สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กมัธยมอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งค่ะ
เราแอบชอบรุ่นพี่ม.6คนนึงในโรงเรียนซึ่งพี่เขาฮอต ดังมากๆ
สาวๆดรี๊ดตรึมเลยค่ะ  เราเห็นพี่เขาครั้งแรกตอนงานวิทย์ตอนนั้นพี่เขาเดินถือป้ายเปิดงาน
จำได้เลยค่ะเราขำพี่เขามากๆตอนเดินมาทีแรก คือทั้งชุดทั้งการเซทผมการแต่งหน้า
มันดูตลกๆมากเลยตอนนั้น แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเรารีบจัดการกับชุด
เดินของเพื่อนเราที่จะเดินโชว์เหมือนกัน พิธีเปิดงานเริ่มขึ้นเราก็ไปนั่งเชียร์ถ่ายรูปเพื่อนเรา
ตามปกติ แล้วพี่เขาก็เดินอยู่ด้วย เราเริ่มรู้สึกว่าโหพี่คนนี้โครตขาวโครตสูงอ่ะ น่ารักดีนะ

...ผ่านไปไม่กี่วันที่โรงเรียนก็มีการจัดแข่งขันประธานของแต่ละสี
เราก็เห็นพี่เขาอีกในงาน พี่เขามาในชุดเจ้าชายควงมากับพี่ที่ใส่ชุดเจ้าหญิง ตอนนั้นเรารู้สึกว่าพี่เขาหล่อมาก
คือแบบว่าออร่าเปล่งประกายเลยอ่ะ เดินเปิดตัวมา พี่เขาก็ไปหลบหลังต้นไม้ เพื่อให้พี่ผู้หญิงที่ลงประธานสีแสดง
แต่ตอนนั้นเราไม่ได้มองพี่ผู้หญิงแสดงเลย เรามองแต่พี่เค้า ตอนนั้นเรารู้สึกว่า พี่เขาดูดีมากๆเลย ขนาดที่เขายืนเล่นโทรศัพท์
กดโทรศัพท์แบบไม่สนใจใคร แค่นั้นมันก็เท่สุดสุดไปเลย เมื่อจบการแสดงภาพพี่เขาก็ยังติดตาเราอยู่
ตอนนั้นเราเลยไปถามเพื่อน ที่เป็นกูรูเรื่องนี้ ว่าพี่เขาชื่ออะไร แล้วขอชื่อ facebook จากเพื่อนมา
พ่อได้ชื่นชื่อเฟสมาแล้ว เราก็พึ่งรู้ว่าพี่เค้าห่างจากเราตั้งสามปี พี่เขากำลังจะขึ้นมหาลัย จะจบมาจากโรงเรียนนี้เร็วเร็วนี้แล้ว
ตอนนั้นเราไม่รู้หรอกนะว่าเราชอบพี่เขาหรือเปล่า เราแค่รู้สึกว่าเราอยากรู้จักพี่เขาน่ารักดี รู้สึกว่าคนนี้ปังมาก
ตอนแรกเราก็แค่ปลื้มปลื้ม พอส่องไปส่องมา เราเริ่มชอบพี่เค้าตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนนั้นเราก็ยังหลอกตัวเองอยู่ ว่าไม่ชอบ
เพราะเรารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้พี่เขาหน้าตาดี เป็นคนดัง มีแต่คนรู้จัก ต่างจากเรา หน้าตาก็ไม่ดีไม่มีคนรู้จัก ไม่มีอะไรเทียบพี่เขาได้เลย แต่สุดท้ายวันหนึ่งเราก็ต้องยอมรับว่าเราชอบพี่เขาจริงๆแหละ ตอนนั้นเราเข้าข้างตัวเองว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็แค่ชอบนี่ ไม่ได้รักสักหน่อย เดี๋ยวก็ตัดใจได้ ไม่ได้จริงจังอะไร

...ในวันนั้นเป็นวันเกิดพี่เขา เราไปซื้อเค้กกับเพื่อน ก่อนคืนนั้นเรานอนไม่หลับ ไม่รู้จะให้อะไรพี่เค้าดี สรุปตอนนั้นเราซื้อพวงกุญแจ มูมิน เพราะเราคิดว่า มันชื่อใครที่เขาดี สีมันก็ด้วย เราเห็นแล้วเรานึกถึงพี่เขาเลย พอเราซื้อเค้กเสร็จ เราก็รีบเข้าไปในโรงเรียนเพื่อไปรอพี่เขาหวังว่าจะเอาเค้กไปให้ เพื่อนเพื่อนเราก็เชียร์อยู่แต่รอแล้ว รออีกพี่เขาก็ยังไม่มา ทั้งทั้งที่พี่เขาเป็นคนมาเช้า และนั่งโต๊ะเดิมกับเพื่อนประจำ ตอนนั้นเราหมดหวัง เราคิดว่าคงไม่ได้ให้แล้วเพราะเพลงมาร์ชโรงเรียนขึ้นแล้ว แล้ววันนั้นพี่เขาก็ต้องเรียนรด. ด้วย เลยคิดว่าคงได้เจอกันแค่ครึ่งวัน ถ้าไม่ให้ตอนเช้า ตอนกลางวันคงไม่เจอ เราเดินคอตกเตรียมไปเข้าแถว  ระหว่างที่เรา รอเพื่อนถักเปียให้อยู่ พี่เขาเดินผ่านหน้าเราพอดี พี่เขาในชุดรด. ดูเท่มากเลย เท่กว่าเขาเป็นร้อยเท่าเลย ตอนนั้นมันทำให้เราใจเต้นแรงทำตัวไม่ถูก คำพูดที่คิดไว้ก็หายไปหมด ความกล้าในตัวเราหายไปหมดเลย  ตอนนั้นเราได้แต่กลัวกลัวกลัว กลัวทุกอย่างที่เกิดขึ้น กลัวว่าพี่เขาจะไม่รับกลัวว่าจะต้องเสียใจ พี่เขาเดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนแล้วก็เดินแยกมา ทำท่าเหมือนจะขึ้นไปบนตึก พี่เขาคงเห็นแล้วแหละว่าเราจะเอาเค้กไปให้ คงมีคนมาให้พี่เค้าบ่อย พี่เขาเดินช้าช้า เหมือนให้เรารวบรวมความกล้า เรารวบรวมความกล้าได้แล้วเราเดินออกไป ยืนเค้กไปให้พี่เค้า ประโยคอวยพรที่เราคิดมาตั้งนาน เราลืมไปหมดเลย ตอนนั้นหัวมันโลก ไม่มีอะไรเลย  เราพูดไปได้แค่ happy birthday นะคะพี่ พี่เขาบอกเรา ว่า ขอบคุณครับลากเสียงครับยาว ตอนนั้นใจเรามันเต้นโคตรแรง ด้วยความที่เราตัวเตี้ย แล้วพี่เขาตัวสูง เหมือนพี่เขาจะก้มมามองหน้าเรา ยิ่งทำให้เราก้มลงไปอีก ด้วยความอายจากนั้นเราคิดได้แค่ ต้องวิ่ง เราวิ่งเร็วมากไปที่แถว ไปสงบสติอารมณ์ ไปเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนเราดี๊ด๊ากันใหญ่ หาว่าพี่เขาชอบเรา  ทั้งทั้งที่พี่เขาทำแบบนี้กับทุกคน ก็คนดังหนิเนอะ จะให้หยิ่งได้ไง
แต่ตอนนั้นเราดีใจมากเลยนะอย่างน้อยพี่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเค้กเรา อย่างน้อยก็ได้บอก hbd เป็นความสุขเล็กๆของคนที่แอบชอบนะ                        เย็นนั้นเรารวบรวมความกล้าอีกครั้ง ทักพี่เขาไป พี่เขาก็ตอบ ตอนเค้าตอบแล้วโคตรตื่นเต้นเลย เราถามพี่เขาไปว่า พวงกุญแจเรา พี่เขาโยนทิ้งไปหรือยัง อยากกินเค้กหรือยัง พี่เขาบอกว่า พี่เขารีบ เอาพวงกุญแจไปฝากครู เค้กกล้วย ยังไม่ได้กินอะไรเลย พี่เขาตอบแล้วครับผม ให้ความเป็นกันเองกับเรา ตอนนั้นเรารู้สึกมีหวัง ทั้งทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้  ทั้งทั้งที่รู้นะว่าพี่เค้าก็ตอบทุกคน เราก็ยังดีใจว่ะ ตอนนั้นเราถามพี่เขาไปด้วย มาทำไมพี่เค้ามาช้า เรารอพี่เขาตั้งนาน พี่เขาบอกว่า ขอโทษนะที่มาช้าไปหน่อย ตอนนั้นที่เขาแทนตัวเองว่าพี่ เรารู้สึกแบบมุ้งมิ้งมาก รู้สึกชอบอ่ะ ชอบเวลาที่เขาแทนตัวเองว่าพี่ น่ารักดีนะ เราก็ถามพี่เขาไปเรื่อย ถามเรื่องทั่วไปนี่แหละ แต่พี่เขาก็เริ่มไม่ตอบ เราก็รู้ พี่เขาคงรำคาญ เราก็เลยหยุดพัก ห่างห่างกันสักพัก  แล้วเราก็ทักพี่เขาไปใหม่ ตอนช่วงใกล้สอบ เราบอกว่า สู้ๆนะคะพี่ พี่เขาตอบกลับมาว่าขอบคุณครับ น้องก็ตั้งใจอ่านหนังสือนะ ตอนนรกโคตรฟิตอ่าน รู้สึกเหมือนได้เติมพลัง ได้กำลังใจ รู้สึกดี


พอปิดเทอมแล้วก็ทักพี่เขาไป พี่เขาก็ตอบแค่ครับ บางครั้งที่เขาตอบแล้วก็หายไปเลยไม่เข้ามาตอบคำถามเรา ตอนนั้นให้กำลังใจตัวเองว่า พี่คงมีสอบ admission มีสอบ gat pat คงต้องอ่านหนังสือ คงจะเครียดมาก เราก็ไม่อยากทักไปกวนพี่เขา เราเลยไม่ทักไปอีกเลย พอเปิดเทอม 1 เดือนกว่าที่ไม่ได้เจอกัน มันทำให้เราคิดถึงพี่เขาอยากเจอหน้า เห็นนิดเดียวก็ยังดี เรารู้สึกว่า ความรู้สึกเรามันเริ่มมากไปแล้ว เราควรหยุด ก่อนจะเจ็บไปกว่านี้ เรารู้แหละ หน้าตาดีๆแบบพี่เค้า ต้องมีคนคุยอยู่แล้ว ถ้ายังไม่เรียกว่าแฟนเท่านั้นเอง เราตัดใจได้ประมาณ 3 วัน อ่านกระทู้ในพันทิป บอกว่า ให้เราคิดตัวเองว่า การที่เรามีความสุขในโลกมโนของเรา ได้มองเค้า ได้คิดถึงเค้า กับการที่เราตัดใจ ต้องทรมานต้องหยุดคิดถึงเขา ต้องห้ามนึกถึงเรื่องเขา ต้องคอยหลบหน้า ตั้งท้องกับตัวเองเสมอว่าเกลียด อันไหนรู้สึกดีกว่ากัน เราเลยเลิกตัดใจ กลับมาอยู่ในโลกมโนของเราเหมือนเดิม ใช้ชีวิตที่แอบมองพี่เขาไปวันๆ ตั้งใจเรียนหนังสือ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด

... จากนั้นโรงเรียนของเราก็มีประกวด เหมือนเป็นการประกวดถ่ายแบบ ชายหญิง คนดังต่างๆในโรงเรียน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีพี่เขาด้วย มีรูปออกมาตาม facebook เป็นรูปที่เขากับผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นรูปที่ใช้ในการประกวด เพราะรูปนั้น ทำให้เรารู้อีกว่า ในโรงเรียนนี้ มีคนที่ชอบพี่เขาอีกเยอะแยะเลยทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง เราดูด้อยไปทุกทุกด้านเลย

อยากจะถามเพื่อนๆชาวพันทิปว่าเราควรทำยังไงดีคะ ถ้าเขามีอิทธิพลต่อเราขนาดนี้ ควรตัดใจ หรือควรชอบต่อไป ต้องทำยังไงคะพี่เขาถึงจะมองเราบ้าง เห็นเราอยู่ในสายตาสักนิด อย่างน้อยจำชื่อเราได้ก็ยังดี ไม่รู้ว่า เพราะพี่เขาจบไปแล้ว จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ หรืออาจไม่ได้เจอกันเลยก็ได้

#แสดงความคิดเห็นอย่างเป็นมิตร หากใครไม่ชอบต้องขออภัยด้วย