบบเดียวกับแฮชแทคยอดฮิตช่วงนั้นเลยครับ ร้องไห้หนักมาก# T T แบบ
เพลง lost stars ดังขึ้นมาในหัวเลย 55555ผมก็ได้เก็บความทรงจำนี้ไว้เรียนรู้ว่าควรพยายามปรับปรุงตัวเลิกป๊อดขี้แหย อยากทำอะไร
ก็ทำถนอมทุกโอกาศที่เข้ามาในชีวิต มันทำให้ผมสลัดความขี้อายทิ้งไปได้เยอะเลยซักวันถ้ามีโอกาศได้เจอกันอีกครั้งผมคงกล้า
พอเดินเข้าไปทักเธอแล้ว เพื่อนๆใครมีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันครับ
ใครมีประสบการณ์แอบมองใครหลายๆปี แต่ไม่เคยเข้าไปทักหรือคุยไหมครับ
เวลาที่หนักมากเพราะเป็นช่วงหัวเลี่ยวหัวต่อเราต้องเรียนหนักขึ้น การบ้านเยอะจนแทบไม่ได้หลับได้นอนแทบไม่มีเวลาว่างไป
ทำอะไรแต่ช่วงเวลานี้มันก็เป็นช่วงที่ผมได้มีประสบการณ์ชีวิตวัยรุ่นที่เป็นครั้งแรก มันเริ่มจากตอนม.4 ผมลงไปเข้าค่ายกรุงเทพ
คือผมชอบไปค่ายต่างๆเก็บพอร์ทตามสไตลน์เด็กวิทย์ทั่วๆไปที่นี้มีอยู่ค่ายนึง น่าจะจะค่ายวิทย์ของอพวช.มั้งผมเจอกับเด็กผู้หญิงคนนึง
กลุ่มเราอยู่ติดกันหน้าหมวยๆใส่แว่นลุคนิ่งๆเนิร์ดๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าสวยน่ารักปิ๊งๆปั๊งๆนะแต่ตอนแข่งโครงงานตอนตอบคำถาม
หรือว่าทำงานผมก็ชอบมองไปกลุ่มนั้นไม่รู้ทำไม
มองผู้หญิงซักทีดีนะมาค่ายปีนี้ หลังจากนั้นผมก็มักได้เจอเธอบ่อยๆตามพวกค่ายๆใหญ่ๆ สสวท วิทย์มหิดล โอเพ่นเฮาส์คณะใหญ่ๆแต่เรา
ไม่เคยได้อยู่กลุ่มเดียวกัน
จะพยายามแค่ไหนผมก็มองไม่เห็นป้ายชื่อที่พี่ในค่ายจัดให้มาห้อยเพราะเธอชอบสอดไว้ในเสื้อหรือไม่ก็บิดกลับด้าน ทำให้จน
ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ชื่อเธอเลยครับ
(พูดขนาดนี้ไม่พิมพ์ชื่อรร.เลยวะ)มีแท๊กในพันทิปด้วยแต่ผมคงไม่กล้าติด 555 นอกจากไปค่ายช่วงปิดเทอมผมก็ลงมาเรียนซัมเมอร์
กรุงเทพก็มักจะได้บังเอิญเจอกันบ่อยๆที่ตึกอุ๊พญาไท แล้วก็เห็นที่ศูนย์จุฬาบ่อยๆด้วยแต่ก็ทำได้แค่มองไม่เคยกล้าพอเข้าไป
ทักซักที จนถึงช่วงก่อนจะเปิดเทอมม.6 ผมไปเดินหาหนังสือที่คิโนะพารากอน แล้วก็บังเอิญเจอเธอยืนอ่านหนังสืออยู่คนเดียว
แบบโอกาสมันเป็นใจมาก ผมก็รวบรวมความกล้าโอกาศสุดท้ายแล้วจากนี้ไปปีหน้าขึ้นมหาลัยอาจไม่มีโอกาศได้เจออีก ศุดหายใจ
ลึกๆเดินเข้าไปเธออยู่ตรงหน้าตอนที่ผมผมกำลังจะทักโทรศัพท์ดัง เหมือนคุณพ่อหรือคุณแม่เธอโทรมาครับผมได้ยินเธอพูดว่าค๊ะ
ค่ะ หนูกำลังจะออกไปแล้วก็เดินออกไปโมเมนต์ตอนนั้นแบบเดียวกับแฮชแทคยอดฮิตช่วงนั้นเลยครับ ร้องไห้หนักมาก# T T แบบ
เพลง lost stars ดังขึ้นมาในหัวเลย 55555ผมก็ได้เก็บความทรงจำนี้ไว้เรียนรู้ว่าควรพยายามปรับปรุงตัวเลิกป๊อดขี้แหย อยากทำอะไร
ก็ทำถนอมทุกโอกาศที่เข้ามาในชีวิต มันทำให้ผมสลัดความขี้อายทิ้งไปได้เยอะเลยซักวันถ้ามีโอกาศได้เจอกันอีกครั้งผมคงกล้า
พอเดินเข้าไปทักเธอแล้ว เพื่อนๆใครมีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันครับ