ตอนนี้เพื่อนสนิทคนหนึ่งกำลังผจญกับภาวะที่เรียกว่าโรคซึมเศร้า แต่ไม่รู้ว่าเข้าขั้นรุนแรงหรือเปล่า
จากที่เคยอ่านเจอมาจากกระูนี้ จึงอยากขอคำปรึกษาคนที่มีความรู้เกี่ยวกับผู้ป่วยโรคนี้
หรือคนที่เคยเป็นและหายแล้วด้วยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://pantip.com/topic/32471856
เกริ่นก่อนนะคะ คือขอแทนตัวเพื่อนคนนี้ว่า เอ ค่ะ
ก่อนหน้าจะมีลูก เอมีอาการที่เรียกว่าคิดเล็กคิดน้อย คิดจุกคิดจิก กังวลกับอะไรที่เราคิดว่าเล็กน้อยอยู่แล้ว (คุณแม่เอก็เป็น)
บางทีก็คิดทีละหลาย ๆ เรื่องแต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง แล้วก็กลับมาคิดเรื่องเดิม ๆ อีก บางทีก็กังวลกับเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ
เช่นเห็นแสงเป็นเส้นผ่านแว่นกลัวว่าตาจะมีปัญหา คิดมาก ไปหาหมอแล้วก็จะย้ำคิดย้ำคำพูดของหมอว่าหมอว่าแบบนี้
เป็นอันตรายไหม เข้าใจที่หมอพูดถูกใช่ไหม แล้วก็ยังคิดเรื่องที่กังวลนี้ไปเรื่อย ๆ ตลอดเวลา ว่าง ๆ เอก็เอากลับมาคิดใหม่
กังวลใหม่อีกรอบ
แต่หลังจากเอแต่งงาน มีครอบครัว มีลูกน่ารัก 1 คน (ปัจจุบันเกือบ 2 ขวบ) เอก็อาการหนักขึ้น คิดมากในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ล่าสุด
คือประจำเดือนไม่มา เอกลัวจะท้องเพราะว่าหย่าขาดกับสามีแล้ว(แต่ยังอยู่ด้วยกันเพราะลูก) ก็มีอาหารวิตกจริตมากกว่าปกติ
คือคิดแต่เรื่องท้องทั้ง ๆที่ตรวจไปแล้วและประจำเดือนมาแล้วก็ยังคิดอยู่ ล่าสุดไปหาหมอตา ให้ยาวิตามินมาเอมาก็ไม่กล้ากินกลัวว่า
จะมีอันตรายกับคนท้องทั้ง ๆที่ตัวเอไม่ได้ท้อง และพาลไปคิดถึงว่าโน่นนี่จะเป็นอันตรายกับคนท้อง เห็นขวดเป็ดโปรไม่ได้ ไม่กล้าเข้าใกล้
และก็เอามาคิดว่ามันจะอันตรายมาก ๆ
ก่อนหน้านี้เอเคยไปปริกษาจิตแพทย์ ได้รับยาสำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้ามากิน พอกินไปก็คิดว่าตัวเองดีขึ้นเลยหยุดยา หลังจากมีลูกมา
ก็ไม่ได้กินยาอีก อาการก็แน่ลงมาเรื่อย ๆ กลัวยาไม่กล้ากิน กลัวว่าจะเป็นอันตรายกับคนท้อง (ทั้งๆที่เอาไม่ได้ท้อง) อยู่คนเดียวก็นั่งร้องให้
ไม่มีกำลังใจทำงาน ทำชีวิตให้ดี บ่นว่าอยากมีครอบครัวอบอุ่น (สามีเอนอกใจหลายครั้ง) อยากมีความสุขแต่ทำให้ตัวเองมีความสุข
ไม่ได้ เศร้าเหงาหงอยทั้งวัน บางวันไม่อยากกินข้าว อยากนอนอย่างเดียว
โดยปกติแล้วช่วงกลางวัน เอจะเข้าไปอยู่บ้านตัวเอง เพื่อทำงานส่วนตัวและอื่น ๆ และช่วงเย็นจะกลับไปบ้านสามีเพื่อไปดูแลลูก
เอบอกว่าบางครั้งอยู่คนเดียวก็ไม่หดหู่ แต่พอไปเจอครอบครัวสามีเจอลุกก็หดหู่ เศร้า อยากอาเจียน อยากร้องให้ บางทีอยาก
เจอเพื่อน บางทีอยู่กับเพื่อนก็ดีขึ้น บางทีอยู่กับคนมาก ๆ ก็หดหู่เศร้า หาทางออกอะไรไม่ได้
รบกวนหน่อยค่ะ เราอยากให้เพื่อนดีขึ้น อยาก Support เป็นกำลังใจหรืออะไรก็ตามที่พอจะทำได้ ให้เค้าผ่านตรงจุดนี้ไป
เกรงว่าถ้ามากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะแย่ลงกว่าเดิม ขอบคุณค่ะ
ขอวิธีรับมือกับคนที่เป็นโรคซึมเศร้าหน่อยค่ะ
จากที่เคยอ่านเจอมาจากกระูนี้ จึงอยากขอคำปรึกษาคนที่มีความรู้เกี่ยวกับผู้ป่วยโรคนี้
หรือคนที่เคยเป็นและหายแล้วด้วยค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เกริ่นก่อนนะคะ คือขอแทนตัวเพื่อนคนนี้ว่า เอ ค่ะ
ก่อนหน้าจะมีลูก เอมีอาการที่เรียกว่าคิดเล็กคิดน้อย คิดจุกคิดจิก กังวลกับอะไรที่เราคิดว่าเล็กน้อยอยู่แล้ว (คุณแม่เอก็เป็น)
บางทีก็คิดทีละหลาย ๆ เรื่องแต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง แล้วก็กลับมาคิดเรื่องเดิม ๆ อีก บางทีก็กังวลกับเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ
เช่นเห็นแสงเป็นเส้นผ่านแว่นกลัวว่าตาจะมีปัญหา คิดมาก ไปหาหมอแล้วก็จะย้ำคิดย้ำคำพูดของหมอว่าหมอว่าแบบนี้
เป็นอันตรายไหม เข้าใจที่หมอพูดถูกใช่ไหม แล้วก็ยังคิดเรื่องที่กังวลนี้ไปเรื่อย ๆ ตลอดเวลา ว่าง ๆ เอก็เอากลับมาคิดใหม่
กังวลใหม่อีกรอบ
แต่หลังจากเอแต่งงาน มีครอบครัว มีลูกน่ารัก 1 คน (ปัจจุบันเกือบ 2 ขวบ) เอก็อาการหนักขึ้น คิดมากในเรื่องไม่เป็นเรื่อง ล่าสุด
คือประจำเดือนไม่มา เอกลัวจะท้องเพราะว่าหย่าขาดกับสามีแล้ว(แต่ยังอยู่ด้วยกันเพราะลูก) ก็มีอาหารวิตกจริตมากกว่าปกติ
คือคิดแต่เรื่องท้องทั้ง ๆที่ตรวจไปแล้วและประจำเดือนมาแล้วก็ยังคิดอยู่ ล่าสุดไปหาหมอตา ให้ยาวิตามินมาเอมาก็ไม่กล้ากินกลัวว่า
จะมีอันตรายกับคนท้องทั้ง ๆที่ตัวเอไม่ได้ท้อง และพาลไปคิดถึงว่าโน่นนี่จะเป็นอันตรายกับคนท้อง เห็นขวดเป็ดโปรไม่ได้ ไม่กล้าเข้าใกล้
และก็เอามาคิดว่ามันจะอันตรายมาก ๆ
ก่อนหน้านี้เอเคยไปปริกษาจิตแพทย์ ได้รับยาสำหรับคนเป็นโรคซึมเศร้ามากิน พอกินไปก็คิดว่าตัวเองดีขึ้นเลยหยุดยา หลังจากมีลูกมา
ก็ไม่ได้กินยาอีก อาการก็แน่ลงมาเรื่อย ๆ กลัวยาไม่กล้ากิน กลัวว่าจะเป็นอันตรายกับคนท้อง (ทั้งๆที่เอาไม่ได้ท้อง) อยู่คนเดียวก็นั่งร้องให้
ไม่มีกำลังใจทำงาน ทำชีวิตให้ดี บ่นว่าอยากมีครอบครัวอบอุ่น (สามีเอนอกใจหลายครั้ง) อยากมีความสุขแต่ทำให้ตัวเองมีความสุข
ไม่ได้ เศร้าเหงาหงอยทั้งวัน บางวันไม่อยากกินข้าว อยากนอนอย่างเดียว
โดยปกติแล้วช่วงกลางวัน เอจะเข้าไปอยู่บ้านตัวเอง เพื่อทำงานส่วนตัวและอื่น ๆ และช่วงเย็นจะกลับไปบ้านสามีเพื่อไปดูแลลูก
เอบอกว่าบางครั้งอยู่คนเดียวก็ไม่หดหู่ แต่พอไปเจอครอบครัวสามีเจอลุกก็หดหู่ เศร้า อยากอาเจียน อยากร้องให้ บางทีอยาก
เจอเพื่อน บางทีอยู่กับเพื่อนก็ดีขึ้น บางทีอยู่กับคนมาก ๆ ก็หดหู่เศร้า หาทางออกอะไรไม่ได้
รบกวนหน่อยค่ะ เราอยากให้เพื่อนดีขึ้น อยาก Support เป็นกำลังใจหรืออะไรก็ตามที่พอจะทำได้ ให้เค้าผ่านตรงจุดนี้ไป
เกรงว่าถ้ามากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะแย่ลงกว่าเดิม ขอบคุณค่ะ