เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเมื่อคืน ใจรวมลงแต่ละครั้งมันไม่เหมือนกัน แต่ละครั้งมีรายละเอียดดังนี้ รวมลงถึง5ครั้ง ภายในคืนเดียว เชิญชวนผู้รู้ที่มีปัญญาทั้งหลาย แสดงความเห็นได้เต็มที่ ขออนุโมทนา สาธุ ทุกความเห็นนะครับ
ใจรวมครั้งที่1. ยังไม่ทันตั้งตัวเลยครับ ใจก็รวมลงพรึบลงไป ว่างเปล่าไร้ตัวตน ใจตื่นรู้ ควบคุมอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รู้อย่างเดียวปล่อยเหตุการณ์มันเป็นไปเอง
จู่ๆใจมันมีอาการเหมือนจะเคลื่อน แต่ก็ไม่เคลื่อน แล้วร่างกายก็ปรากฏกลับมา จขกท ก็ขยับตัวไปมา นอนตะเคียงขวา อยู่สักพักใหญ่ๆนอนก็ไม่หลับ มันไม่ง่วง แล้วจู่ใจก็ร่วมลง
ใจรวมครั้งที่2. ไม่ทันตั้งตัว ใจก็รวมลงพรึบอีก ว่างเปล่าไร้ตัวตน ใจทำท่าจะเคลื่อนออก แต่ก็ยังตื่นรู้ แล้วร่างกายก็กลับปรากฏมาใหม่ จขกท ก็ลุกขึ้นนั่ง
จึงนั่งคิดว่า วันนี้ใจเป็นอะไร รวมลงเข้า-ออก ไม่เกิดภูมิความรู้อะไร รู้แต่ร่างกายหาย ว่างเปล่า ไม่ใช่ตัวตน พอพิจารณาเสร็จ นอนหัวถึงหมอน พลิกตัวไปขวาที ซ้ายที คิดว่าอืมคงไม่มีอะไรแล้วละ จะได้นอนสักที ใจคณะที่กำลังนอนหง่ายกลับมา ใจก็รวมลงพรึบ
ใจรวมทั้งที่3. ตั้งตัวไม่ทันอีก ไม่คิดว่ามันจะรวม มันก็รวมขึ้นมาดื้อๆ ร่างกายตัวตนหายไปหมด ใจก็ตื่นรู้ แต่คราวนี้มัน ออกนอกแล้ว จขกท ก็ปล่อยมันรู้อย่างเดียว ปรากฏว่าใจมันเคลื่อนออกจากร่างกาย แต่ว่าแปลกมาก พอมันเคลื่นออกจากร่างกาย แต่ทำไมมันไม่มีตัวตน มันมีแต่ความว่างเปล่าสว่างไปทั้วบริเวณ มองเห็นร่างกายนอนอยู่ แต่ใจที่เคลื่อนออกมา มันไม่มีตัวตน ไม่มีรูปร่าง มันว่างเปล่า แล้วสักพักใจมันก็กลับไปรู้ร่างกายใหม่ ตัวตนก็กลับมาเหมือนเดิม จขกท ก็พิจารณา อ่อใจมันไม่มีรูป-ร่าง ร่างกายมันไม่ใช่เรา จขกท ก็พิจารณาอยู่นานพอสมควร ความง่วงไม่มีเลย จขกท ก็กลับมานอนตะแคงขวาอีกรอบ นอนไม่ทันไรใจว่างๆ ใจก็รวมลงอีก
ใจรวมครั้งที่4. คราวนี้รวมใหญ่ ปรากฏว่า ใจมันตื่นรู้ มันว่างไร้ตัวตน ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่าราบเรียบไปหมดดับพรึบหายหมด ใจได้แต่ตื่นรู้อยู่ในท่ามกลาง ความว่างอันมหาศาล ไม่รู้มันคือที่ไหน ใจก็เด่นสว่างอยู่ อยู่ตรงจุดนี้นานพอสมควร พอกลับมามีร่างกาย รู้สึกว่ามันต่างกันมาก เมื่อกี้มันไม่ทุกข์แม้แต่ผงธุลี พอมามีร่างกายมันทุกข์มหาศาล แต่ใจก็เห็นว่ามันเป็นธรรมดา ร่างกายไม่ใช่เรา จขกท ก็พิจารณาถึงความว่าง มันว่างจริงๆไม่มีขอบไม่มีเขตไม่มีแดน พอไม่นานใจรวมลงอีก
ใจรวมครั้งที่5. รวมลงใหญ่ รวมเหมือนครั้งที่4 ทุกสิ่งทุกอย่างราบเรียบหายไปหมด ตัวตนร่างกาย โลก จักวาล มันดับลงพรึบ ใจตื่นรู้เต็มที่ ท่ามกลางความว่างมหาศาล จู่ๆใจมันก็ผุดธรรมขึ้นมา ธรรมมันผุดขึ้นมาว่า อนัตตา อนัตตา อนัตตา คราวนี้ใจที่ตื่นรู้ มันก็ยกธรรมที่ผุดขึ้นมา มันโน้มเข้ามาที่ใจรู้นั้น เป็นเองควบคุมอะไรไม่ได้เลย แล้วมีแต่ธรรมผุดขึ้นว่า อนัตตา อนัตตา อนัตตา ใจมันก็ปล่อยเลย ปล่อยตัวรู้ พอปล่อยตัวรู้เท่านั้นและ มัน.....ทันทีตรงนี้ขอไม่พูดนะครับ กลัวไครจะจำสภาวะไปพูด หลังจากนั้น จขกท ก็.....หมดสงสัยในพระนิพพาน
หลังจากนั้น จขกท ก็นอน พอนอนใจก็ไม่รวมอีกเลย นอนคิดว่า นึกว่าจะผ่านเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไปไม่ได้สะแล้ว เหตุการณ์เมื่อกี้ มันต้องสละความตาย เอาชีวิตเดิมพัน ต้องไม่อาลัยอาวรสิ่งใด ถ้ายังสละไม่ได้ ยังกลัวตาย จะไม่มีผู้ใดเข้าถึงสิ่งนี้ได้เลย
ใจรวมลง ควบคุมอะไรไม่ได้เลย มันเป็นเองคาดการณ์ไม่ได้
ใจรวมครั้งที่1. ยังไม่ทันตั้งตัวเลยครับ ใจก็รวมลงพรึบลงไป ว่างเปล่าไร้ตัวตน ใจตื่นรู้ ควบคุมอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รู้อย่างเดียวปล่อยเหตุการณ์มันเป็นไปเอง
จู่ๆใจมันมีอาการเหมือนจะเคลื่อน แต่ก็ไม่เคลื่อน แล้วร่างกายก็ปรากฏกลับมา จขกท ก็ขยับตัวไปมา นอนตะเคียงขวา อยู่สักพักใหญ่ๆนอนก็ไม่หลับ มันไม่ง่วง แล้วจู่ใจก็ร่วมลง
ใจรวมครั้งที่2. ไม่ทันตั้งตัว ใจก็รวมลงพรึบอีก ว่างเปล่าไร้ตัวตน ใจทำท่าจะเคลื่อนออก แต่ก็ยังตื่นรู้ แล้วร่างกายก็กลับปรากฏมาใหม่ จขกท ก็ลุกขึ้นนั่ง
จึงนั่งคิดว่า วันนี้ใจเป็นอะไร รวมลงเข้า-ออก ไม่เกิดภูมิความรู้อะไร รู้แต่ร่างกายหาย ว่างเปล่า ไม่ใช่ตัวตน พอพิจารณาเสร็จ นอนหัวถึงหมอน พลิกตัวไปขวาที ซ้ายที คิดว่าอืมคงไม่มีอะไรแล้วละ จะได้นอนสักที ใจคณะที่กำลังนอนหง่ายกลับมา ใจก็รวมลงพรึบ
ใจรวมทั้งที่3. ตั้งตัวไม่ทันอีก ไม่คิดว่ามันจะรวม มันก็รวมขึ้นมาดื้อๆ ร่างกายตัวตนหายไปหมด ใจก็ตื่นรู้ แต่คราวนี้มัน ออกนอกแล้ว จขกท ก็ปล่อยมันรู้อย่างเดียว ปรากฏว่าใจมันเคลื่อนออกจากร่างกาย แต่ว่าแปลกมาก พอมันเคลื่นออกจากร่างกาย แต่ทำไมมันไม่มีตัวตน มันมีแต่ความว่างเปล่าสว่างไปทั้วบริเวณ มองเห็นร่างกายนอนอยู่ แต่ใจที่เคลื่อนออกมา มันไม่มีตัวตน ไม่มีรูปร่าง มันว่างเปล่า แล้วสักพักใจมันก็กลับไปรู้ร่างกายใหม่ ตัวตนก็กลับมาเหมือนเดิม จขกท ก็พิจารณา อ่อใจมันไม่มีรูป-ร่าง ร่างกายมันไม่ใช่เรา จขกท ก็พิจารณาอยู่นานพอสมควร ความง่วงไม่มีเลย จขกท ก็กลับมานอนตะแคงขวาอีกรอบ นอนไม่ทันไรใจว่างๆ ใจก็รวมลงอีก
ใจรวมครั้งที่4. คราวนี้รวมใหญ่ ปรากฏว่า ใจมันตื่นรู้ มันว่างไร้ตัวตน ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่าราบเรียบไปหมดดับพรึบหายหมด ใจได้แต่ตื่นรู้อยู่ในท่ามกลาง ความว่างอันมหาศาล ไม่รู้มันคือที่ไหน ใจก็เด่นสว่างอยู่ อยู่ตรงจุดนี้นานพอสมควร พอกลับมามีร่างกาย รู้สึกว่ามันต่างกันมาก เมื่อกี้มันไม่ทุกข์แม้แต่ผงธุลี พอมามีร่างกายมันทุกข์มหาศาล แต่ใจก็เห็นว่ามันเป็นธรรมดา ร่างกายไม่ใช่เรา จขกท ก็พิจารณาถึงความว่าง มันว่างจริงๆไม่มีขอบไม่มีเขตไม่มีแดน พอไม่นานใจรวมลงอีก
ใจรวมครั้งที่5. รวมลงใหญ่ รวมเหมือนครั้งที่4 ทุกสิ่งทุกอย่างราบเรียบหายไปหมด ตัวตนร่างกาย โลก จักวาล มันดับลงพรึบ ใจตื่นรู้เต็มที่ ท่ามกลางความว่างมหาศาล จู่ๆใจมันก็ผุดธรรมขึ้นมา ธรรมมันผุดขึ้นมาว่า อนัตตา อนัตตา อนัตตา คราวนี้ใจที่ตื่นรู้ มันก็ยกธรรมที่ผุดขึ้นมา มันโน้มเข้ามาที่ใจรู้นั้น เป็นเองควบคุมอะไรไม่ได้เลย แล้วมีแต่ธรรมผุดขึ้นว่า อนัตตา อนัตตา อนัตตา ใจมันก็ปล่อยเลย ปล่อยตัวรู้ พอปล่อยตัวรู้เท่านั้นและ มัน.....ทันทีตรงนี้ขอไม่พูดนะครับ กลัวไครจะจำสภาวะไปพูด หลังจากนั้น จขกท ก็.....หมดสงสัยในพระนิพพาน
หลังจากนั้น จขกท ก็นอน พอนอนใจก็ไม่รวมอีกเลย นอนคิดว่า นึกว่าจะผ่านเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไปไม่ได้สะแล้ว เหตุการณ์เมื่อกี้ มันต้องสละความตาย เอาชีวิตเดิมพัน ต้องไม่อาลัยอาวรสิ่งใด ถ้ายังสละไม่ได้ ยังกลัวตาย จะไม่มีผู้ใดเข้าถึงสิ่งนี้ได้เลย